LOGINShare
บทที่ 74
Related chapters
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 75
แต่โบราณมาหญิงงามมักมีชะตากรรมเลวร้าย หลิ่วหรูเยียนคือตัวอย่างที่ชัดเจนมาก ชีวิตของนางเต็มไปด้วยความยากลำบาก เป็นหญิงสาวที่น่าสงสารมาก สำนักการสังคีตเป็นสถานที่ที่ชายหนุ่มมาหาความสำราญ แต่สำหรับหญิงสาวแล้ว มันคือ นรก โดยเฉพาะหลิ่วหรูเยียนหญิงงามที่ไร้คู่เปรียบเทียบ ไม่รู้ว่ามีชายหนุ่มมากแค่ไหนที่หมายปองในตัวนาง ไม่ง่ายเลยสำหรับนางที่ต้องรอคอยชายอันเป็นที่รัก แต่แล้ว ก่อนที่พวกเขาจะได้แต่งงานกัน พี่ชายสี่ของตระกูลซูก็ต้องจบชีวิตในสนามรบ ซ้ำแล้ว นางยังถูกครอบครัวสามีรังเกียจ และกําลังจะถูกไล่ออกจากบ้าน ในสายตาของเหล่าผู้ชาย หลิ่วหรูเยียนกลายเป็นผู้หญิงที่มีสามีแล้ว ไม่ใช่หญิงสาวบริสุทธิ์อีกต่อไป หากนางกลับไปที่สำนักการสังคีต นางจะไม่สามารถเป็นหญิงงามที่ขายศิลปะไม่ขายตัวได้อีกต่อไป และนางเหลือเพียงหนทางเดียวคือขายเรือนร่าง! ชะตากรรมอันน่าสลดของนาง แค่คิดก็รู้แล้ว! หลี่หลงหลินเห็นอกเห็นใจต่อชะตากรรมของหลิ่วหรูเยียนอย่างสุดซึ้ง ถ้าเป็นไปได้ หลี่หลงหลินก็อยากช่วยเหลือหลิ่วหรูเยียนเช่นกัน เขาทนไม่ได้จริงๆที่จะเห็นหญิงสาวอย่างหลิ่วหรูเยียน ต้องตกนรกอีกครั้ง! เวลาผ่า
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 76
หลิ่วหรูเยียน เมื่อหลี่หลงหลินพูดชื่อนี้ขึ้นมา บรรยากาศที่เคยคึกคักในจวนสกุลซูก็เงียบสงัดลงอย่างกะทันหัน ใบหน้าของทุกคนไม่ได้แสดงความประหลาดใจ แต่กลับเต็มไปด้วยความรังเกียจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งฮูหยินผู้เฒ่าซู นางเอ่ยเสียงสั่นด้วยความโกรธ: “ องค์ชายเก้า หลิ่วหรูเยียนไม่ใช่คนตระกูลซู ท่านห้ามเรียกนางว่าพี่สะใภ้สี่!” หลี่หลงหลินแสดงอาการพูดไม่ออก ความขัดแย้งระหว่างทั้งสองฝ่ายใหญ่กว่าที่เขาคิด! ลั่วอวี้จู๋ขมวดคิ้ว: “องค์ชาย ผู้หญิงที่เย็บปักถักร้อยเป็นในใต้หล้านี้มีอยู่ทุกที่! เหตุใดท่านต้องเรียกหลิ่วหรูเยียนมา ทำให้ทุกคนเสียอารมณ์?” หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อยและอธิบายว่า: “ พี่สะใภ้ เครื่องทอผ้าที่ข้าคิดค้นนี้ ยังอยู่ในขั้นตอนการทดสอบ! ถ้ามีข่าวรั่วไหลออกไป เกรงว่าแผนการทำเงินของเราอาจจะพังลง!” “ไม่ว่ายังไง หลิ่วหรูเยียนก็ถือเป็นคนในครอบครัว น่าเชื่อถือกว่าคนนอก” ลั่วอวี้จู๋ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง พยักหน้าแล้วพูดว่า” องค์ชาย ท่านพูดมีเหตุผล ถ้าเครื่องทอผ้าเครื่องนี้ มีประสิทธิภาพเพิ่มขึ้นห้าเท่าจริง เช่นนั้นธุรกิจผ้าในเมืองหลวงนี้ก็จะพลิกจากฝ่ามือเป็นหลังมือแล้ว !” “ถ้าข่าวรั่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 77
นางเตรียมใจไว้แล้ว และลับคมกรรไกรไว้เสร็จสรรพ หากฮูหยินผู้เฒ่าไม่ให้อภัย และต้องการขับไล่ตนออกจากตระกูลซูจริงๆ เช่นนั้น ตนก็จะใช้กรรไกรนี้แทงหัวใจตัวเอง เพื่อแสดงความบริสุทธิ์! “หืม?” ฮูหยินผู้เฒ่าซูเป็นคนเช่นไร นางขมวดคิ้วทันที เพราะรู้สึกได้ทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติกับหลิ่วหรูเยียน “มือขวา!” “มือขวาของเจ้าซ่อนอะไรไว้!” “เอามันออกมา!” ฮูหยินผู้เฒ่าซูตะคอกอย่างรุนแรง หลิ่วหรูเยียนที่ใจอ่อนอยู่แล้ว เมื่อถูกฮูหยินผู้เฒ่าซูตะคอกใส่ มือไม้อ่อนแรงทำอะไรไม่ถูกทันที กึกกัก....... กรรไกรแวววาวหลุดออกจากอ้อมแขนของนางและล้มลงบนพื้น! ห่า... เมื่อทุกคนเห็นฉากนี้ ก็ถึงกับอ้าปากค้าง มองไปที่หลิ่วหรูเยียนด้วยความประหลาดใจ นางเก็บกรรไกรไว้ในแขนของนางทำไม? ใครจะรู้ว่า ความขัดแย้งระหว่างนางกับฮูหยินผู้เฒ่านั้นจะร้ายแรงมากถึงขั้นเข้ากันไม่ได้เลย! หรือว่า นางมีเจตนาที่ไม่ดี ต้องการทำร้ายฮูหยินผู้เฒ่า? ฮูหยินผู้เฒ่าซูโกรธจัด นางชี้ไปที่จมูกของหลิ่วหรูเยียน และดุด่าอย่างสาดเสียเทเสีย: “ช่างใจกล้านักนะ! เจ้าต้องการแทงข้าหรือ! “ตระกูลซูให้เจ้ากิน ให้เจ้าดื่ม ให้ที่อยู
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 78
หลิ่วหรูเยียนพยักหน้าอย่างรีบร้อน และพูดว่า: “ ถูกต้อง ข้าได้ยินว่าต้องทอผ้า ข้าจึงนํากรรไกรมาด้วย แต่ข้าไม่คิดว่าจะเกิดความเข้าใจผิดเช่นนี้! มันเป็นความผิดของข้าเองที่ทําให้ทุกคนกลัว!” ฮูหยินผู้เฒ่าซูกรนอย่างเย็นชา: “ในเมื่อองค์ชายขอร้องแทนเจ้าแล้ว ข้าก็จะไม่เอาความเจ้า!” “อย่าว่าแต่ผู้หญิงร่างบางอย่างเจ้าถือกรรไกรอันเดียว!” “แม้ว่าข้าจะต้องเผชิญหน้ากับทหารหลายพันนาย ก็ไม่มีอะไรต้องกลัว” ท้ายที่สุดแล้วฮูหยินผู้เฒ่าซูก็รับผิดชอบตัวเองได้ เพราะนางเป็นวีรสตรีที่เคยนำทัพออกรบมาแล้ว ย่อมมีจิตใจที่ไม่ธรรมดา หลิ่วหรูเยียนรีบขอบคุณ: “ ขอบคุณฮูหยินผู้เฒ่า” บรรยากาศตึงเครียดก่อนหน้าก็ค่อยๆคลี่คลายลงอย่างกะทันหัน หลิ่วหรูเยียนหยิบกรรไกรจากมือของหลี่หลงหลิน และแสดงความขอบคุณ: “ เมื่อครู่ขอบคุณมาก! องค์ชายมีนามว่าอะไร?” ผู้ชายคนนี้คือใคร? เมื่อตอนบ่ายยังแอบดูตนอยู่ริมทะเลสาบ ยังคิดอยู่ว่ามันเป็นผู้มักมากบ้าตัณหาจากที่ไหนสักแห่ง! ไม่คิดเลยว่า เขาจะช่วยพูดแทนตน หลิ่วหรูเยียนอยากรู้ตัวตนของชายตรงหน้านางมาก หลี่หลงหลินเอ่ยด้วยรอยยิ้ม: “ พี่สะใภ้สี่ข้าคือองค์ชายเก้า หลี่หล
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 79
เครื่องทอผ้านี้แตกต่างจากเครื่องทอผ้าที่นางเคยเห็นก่อนหน้านี้มาก! ไม่เพียงแต่มีขนาดใหญ่ขึ้นเท่านั้น แต่ยังดูซับซ้อนมากกว่าด้วย หลิ่วหรูเยียนทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ โดยเฉพาะความรู้สึกสับสน “องค์ชายเก้าผู้นี้ไม่ได้มีเจตนาดี! เขาจงใจทําให้ข้าเป็นตัวตลก! ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นข้าจะเปิดเผยใบหน้าที่แท้จริงของท่าน! ให้ทุกคนได้รับรู้ว่าท่านสกปรกมากแค่ไหน เป็นผู้ชายที่ไร้ความสามารถแค่ไหน! “ หลิ่วหรูเยียนขบกรามแน่น และมองหลี่หลงหลินด้วยความเคียดแค้น แต่ดวงตาของนางกลับเย้ายวน และมองหลี่หลงหลินอย่างหลงใหล และพูดอย่างออดอ้อนว่า: “องค์ชาย! เครื่องทอผ้าเครื่องนี้ บ่าวใช้ไม่เป็น ท่านมาสอนบ่าวด้วยตัวเองหน่อยได้หรือไม่? “ สมแล้วที่เป็นนางคณิกาแห่งสำนักการสังคีต! การใช้เสน่ห์นั้นกลายเป็นธรรมชาติไปแล้ว เปลี่ยนจากแทนตัวเองว่าข้า เป็นแทนตัวเองว่าบ่าว น้ำเสียงก็เปลี่ยนเป็นอ่อนหวานจนน่าหลงใหล เหมือนทั้งออดอ้อน ทั้งขอร้อง ฟังแล้วทำให้ใจละลาย ! ซูเฟิ่งหลิงใช้โอกาสนี้เติมเชื้อเพลิงลงในกองไฟ: “ ใช่ องค์ชายเก้า! ทําไมท่านไม่รีบไปช่วยพี่สะใภ้สี่หน่อยล่ะ? “ แม้ว่าเป้าหมายของสองสาวแตกต่างกัน แต่ใ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 80
หลิ่วหรูเยียนเก่งเรื่องการเย็บปักถักร้อย ตระหนักดีว่าการถือกำเนิดของเครื่องทอผ้าแบบนี้จะนำมาซึ่งการเปลี่ยนแปลงอย่างไร! นี่ไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่บอกว่า มันจะพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมืออย่างแน่นอน! “พี่สะใภ้รอง!” “ท่านฉลาดมากจริงๆ!” “ที่สามารถประดิษฐ์เครื่องทอผ้าขั้นสูงเช่นนี้ออกมาได้!” หลิ่วหรูเยียนพูดออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ กงซูหว่านส่ายหัวและมองไปที่หลี่หลงหลิน พลางพูดว่า “ผู้ที่คิดค้นเครื่องทอผ้านี้ไม่ใช่ข้า แต่เป็นองค์ชายเก้า! ข้าต้องยอมรับเลยว่าภูมิปัญญาขององค์ชายเก้านั้นอยู่เหนือข้ามาก!” หลี่หลงหลินยิ้มอ่อนน้อม: “พี่สะใภ้รองกล่าวเกินไปแล้ว!” เป็นเขาหรือ? หลิ่วหรูเยียนตกใจสุดขีด ดวงตาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ! องค์ชายเก้าไม่ใช่คนไร้ประโยชน์? ทําไมแม้แต่คนฉลาดมากอย่างสะใภ้รอง ยังรู้สึกว่าด้อยกว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา? หรือว่าตนจะเข้าใจเขาผิดไปจริงๆ? ลั่วอวี้จู๋ขมวดคิ้วเล็กน้อย: “ประสิทธิภาพของเครื่องทอผ้านี้ เหนือจินตนาการจริงๆ! แต่ด้วยเครื่องทอผ้าเพียงเครื่องเดียว การจะทำเงินให้ได้ทุกวันเกรงว่าจะเป็นเรื่องยาก...” หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า “เครื่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 81
เจ้าไปโรงรับจำนำ เอาจี้หยกนี้ไปจำนำซะ บอกไปว่าฮ่องเต้พระราชทานให้องค์ชายสี่ ไม่ว่าอย่างไรก็มีค่าหลายหมื่นตำลึง!”ซูเฟิ่งหลิงรับจี้หยกมา ด้วยความวิงเวียนศีรษะนี่คือจี้หยกที่ฮ่องเต้พระราชทาน มูลค่ามหาศาลเดิมทีซูเฟิ่งหลิงคิดว่า หลี่หลงหลินจะเก็บจี้หยกเอาไว้สุดท้าย สิ่งของมูลค่ามหาศาลเช่นนี้ กลับนำไปจำนำโรงรับจำนำเพื่อแลกเงินไม่เห็นเงินเป็นเงินจริงๆ!หลิ่วหรูเยียนก็ตกตะลึงเช่นเดียวกัน ดวงตาคู่สวยจับจ้องหลี่หลงหลินเศรษฐีที่ใช้เงินสุรุ่ยสุร่าย นางพบเจอมามากแต่คนอย่างหลี่หลงหลิน ที่เห็นเงินเป็นเหมือนดินโคลน หายากนัก!การกระทำของเขา คล้ายโยนเงินมหาศาลทิ้งแล้วได้อิสระภาพและความกล้าหาญกลับคืนมา!ลั่วอวี้จู๋ขมวดคิ้วเป็นปม “องค์ชายเก้า ถึงอย่างไรจี้หยกนี้ก็เป็นของพระราชทานจากฮ่องเต้ ท่านนำไปจำนำเช่นนี้ ไม่ดีเท่าใดกระมัง?”หลี่หลิงหลินยิ้มบางๆ “จี้หยกนี้เสด็จพ่อพระราชทานให้พี่สี่! แม้เสด็จพ่อทรงทราบเรื่อง ก็ตำหนิเพียงพี่สี่! เกี่ยวอะไรกับข้าล่ะ?”ทุกคนสูดลมหายใจเข้าอย่างไม่ต้องสงสัย หลี่หลงหลินวางหลุมพรางไว้ให้องค์ชายสี่หรือ?ร้ายกาจเกินไปแล้ว!“จริงด้วย!”หลี่หลงหลินตบหน้าผา
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 82
“ไม่อาจให้ได้เช่นนั้นหรือ?”สีหน้าของหญิงสาวทุกคนในตระกูลสูฉายความตกตะลึง จ้องมองไปที่หลี่หลงหลินพวกนางคิดไม่ถึงว่า เรื่องที่ฮูหยินผู้เฒ่าซูอนุญาตแล้ว หลี่หลงหลินจะปฏิเสธเด็ดขาดเช่นนี้!แค่จักรเย็บผ้าหนึ่งหลังเองไม่ใช่หรือ?จำเป็นต้องขนาดนี้เชียวหรือ?หรือว่า หลี่หลงหลินจะบีบหลิ่วหรูเยียนออกจากตระกูลซู เข้าไปในหลุมนรกสำนักการสังคีตใหม่เช่นนั้นหรือ?ซูเฟิ่งหลิงพูดด้วยความโมโห “องค์ชายเก้า ท่านใจแข็งเกินไปแล้วกระมัง? หรือว่า ท่านจะบีบให้พี่สะใภ้สี่ถึงตายเช่นนั้นหรือ?”สีหน้าของทุกคนไม่สบอารมณ์เล็กน้อย การกระทำนี้ของหลี่หลงหลิน เกินไปแล้วจริงๆ!หลิ่วหรูเยียนส่ายหน้ายิ้มเศร้า “พวกเจ้าหยุดพูดได้แล้ว นี่อาจจะเป็นชะตาชีวิตของข้าก็ได้...”หลี่หลงหลินยิ้มบางๆ พูด “พี่สะใภ้สี่ เจ้าเข้าใจความหมายของข้าผิดไปแล้ว! เจ้าช่ำชองงานเย็บปักถักร้อย หากให้เจ้าทอแค่ผ้า เช่นนั้นก็เป็นการใช้ความสามารถของเจ้าไม่เหมาะสมกับงาน แตกต่างอะไรกับหญิงวัยกลางคนทั่วไปพวกนั้นอย่างไร?”หลิ่วหรูเยียนชะงัก “หม่อมฉันยังไม่เข้าใจเพคะ! ท่านอยากให้หม่อมฉันทำอะไรกันแน่เพคะ...”หลี่หลงหลินชี้ไปที่จักรเย็บผ้า อธิบาย “จ
Latest chapter
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1104
องค์หญิงใหญ่ก้าวเข้าไปในตำหนักฉือหนิงแปลกที่ดูเหมือนไม่มีใครในตำหนักรู้จักนางนอกจากหลี่หลงหลินแล้ว ไม่มีใครกล้าเข้ามาทักทายนางเลยองค์หญิงใหญ่ขมวดคิ้วเล็กน้อยเดิมทีวันนี้นางคิดว่าตัวเองจะเป็นจุดสนใจของทุกคนอย่างน้อยก็น่าจะมีคนเข้ามาพูดคุยกับนางบ้างแต่ตั้งแต่แรก นางก็คิดว่าตัวเองสำคัญเกินไปแล้วหลี่เทียนฉี่กระซิบข้างหูองค์หญิงใหญ่ “องค์หญิงใหญ่ ท่านเห็นหรือไม่ว่าหลี่หลงหลินน่ารังเกียจแค่ไหน!”องค์หญิงใหญ่เหลือบมองเขานางไม่เคยคิดเลยว่า หลี่เทียนฉี่ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นที่คาดหวังของทุกคน ตอนนี้จะกลายเป็นคนไร้ค่าเช่นนี้นางไม่อยากจะยอมรับเลยว่าตัวเองเกิดมาจากท้องแม่เดียวกันกับเขา!แต่หลี่เทียนฉี่พูดถูกอยู่เรื่องหนึ่งหลี่หลงหลินน่ารังเกียจจริงๆเขาไม่เคยมองนางอยู่ในสายตาเลยด้วยซ้ำองค์หญิงใหญ่ตวาด “ดูเจ้าสิ ไร้ประโยชน์! ถูกคนไร้ค่าอย่างหลี่หลงหลินแย่งตำแหน่งรัชทายาทไป น่าอับอายขายหน้าจริงๆ!”ยิ่งไปกว่านั้น หลี่หลงหลินยังมีอาจารย์ของฮ่องเต้คอยช่วยเหลืออยู่เบื้องหลังหลี่เทียนฉี่กล่าว “ท่านอย่าได้ดูแคลนหลี่หลงหลินเชียว เขาไม่ได้เป็นคนที่ดูเผินๆ แล้วจะเข้าใจได้ง่ายๆ หรอก!
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1103
นี่คือสงครามที่ไร้ควันปืนหลังจากการทดสอบหลายรอบ องค์หญิงใหญ่ก็รู้ถึงความสามารถของหลี่หลงหลินแล้วเป็นไปตามที่นางคาดไว้ก่อนหน้านี้จริงๆลึกล้ำเกินหยั่งถึงเขาไม่เหมือนกับหลี่เทียนฉี่ ผู้ไร้ประโยชน์ที่ทำอะไรไม่สำเร็จ! บรรยากาศเปลี่ยนไปสายตาขององค์หญิงใหญ่จับจ้องไปที่ซูเฟิ่งหลิง บีบรอยยิ้มปลอมๆ ออกมา “ช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมกันจริงๆ”“ได้ยินชื่อเสียงของพระชายาองค์รัชทายาทมานานแล้ว ว่าเป็นผู้มีชาติตระกูลดี มีฝีมือด้านศิลปะการต่อสู้ กล้าหาญ และเชี่ยวชาญในการต่อสู้”“ได้ยินมาว่าองค์รัชทายาททรงโปรดปรานเรื่องตะวันพันมังกร นึกว่าจะเป็นคนแข็งแกร่ง”“ไม่คิดเลยว่าจะงดงามเช่นนี้”คำพูดไม่กี่คำขององค์หญิงใหญ่ ทำให้บรรยากาศในตำหนักฉือหนิงเปลี่ยนไปในทันทีซูเฟิ่งหลิงไม่สามารถต้านทานได้เลยท้ายที่สุด ทั้งสองคนไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกันแม้แต่หลี่หลงหลินที่อยู่ข้างๆ ก็ไม่คิดว่าองค์หญิงใหญ่จะยิ้มเยาะเย้ยถากถางและตรงไปตรงมาเช่นนี้เมื่อเห็นสีหน้าของหลี่หลงหลินและซูเฟิ่งหลิง หลี่เทียนฉี่ก็รู้สึกสะใจ!บรรยายไม่ถูกเลยว่าชื่นใจแค่ไหน!รู้หรือไม่ว่า ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยได้เปรียบหลี่หลงหลินเลย
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1102
“ถวายบังคมองค์รัชทายาท!”เมื่อนางกำนัลและขันทีเห็นหลี่หลงหลิน ต่างรีบวางมือจากงานและคำนับเขาแม้ว่านางกำนัลและขันทีเหล่านี้จะอยู่ในตำหนักฉือหนิง ซึ่งอยู่ห่างไกลจากศูนย์กลางของการต่อสู้ทางการเมืองในวันธรรมดา พวกเขาก็แค่รับใช้ฮองไทเฮา ชีวิตเรียบง่ายยิ่งพวกเขาเข้าไม่ถึงอำนาจมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งกระวนกระวายใจมากขึ้นเท่านั้น!อยากรับใช้องค์รัชทายาทแม้ในความฝันต้องการสร้างความสัมพันธ์กับเขาท้ายที่สุด เว่ยซวินก็รับใช้ฮ่องเต้หวู่มาตั้งแต่เด็กจนโตมิฉะนั้น เขาจะมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร?นางกำนัลและขันทีกระตือรือร้นเป็นพิเศษแต่หลี่หลงหลินไม่สนใจเพราะเขามีเรื่องให้ครุ่นคิดอยู่ในใจตั้งแต่มาถึงตำหนักฉือหนิง สายตาของเขาก็มองหาใครบางคนในฝูงชนอยู่ตลอดเวลาต้องการมองหาองค์หญิงไท่ผิงท้ายที่สุดแล้ว ปัญหาที่ยุ่งยากที่สุดในตอนนี้ก็คือนาง“องค์รัชทายาท ไข่มุกหมิงแห่งทะเลใต้หนึ่งเม็ด!”ขันทีน้อยรายงานของขวัญที่หลี่หลงหลินมอบให้ด้วยเสียงอันดังราวกับกำลังเอาใจหลี่หลงหลินแต่หลี่หลงหลินไม่สนใจ เพียงแต่มองไปที่ซูเฟิ่งหลิงข้างๆ“ช้าแล้ว พวกเราเข้าไปกันเถอะ”หลี่หลงหลินยังไม่รู้ว่าสถานการณ์ใ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1101
ไม่มีใครมาต้อนรับนางราวกับว่านางไม่เคยมีตัวตนอยู่มีเพียงลู่ฮองเฮาที่ทรงห่วงใยตน แต่ตอนนี้นางถูกฮ่องเต้หวู่เนรเทศไปยังตำหนักเย็นถูกจำกัดอิสรภาพของนางและจะไม่มาต้อนรับตนเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ องค์หญิงใหญ่ก็สูดหายใจเข้าลึกๆ และระงับความโกรธในใจทั้งหมดนี้เป็นเพราะคนชั่วที่ยุยงฮ่องเต้หวู่!“องค์ชายเก้า...”องค์หญิงใหญ่พึมพำในปาก ดวงตาของนางฉายแววฆ่าฟันหลังจากเดินทางมาหลายปีนางมิใช่เด็กสาวที่ไร้เดียงสาเช่นในอดีตอีกต่อไปแล้วการกลับมาครั้งนี้ของนาง ไม่ใช่แค่เพื่อพิสูจน์ตัวเองแต่เพื่อทวงทุกอย่างของนางกลับคืนมาเพื่อให้ขุนนางทั้งราชสำนักยอมสยบต่อนาง!องค์หญิงใหญ่เหลือบมองร่างหลายร่างวูบผ่านข้างรถม้าและหายเข้าไปในกำแพงวังหลวงแม้ว่าพระราชวังต้องห้ามจะเป็นสถานที่ที่มีการป้องกันแน่นหนาที่สุดในต้าเซี่ยแต่สำหรับหน่วยกล้าตายใต้บัญชาของตนแล้ว เรื่องนี้ไม่มีค่าให้กล่าวถึงเลยท้ายที่สุด พวกเขาล้วนเป็นผู้เชี่ยวชาญที่ได้รับการคัดเลือกและฝึกฝนอย่างดีจากแคว้นโวกั๋วคอยคุ้มครองนางโดยเฉพาะหากนางได้รับเวลาและเงินทุนเพียงพอการฝึกฝนทหารฝีมือดีแปดร้อยนาย จะต้องสามารถโค่นล้มการปกครอ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1100
หลังจากอยู่ร่วมกันเช้าค่ำเป็นเวลานานหลี่หลงหลินรู้อุปนิสัยของซูเฟิ่งหลิงแล้วเพียงแต่ปากคมดั่งมีด จิตใจกลับนุ่มเหมือนเต้าหู้เท่านั้นหากตนเองไม่พาซูเฟิ่งหลิงไปเข้าร่วมงานเลี้ยงเทศกาลโคมไฟ นั่นต่างหากหายนะที่แท้จริง!น่ากลัวว่าต้องถูกทวนเงินแทงจนกลายเป็นตะแกรงร่อน!ดังนั้นตนเองไม่จำเป็นต้องกังวลซูเฟิ่งหลิงเพียงแจ้งนางคร่าวๆ ก็เท่านั้นบัดนี้กังวลที่สุดกลับเป็นองค์หญิงไท่ผิงทั้งหมดล้วนยังไม่มีแผนมนุษย์ทุกคนล้วนหวากหวั่นต่อตำแหน่งอำนาจอยู่ตลอดรอหลี่หลงหลินดึงสติกลับมาได้ซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วน้อยๆ “ท่านพูดเถอะวันนั้นข้าใส่เสื้อผ้าเยี่ยงไรถึงจะเหมาะสม?”หลี่หลงหลินครุ่นคิด พูดยิ้มๆ “เมื่อหลายวันก่อนข้าให้พี่สะใภ้สี่ตัดชุดกระโปรงหน้าม้าให้เจ้าแล้วมิใช่หรือ? ทั้งหล่อเหลาทั้งสง่างาม ชวนให้ตกตะลึงทั้งงาน”ซูเฟิ่งหลิงพยักหน้ายิ้มๆ “ที่แท้ท่านก็เตรียมทั้งหมดไว้พรักพร้อมแล้ว เช่นนั้นก็ฟังท่านแล้วกัน!”......พระราชวังต้องห้ามขบวนรถม้าแล่นอย่างเชื่องช้ามาถึงหน้าประตูเมืองขบวนรถม้าจัดเตรียมไว้อย่างเรียบง่ายมาก ทั้งหมดมีคนไม่ถึงยี่สิบคนแต่หากมีความรู้ย่อมสามารถมองออกว่าขบวน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1099
“ให้ข้า?”ภายใต้ท่าทางตกตะลึงของซูเฟิ่งหลิงยังสะท้อนความดีใจอีกสายหนึ่งแต่ความดีใจมลายหายไปอย่างว่องไวนางเอ่ยถามด้วยเสียงเจือความสงสัย “นี่คือของขวัญแต่งงานของพวกเรา?”อีกไม่นานต่อจากนี้ก็คือวันแต่งงานของหลี่หลงหลินและซูเฟิ่งหลิงแม้พูดว่าลั่วอวี้จู๋ใช้จ่ายมือเติบ แต่ก็อยู่ในขอบเขตที่สามารถยอมรับได้หลี่หลงหลินส่ายหน้า “นี่คือมอบให้พวกเราเป็นของขวัญบรรณาการ”“ของขวัญบรรณาการ?”ซูเฟิ่งหลิงงุนงงมอบให้ใครเล่า?เรื่องอันใด?ย่อมไม่สามารถมอบให้โดยไร้สาเหตุหรอกกระมังหลี่หลงหลินอธิบายเรื่องทั้งหมดอย่างละเอียดให้ซูเฟิ่งหลิงฟังซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วมุ่น “งานเทศกาลโคมไฟ?”ไม่ใช่เพราะซูเฟิ่งหลิงมีความเห็นต่อไทฮองไทเฮาแต่วังหลังซับซ้อน ทำให้นางรู้สึกหวาดหวั่นภายในใจงานเลี้ยงใหญ่อีกแล้ว ก็ไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องใดขึ้น!หลี่หลงหลินพูด “ในเมื่อเป็นราชวงศ์ ก็ต้องให้ความสำคัญต่อการอยู่ร่วมกันพร้อมหน้า ยิ่งไปกว่านั้นองค์หญิงใหญ่ที่เดินทางไปเป็นทูตที่โวกั๋วมานานหลายปีก็จะฉวยโอกาสอยู่ร่วมกันพร้อมหน้านี้กลับมายังต้าเซี่ย”“ถึงตอนนั้นเสด็จพ่อจะต้องให้ความสำคัญต่องานเลี้ยงเทศกาลโคมไฟในครั
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1098
ยามนี้ลั่วอวี้จู๋ถูกจ้องจนประหม่า“องค์ชาย เวลาไม่เช้าแล้ว รีบพักผ่อนเถอะ ยิ่งไปกว่านั้นนี่ก็เกือบจะยามสี่แล้ว หากถูกบ่าวรับใช้พบเข้าจะส่งผลไม่ดีได้”อย่างไรเสียชายหญิงก็อยู่ตามลำพังภายในห้อง ไม่ได้นอนหลับตลอดทั้งคืนคนโง่ก็ไม่มีวันเชื่อหรอกว่าจะไม่มีอันใดเกิดขึ้นหลี่หลงหลินรับกล่องไม้ไปแล้วกล่าวขอบคุณ “ยังเป็นพี่สะใภ้ใหญ่คิดรอบคอบ”ใบหน้าลั่วอวี้จู๋สะท้อนความรัก “องค์ชาย ท่านและน้องหญิงเล็กมีชีวิตที่ดีย่อมสำคัญยิ่งกว่าสิ่งใด”บนโลกมนุษย์มีสิ่งใดสำคัญไปกว่ามีบุพเพแต่ไร้วาสนาอีกเล่าหลี่หลงหลินโดดเด่นทั้งรูปโฉมและสติปัญญาแต่ลั่วอวี้จู๋ในฐานะพี่สะใภ้ใหญ่ ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถใช้ชีวิตกับหลี่หลงหลินอย่างถูกต้องตามครรลองครองธรรมได้ดังนั้นต่อให้นางได้รับชมอยู่วงนอกเห็นเขามีความสุขก็พึงพอใจแล้ว!หลี่หลงหลินพูดยิ้มๆ “ท่านดีข้าดีทุกคนดี ทุกคนดี ถึงจะดีอย่างแท้จริง!”พูดจบ เขาหันหลังจากไป กลับเข้าห้องของตน แต่ต้องตกตะลึงเมื่อพบว่าซูเฟิ่งหลิงถึงขั้นอยู่ที่นี่ซูเฟิ่งหลิงหันหน้า สีหน้าเปี่ยมโทสะ “องค์ชาย ดึกเพียงนี้ท่านไปที่ใดมา!”เมื่อวานหลี่หลงหลินไม่ได้กลับตลอดคืนซูเฟิ่งหลิ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1097
แต่กลับตามไปไม่ทัน“ดูท่าแล้วมาหาถูกคนจริงเสียด้วย!”มองผ่านท่าทีตอบสนองเมื่อครู่ของลั่วอวี้จู๋ดูแล้ว ในมือนางจะต้องมีสมบัติล้ำค่าที่สามารถนำออกมาได้แน่เวลาหนึ่งก้านธูปผ่านไปลั่วอวี้จู๋วิ่งกลับมาด้วยความดีใจเต็มเปี่ยมผิวขาวราวกับหิมะมีเหงื่อหอมผุดออกมาปอยผมแนบติดหน้าผากชวนให้หลงใหลหลี่หลงหลินมองไป ได้เห็นลั่วอวี้จู๋ถือกล่องไม้ไว้ในมือรูปลักษณ์ภายนอกธรรรมดาแต่มองผ่านอารมณ์ของลั่วอวี้จู๋ดูแล้วสิ่งนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่ลั่วอวี้จู๋พูดอย่างอารมณ์ดี “โชคดีหม่อมฉันหาเจอ หาไม่แล้วจะต้องลืมเจ้าสิ่งนี้ไปแล้วแน่!”หลี่หลงหลินเพิ่งคิดตำหนิที่เมื่อครู่ไม่ให้ตนเองช่วยถือโคมไฟลั่วอวี้จู๋ก็หยิบสมบัติที่อยู่ภายในกล่องไม้ออกมา“นี่คือ?”มองเห็นไข่มุกทรงกลมทอประกายจางๆ ภายในมือลั่วอวี้จู๋ไม่คล้ายเครื่องมือไว้ใช้ส่องสว่างในยุคหลังแสงชนิดนี้คล้ายซึมอยู่ภายในไข่มุกอย่างเป็นธรรมชาติ!“ไข่มุกเรืองแสงแห่งทะเลใต้หรือ?”หลี่หลงหลินเอ่ยถามออกมาลั่วอวี้จู๋สบมองหลี่หลงหลินอย่างแปลกใจ “ท่านรู้จักสิ่งนี้หรือ?”แม้ว่าไม่มีประสบการณ์ แต่ก็ยังรู้จักมาก่อนอย่างไรเสียไข่มุกเรืองแสงแห่งทะเล
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1096
ทั้งสองสบตากันลั่วอวี้จู๋หน้าแดงเรื่อ เมื่อครู่สนใจเพียงร้องไห้อย่างเจ็บปวดเสียใจ ไฉนเลยจะคิดถึงเรื่องนี้!ลูกกระเดือกหลี่หลงหลินเกร็งเล็กน้อย กลืนน้ำลายอย่างอดไม่ได้เรือนร่างของลั่วอวี้จู๋เร่าร้อนถึงเพียงนี้ อกอวบอิ่มดูมีน้ำหนัก ปกติเสื้อผ้าหลวมสายคาดเอวกว้างเหล่านั้นปกปิดเรือนร่างเย้ายวนนี้ไว้จนหมดช่างเสียดายของโดยแท้!ลั่วอวี้จู๋หลบตา เอ่ยเสียงเคร่งขรึม “องค์ชาย หากไม่มีเรื่องใดก็กลับไปก่อนเถอะเพคะ...”บัดนี้ลั่วอวี้จู๋อยากหารูมุดเข้าไปเหลือเกินอยากไล่หลี่หลงหลินออกไปก่อน หาไม่แล้วท่ามกลางบรรยากาศคลุมเครือเช่นนี้จะเกิดเรื่องใดขึ้นนางก็ไม่แน่ใจแล้วหลี่หลงหลินรีบขยับถอยออกไป “หากพี่สะใภ้ไม่พูด ข้าก็เกือบลืมธุระสำคัญไปแล้ว เมื่อครู่ข้าผลักประตูเข้ามา วู่วามจริงๆ ตอนนี้ข้าจะออกไปเคาะประตูใหม่..”สิ้นคำ รีบหันหลังกลับออกไปหลี่หลงหลินรีบเบี่ยงเบนความคิดไปที่อื่น กลัววู่วามขึ้นมาทำลายเรื่องผิดต่อศีลธรรมร้ายแรงลั่วอวี้จู๋ไฉนเลยจะฟังความนัยของหลี่หลงหลินไม่ออกรีบสวมเสื้อผ้าตัวใหญ่ตามปกติ ทำให้บรรยากาศไม่อึดอัดถึงเพียงนั้น“เข้ามาเถอะ”หลี่หลงหลินเคาะประตูเข้ามา บรรยาก
