ใช่ถ่านกัมมันต์ ไม่ใช่ของที่จะทำออกมาได้ง่ายๆประเด็นสำคัญมีอยู่สองข้อ หนึ่งคือสารกัมมันต์สารกัมมันต์ที่พบบ่อยที่สุดก็คือโพแทสเซียมคลอไรด์วิธีนี้ง่ายมาก เพียงเติมน้ำลงในขี้เถ้าไม้ที่มีโพแทสเซียมคลอไรด์อยู่ในนั้นจากนั้น เพียงแค่บดถ่าน ผสมกับขี้เถ้าไม้ จากนั้นก็นำไปรมควันแต่ภาชนะที่รมควัน จะต้องไม่ให้มีอากาศ นี่คือประเด็นที่สอง สำหรับคนโบราณ นี่เป็นปัญหาที่ใหญ่ที่สุด!แม้แต่เผาอิฐหรือเผาเครื่องปั้นดินเผา ก็ยังไม่สามารถแยกอากาศออกไปได้จริงๆ!หลี่หลงหลินเงยหน้าขึ้นมองปล่องไฟสูงภายในสถาบันวิจัยเขาประจิมด้วยรอยยิ้ม!เตาถลุงเหล็กที่ใช้สำหรับการผลิตเหล็กเป็นสถานที่ที่ดีที่สุดในการรมควันถ่านกัมมันต์ไม่ใช่หรือ?หลี่หลงหลินคิดในใจหลายครั้ง เมื่อตัดสินใจว่าไม่มีปัญหาใด ก็บอกวิธีการทำถ่านกัมมันต์ให้กับกงซูหว่านกงซูหว่านขมวดคิ้ว “องค์ชายเก้า ไม่ใช่ว่าข้าไม่เชื่อเจ้านะ! เดิมทีเจ้าบอกว่าเจ้าอยากจะประดิษฐ์อาวุธปืน! แต่สุดท้ายก็อยากจะทำน้ำตาล! ตอนนี้เจ้าอยากจะทำถ่านกัมมันต์อีกแล้ว!”“เหตุใดข้าถึงได้รู้สึกว่าสิ่งที่เจ้ากำลังทำอยู่นี่มันตรงกันข้าม...”หลี่หลงหลินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “สะใภ
“วิเศษมาก!”“นี่มันคือเวทมนตร์ชัดๆ!”เมื่อเหล่าช่างฝีมือเห็นน้ำตาลทรายขาวในภาชนะก็ตกใจ แล้วร้องเฮโลขึ้นมาแววตาที่เป็นประกายลุกโชนจำนวนนับไม่ถ้วน ต่างจับจ้องไปที่ตัวของหลี่หลงหลิน และมันก็เปี่ยมไปด้วยความเลื่อมใส!พูดตามตรงแม้ว่าเหล่าช่างฝีมือจะได้ยินกงซูหว่านพูดว่าหลี่หลงหลินเป็นอัจฉริยะที่ไม่มีใครเทียบได้ เป็นผู้คิดค้นวิธีทำถลุงเหล็กกล้าด้วยเตาหลอมแต่พวกเขาก็ยังไม่เชื่อจนกว่าจะได้เห็นด้วยตาตนเองสิ่งที่หูได้ยินอาจจะไม่ใช่เรื่องจริง สิ่งที่ตาเห็นต่างหากจึงจะเป็นเรื่องจริงในขณะนี้ พวกเขาก็ได้เห็นกับตาแล้วว่าหลี่หลงหลินผลิตน้ำตาลทรายขาวได้จริงๆ และวิธีการทำก็น่าเหลือเชื่อมากสิ่งนี้ล้มล้างความรู้ความเข้าใจของช่างฝีมือทุกคนไปโดยสิ้นเชิง!กงซูหว่านกำหมัดแน่นจนข้อนิ้วกลายเป็นสีขาวเล็กน้อยความตื่นเต้นภายในใจของนาง มันรุนแรงกว่าที่แสดงออกมา!“นี่คือน้ำตาลจริงๆ หรือ?”กงซูหว่านก้าวไปข้างหน้า ปลายนิ้วเรียวยาวของนางจิ้มลงบนน้ำตาลทรายขาว แล้วแลบลิ้นออกมาแล้วเลียเบาๆ“หวานมาก!”ทันใดนั้นดวงตาของกงซูหว่านก็เป็นประกาย รอยยิ้มพลันปรากฏขึ้นบนใบหน้างดงามที่เย็นชาของนางไม่มีสตรีนางไห
ซุนชิงไต้เท้าสะเอว แล้วพูดด้วยความโกรธ “ขนมไหว้พระจันทร์ไม่อร่อย! ข้าอยากไปกินของอร่อยๆ ที่หอเทียนเซียง!”หลี่หลงหลินยิ้ม “ไม่ใช่ว่าขนมไหว้พระจันทร์น้ำเชื่อมไม่อร่อย! แต่ขนมไหว้พระจันทร์ใส่น้ำตาลทรายขาวอร่อยมาก!”ซุนชิงไต้มีสีหน้าสงสัย “น้ำตาลทรายขาว? ข้าไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน!”หลี่หลงหลินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “สะใภ้สาม เอาอย่างนี้เถอะ! เจ้าช่วยข้าทำขนมไหว้พระจันทร์ ข้าจะเลี้ยงน้ำตาลทรายขาวเจ้า!”ขณะที่พูด หลี่หลงหลินก็หยิบถุงน้ำตาลทรายขาวออกมาด้วยท่าทางลับๆ ล่อๆ แล้วให้ซุนชิงไต้ดู“นี่คือน้ำตาลหรือ?”เห็นได้ชัดว่าซุนชิงไต้ไม่เชื่อ นางบุ้ยปากกล่าวว่า “น้ำตาลเป็นสีแดง สีเหลือง และสีดำ! จะมีสีขาวได้อย่างไร? เจ้าต้องโกหกข้าแน่ๆ!”หลี่หลงหลินพูดอย่างจนใจ “พี่สะใภ้ นี่เป็นน้ำตาลทรายขาวจริงๆ! ถ้าไม่เชื่อก็ชิมดู!”นี่คือคำที่ซุนชิงไต้รอคอย เอื้อมมือออกไปกำน้ำตาลทรายขาวมากำใหญ่ แล้วยัดใส่ปาก“หวานมาก...”ซุนชิงไต้ไม่เคยกินอะไรที่หวานขนาดนี้ หวานกว่าน้ำผึ้งเสียอีก ดวงตาทั้งสองข้างเป็นประกายราวกับดวงดาวเล็กๆ!“อร่อยมาก!”“ข้าอยากกินอีก!”ซุนชิงไต้แลบลิ้นเล็กๆ ของนางออกมา เลียน้ำตา
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงขนมไหว้พระจันทร์น้ำตาลทรายขาวที่หวานจนฟันแทบหลุด แม้ตาคนในราชวงศ์ก็ไม่เคยได้ลิ้มลองมาก่อน! เมื่อเปรียบเทียบกับผงปรุงรสไก่แล้ว น้ำตาลในสมัยโบราณคืออาวุธลับที่มีพลังการทำลายล้างสูง สามารถพิชิตใจคนทุกคนได้! ในเวลานั้นเป็นช่วงพลบค่ำแล้ว ซูเฟิ่งหลิงขี่ม้าคู่ใจกลับจากการฝึกทหารที่ภูเขาทิศประจิม มาถึงจวนตระกูลซู ทันทีที่นางผูกม้าเสร็จ ก็ได้กลิ่นหอมหวานลอยมาจากในครัว เมื่อตามกลิ่นไปก็ได้เจอกับ “อะไรเนี่ย ทำไมหอมหวานจัง?” หลี่หลงหลินเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “พรุ่งนี้เป็นวันไหว้พระจันทร์! ข้าให้พี่สะใภ้สามช่วยทำขนมไหว้พระจันทร์ เจ้าลองชิมดูสักชิ้นสิ!” ซูเฟิ่งหลิงท่าทางหยิ่งยโส “ขนมไหว้พระจันทร์จะอร่อยขนาดไหนกัน! ทั้งแพงทั้งเปรี้ยว...” “เปรี้ยว?” หลี่หลงหลินประหลาดใจ “เจ้าไปกินขนมไหว้พระจันทร์ที่ไหนมา?” ซูเฟิ่งหลิงตอบ “ก็ขนมไหว้พระจันทร์ผลไม้ไง! หอซิ่งฮวาก็มีขายอยู่ ขนมไหว้พระจันทร์ชิ้นหนึ่งตั้งครึ่งพวงเงินเชียวนะ!” หลี่หลงหลินตกใจ แพงขนาดนั้นเลยหรือ? หนึ่งตำลึงเงินมีค่าเท่าหนึ่งพวงเงิน ขนมไหว้พระจันทร์หนึ่งชิ้นถึงกับต้องใช้ครึ่งตำลึงเงิน นี่แค่ขนมไหว้พระจ
เมื่อซุนชิงไต้ได้ยินว่าพรุ่งนี้จะมีขนมไหว้พระจันทร์น้ำตาลทรายขาวให้กินอีก ก็ยิ้มจนหน้าบานทันที “ตกลง!” นางยอมแบ่งขนมไหว้พระจันทร์ที่เหลือออกมา มอบให้กับฮูหยินผู้เฒ่าซู รวมถึงลั่วอวี้จู๋และหลิ่วหรูเยียน ส่วนกงซูหว่านกำลังยุ่งอยู่ที่สถาบันวิจัยภูเขาทิศประจิม ถึงแม้ในวันไหว้พระจันทร์นางก็ยังต้องทำงานล่วงเวลา จึงไม่ได้ลิ้มรสขนมไว้พระจันทร์นี้ แต่ก็ไม่เป็นไร เพราะที่สถาบันมีน้ำตาลทรายขาวอยู่ กงซูหว่านจึงไม่ค่อยตื่นเต้นนัก หลังจากลั่วอวี้จู๋และหลิ่วหรูเยียนได้ลิ้มรสขนมไหว้พระจันทร์น้ำตาลทรายขาวแล้ว พวกนางต่างก็ทึ่ง หลิ่วหรูเยียนพูดด้วยความตกใจ “ข้าเคยคิดว่าขนมของสำนักการสังคีตนั้นประณีตมากแล้ว! แต่เมื่อเทียบกับขนมไหว้พระจันทร์น้ำตาลทรายขาวนี่ มันยังห่างชั้นนัก!” ลั่วอวี้จู๋ก็พยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า “ใช่เลย! ตอนที่ข้าอยู่เจียงหนานก็ไม่เคยได้กินขนมรสเลิศเช่นนี้! ถ้านำออกไปขาย ต้องทำเงินได้มหาศาลแน่!” หลี่หลงหลินยิ้ม พร้อมเอ่ยชมเชย “พี่สะใภ้ใหญ่นี่ช่างมีหัวการค้าจริง ๆ! แต่ว่านะ แม้สุราจะหอมแค่ไหนก็ยังกลัวซอยลึก ยังต้องทำการตลาดให้ดีถึงจะได้!” ลั่วอวี้จู๋อึ้งไป “ทำการตลาด?”
หลี่หลงหลินพยายามหาคำพูดอยู่นาน จู่ ๆ ดวงตาก็เปล่งประกาย “เพราะพรุ่งนี้ในวังจะมีงานเลี้ยงครอบครัว! เจ้าคือพระชายา ย่อมต้องไปเข้าร่วม!” ซูเฟิ่งหลิงมุ่ยปาก “อย่ามาโกหกข้า! งานเลี้ยงครอบครัวน่ะจัดตอนกลางคืน ที่ชมจันทร์ไปพลาง รวมญาติไปพลาง การทำขนมไหว้พระจันทร์ทำตอนกลางวันได้ ไม่ต้องรอถึงเวลานั้นเลย!” หลี่หลงหลินถึงกับอึ้งจนพูดไม่ออก เด็กโง่คนนี้ ทำไมถึงเริ่มฉลาดขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว ถึงขั้นจับได้ว่าข้าโกหก! หลี่หลงหลินสูดลมหายใจลึก และตัดสินใจใช้ไม้ตาย พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “งานเลี้ยงครอบครัวจัดตอนกลางคืนก็จริง! แต่ถ้าข้าคาดไม่ผิด องค์หญิงของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือกับราชครูเกรงว่าจะมาร่วมงานด้วย!” เมื่อซูเฟิ่งหลิงได้ยินก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที และหายใจเร็วขึ้น “จริงหรือ? แต่งานเลี้ยงครอบครัวในวันไหว้พระจันทร์ พวกเขาเป็นคนนอก จะมาทำไม?” หลี่หลงหลินยิ้มเจื่อนๆ “ก็เพราะชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือต้องการสานสัมพันธ์ด้วยการแต่งงานไงเล่า! และเซียวเม่ยเอ๋อร์เองก็วางแผนที่จะเลือกคู่ครองหลังจากเหล่าองค์ชายได้เลือกไปแล้ว หรือก็คือว่า แม้จะยังไม่ได้ตกลงกันจริงจัง แต่เซียวเม่ยเอ๋อร์ก็ไม่ถ
ซูเฟิ่งหลิงพยักหน้า "ได้! พรุ่งนี้ข้าจะไปหาพี่สะใภ้สี่..." แต่หลี่หลงหลินส่ายหัว ก่อนจะกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูของซูเฟิ่งหลิงว่า ซูเฟิ่งหลิงฟังแล้วก็ยิ่งตกตะลึง "องค์ชายเก้า ท่านคิดจะทำเช่นนั้นจริง ๆ หรือ? จะไม่มากเกินไปหน่อยหรือ? ถ้าฝ่าบาททรงกริ้วขึ้นมา..." หลี่หลงหลินหัวเราะเบา ๆ "วางใจเถอะ! ข้ารู้ใจเสด็จพ่อดี เจ้าทำตามที่ข้าบอก ไม่เพียงแต่จะไม่มีใครตำหนิเจ้า แต่เจ้ายังโดดเด่นจนทุกคนต้องตะลึงด้วย!" ประกายแห่งความมั่นใจฉายวาบในแววตาของซูเฟิ่งหลิง "ตกลง!" รุ่งเช้า ในวันไหว้พระจันทร์ ทั่วทั้งพระราชวังถูกประดับประดาโคมไฟผ้าสีไว้อย่างงดงาม บรรยากาศเต็มไปด้วยความรื่นเริง เมื่อยามราตรีมาถึง พระจันทร์ดวงกลมโตเปล่งแสงกระจ่าง ทอประกายอยู่บนฟากฟ้าสีคราม ในสวนหลวง งานเลี้ยงครอบครัวของราชวงศ์กำลังดำเนินไป โดยมีไทฮองไทเฮาประทับนั่งอยู่ตรงกลาง และมีฮ่องเต้หวู่และฮองเฮาหลู่นั่งอยู่ทั้งสองข้าง เหล่าบรรดาองค์ชายและสนมต่างประทับเรียงรายกันไป ชมจันทร์ไปพลาง พูดคุยกันไปพลาง ช่างเป็นภาพที่อบอุ่นใจจริงๆ แต่แล้ว เสียงแปลกแยกก็ดังขึ้น องค์ชายสี่หลี่จือกวาดสายตามองรอบ ๆ ก่อนจะ
โดยเฉพาะเซียวเม่ยเอ๋อร์ ที่สวมใส่เครื่องประดับทั้งทองเงิน พร้อมชุดกระโปรงอันหรูหรา สวยงามราวกับเทพธิดา ใบหน้างดงามราวกับจะล่มเมือง เมื่อปรากฏตัวต่อหน้าผู้คนก็ดึงดูดสายตาของทุกคนไปได้ทันที! เหล่าองค์ชายต่างตะลึงจนตาแทบถลนออกมา! หลี่จือกลืนน้ำลายไม่หยุด และเอ่ยขึ้นด้วยความอยากได้ว่า “องค์หญิงเผ่าชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือนี่ช่างงดงามราวกับเทพธิดา! หากได้ใช้คืนแห่งความสุขร่วมกับนางสักคืน ข้าคงตายตาหลับ!” เซียวเม่ยเอ๋อร์จับชายกระโปรงที่ประดับประดาอย่างวิจิตรบรรจง ย่างเท้าอย่างอ่อนช้อย แผ่วเบา เดินมาเบื้องหน้าไทฮองไทเฮา เอ่ยเรียกเสียงหวาน “เสด็จย่าเพคะ!” เสียงนั้นหวานจับใจจนกระดูกแทบจะละลาย! แต่ไทฮองไทเฮากลับมีสีหน้าไม่พอใจ เอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า “ฝ่าบาท! งานเลี้ยงในครอบครัวเช่นนี้ ไฉนมีพวกชาวหมานมาอยู่ที่นี่ได้?” แม้ไทฮองไทเฮาจะอายุมากแล้ว แต่ก็ยังแยกแยะถูกผิดได้อย่างชัดเจน เผ่าชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือได้เข้ายึดครองดินแดน ฆ่าประชาชนของเรา ความเกลียดชังนองเลือดนี้ ไม่อาจอยู่ร่วมฟ้าเดียวกันได้! แม้ผู้อื่นจะต้องเสแสร้งทำเป็นสนิทสนมกับเซียวเม่ยเอ๋อร์ด้วยสถานะทูต