LOGINShare
บทที่ 570
Related chapters
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 571
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงขนมไหว้พระจันทร์น้ำตาลทรายขาวที่หวานจนฟันแทบหลุด แม้ตาคนในราชวงศ์ก็ไม่เคยได้ลิ้มลองมาก่อน! เมื่อเปรียบเทียบกับผงปรุงรสไก่แล้ว น้ำตาลในสมัยโบราณคืออาวุธลับที่มีพลังการทำลายล้างสูง สามารถพิชิตใจคนทุกคนได้! ในเวลานั้นเป็นช่วงพลบค่ำแล้ว ซูเฟิ่งหลิงขี่ม้าคู่ใจกลับจากการฝึกทหารที่ภูเขาทิศประจิม มาถึงจวนตระกูลซู ทันทีที่นางผูกม้าเสร็จ ก็ได้กลิ่นหอมหวานลอยมาจากในครัว เมื่อตามกลิ่นไปก็ได้เจอกับ “อะไรเนี่ย ทำไมหอมหวานจัง?” หลี่หลงหลินเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “พรุ่งนี้เป็นวันไหว้พระจันทร์! ข้าให้พี่สะใภ้สามช่วยทำขนมไหว้พระจันทร์ เจ้าลองชิมดูสักชิ้นสิ!” ซูเฟิ่งหลิงท่าทางหยิ่งยโส “ขนมไหว้พระจันทร์จะอร่อยขนาดไหนกัน! ทั้งแพงทั้งเปรี้ยว...” “เปรี้ยว?” หลี่หลงหลินประหลาดใจ “เจ้าไปกินขนมไหว้พระจันทร์ที่ไหนมา?” ซูเฟิ่งหลิงตอบ “ก็ขนมไหว้พระจันทร์ผลไม้ไง! หอซิ่งฮวาก็มีขายอยู่ ขนมไหว้พระจันทร์ชิ้นหนึ่งตั้งครึ่งพวงเงินเชียวนะ!” หลี่หลงหลินตกใจ แพงขนาดนั้นเลยหรือ? หนึ่งตำลึงเงินมีค่าเท่าหนึ่งพวงเงิน ขนมไหว้พระจันทร์หนึ่งชิ้นถึงกับต้องใช้ครึ่งตำลึงเงิน นี่แค่ขนมไหว้พระจ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 572
เมื่อซุนชิงไต้ได้ยินว่าพรุ่งนี้จะมีขนมไหว้พระจันทร์น้ำตาลทรายขาวให้กินอีก ก็ยิ้มจนหน้าบานทันที “ตกลง!” นางยอมแบ่งขนมไหว้พระจันทร์ที่เหลือออกมา มอบให้กับฮูหยินผู้เฒ่าซู รวมถึงลั่วอวี้จู๋และหลิ่วหรูเยียน ส่วนกงซูหว่านกำลังยุ่งอยู่ที่สถาบันวิจัยภูเขาทิศประจิม ถึงแม้ในวันไหว้พระจันทร์นางก็ยังต้องทำงานล่วงเวลา จึงไม่ได้ลิ้มรสขนมไว้พระจันทร์นี้ แต่ก็ไม่เป็นไร เพราะที่สถาบันมีน้ำตาลทรายขาวอยู่ กงซูหว่านจึงไม่ค่อยตื่นเต้นนัก หลังจากลั่วอวี้จู๋และหลิ่วหรูเยียนได้ลิ้มรสขนมไหว้พระจันทร์น้ำตาลทรายขาวแล้ว พวกนางต่างก็ทึ่ง หลิ่วหรูเยียนพูดด้วยความตกใจ “ข้าเคยคิดว่าขนมของสำนักการสังคีตนั้นประณีตมากแล้ว! แต่เมื่อเทียบกับขนมไหว้พระจันทร์น้ำตาลทรายขาวนี่ มันยังห่างชั้นนัก!” ลั่วอวี้จู๋ก็พยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า “ใช่เลย! ตอนที่ข้าอยู่เจียงหนานก็ไม่เคยได้กินขนมรสเลิศเช่นนี้! ถ้านำออกไปขาย ต้องทำเงินได้มหาศาลแน่!” หลี่หลงหลินยิ้ม พร้อมเอ่ยชมเชย “พี่สะใภ้ใหญ่นี่ช่างมีหัวการค้าจริง ๆ! แต่ว่านะ แม้สุราจะหอมแค่ไหนก็ยังกลัวซอยลึก ยังต้องทำการตลาดให้ดีถึงจะได้!” ลั่วอวี้จู๋อึ้งไป “ทำการตลาด?”
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 573
หลี่หลงหลินพยายามหาคำพูดอยู่นาน จู่ ๆ ดวงตาก็เปล่งประกาย “เพราะพรุ่งนี้ในวังจะมีงานเลี้ยงครอบครัว! เจ้าคือพระชายา ย่อมต้องไปเข้าร่วม!” ซูเฟิ่งหลิงมุ่ยปาก “อย่ามาโกหกข้า! งานเลี้ยงครอบครัวน่ะจัดตอนกลางคืน ที่ชมจันทร์ไปพลาง รวมญาติไปพลาง การทำขนมไหว้พระจันทร์ทำตอนกลางวันได้ ไม่ต้องรอถึงเวลานั้นเลย!” หลี่หลงหลินถึงกับอึ้งจนพูดไม่ออก เด็กโง่คนนี้ ทำไมถึงเริ่มฉลาดขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว ถึงขั้นจับได้ว่าข้าโกหก! หลี่หลงหลินสูดลมหายใจลึก และตัดสินใจใช้ไม้ตาย พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “งานเลี้ยงครอบครัวจัดตอนกลางคืนก็จริง! แต่ถ้าข้าคาดไม่ผิด องค์หญิงของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือกับราชครูเกรงว่าจะมาร่วมงานด้วย!” เมื่อซูเฟิ่งหลิงได้ยินก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที และหายใจเร็วขึ้น “จริงหรือ? แต่งานเลี้ยงครอบครัวในวันไหว้พระจันทร์ พวกเขาเป็นคนนอก จะมาทำไม?” หลี่หลงหลินยิ้มเจื่อนๆ “ก็เพราะชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือต้องการสานสัมพันธ์ด้วยการแต่งงานไงเล่า! และเซียวเม่ยเอ๋อร์เองก็วางแผนที่จะเลือกคู่ครองหลังจากเหล่าองค์ชายได้เลือกไปแล้ว หรือก็คือว่า แม้จะยังไม่ได้ตกลงกันจริงจัง แต่เซียวเม่ยเอ๋อร์ก็ไม่ถ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 574
ซูเฟิ่งหลิงพยักหน้า "ได้! พรุ่งนี้ข้าจะไปหาพี่สะใภ้สี่..." แต่หลี่หลงหลินส่ายหัว ก่อนจะกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูของซูเฟิ่งหลิงว่า ซูเฟิ่งหลิงฟังแล้วก็ยิ่งตกตะลึง "องค์ชายเก้า ท่านคิดจะทำเช่นนั้นจริง ๆ หรือ? จะไม่มากเกินไปหน่อยหรือ? ถ้าฝ่าบาททรงกริ้วขึ้นมา..." หลี่หลงหลินหัวเราะเบา ๆ "วางใจเถอะ! ข้ารู้ใจเสด็จพ่อดี เจ้าทำตามที่ข้าบอก ไม่เพียงแต่จะไม่มีใครตำหนิเจ้า แต่เจ้ายังโดดเด่นจนทุกคนต้องตะลึงด้วย!" ประกายแห่งความมั่นใจฉายวาบในแววตาของซูเฟิ่งหลิง "ตกลง!" รุ่งเช้า ในวันไหว้พระจันทร์ ทั่วทั้งพระราชวังถูกประดับประดาโคมไฟผ้าสีไว้อย่างงดงาม บรรยากาศเต็มไปด้วยความรื่นเริง เมื่อยามราตรีมาถึง พระจันทร์ดวงกลมโตเปล่งแสงกระจ่าง ทอประกายอยู่บนฟากฟ้าสีคราม ในสวนหลวง งานเลี้ยงครอบครัวของราชวงศ์กำลังดำเนินไป โดยมีไทฮองไทเฮาประทับนั่งอยู่ตรงกลาง และมีฮ่องเต้หวู่และฮองเฮาหลู่นั่งอยู่ทั้งสองข้าง เหล่าบรรดาองค์ชายและสนมต่างประทับเรียงรายกันไป ชมจันทร์ไปพลาง พูดคุยกันไปพลาง ช่างเป็นภาพที่อบอุ่นใจจริงๆ แต่แล้ว เสียงแปลกแยกก็ดังขึ้น องค์ชายสี่หลี่จือกวาดสายตามองรอบ ๆ ก่อนจะ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 575
โดยเฉพาะเซียวเม่ยเอ๋อร์ ที่สวมใส่เครื่องประดับทั้งทองเงิน พร้อมชุดกระโปรงอันหรูหรา สวยงามราวกับเทพธิดา ใบหน้างดงามราวกับจะล่มเมือง เมื่อปรากฏตัวต่อหน้าผู้คนก็ดึงดูดสายตาของทุกคนไปได้ทันที! เหล่าองค์ชายต่างตะลึงจนตาแทบถลนออกมา! หลี่จือกลืนน้ำลายไม่หยุด และเอ่ยขึ้นด้วยความอยากได้ว่า “องค์หญิงเผ่าชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือนี่ช่างงดงามราวกับเทพธิดา! หากได้ใช้คืนแห่งความสุขร่วมกับนางสักคืน ข้าคงตายตาหลับ!” เซียวเม่ยเอ๋อร์จับชายกระโปรงที่ประดับประดาอย่างวิจิตรบรรจง ย่างเท้าอย่างอ่อนช้อย แผ่วเบา เดินมาเบื้องหน้าไทฮองไทเฮา เอ่ยเรียกเสียงหวาน “เสด็จย่าเพคะ!” เสียงนั้นหวานจับใจจนกระดูกแทบจะละลาย! แต่ไทฮองไทเฮากลับมีสีหน้าไม่พอใจ เอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า “ฝ่าบาท! งานเลี้ยงในครอบครัวเช่นนี้ ไฉนมีพวกชาวหมานมาอยู่ที่นี่ได้?” แม้ไทฮองไทเฮาจะอายุมากแล้ว แต่ก็ยังแยกแยะถูกผิดได้อย่างชัดเจน เผ่าชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือได้เข้ายึดครองดินแดน ฆ่าประชาชนของเรา ความเกลียดชังนองเลือดนี้ ไม่อาจอยู่ร่วมฟ้าเดียวกันได้! แม้ผู้อื่นจะต้องเสแสร้งทำเป็นสนิทสนมกับเซียวเม่ยเอ๋อร์ด้วยสถานะทูต
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 576
“มาแล้ว!” แววตาของเซียวเม่ยเอ๋อร์ฉายแสงแหลมคม งานเลี้ยงวันไหว้พระจันทร์ครั้งนี้ ทำไมตอนเซียวเม่ยเอ๋อร์มาถึงต้องแสดงตัวอย่างโอ่อ่า สวยสง่าเหนือคนทั้งปวง ไม่หวั่นเกรงที่จะทำให้บรรดาสาวงามสามพันนางในวังโกรธเคือง? เหตุผลนั้นง่ายมาก! ข้าเลือกเจ้าหลี่หลงหลินให้เป็นราชบุตรเขยของข้า แต่เจ้ากลับไม่ยินยอม อีกทั้งยังพูดคำพูดที่ไม่สมควร! เรื่องนี้เล่าลือกันไปทั่วเมืองหลวง ทุกตรอกซอกซอย ไม่มีใครไม่รู้! ไม่ต่างอะไรกับการตบหน้าชาวเผ่าชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนืออย่างแรง! ความโกรธนี้เซียวเม่ยเอ๋อร์จะยอมกล้ำกลืนได้อย่างไร? วันนี้ เซียวเม่ยเอ๋อร์ตั้งใจจะมาป่วนงาน! นางต้องการให้ทั้งใต้หล้ารู้ว่าองค์หญิงเช่นนางหมายตาเจ้าหลี่หลงหลิน เจ้าทำบุญแปดชาติก็ไม่โชคดีเช่นนี้! ผู้หญิงทั้งต้าเซี่ยล้วนไม่สามารถเทียบเทียมองค์หญิงเช่นนางได้! โดยเฉพาะนางซูเฟิ่งหลิง! นางเป็นใครกัน! แค่แม่เสือโคร่งคนหนึ่ง เป็นเพียงสิงโตเหอตงเท่านั้น! เจ้ายอมปฏิเสธตำแหน่งราชบุตรเขยของข้าเพราะผู้หญิงคนหนึ่งเช่นนั้นเนี่ยนะ! เจ้าตาบอดหรืออย่างไร! “หลี่หลงหลิน!” “ศักดิ์ศรีที่ชาวชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเสีย
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 577
อีกฝ่ายนั้นเป็นถึงองค์หญิงแห่งเผ่าชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ! ปัง! เซียวเซวียนเช่อได้สติกลับมา ก็ตบโต๊ะด้วยความโกรธแล้วลุกขึ้น พูดเสียงดังลั่นว่า “ฝ่าบาท พระองค์ก็เห็นแล้ว! ซูเฟิ่งหลิงกระทำเช่นนี้ ทำให้แคว้นของเราเสื่อมเสียเกียรติ ขอฝ่าบาทลงโทษอย่างหนัก!” “เอ่อ...” ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วไม่พูดอะไร แม้การกระทำของซูเฟิ่งหลิงจะดูหุนหันพลันแล่นไปบ้าง แต่ในใจลึก ๆ ฮ่องเต้หวู่กลับรู้สึกสะใจไม่น้อย! เซียวเม่ยเอ๋อร์ผู้หญิงไร้ยางอายคนนี้ อาศัยว่าตัวเองยังสาวและมีหน้าตาสะสวย ก็กล้าที่จะมาดูหมิ่นพระสนมในวังหลวงอย่างเปิดเผย? ในใจของเหล่าสนมต่างก็เจ็บแค้น ฮ่องเต้หวู่เองก็ไม่ต่างกัน! แต่ถึงกระนั้น ในฐานะที่เป็นฮ่องเต้ ฮ่องเต้หวู่ย่อมไม่อาจตัดสินด้วยอารมณ์ได้ จึงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า “ซูเฟิ่งหลิง เหตุใดเจ้าถึงตบหน้าองค์หญิงแห่งชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ ซ้ำยังด่าว่านางเป็นแพศยา? หากเจ้าอธิบายไม่ได้ ก็อย่าโทษที่เราจะลงโทษเจ้าเลย!” ซูเฟิ่งหลิงก้าวขึ้นมาหนึ่งก้าว ประสานมือคำนับฮ่องเต้หวู่ “กราบทูลฝ่าบาท ตระกูลซูของหม่อมฉันเต็มไปด้วยวีรบุรุษผู้กล้าหาญ ล้วนพลีชีพเพื่อปกป้องชา
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 578
ซูเฟิ่งหลิงถึงกับอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง ไทฮองไทเฮาผู้จิตใจดีมีเมตตา ทำไมถึงดูโหดกว่านางเสียอีก! ถึงกับจะให้ตบนางเซียวเม่ยเอ๋อร์อีกสามสิบทีหรือ? ใบหน้างดงามเย้ายวนของนาง คงต้องยับเยินไม่มีชิ้นดีแน่! ฮองเฮาหลู่ก็หัวเราะพลางพูดว่า “เสด็จแม่กล่าวถูกต้อง! แต่สามสิบที ดูจะน้อยไปหน่อย! ตบนางสักหกสิบทีดีกว่า จึงจะสามารถบอกกล่าววีรบุรุษตระกูลซูที่อยู่บนสวรรค์ได้!” เหล่าสนมถึงกับดวงตาเบิกกว้าง เป็นที่รู้กันว่าฮองเฮาหลู่กับไทฮองไทเฮานั้น เป็นแม่สามีลูกสะใภ้ที่ไม่ลงรอยกัน เรื่องนี้รู้กันไปทั่วทั้งวังหลัง แต่ใครจะคิดว่า ทั้งคู่จะร่วมมือกันออกหน้าแทนซูเฟิ่งหลิงนี่เป็นภาพที่หาได้ยากยิ่ง! ทางฝั่งเซียวเม่ยเอ๋อร์เกือบจะโมโหจนคุมตัวเองไม่อยู่แล้ว!“พวกเจ้า...” “ร่วมมือกันรังแกข้า!” "ข้าจะไม่ยอมอยู่ร่วมฟ้าดินเดียวกับพวกเจ้า!" “รอให้ข้ากลับไปยังชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือก่อน ข้าจะฟ้องเสด็จพ่อ ให้เขานำกองทัพม้าเหล็กของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือมากวาดล้างพวกเจ้าทั้งหมด...” เซียวเม่ยเอ๋อร์พูดด้วยความโกรธ และเตรียมจะสะบัดแขนเสื้อจากไป แต่เซียวเซวียนเช่อกลับยื่นแขนออกมาขว
Latest chapter
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1276
“ตงอิ๋ง? ก็แค่แคว้นเล็กๆ เท่านั้น ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง!”สายตาหลี่หลงหลินเผยแววหมิ่นแคลน“ตงอิ๋งเล็กๆ เป็นเพียงเกาะแห่งหนึ่งเท่านั้น เดิมทีก็ไม่คู่ควรต่อคำว่าทวีปใหม่สองคำนี้”ทุกคนตกตะลึงภายในความรู้ของเหล่าสะใภ้ ตงอิ๋งก็คือจุดสิ้นสุดของมหาสมุทรอันเวิ้งว้าง เหนือตงอิ๋งก็ไม่มีอันใดอีกคำพูดของหลี่หลงหลินทำให้ความรู้ที่พวกนางมีอยู่เปลี่ยนไปทั้งหมด!กงซูหว่านพูดเสียงสั่นๆ “องค์ชาย ความนัยของท่านคือนอกจากตงอิ๋งแล้วยังมีทวีปใหญ่อีกหรือ?”หลี่หลงหลินพยักหน้าและพูดว่า “ไม่เพียงมีทวีปใหญ่ แต่ยังเป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์อย่างมากอีกด้วย!”พูดไป สายตาหลี่หลงหลินก็ทอดมองไปยังทิศทางหนึ่งกงซูหว่านพูดด้วยความแปลกใจ “อุดมสมบูรณ์อย่างมาก? อุดมสมบูรณ์มากเพียงใด เทียบกับต้าเซี่ยแล้วเป็นเช่นไร?”สายตาทุกคนล้วนเปี่ยมความแปลกใจ วางตะเกียบและชามข้าวในมือลงรับฟังหลี่หลงหลินเล่าเรื่องทวีปใหม่เงียบๆหลี่หลงหลินส่ายหน้าและพูดว่า “แผ่นดินต้าเซี่ยกว้างใหญ่และอุดมสมบูรณ์ มีผลผลิตและทรัพยากรมากมาย เป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์แห่งหนึ่ง แต่ทวีปใหม่มีที่ราบมาก แผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์ทอดยาวนับพันลี้ ทุกหนแห่งล้วนค
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1275
น้ำ...น้ำ!หลิ่วหรูเยียนถูกความเผ็ดทำให้หน้าแดงก่ำ มุกเหงื่อผุดพราวเต็มหน้าผาก ทำให้ผิวพรรณขาวดุจหิมะถูกแต้มด้วยสีแดงเรื่อหลี่หลงหลินยื่นน้ำเย็นที่เตรียมไว้ดีแล้วให้หลิ่วหรูเยียนหลิ่วหรูเยียนดื่มลงไปหนึ่งอึก จากนั้นเอ่ยปากชม “องค์ชาย! อร่อยเหลือเกิน หม่อมฉันไม่เคยกินของอร่อยถึงเพียงนี้มาก่อนเลย มีความสุขยิ่งนัก!”เวลาเพียงชั่วพริบตา หัวปลาจานใหญ่ก็หายไปจนหมดเหล่าสะใภ้แต่ละคนหน้าแดงก่ำ เหงื่อเม็ดเล็กผุดพราวเต็มศีรษะ ปอยผมติดบนหน้าผาก ขับให้ดูมีเสน่ห์มากเป็นพิเศษซูเฟิ่งหลิงถูกความเผ็ดทำให้ริมฝีปากแดงเจ่อ ความสงสัยที่มีต่อหลี่หลงหลินเมื่อครู่มลายหายไปราวกับหมอกผ่านตาซุนชิงไต้ยกชามข้าว จับจ้องหลี่หลงหลินและเอ่ยถาม “องค์ชาย ยังมีหัวปลาอีกหรือไม่ เมื่อครู่กินเร็วเกินไป ยังไม่รู้รสเพคะ”หลี่หลงหลินเผยสีหน้าเอือมระอาพี่สะใภ้สามคิดว่ากำลังกินโสมกระมัง จึงกินได้ไม่รู้รสก็แค่ตะกละเท่านั้นหลี่หลงหลินพยักหน้าและตอบว่า “พี่สะใภ้สาม ท่านวางใจได้ หากท่านชอบ ภายภาคหน้าจะทำให้พวกพี่สะใภ้กินจนพอใจ!”ซุนชิงไต้เผยสีหน้าดีใจ คีบผลสีแดงเข้าปาก จากนั้นถูกความเผ็ดทำให้หน้าบิดเบี้ยว แต่นาง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1274
ที่ต้าเซี่ย นับตั้งแต่โบราณมาไม่คุ้นชินกับการกินหัวปลา ปกติแล้วจะตัดหัวตัดหางเลือกเพียงลำตัว หัวปลาย่อมถูกทิ้งไปแต่บัดนี้หลี่หลงหลินถึงขั้นนำหัวปลาที่เหลือมาทำอาหารหนึ่งชนิดทำให้ทุกคนรู้สึกเหลือจะเชื่ออยู่บ้างยิ่งไปกว่านั้นหัวปลาหวงฮื้อใหญ่ยังมีขนาดใหญ่มาก ขนาดเล็กที่สุดก็ราวฝ่ามือ มองดูแล้วน่ากลัว ชนิดที่ว่าทำให้คนรู้สึกขนหัวลุกอยู่บ้างเหล่าสะใภ้ตกใจจนใบหน้างดงามเผือดซีดนิ้วเรียวยาวของซูเฟิ่งหลิงปิดปากไว้ อุทานออกมาด้วยความตกตะลึง “องค์ชาย เจ้าสิ่งนี้กินเยี่ยงไร? มองดูแล้วน่ากลัวมากเหลือเกิน!”ลั่วอวี้จู๋เผยสีหน้าลำบากใจ “หัวปลานี้กินได้แน่หรือ?”ตอนนี้ทุกคนไม่เพียงสงสัยหลี่หลงหลิน แต่ยังสงสัยต่อหัวปลานี้หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ “ปลาหวงฮื้อล้ำค่าทั้งตัว หัวปลาย่อมสามารถกินได้ ไม่เพียงแค่นี้ หัวปลายังเป็นส่วนที่มีคุณค่าทางอาหารมากที่สุด!”“จริงหรือ?” ซูเฟิ่งหลิงยังสงสัยดังเดิม ในสายตาของนาง หลี่หลงหลินกำลังปลอบตน ต้องการเห็นเรื่องตลกของตนซุนชิงไต้มองซูเฟิ่งหลิงด้วยสีหน้าจริงจังและเปล่งเสียงเคร่งขรึม “องค์ชายไม่พูดความเท็จ หัวปลาหวงฮื้อใหญ่นี้กินได้จริงๆ ยิ่งไปกว่านั้นยัง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1273
ลั่วอวี้จู๋พูดอยู่ทางด้านข้าง “ใช่แล้ว องค์ชาย เรื่องเหล่านี้ยกให้สะใภ้สามเถอะเพคะ”หลี่หลงหลินกลับยืดอกตรงดุจต้นไผ่ พูดเสียงเรียบๆ ว่า “พวกพี่สะใภ้วางใจก็พอ ถึงตอนนั้นจะต้องถูกปากพวกพี่สะใภ้แน่”.....พลบค่ำเหล่าสะใภ้และซูเฟิ่งหลิงรอในห้องอาหารนานแล้ว ล้วนแปลกใจตกลงหลี่หลงหลินจะนำความแปลกใจอันใดมาอีกแต่ไหนแต่ไรมาหลี่หลงหลินไม่เคยทำให้ทุกคนผิดหวัง เรื่องที่เขาทำล้วนไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่ก็แปลกใหม่ไม่เหมือนผู้ใดสองมือของซูเฟิ่งหลิงยกขึ้นเท้าคาง คนหิวแทบแย่ “ก็ไม่รู้ว่าองค์ชายเล่นพิเรนทร์อันใดอีก จะต้องลงมือเข้าครัวด้วยตนเองให้ได้ สำคัญที่สุดคือองค์ชายทำอาหารเป็นแน่หรือ?”ซูเฟิ่งหลิงรู้จักหลี่หลงหลินดีมาก แม้พูดว่าฉลาดหลักแหลม แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเชี่ยวชาญทุกอย่าง ยิ่งไปกว่านั้นนับตั้งแต่เกิดก็มีคนคอยปรนนิบัติ จนกระทั่งตอนนี้ก็ไม่เคยมีเรื่องให้กังวล น่ากลัวว่าแม้แต่ประตูห้องครัวก็ไม่เคยเฉียดเข้าไป นับประสาอะไรกับฆ่าปลาทำอาหารเล่า?ซูเฟิ่งหลิงส่ายหน้า สีหน้าหมดอาลัยตายอยาก “ดูท่าแล้ว คืนนี้ข้าจะต้องหิวตาย”ลั่วอวี้จู๋อ่านความคิดของซูเฟิ่งหลิงออกจึงเอ่ยปลอบ “น้องหญิงเล็ก ผ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1272
หลังผ่านไปหนึ่งชั่วยามหลี่หลงหลินเปิดฝาโอ่งน้ำใหญ่ด้วยใบหน้าลึกลับเหล่าสะใภ้ต่างคาดหวัง เตรียมเป็นพยานความอัศจรรย์ซี้ด!ไอเย็นเสียดแทงกระดูกสายหนึ่งส่งเข้ามา ทำให้เหล่าสะใภ้ไม่เพียงตัวสั่น ภาพเบื้องหน้ายังชวนให้คนตกตะลึงพรึงเพริด!มองเห็นน้ำในโอ่งน้ำใหญ่ทั้งหมดกลายเป็นก้อนน้ำแข็ง เย็นจนคนรู้สึกหนาว!ทุกคนกลับหายใจเย็นเฮือกหนึ่ง หันมองทางหลี่หลงหลินด้วยสายตาตกตะลึงพรึงเพริด สีหน้าเผือดซีด!ใบหน้ากงซูหว่านล้วนคือความตกตะลึง ในสายตาของนางหลี่หลงหลินไม่ต่างอันใดจากตำนานเสกหินให้เป็นทอง เพียงใช้เกลือหมางเซียวก็สามารถทำให้น้ำกลายเป็นน้ำแข็งได้แล้วหรือ? นี่เหลือจะเชื่อเกินไปแล้ว!กงซูหว่านเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ “องค์ชาย นี่ทำได้เยี่ยงไร? นี่หรือว่าเป็นวิชาเซียนจริง?”หลี่หลงหลินหยิบถุงเกลือหมางเซียวในมือออกมาและพูดว่า “ตอนผสมเกลือหมางเซียวนี้กับน้ำจะสามารถดูดความร้อนมหาศาลได้ สามารถทำให้อุณหภูมิลดลงจนเหลือศูนย์องศา ดังนั้นภายใต้สถานการณ์เช่นนี้น้ำย่อมกลายเป็นน้ำแข็ง”หลี่หลงหลินไม่ปกปิด เล่าหลักการทั้งหมดให้กงซูหว่านฟัง อย่างไรเสียภายภาคหน้ายังต้องการให้มีคนไปสอนราษฎร์ตงไห่ทำน้ำแข็
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1271
ทุกคนล้วนตกตะลึง ไม่เคยได้ยินมาก่อน ทั้งยังไม่เคยพบเห็นแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยได้ยินผู้ใดเอ่ยถึงเจ้าสิ่งนี้ซูเฟิ่งหลิงแปลกใจอยู่บ้าง “องค์ชาย เหตุใดคนสามารถทำน้ำแข็งได้เล่า? ไม่ใช่ขุดมาจากพื้นที่หนาวแดนเหนือหรอกหรือ หรือว่าสามารถทำให้อุณหภูมิของตงไห่ลดลงได้?”ซูเฟิ่งหลิงรู้ว่าน้ำแข็งเป็นผลผลิตของฤดูหนาว แต่นางนึกไม่ออกว่าคนทำน้ำแข็งที่หลี่หลงหลินพูดคือสถานการณ์เช่นไร ในสายตานางมันเป็นเรื่องเพ้อฝัน และไม่มีวันเป็นจริงได้หลี่หลงหลินยิ้มน้อยๆ และพูดว่า “อีกเดี๋ยวเจ้าจะได้รู้”ทุกคนมองหลี่หลงหลินด้วยสายตาตกตะลึง คิดว่าเขาอาจเป็นเทพเซียนกลับชาติมาเกิด หาไม่แล้วจะทำเรื่องชวนให้คนรู้สึกเหลือจะเชื่อได้เยี่ยงไร?หลี่หลงหลินมองซุนชิงไต้และพูดว่า “พี่สะใภ้สาม ไม่รู้ท่านที่นั่นมีเกลือหมางเซียวหรือไม่?”เกลือหมางเซียวหรืออีกชื่อคือดินประสิว เป็นของสำคัญที่หลี่หลงหลินใช้รักษาโรคอยู่ที่ต้าเซี่ย เกลือหมางเซียวมิใช่ของหายาก เพียงแต่ถูกคนนำมาทำเป็นยาระบายขับพิษ ชนิดที่ว่ามีคนนำไปให้สัตว์ใช้แรงกิน สามารถเพิ่มความแข็งของเปลือกไข่ในสัตว์ปีกได้ สามารถพบเห็นได้ทั่วไปและราคาถูกมากซุนชิงไต้มองหลี่หลง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1270
จวนอ๋องตงไห่ ลั่วอวี้จู๋มองเหล่าทหารที่ลำเลียงปลาหวงฮื้อใหญ่เข้ามาในวังทีละคันรถ ในดวงตาเต็มไปด้วยความยินดี “องค์รัชทายาท ท่านช่างยอดเยี่ยมจริงๆ! มีวิธีการจับปลานี้แล้ว ชาวบ้านทะเลตงไห่ทุกครัวเรือนก็จะได้กินเนื้อ ไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารอีกต่อไป” ความกังวลก่อนหน้านี้ของลั่วอวี้จู๋มลายหายไปสิ้น ขอเพียงชาวบ้านมีกินมีใช้ ก็จะไม่เกิดเรื่องราววุ่นวายขึ้นอีก ทุกคนอยู่อย่างสงบสุข ทะเลตงไห่ก็จะปรองดองสามัคคี การก่อกบฏก็จะสงบลงไปเอง มิเช่นนั้นหากมีคนชั่วก่อความวุ่นวาย คอยขัดขวางอยู่เบื้องหลัง สุดท้ายผู้ที่ได้รับผลกระทบก็คือเหล่าชาวบ้านอยู่ดี ซุนชิงไต้จ้องมองปลาหวงฮื้อใหญ่รถแล้วรถเล่าตาไม่กะพริบ น้ำลายไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้: “ปลาหวงฮื้อใหญ่นี้ทั้งอ้วนทั้งอร่อย ชาวทะเลตงไห่คราวนี้จะได้ลิ้มรสของอร่อยแล้ว!” หลังจากได้ปลาหวงฮื้อใหญ่กลับมา ซุนชิงไต้ก็ลงครัวด้วยตนเอง ไม่ว่าจะทอด ผัด ต้ม ตุ๋น ล้วนเป็นรสเลิศแห่งโลกมนุษย์ เพียงแต่หากปลาหวงฮื้อใหญ่ไม่ได้รับการเก็บรักษาที่ดี ด้วยอุณหภูมิของทะเลตงไห่ในตอนนี้ ยิ่งปลาอ้วนเท่าใด ปริมาณโปรตีนในตัวก็ยิ่งสูง อัตราการเน่าเสียก็ยิ่งเร็วขึ้นเท่านั้น
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1269
“เปิดยุ้งฉางแจกข้าวหรือขอรับ?” พ่อบ้านชราประหลาดใจอย่างยิ่ง ข้าวสารเหล่านี้ซื้อมาเป็นพิเศษเพื่อปั่นราคา หลายวันก่อนหลู่จงหมิงเพิ่งจะกำชับไว้ว่า หากไม่มีคำสั่งของตน ห้ามผู้ใดเปิดฉางข้าวเป็นอันขาด เพียงไม่กี่วัน สถานการณ์ก็พลิกผัน การเปลี่ยนแปลงรวดเร็วจนน่าตกใจ ทำให้คนตั้งตัวไม่ติด พ่อบ้านยังไม่เข้าใจเจตนาของหลู่จงหมิง หลู่จงหมิงเอ่ยเสียงเข้ม: “ฉวยโอกาสตอนที่พวกตระกูลขุนนางยังไม่เริ่มเทขายข้าวสารในมือ ชิงลงมือก่อนได้เปรียบ! มิฉะนั้นราคาจะยิ่งต่ำลงไปอีก!” “บัดนี้จงนำข้าวสารในมือพวกเราทั้งหมดเทขายออกไปในราคาต่ำสุด! ขอเพียงขายออกไปได้ จะต่ำเพียงใดก็ได้!” หลู่จงหมิงกลัวสถานการณ์เช่นนี้ที่สุด หลี่หลงหลินสอนชาวบ้านจับปลา ไม่เพียงแต่ได้ใจประชาชน แต่ยังแก้ปัญหาเรื่องอาหารที่คับขันได้อีกด้วย สุดท้าย ก็เหลือเพียงตนเองที่ขาดทุนย่อยยับไม่เหลือแม้แต่กางเกงใน หลู่จงหมิงเอ่ยเสียงเข้ม: “ไม่ได้! ข้าจะไปขายข้าวด้วยตนเอง!” ผู้ได้ใจประชาชนย่อมได้ครอบครองแผ่นดิน ในความคิดของหลู่จงหมิง บัดนี้ขอเพียงยอมขายข้าวให้ชาวบ้าน ก็จะเป็นผู้ช่วยให้รอดในใจของชาวบ้านแล้วแม้ว่าจะช้ากว่าหลี่หลงหลิ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1268
หญิงชรามองสุ่ยเซิง เอ่ยอย่างจริงจัง: “สุ่ยเซิง เจ้าบอกความจริงกับแม่มา เจ้าไปลักขโมยปลาของผู้อื่นมาพร้อมกับเถี่ยจู้ใช่หรือไม่?” ในความคิดของหญิงชรา หากไม่ใช่การลักขโมย วันเดียวจะหาปลาได้มากมายเช่นนี้ได้อย่างไร? สุ่ยเซิงยิ้มแล้วชี้ไปยังชาวประมงที่บรรทุกปลาเต็มลำกลับมา: “ท่านแม่! ลูกจะไปลักขโมยปลาของผู้อื่นได้อย่างไร ปลาเหล่านี้ล้วนจับมาได้จากทะเลตามวิธีที่องค์รัชทายาททรงสอนด้วยพระองค์เอง ท่านดูสิ ทุกคนก็จับมาได้ไม่น้อย” หญิงชรามองไป พบว่าชาวประมงที่กลับมาต่างก็มีปลาหวงฮื้อใหญ่ติดมือมาไม่มากก็น้อย เพียงแต่สุ่ยเซิงโชคดีกว่า จับปลาได้มากกว่าเล็กน้อย “องค์รัชทายาททรงสอนพวกเจ้าด้วยพระองค์เองหรือ?” หญิงชรามีสีหน้าลังเล สุ่ยเซิงพยักหน้า ชี้ไปยังท่าเทียบเรือที่ไม่ไกลนัก: “เมื่อวานก็ที่ตรงนั้น องค์รัชทายาทไม่เพียงแต่แบ่งปลาให้พวกเรา ยังทรงสอนวิธีการจับปลาให้พวกเราโดยเฉพาะ ถ่ายทอดเคล็ดวิชาให้พวกเราอย่างไม่ปิดบัง” ฟุบ! หญิงชราทรุดตัวลงนั่งกับพื้น พนมมือ ดวงตาพร่ามัวด้วยน้ำตา: “สวรรค์มีตา สวรรค์มีตาโดยแท้! ต้าเซี่ยมีองค์รัชทายาทเช่นนี้ วันคืนอันแสนลำบากของพวกเราชาวบ้าน ในที่สุดก็จ
