เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 413
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 414
“ตรวจค้น”หลี่เฟิงอวิ๋นสั่งเสียงเด็ดขาดว่า “ขนหญ้าเหล่านี้ออกมา แล้วตรวจสอบว่ามีปัญหาหรือไม่”ทหารทุกคนในซีเหลียงต่างก็ตะลึงหรือว่าองค์ชายเก้าจะกล้าวางยาพิษไว้ในหญ้า?หลังจากตรวจสอบมาพอสมควรแล้วซีเหลียงก็รายงานต่อหลี่เฟิงอวิ๋น “ท่านอ๋อง หญ้าพวกนี้ไม่มีปัญหาขอรับ”“เป็นหญ้าที่ดีที่สุด มันสดมาก!”“ไม่มีปัญหา”หลี่เฟิงอวิ๋นขมวดคิ้วเจ้าเก้าคิดจะทำอะไร?เขาคิดไม่ออกหลังจากคิดเรื่องนี้แล้ว หญ้าที่มีคุณภาพดีเช่นนี้ จะให้สูญเปล่าไม่ได้ “แบ่งอาหารให้ม้า! ถ้ามีอะไรผิดปกติ ก็ให้รีบรายงานข้าทันที!”ทหารซีเหลียงยกมือขึ้นแล้วพูดว่า “น้อมรับบัญชา”ที่แท้หลี่เฟิงหลิงก็กังวลมากเกินไปหญ้าเหล่านี้ไม่มีปัญหาเลยหลายวันติดต่อกัน หลี่หลงหลินก็ส่งหญ้ามาแต่เช้า ไม่มากไม่น้อย ในปริมาณที่พอดีในหนึ่งวันตอนแรกพวกทหารซีเหลียงยังคงระมัดระวังและตรวจสอบอย่างพิถีพิถันมาก กลัวว่าในบ้านจะมีอะไรผสมอยู่เวลาผ่านไปนาน หญ้าก็ไม่เคยมีปัญหา พวกเขาจึงลดความระมัดระวังที่เป็นกิจวัตรประจำวันลง จากนั้นก็ตรวจสอบอย่างลวกๆ!โดยไม่รู้ตัว ก็ครึ่งเดือนผ่านไปแล้วหลี่หลงหลินยังคงส่งหญ้ามาทุกวัน ซีเหลียงจึงเกิดความ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 415
ทุ่งนาถูกเหยียบย่ำจนยุ่งเหยิง ต้นข้าวสาลีจำนวนมากก็ฝังอยู่ในโคลนชาวนาชราหลายคนนั่งอยู่บนคันนา ถือต้นกล้าหักไว้ในมือ และร้องไห้เสียงดังอาหารคือชีวิตของชาวนาเมื่อต้นข้าวถูกทำลาย พวกเขาก็ปวดใจซูเฟิ่งหลิงนำทหารม้าตระกูลซูหลายสิบคน ไปล้อมรอบทหารม้าซีเหลียงสามคนและผูกเอาไว้ ในดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธหลี่หลงหลินก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว “นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”ซูเฟิ่งหลิงกัดฟันพูดด้วยความโกรธ “พวกเขานำม้ามาปล่อยที่เขาทิศประจิม ไม่เพียงแต่ทำลายทุ่งนาเท่านั้น แต่ยังทุบตีผู้คนด้วย! ข้าก็เลยพาคนมา ต่อสู้กับพวกเขา”“เฮอะ ทหารม้าซีเหลียงอ่อนแอมาก ทหารม้าหลายสิบคนสู้พวกเราหลายสิบคนไม่ได้ด้วยซ้ำ!”“ข้าโค่นได้สามคน แล้วมัดเอาไว้ ทหารม้าซีเหลียงที่เหลือก็ทิ้งสหายของพวกเขาแล้วหนีไป”หลี่หลงหลินแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก จึงรีบพูดว่า “พวกเขาได้รับบาดเจ็บหนักหรือ?”“???”ซูเฟิ่งหลิงงุนงง จ้องมองไปที่หลี่หลงหลินอย่างเหลือเชื่อ แล้วตะโกนว่า “เจ้าไม่ถามข้าว่าได้รับบาดเจ็บหรือไม่ ก็ไม่เป็นไร แต่กลับถามว่าพวกเขาเจ็บหนักหรือไม่อย่างนั้นหรือ เจ้าเจ้าเจ้า...เจ้าบ้าไปแล้วหรือ?”หลี่หลงหลินถอนหายใจ “
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 416
ตกเย็นซูเฟิ่งหลิงนอนพลิกตัวอยู่บนเตียง เต็มไปด้วยความโกรธหลี่หลงหลินอยู่ต่อหน้าอ๋องซีเหลียง เหตุใดถึงได้อ่อนแอขนาดนี้ ราวกับหนูที่เห็นแมว“ไร้ประโยชน์”“สวะ”“ขี้ขลาด”ซูเฟิ่งหลิงใช้หมอนเป็นหลี่หลงหลิน แล้วระบายอารมณ์ใส่มันทว่าซูเฟิ่งหลิงก็น้ำตาไหลพรากโดยไม่รู้ตัว “ผู้ชายแบบนี้ จะให้ข้าฝากชีวิตเอาไว้ได้อย่างไร? ท่านปู่ ข้าควรจะทำอย่างไรดี...”ซูเฟิ่งหลิงกอดหมอนแล้วร้องไห้จนเผลอหลับไปเช้าวันต่อมาซูเฟิ่งหลิงจัดการกับอารมณ์ของตัวเองเสร็จ ก็คิดที่จะไปฝึกฝน อยู่ๆ ก็ได้ยินข่าวร้ายหนึ่งหลี่หลงหลินไม่ได้กลับมาทั้งคืน เขาออกไปเที่ยวที่สำนักการสังคีตกับหนิงชิงโหวว่ากันว่ามีหญิงคณิกาอยู่ด้วยจำนวนมาก ดูมีความสุขยิ่งนัก“ผู้ชายมันก็มักมากทั้งนั้น”ซูเฟิ่งหลิงกำหมัดแน่น หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงอย่างรุนแรงสองหลี่หลงหลินกลับมาสำนักการสังคีตถึงเขาทิศประจิมตั้งแต่เช้าตรู่ ก็สั่งการออกไปต่อไปหากทหารม้าซีเหลียงอยากจะมาปล่อยม้าที่เขาทิศประจิมอีก ไม่ว่าใครก็ห้ามขวางไม่อย่างนั้น จะต้องจัดการตามกฎทหาร“ชายผู้นี้กู่ไม่กลับแล้ว”ถ้าบอกว่าข่าวแรกทำให้ซูเฟิ่งหลิงโกรธ เช่นนั้นข่าวที่ส
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 417
หลี่หลงหลินกล่าวด้วยรอยยิ้มหลี่หลงหลินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “นี่เรียกว่าทหารที่ไม่มีทางสู้ จะสู้ได้ดีกว่าผู้ที่ไม่เคยล้ม! มีจิตวิญญาณความเป็นทหารรวมอยู่ในนั้น!”“จิตวิญญาณทหาร?”หนิงชิงโหวไม่เข้าใจหลี่หลงหลินเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่มีเมฆครึ้มปกคลุม แล้วบ่นพึมพำว่า “ใกล้จะถึงเวลาแล้ว วันหนึ่งเมื่อพญานกต้าเผิงโผบินตามลม พุ่งทะยานไกลเก้าหมื่นลี้! วันที่กองทัพตระกูลซูกลายเป็นกองทัพ มันถูกกำหนดว่าต้องนองเลือด ท้องฟ้าเปลี่ยนสี! จิตวิญญาณทหารต้องอาบเลือดเท่านั้น ถึงจะได้เกิดใหม่!”ยามสามหลี่หลงหลินแอบมาที่ห้องของซุนชิงไต้สะใภ้สาม แล้วปลุกสาวน้อยที่น้ำลายยืดให้ตื่น“หิว”ซุนชิงไต้ตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ ก็ตะโกนออกมาว่าหิวหลี่หลงหลินหยิบขาไก่ที่เตรียมไว้ขึ้นมาแล้วยัดเข้าปากของซุนชิงไต้อย่างไม่ลังเลซุนชิงไต้ไม่ได้ลืมตา ในความฝันก็เอาน่องไก่ขึ้นมาเคี้ยว ถึงได้พบว่าหลี่หลงหลินอยู่ในห้องของตนสีหน้าของนางเกิดระมัดระวังขึ้นมา ร่างเล็กซ่อนตัวอยู่ในผ้าห่ม “องค์ชายเก้า เจ้าจะทำอะไรข้า?”หลี่หลงหลินกดเสียงต่ำ “สะใภ้สาม เจ้าอย่ากลัวไปเลย ข้ามีเรื่องจะถามสองเรื่อง...”ซุนชิงไต้พยักหน้า “เจ้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 418
พระอาทิตย์ที่ใกล้จะตกดินสีราวกับเลือดฝึกฝนหนึ่งวันซูเฟิ่งหลิงและพวกทหารหลายกลุ่มกำลังนั่งลงพักผ่อนและดื่มน้ำ“แม่ทัพซู”พวกทหารทำความเคารพต่อซูเฟิ่งหลิง ไม่ได้มองว่านางคือสตรี เรียกนางว่าแม่ทัพ“หืม?”ซูเฟิ่งหลิงเลิกคิ้ว “มีอะไร”สีหน้าของแม่ทัพดูแย่มาก “เหตุใด...องค์ชายเก้าถึงได้ขี้ขลาดเช่นนี้ ถึงได้หวาดกลัวต่ออ๋องซีเหลียงขนาดนี้? หรือว่าพวกทหารตระกูลซูเทียบไม่ได้กับทหารม้าซีเหลียงจริงๆ หรือ?”ซูเฟิ่งยิ้มในใจอย่างขมขื่นไม่ว่ากองทัพตระกูลซูแข็งแกร่งแค่ไหน ฝึกฝนอย่างหนักมากแค่ไหน ชุดเกราะบนตัวหนักแค่ไหน อาวุธในมือจะคมแค่ไหน ก็เป็นทหารราบแต่ทหารม้าซีเหลียงก็คือทหารม้าทหารม้าและทหารราบ ไม่มีสิ่งใดจะสามารถเทียบกันได้เมื่ออยู่ในสนามรบทหารม้าก็เหมือนดาบ ส่วนทหารราบก็เหมือนหญ้าหรือพูดคำที่ไม่เพราะสักหน่อย ทหารราบก็เหมือนกับตัวรับกระสุนแน่นอนว่านี่ไม่ได้สำคัญอะไรเลยซูเฟิ่งหลิงเชื่อว่า ตราบใดที่กองทัพตระกูลซูฝึกฝนอย่างหนักแล้ว ต่อให้จะเป็นทหารราบ บางทีก็อาจจะเอาชนะทหารม้าซีเหลียงได้สำคัญที่สุดก็คือทัศนคติของหลี่หลงหลินทำไมเขาถึงได้ขี้ขลาดขนาดนี้?ปล่อยให้ทหารม้าซีเห
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 419
ฉากนี้ ทำให้เขาทิศประจิมเงียบสงัดเหล่าทหารต่างก็ตะลึงซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้ว รู้สึกว่ามันยากจะเชื่อโหดเหี้ยมขนาดนี้เลยหรือ?หรือว่าจะไม่ใช่การแสดง แต่เป็นการทำจริงๆ?แต่ว่าในมุมมองของซูเฟิ่งหลิง การลงโทษของหลี่หลงหลินต่อทหารม้าซีเหลียงมีเพียงเท่านี้หากอัปยศต่อไป หลี่เฟิงอวิ๋นจะต้องเดือดดาลอย่างหนักแน่นอนความโกรธของอ๋องซีเหลียง หลี่หลงหลินรับไม่ไหว!คราวนี้ หลี่หลงหลินก็ก้าวเข้ามายืนต่อหน้าฝูงชนด้วยสีหน้านิ่งเฉย พลังอำนาจดุจภูผา “พี่น้องทั้งหลาย พวกคนสารเลวซีเหลียงเหล่านี้ เหยียบย่ำไร่นา รังแกชาวนา ดูถูกเขาทิศประจิม”“ครั้งหนึ่ง พวกเราพอทนได้ สองครั้ง พวกเราก็พอทนได้!”“แต่พวกเขากลับทำซ้ำแล้วซ้ำเล่า และยิ่งเพิ่มทวีคูณขึ้น!”“คิดว่าพวกเราเขาทิศประจิมเป็นโคลนที่จะให้บีบเล่นง่ายๆ หรือ?”คำพูดเหล่านี้เหมือนกับไฟในทุ่งหญ้า มันจุดชนวนความโกรธของทุกคนในเขาทิศประจิม!ใช่!พวกเจ้าชาวซีเหลียง มีสิทธิ์อะไรมาวางอำนาจบาตรใหญ่เช่นนี้?เพียงเพราะว่าเจ้านายของพวกเจ้าเป็นองค์ชายสามเท่านั้นหรือ?แต่พวกเราเขาทิศประจิม ก็อยู่ใต้อาณัติขององค์ชายเก้าด้วยเช่นกันเป็นองค์ชายเช่นเดียวกัน แล้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 420
ซูเฟิ่งหลิงเบ้ปาก พูดด้วยความไม่พอใจ “งานสกปรกงานใช้แรงอะไร ก็นึกถึงแต่ข้านี่แหละ เจ้าไม่ไปทำเองบ้างล่ะ?”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ “โอกาสดีๆ ที่จะได้ถือดาบพร้อมควบม้า กล้าหาญเป็นที่หนึ่งในกองทัพ หากเจ้าไม่เต็มใจ ข้าก็จะไม่บังคับเจ้า”ร่างอรชรของซูเฟิ่งหลิงสั่นสะท้าน สีหน้าซับซ้อนนี่หลี่หลงหลินกำลังช่วยตนให้สร้างอำนาจบารมีในกองทัพอยู่งั้นหรือ?ช่วงเวลานี้ อำนาจในกองทัพของหลี่หลงหลินกำลังเสื่อมถอย ส่วนตนกลับมีชื่อเสียงเพิ่มขึ้น นี่ก็เป็นสิ่งที่เขาตั้งใจทำหรือ?“ได้!”ซูเฟิ่งหลิงเงียบไปสักพัก มือที่กำหอกเงินก็โบกหนึ่งครั้ง ยกหัวทั้งสิบนั้นขึ้นมา แล้วพลิกตัวขึ้นไปบนหลังม้า ก่อนจะห้อตะบึงออกไปหลี่หลงหลินมองไปที่หนิงชิงโหว แล้วสั่งว่า “หนิงเซิง เตรียมตัวต้อนรับสงครามเถอะ! แพ้หรือชนะ ก็อยู่ที่การกระทำครั้งนี้แหละ”หนิงชิงโหวโค้งคำนับ “น้อมรับบัญชา”ค่ายทหารซีเหลียงหลี่เฟิงอวิ๋นยังคงเหมือนปกติ กินดื่มสังสรรค์กับพวกกลุ่มทหารซีเหลียง“ท่านอ๋อง”มีแม่ทัพรีบร้อนเข้ามารายงาน “พระชายาองค์ชายเก้ากำลังด่าสาปแช่งอยู่ข้างนอกคนเดียว บอกว่าอยากพบท่านอ๋องขอรับ”หลี่เฟิงอวิ๋นยิ้มอย่างเย็นชา “เ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 421
ศีรษะที่เปื้อนเลือด! เมื่อหลีเฟิงอวิ๋นเห็นดังนั้น สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที! “อ๊า!” เมื่อแม่ทัพซีเหลียงที่อยู่ข้างๆ มองเห็นใบหน้าบนศีรษะนั้นอย่างชัดเจน ก็ตกใจจนตัวสั่น เอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือ: “องค์ชาย พวกนี้ล้วนเป็นทหารของซีเหลียง...” “พวกเขาออกไปปล่อยม้า ยังไม่กลับมาสักที คิดไม่ถึงว่าจะถูกฆ่า!” “ใคร ใครเป็นคนทำ! ไอ้สารเลว กล้ามาหาเรื่องถึงที่!” เหล่าแม่ทัพซีเหลียงรู้ความจริง ต่างก็โกรธแค้น สีหน้าของหลีเฟิงอวิ๋น มืดมนถึงขีดสุด! ชัดเจนมากว่าเป็นหลี่หลงหลินที่ฆ่าทหารของตน แล้วยังจงใจให้ซูเฟิ่งหลิงนำศีรษะมาส่งเพื่อยั่วยุตน! ช่างกล้ามาก! “ท่านอ๋อง!” ซูเฟิ่งหลิงเอ่ยขึ้นด้วยเสียงดังก้อง: “องค์ชายเก้า ยังให้ข้ามาบอกท่านอ๋องด้วยว่า! ขอให้ท่านอ๋อง แบกหนามมาขอขมา และถอดเกราะยอมแพ้!” เมื่อพูดจบ ซูเฟิ่งหลิงก็ขี่ม้าออกไปทันที โดยไม่ให้โอกาสใดๆ ทั้งสิ้นกับหลีเฟิงอวิ๋น! หลีเฟิงอวิ๋นมองแผ่นหลังของซูเฟิ่งหลิง เส้นเลือดบนหน้าผากก็ปูดขึ้นมา! “ท่านอ๋อง!” “ความแค้นนี้ พวกเราจะกลืนไม่ลง!” “ทหารม้าเหล็กซีเหลียง เคยเสียเปรียบขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่!” “ทหารม้าเหล็กช
บทล่าสุด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1276
“ตงอิ๋ง? ก็แค่แคว้นเล็กๆ เท่านั้น ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง!”สายตาหลี่หลงหลินเผยแววหมิ่นแคลน“ตงอิ๋งเล็กๆ เป็นเพียงเกาะแห่งหนึ่งเท่านั้น เดิมทีก็ไม่คู่ควรต่อคำว่าทวีปใหม่สองคำนี้”ทุกคนตกตะลึงภายในความรู้ของเหล่าสะใภ้ ตงอิ๋งก็คือจุดสิ้นสุดของมหาสมุทรอันเวิ้งว้าง เหนือตงอิ๋งก็ไม่มีอันใดอีกคำพูดของหลี่หลงหลินทำให้ความรู้ที่พวกนางมีอยู่เปลี่ยนไปทั้งหมด!กงซูหว่านพูดเสียงสั่นๆ “องค์ชาย ความนัยของท่านคือนอกจากตงอิ๋งแล้วยังมีทวีปใหญ่อีกหรือ?”หลี่หลงหลินพยักหน้าและพูดว่า “ไม่เพียงมีทวีปใหญ่ แต่ยังเป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์อย่างมากอีกด้วย!”พูดไป สายตาหลี่หลงหลินก็ทอดมองไปยังทิศทางหนึ่งกงซูหว่านพูดด้วยความแปลกใจ “อุดมสมบูรณ์อย่างมาก? อุดมสมบูรณ์มากเพียงใด เทียบกับต้าเซี่ยแล้วเป็นเช่นไร?”สายตาทุกคนล้วนเปี่ยมความแปลกใจ วางตะเกียบและชามข้าวในมือลงรับฟังหลี่หลงหลินเล่าเรื่องทวีปใหม่เงียบๆหลี่หลงหลินส่ายหน้าและพูดว่า “แผ่นดินต้าเซี่ยกว้างใหญ่และอุดมสมบูรณ์ มีผลผลิตและทรัพยากรมากมาย เป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์แห่งหนึ่ง แต่ทวีปใหม่มีที่ราบมาก แผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์ทอดยาวนับพันลี้ ทุกหนแห่งล้วนค
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1275
น้ำ...น้ำ!หลิ่วหรูเยียนถูกความเผ็ดทำให้หน้าแดงก่ำ มุกเหงื่อผุดพราวเต็มหน้าผาก ทำให้ผิวพรรณขาวดุจหิมะถูกแต้มด้วยสีแดงเรื่อหลี่หลงหลินยื่นน้ำเย็นที่เตรียมไว้ดีแล้วให้หลิ่วหรูเยียนหลิ่วหรูเยียนดื่มลงไปหนึ่งอึก จากนั้นเอ่ยปากชม “องค์ชาย! อร่อยเหลือเกิน หม่อมฉันไม่เคยกินของอร่อยถึงเพียงนี้มาก่อนเลย มีความสุขยิ่งนัก!”เวลาเพียงชั่วพริบตา หัวปลาจานใหญ่ก็หายไปจนหมดเหล่าสะใภ้แต่ละคนหน้าแดงก่ำ เหงื่อเม็ดเล็กผุดพราวเต็มศีรษะ ปอยผมติดบนหน้าผาก ขับให้ดูมีเสน่ห์มากเป็นพิเศษซูเฟิ่งหลิงถูกความเผ็ดทำให้ริมฝีปากแดงเจ่อ ความสงสัยที่มีต่อหลี่หลงหลินเมื่อครู่มลายหายไปราวกับหมอกผ่านตาซุนชิงไต้ยกชามข้าว จับจ้องหลี่หลงหลินและเอ่ยถาม “องค์ชาย ยังมีหัวปลาอีกหรือไม่ เมื่อครู่กินเร็วเกินไป ยังไม่รู้รสเพคะ”หลี่หลงหลินเผยสีหน้าเอือมระอาพี่สะใภ้สามคิดว่ากำลังกินโสมกระมัง จึงกินได้ไม่รู้รสก็แค่ตะกละเท่านั้นหลี่หลงหลินพยักหน้าและตอบว่า “พี่สะใภ้สาม ท่านวางใจได้ หากท่านชอบ ภายภาคหน้าจะทำให้พวกพี่สะใภ้กินจนพอใจ!”ซุนชิงไต้เผยสีหน้าดีใจ คีบผลสีแดงเข้าปาก จากนั้นถูกความเผ็ดทำให้หน้าบิดเบี้ยว แต่นาง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1274
ที่ต้าเซี่ย นับตั้งแต่โบราณมาไม่คุ้นชินกับการกินหัวปลา ปกติแล้วจะตัดหัวตัดหางเลือกเพียงลำตัว หัวปลาย่อมถูกทิ้งไปแต่บัดนี้หลี่หลงหลินถึงขั้นนำหัวปลาที่เหลือมาทำอาหารหนึ่งชนิดทำให้ทุกคนรู้สึกเหลือจะเชื่ออยู่บ้างยิ่งไปกว่านั้นหัวปลาหวงฮื้อใหญ่ยังมีขนาดใหญ่มาก ขนาดเล็กที่สุดก็ราวฝ่ามือ มองดูแล้วน่ากลัว ชนิดที่ว่าทำให้คนรู้สึกขนหัวลุกอยู่บ้างเหล่าสะใภ้ตกใจจนใบหน้างดงามเผือดซีดนิ้วเรียวยาวของซูเฟิ่งหลิงปิดปากไว้ อุทานออกมาด้วยความตกตะลึง “องค์ชาย เจ้าสิ่งนี้กินเยี่ยงไร? มองดูแล้วน่ากลัวมากเหลือเกิน!”ลั่วอวี้จู๋เผยสีหน้าลำบากใจ “หัวปลานี้กินได้แน่หรือ?”ตอนนี้ทุกคนไม่เพียงสงสัยหลี่หลงหลิน แต่ยังสงสัยต่อหัวปลานี้หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ “ปลาหวงฮื้อล้ำค่าทั้งตัว หัวปลาย่อมสามารถกินได้ ไม่เพียงแค่นี้ หัวปลายังเป็นส่วนที่มีคุณค่าทางอาหารมากที่สุด!”“จริงหรือ?” ซูเฟิ่งหลิงยังสงสัยดังเดิม ในสายตาของนาง หลี่หลงหลินกำลังปลอบตน ต้องการเห็นเรื่องตลกของตนซุนชิงไต้มองซูเฟิ่งหลิงด้วยสีหน้าจริงจังและเปล่งเสียงเคร่งขรึม “องค์ชายไม่พูดความเท็จ หัวปลาหวงฮื้อใหญ่นี้กินได้จริงๆ ยิ่งไปกว่านั้นยัง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1273
ลั่วอวี้จู๋พูดอยู่ทางด้านข้าง “ใช่แล้ว องค์ชาย เรื่องเหล่านี้ยกให้สะใภ้สามเถอะเพคะ”หลี่หลงหลินกลับยืดอกตรงดุจต้นไผ่ พูดเสียงเรียบๆ ว่า “พวกพี่สะใภ้วางใจก็พอ ถึงตอนนั้นจะต้องถูกปากพวกพี่สะใภ้แน่”.....พลบค่ำเหล่าสะใภ้และซูเฟิ่งหลิงรอในห้องอาหารนานแล้ว ล้วนแปลกใจตกลงหลี่หลงหลินจะนำความแปลกใจอันใดมาอีกแต่ไหนแต่ไรมาหลี่หลงหลินไม่เคยทำให้ทุกคนผิดหวัง เรื่องที่เขาทำล้วนไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่ก็แปลกใหม่ไม่เหมือนผู้ใดสองมือของซูเฟิ่งหลิงยกขึ้นเท้าคาง คนหิวแทบแย่ “ก็ไม่รู้ว่าองค์ชายเล่นพิเรนทร์อันใดอีก จะต้องลงมือเข้าครัวด้วยตนเองให้ได้ สำคัญที่สุดคือองค์ชายทำอาหารเป็นแน่หรือ?”ซูเฟิ่งหลิงรู้จักหลี่หลงหลินดีมาก แม้พูดว่าฉลาดหลักแหลม แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเชี่ยวชาญทุกอย่าง ยิ่งไปกว่านั้นนับตั้งแต่เกิดก็มีคนคอยปรนนิบัติ จนกระทั่งตอนนี้ก็ไม่เคยมีเรื่องให้กังวล น่ากลัวว่าแม้แต่ประตูห้องครัวก็ไม่เคยเฉียดเข้าไป นับประสาอะไรกับฆ่าปลาทำอาหารเล่า?ซูเฟิ่งหลิงส่ายหน้า สีหน้าหมดอาลัยตายอยาก “ดูท่าแล้ว คืนนี้ข้าจะต้องหิวตาย”ลั่วอวี้จู๋อ่านความคิดของซูเฟิ่งหลิงออกจึงเอ่ยปลอบ “น้องหญิงเล็ก ผ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1272
หลังผ่านไปหนึ่งชั่วยามหลี่หลงหลินเปิดฝาโอ่งน้ำใหญ่ด้วยใบหน้าลึกลับเหล่าสะใภ้ต่างคาดหวัง เตรียมเป็นพยานความอัศจรรย์ซี้ด!ไอเย็นเสียดแทงกระดูกสายหนึ่งส่งเข้ามา ทำให้เหล่าสะใภ้ไม่เพียงตัวสั่น ภาพเบื้องหน้ายังชวนให้คนตกตะลึงพรึงเพริด!มองเห็นน้ำในโอ่งน้ำใหญ่ทั้งหมดกลายเป็นก้อนน้ำแข็ง เย็นจนคนรู้สึกหนาว!ทุกคนกลับหายใจเย็นเฮือกหนึ่ง หันมองทางหลี่หลงหลินด้วยสายตาตกตะลึงพรึงเพริด สีหน้าเผือดซีด!ใบหน้ากงซูหว่านล้วนคือความตกตะลึง ในสายตาของนางหลี่หลงหลินไม่ต่างอันใดจากตำนานเสกหินให้เป็นทอง เพียงใช้เกลือหมางเซียวก็สามารถทำให้น้ำกลายเป็นน้ำแข็งได้แล้วหรือ? นี่เหลือจะเชื่อเกินไปแล้ว!กงซูหว่านเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ “องค์ชาย นี่ทำได้เยี่ยงไร? นี่หรือว่าเป็นวิชาเซียนจริง?”หลี่หลงหลินหยิบถุงเกลือหมางเซียวในมือออกมาและพูดว่า “ตอนผสมเกลือหมางเซียวนี้กับน้ำจะสามารถดูดความร้อนมหาศาลได้ สามารถทำให้อุณหภูมิลดลงจนเหลือศูนย์องศา ดังนั้นภายใต้สถานการณ์เช่นนี้น้ำย่อมกลายเป็นน้ำแข็ง”หลี่หลงหลินไม่ปกปิด เล่าหลักการทั้งหมดให้กงซูหว่านฟัง อย่างไรเสียภายภาคหน้ายังต้องการให้มีคนไปสอนราษฎร์ตงไห่ทำน้ำแข็
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1271
ทุกคนล้วนตกตะลึง ไม่เคยได้ยินมาก่อน ทั้งยังไม่เคยพบเห็นแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยได้ยินผู้ใดเอ่ยถึงเจ้าสิ่งนี้ซูเฟิ่งหลิงแปลกใจอยู่บ้าง “องค์ชาย เหตุใดคนสามารถทำน้ำแข็งได้เล่า? ไม่ใช่ขุดมาจากพื้นที่หนาวแดนเหนือหรอกหรือ หรือว่าสามารถทำให้อุณหภูมิของตงไห่ลดลงได้?”ซูเฟิ่งหลิงรู้ว่าน้ำแข็งเป็นผลผลิตของฤดูหนาว แต่นางนึกไม่ออกว่าคนทำน้ำแข็งที่หลี่หลงหลินพูดคือสถานการณ์เช่นไร ในสายตานางมันเป็นเรื่องเพ้อฝัน และไม่มีวันเป็นจริงได้หลี่หลงหลินยิ้มน้อยๆ และพูดว่า “อีกเดี๋ยวเจ้าจะได้รู้”ทุกคนมองหลี่หลงหลินด้วยสายตาตกตะลึง คิดว่าเขาอาจเป็นเทพเซียนกลับชาติมาเกิด หาไม่แล้วจะทำเรื่องชวนให้คนรู้สึกเหลือจะเชื่อได้เยี่ยงไร?หลี่หลงหลินมองซุนชิงไต้และพูดว่า “พี่สะใภ้สาม ไม่รู้ท่านที่นั่นมีเกลือหมางเซียวหรือไม่?”เกลือหมางเซียวหรืออีกชื่อคือดินประสิว เป็นของสำคัญที่หลี่หลงหลินใช้รักษาโรคอยู่ที่ต้าเซี่ย เกลือหมางเซียวมิใช่ของหายาก เพียงแต่ถูกคนนำมาทำเป็นยาระบายขับพิษ ชนิดที่ว่ามีคนนำไปให้สัตว์ใช้แรงกิน สามารถเพิ่มความแข็งของเปลือกไข่ในสัตว์ปีกได้ สามารถพบเห็นได้ทั่วไปและราคาถูกมากซุนชิงไต้มองหลี่หลง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1270
จวนอ๋องตงไห่ ลั่วอวี้จู๋มองเหล่าทหารที่ลำเลียงปลาหวงฮื้อใหญ่เข้ามาในวังทีละคันรถ ในดวงตาเต็มไปด้วยความยินดี “องค์รัชทายาท ท่านช่างยอดเยี่ยมจริงๆ! มีวิธีการจับปลานี้แล้ว ชาวบ้านทะเลตงไห่ทุกครัวเรือนก็จะได้กินเนื้อ ไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารอีกต่อไป” ความกังวลก่อนหน้านี้ของลั่วอวี้จู๋มลายหายไปสิ้น ขอเพียงชาวบ้านมีกินมีใช้ ก็จะไม่เกิดเรื่องราววุ่นวายขึ้นอีก ทุกคนอยู่อย่างสงบสุข ทะเลตงไห่ก็จะปรองดองสามัคคี การก่อกบฏก็จะสงบลงไปเอง มิเช่นนั้นหากมีคนชั่วก่อความวุ่นวาย คอยขัดขวางอยู่เบื้องหลัง สุดท้ายผู้ที่ได้รับผลกระทบก็คือเหล่าชาวบ้านอยู่ดี ซุนชิงไต้จ้องมองปลาหวงฮื้อใหญ่รถแล้วรถเล่าตาไม่กะพริบ น้ำลายไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้: “ปลาหวงฮื้อใหญ่นี้ทั้งอ้วนทั้งอร่อย ชาวทะเลตงไห่คราวนี้จะได้ลิ้มรสของอร่อยแล้ว!” หลังจากได้ปลาหวงฮื้อใหญ่กลับมา ซุนชิงไต้ก็ลงครัวด้วยตนเอง ไม่ว่าจะทอด ผัด ต้ม ตุ๋น ล้วนเป็นรสเลิศแห่งโลกมนุษย์ เพียงแต่หากปลาหวงฮื้อใหญ่ไม่ได้รับการเก็บรักษาที่ดี ด้วยอุณหภูมิของทะเลตงไห่ในตอนนี้ ยิ่งปลาอ้วนเท่าใด ปริมาณโปรตีนในตัวก็ยิ่งสูง อัตราการเน่าเสียก็ยิ่งเร็วขึ้นเท่านั้น
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1269
“เปิดยุ้งฉางแจกข้าวหรือขอรับ?” พ่อบ้านชราประหลาดใจอย่างยิ่ง ข้าวสารเหล่านี้ซื้อมาเป็นพิเศษเพื่อปั่นราคา หลายวันก่อนหลู่จงหมิงเพิ่งจะกำชับไว้ว่า หากไม่มีคำสั่งของตน ห้ามผู้ใดเปิดฉางข้าวเป็นอันขาด เพียงไม่กี่วัน สถานการณ์ก็พลิกผัน การเปลี่ยนแปลงรวดเร็วจนน่าตกใจ ทำให้คนตั้งตัวไม่ติด พ่อบ้านยังไม่เข้าใจเจตนาของหลู่จงหมิง หลู่จงหมิงเอ่ยเสียงเข้ม: “ฉวยโอกาสตอนที่พวกตระกูลขุนนางยังไม่เริ่มเทขายข้าวสารในมือ ชิงลงมือก่อนได้เปรียบ! มิฉะนั้นราคาจะยิ่งต่ำลงไปอีก!” “บัดนี้จงนำข้าวสารในมือพวกเราทั้งหมดเทขายออกไปในราคาต่ำสุด! ขอเพียงขายออกไปได้ จะต่ำเพียงใดก็ได้!” หลู่จงหมิงกลัวสถานการณ์เช่นนี้ที่สุด หลี่หลงหลินสอนชาวบ้านจับปลา ไม่เพียงแต่ได้ใจประชาชน แต่ยังแก้ปัญหาเรื่องอาหารที่คับขันได้อีกด้วย สุดท้าย ก็เหลือเพียงตนเองที่ขาดทุนย่อยยับไม่เหลือแม้แต่กางเกงใน หลู่จงหมิงเอ่ยเสียงเข้ม: “ไม่ได้! ข้าจะไปขายข้าวด้วยตนเอง!” ผู้ได้ใจประชาชนย่อมได้ครอบครองแผ่นดิน ในความคิดของหลู่จงหมิง บัดนี้ขอเพียงยอมขายข้าวให้ชาวบ้าน ก็จะเป็นผู้ช่วยให้รอดในใจของชาวบ้านแล้วแม้ว่าจะช้ากว่าหลี่หลงหลิ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1268
หญิงชรามองสุ่ยเซิง เอ่ยอย่างจริงจัง: “สุ่ยเซิง เจ้าบอกความจริงกับแม่มา เจ้าไปลักขโมยปลาของผู้อื่นมาพร้อมกับเถี่ยจู้ใช่หรือไม่?” ในความคิดของหญิงชรา หากไม่ใช่การลักขโมย วันเดียวจะหาปลาได้มากมายเช่นนี้ได้อย่างไร? สุ่ยเซิงยิ้มแล้วชี้ไปยังชาวประมงที่บรรทุกปลาเต็มลำกลับมา: “ท่านแม่! ลูกจะไปลักขโมยปลาของผู้อื่นได้อย่างไร ปลาเหล่านี้ล้วนจับมาได้จากทะเลตามวิธีที่องค์รัชทายาททรงสอนด้วยพระองค์เอง ท่านดูสิ ทุกคนก็จับมาได้ไม่น้อย” หญิงชรามองไป พบว่าชาวประมงที่กลับมาต่างก็มีปลาหวงฮื้อใหญ่ติดมือมาไม่มากก็น้อย เพียงแต่สุ่ยเซิงโชคดีกว่า จับปลาได้มากกว่าเล็กน้อย “องค์รัชทายาททรงสอนพวกเจ้าด้วยพระองค์เองหรือ?” หญิงชรามีสีหน้าลังเล สุ่ยเซิงพยักหน้า ชี้ไปยังท่าเทียบเรือที่ไม่ไกลนัก: “เมื่อวานก็ที่ตรงนั้น องค์รัชทายาทไม่เพียงแต่แบ่งปลาให้พวกเรา ยังทรงสอนวิธีการจับปลาให้พวกเราโดยเฉพาะ ถ่ายทอดเคล็ดวิชาให้พวกเราอย่างไม่ปิดบัง” ฟุบ! หญิงชราทรุดตัวลงนั่งกับพื้น พนมมือ ดวงตาพร่ามัวด้วยน้ำตา: “สวรรค์มีตา สวรรค์มีตาโดยแท้! ต้าเซี่ยมีองค์รัชทายาทเช่นนี้ วันคืนอันแสนลำบากของพวกเราชาวบ้าน ในที่สุดก็จ
