เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 417
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 418
พระอาทิตย์ที่ใกล้จะตกดินสีราวกับเลือดฝึกฝนหนึ่งวันซูเฟิ่งหลิงและพวกทหารหลายกลุ่มกำลังนั่งลงพักผ่อนและดื่มน้ำ“แม่ทัพซู”พวกทหารทำความเคารพต่อซูเฟิ่งหลิง ไม่ได้มองว่านางคือสตรี เรียกนางว่าแม่ทัพ“หืม?”ซูเฟิ่งหลิงเลิกคิ้ว “มีอะไร”สีหน้าของแม่ทัพดูแย่มาก “เหตุใด...องค์ชายเก้าถึงได้ขี้ขลาดเช่นนี้ ถึงได้หวาดกลัวต่ออ๋องซีเหลียงขนาดนี้? หรือว่าพวกทหารตระกูลซูเทียบไม่ได้กับทหารม้าซีเหลียงจริงๆ หรือ?”ซูเฟิ่งยิ้มในใจอย่างขมขื่นไม่ว่ากองทัพตระกูลซูแข็งแกร่งแค่ไหน ฝึกฝนอย่างหนักมากแค่ไหน ชุดเกราะบนตัวหนักแค่ไหน อาวุธในมือจะคมแค่ไหน ก็เป็นทหารราบแต่ทหารม้าซีเหลียงก็คือทหารม้าทหารม้าและทหารราบ ไม่มีสิ่งใดจะสามารถเทียบกันได้เมื่ออยู่ในสนามรบทหารม้าก็เหมือนดาบ ส่วนทหารราบก็เหมือนหญ้าหรือพูดคำที่ไม่เพราะสักหน่อย ทหารราบก็เหมือนกับตัวรับกระสุนแน่นอนว่านี่ไม่ได้สำคัญอะไรเลยซูเฟิ่งหลิงเชื่อว่า ตราบใดที่กองทัพตระกูลซูฝึกฝนอย่างหนักแล้ว ต่อให้จะเป็นทหารราบ บางทีก็อาจจะเอาชนะทหารม้าซีเหลียงได้สำคัญที่สุดก็คือทัศนคติของหลี่หลงหลินทำไมเขาถึงได้ขี้ขลาดขนาดนี้?ปล่อยให้ทหารม้าซีเห
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 419
ฉากนี้ ทำให้เขาทิศประจิมเงียบสงัดเหล่าทหารต่างก็ตะลึงซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้ว รู้สึกว่ามันยากจะเชื่อโหดเหี้ยมขนาดนี้เลยหรือ?หรือว่าจะไม่ใช่การแสดง แต่เป็นการทำจริงๆ?แต่ว่าในมุมมองของซูเฟิ่งหลิง การลงโทษของหลี่หลงหลินต่อทหารม้าซีเหลียงมีเพียงเท่านี้หากอัปยศต่อไป หลี่เฟิงอวิ๋นจะต้องเดือดดาลอย่างหนักแน่นอนความโกรธของอ๋องซีเหลียง หลี่หลงหลินรับไม่ไหว!คราวนี้ หลี่หลงหลินก็ก้าวเข้ามายืนต่อหน้าฝูงชนด้วยสีหน้านิ่งเฉย พลังอำนาจดุจภูผา “พี่น้องทั้งหลาย พวกคนสารเลวซีเหลียงเหล่านี้ เหยียบย่ำไร่นา รังแกชาวนา ดูถูกเขาทิศประจิม”“ครั้งหนึ่ง พวกเราพอทนได้ สองครั้ง พวกเราก็พอทนได้!”“แต่พวกเขากลับทำซ้ำแล้วซ้ำเล่า และยิ่งเพิ่มทวีคูณขึ้น!”“คิดว่าพวกเราเขาทิศประจิมเป็นโคลนที่จะให้บีบเล่นง่ายๆ หรือ?”คำพูดเหล่านี้เหมือนกับไฟในทุ่งหญ้า มันจุดชนวนความโกรธของทุกคนในเขาทิศประจิม!ใช่!พวกเจ้าชาวซีเหลียง มีสิทธิ์อะไรมาวางอำนาจบาตรใหญ่เช่นนี้?เพียงเพราะว่าเจ้านายของพวกเจ้าเป็นองค์ชายสามเท่านั้นหรือ?แต่พวกเราเขาทิศประจิม ก็อยู่ใต้อาณัติขององค์ชายเก้าด้วยเช่นกันเป็นองค์ชายเช่นเดียวกัน แล้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 420
ซูเฟิ่งหลิงเบ้ปาก พูดด้วยความไม่พอใจ “งานสกปรกงานใช้แรงอะไร ก็นึกถึงแต่ข้านี่แหละ เจ้าไม่ไปทำเองบ้างล่ะ?”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ “โอกาสดีๆ ที่จะได้ถือดาบพร้อมควบม้า กล้าหาญเป็นที่หนึ่งในกองทัพ หากเจ้าไม่เต็มใจ ข้าก็จะไม่บังคับเจ้า”ร่างอรชรของซูเฟิ่งหลิงสั่นสะท้าน สีหน้าซับซ้อนนี่หลี่หลงหลินกำลังช่วยตนให้สร้างอำนาจบารมีในกองทัพอยู่งั้นหรือ?ช่วงเวลานี้ อำนาจในกองทัพของหลี่หลงหลินกำลังเสื่อมถอย ส่วนตนกลับมีชื่อเสียงเพิ่มขึ้น นี่ก็เป็นสิ่งที่เขาตั้งใจทำหรือ?“ได้!”ซูเฟิ่งหลิงเงียบไปสักพัก มือที่กำหอกเงินก็โบกหนึ่งครั้ง ยกหัวทั้งสิบนั้นขึ้นมา แล้วพลิกตัวขึ้นไปบนหลังม้า ก่อนจะห้อตะบึงออกไปหลี่หลงหลินมองไปที่หนิงชิงโหว แล้วสั่งว่า “หนิงเซิง เตรียมตัวต้อนรับสงครามเถอะ! แพ้หรือชนะ ก็อยู่ที่การกระทำครั้งนี้แหละ”หนิงชิงโหวโค้งคำนับ “น้อมรับบัญชา”ค่ายทหารซีเหลียงหลี่เฟิงอวิ๋นยังคงเหมือนปกติ กินดื่มสังสรรค์กับพวกกลุ่มทหารซีเหลียง“ท่านอ๋อง”มีแม่ทัพรีบร้อนเข้ามารายงาน “พระชายาองค์ชายเก้ากำลังด่าสาปแช่งอยู่ข้างนอกคนเดียว บอกว่าอยากพบท่านอ๋องขอรับ”หลี่เฟิงอวิ๋นยิ้มอย่างเย็นชา “เ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 421
ศีรษะที่เปื้อนเลือด! เมื่อหลีเฟิงอวิ๋นเห็นดังนั้น สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที! “อ๊า!” เมื่อแม่ทัพซีเหลียงที่อยู่ข้างๆ มองเห็นใบหน้าบนศีรษะนั้นอย่างชัดเจน ก็ตกใจจนตัวสั่น เอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือ: “องค์ชาย พวกนี้ล้วนเป็นทหารของซีเหลียง...” “พวกเขาออกไปปล่อยม้า ยังไม่กลับมาสักที คิดไม่ถึงว่าจะถูกฆ่า!” “ใคร ใครเป็นคนทำ! ไอ้สารเลว กล้ามาหาเรื่องถึงที่!” เหล่าแม่ทัพซีเหลียงรู้ความจริง ต่างก็โกรธแค้น สีหน้าของหลีเฟิงอวิ๋น มืดมนถึงขีดสุด! ชัดเจนมากว่าเป็นหลี่หลงหลินที่ฆ่าทหารของตน แล้วยังจงใจให้ซูเฟิ่งหลิงนำศีรษะมาส่งเพื่อยั่วยุตน! ช่างกล้ามาก! “ท่านอ๋อง!” ซูเฟิ่งหลิงเอ่ยขึ้นด้วยเสียงดังก้อง: “องค์ชายเก้า ยังให้ข้ามาบอกท่านอ๋องด้วยว่า! ขอให้ท่านอ๋อง แบกหนามมาขอขมา และถอดเกราะยอมแพ้!” เมื่อพูดจบ ซูเฟิ่งหลิงก็ขี่ม้าออกไปทันที โดยไม่ให้โอกาสใดๆ ทั้งสิ้นกับหลีเฟิงอวิ๋น! หลีเฟิงอวิ๋นมองแผ่นหลังของซูเฟิ่งหลิง เส้นเลือดบนหน้าผากก็ปูดขึ้นมา! “ท่านอ๋อง!” “ความแค้นนี้ พวกเราจะกลืนไม่ลง!” “ทหารม้าเหล็กซีเหลียง เคยเสียเปรียบขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่!” “ทหารม้าเหล็กช
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 422
ตั้งแต่มีผงปรุงรสไก่ อาการเบื่ออาหารของฮ่องเต้หวู่ก็หายเป็นปลิดทิ้ง แม้แต่ข้าวต้ม ก็กินได้ถึงสามชามใหญ่ต่อมื้อ หลังจากกินอาหารเย็นแล้ว พระองค์ก็ไปเดินในสวนหลวงเพื่อย่อยอาหาร แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้รู้สึกกระวนกระวายใจอยู่ตลอดเวลา เปลือกตาเต้นไม่หยุด “สหาย!” ฮ่องเต้หวู่หยุดฝีเท้าลง และเอ่ยถามเว่ยซวินที่อยู่ด้านหลัง “ข้ารู้สึกว้าวุ่นใจอย่างไร้สาเหตุ รู้สึกเหมือนจะมีเรื่องเกิดขึ้น...” เว่ยซวินกระซิบ “ฝ่าบาท พระองค์ทรงห่วงใยใต้หล้า ห่วงใยราษฎร เป็นพระราชาผู้ทรงธรรมที่แท้จริง!” ฮ่องเต้หวู่เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่มืดครึ้ม “ข้ารู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีจริงๆ...” “ฝ่าบาท!” จางอี้รีบร้อนเข้ามา เขาคุกเข่าลงข้างหนึ่ง เอ่ยด้วยสีหน้าตื่นตระหนก “ฝ่าบาท เกิดเรื่องใหญ่แล้ว! เมื่อครู่เพิ่งได้รับข่าวจากหน่วยลาดตระเวนว่า อ๋องซีเหลียงยกทัพแล้ว!” ฮ่องเต้หวู่ตกใจสุดขีด ร่างกายเซไปจนเกือบล้ม “ไอ้ลูกทรพีคนนี้ หรือคิดก่อกบฏ จนบุกเข้าเมืองหลวงแล้วหรือ?” จางอี้รีบเอ่ย “ไม่ใช่! อ๋องซีเหลียงนำทหารม้าเหล็กสามพันนาย ยกทัพยิ่งใหญ่ตระการตา บุกขึ้นไปที่ภูเขาทิศประจิมแล้ว!” ฮ่องเต้หวู่ตกตะลึง “ภูเขาทิศประ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 423
“ส่วนเงินทองและอัญมณี ใครแย่งได้ ก็เป็นของคนนั้น!” หลีเฟิงอวิ๋นมองไปยังภูเขาทิศประจิม แล้วตะโกนเสียงดังลั่น ทหารม้าเหล็กซีเหลียงต่างตื่นเต้น ดาบยาวจำนวนมากถูกชักออกมาราวกับเป็นป่าไม้ ใบหน้าพวกเขาเต็มไปด้วยความกระหายเลือด “ฆ่า!” “ฆ่า!” “องค์ชายเก้ากอบโกยทรัพย์สมบัติมานับไม่ถ้วน ซ่อนไว้ในภูเขาทิศประจิม อันงดงามแห่งนี้!” “พี่น้องทั้งหลาย รีบไปแย่งชิงเร็วเข้า!” โครมคราม! พวกเขาอดใจรอไม่ไหว รีบควบม้าบุกเข้าไปในโรงเรียนทหารซีซาน ! ม้าหมื่นตัววิ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ โดยไม่มีใครหยุดยั้งได้! ฉับ! หลีเฟิงอวิ๋นนำหน้า ขี่ม้าข้ามรั้วเตี้ยๆ ที่สร้างขึ้นลวกๆ! ทหารม้าที่ตามหลังมาก็ไม่สนใจ พุ่งชนรั้วโดยตรงจนแตกเป็นเสี่ยงๆ! ในไม่ช้า ลานฝึกขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าพวกเขา! มีผู้นำสวมชุดแดง เกราะสีเงิน ถือหอกเงิน นั่งอยู่บนหลังม้าคู่ใจอย่างสง่างาม ไม่แพ้บุรุษ! นางผู้นั้นคือซูเฟิ่งหลิง! เบื้องหลังนาง คือทหารใหม่ของตระกูลซูสองพันนายที่สวมชุดเกราะหนาและหนัก ถือโล่และหอก ตั้งขบวนเป็นรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัส ตั้งรับอย่างระมัดระวัง! ส่วนหลี่หลงหลิน ก็ปราก
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 424
แม้จะหวาดกลัว แต่ทหารใหม่ตระกูลซูสองพันนาย ไม่ว่าจะเป็นทหารพ่ายศึกหรือทหารใหม่ที่เพิ่งเกณฑ์เข้ามาก็ไม่มีใครถอยแม้แต่ก้าวเดียว! พวกเขากำโล่ไว้แน่น เท้าไม่ขยับ เหมือนกับว่าได้หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับพื้นดินแล้ว นี่ไม่ใช่เพียงเพราะว่า หลังจากที่พวกเขามาถึงภูเขาทิศประจิมแล้ว อาหารการกินดีเยี่ยม มีเนื้อให้กินทุกวัน ร่างกายแข็งแรง มีพลัง และไม่ใช่แค่ชุดเกราะเหล็กกล้าที่ตีหนึ่งร้อยครั้งที่หนาและหนัก แข็งแกร่งจนทำลายไม่ได้ ช่วยให้พวกเขารู้สึกอุ่นใจขึ้นมาก และไม่ใช่ กฎทหารที่เข้มงวดของภูเขาทิศประจิม ว่าคำสั่งทหารหนักแน่นดุจขุนเขา! เหตุผลนั้นง่ายมาก! พวกเขาไม่เพียงแค่ฝึกฝน แต่ยังเข้าเรียนในห้องเรียนทุกวัน ฟังอาจารย์หนิงชิงโหวสั่งสอน ตอนแรก พวกเขาฟังไม่รู้เรื่อง ถึงขั้นหลายคนมักจะงีบหลับในห้องเรียน หรือแม้แต่จงใจก่อกวน หนิงชิงโหวก็ไม่เบื่อหน่ายที่จะอธิบายเหตุผลซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทหารเหล่านี้ล้วนเป็นคนหนุ่ม มีความคิดที่ว่องไว นานวันเข้า พวกเขาก็ค่อยๆ เข้าใจสิ่งที่หนิงชิงโหวพูด และเริ่มชอบเข้าเรียน ถึงขั้นถกเถียงกับอาจารย์เกี่ยวกับเหตุผลเหล่านั้น! สติปัญญาของประชาชนได้เปิดออ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 425
สิ่งที่ทำให้หลีเฟิงอวิ๋นตกใจคือ ฝ่ายตรงข้ามยืนหยัดมั่นคงราวกับหินผา ไม่ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย! ในทางกลับกัน ทหารม้าเหล็กซีเหลียงหลายคนพากันตกจากม้า! ฉึก... หอกยาวถูกแทงเข้าใส่โดยไม่ปรานี พลทหารม้าที่ตกจากหลังม้ากลายเป็นเหมือนเม่นในพริบตา แล้วตายอย่างน่าอนาถ! “เป็นไปได้ยังไง!” หลีเฟิงอวิ๋นมองดูศพของทหารใต้บังคับบัญชา ได้แต่รู้สึกขนลุก เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ! “ท่านอ๋อง!” “ม้าศึกมีปัญหา!” “พวกเรา...พวกเราถูกหลอก!” เหล่าแม่ทัพซีเหลียงตะโกนด้วยสีหน้าหวาดกลัว ม้าศึกหลายตัวมีฟองน้ำลายไหลออกมา ล้มลงกับพื้น ชักกระตุกๆ ! “อาหารสัตว์!” “เจ้าเก้าไอ้สารเลว!” “มันวางยาพิษในอาหารสัตว์!” หลีเฟิงอวิ๋นเข้าใจในทันที แล้วกัดฟันกรอด ที่แท้นี่คือแผนการของหลี่หลงหลินตั้งแต่แรก! มันจงใจแสดงความอ่อนแอ ส่งอาหารสัตว์มา ก็เพื่อวันนี้! “เจ้าเก้า เจ้ามันร้ายกาจเกินไปแล้ว!” “วางแผนหลอกข้ามาตลอด!” หลีเฟิงอวิ๋นเสียใจที่ไม่ฟังคำเตือนของเจ้าสี่ ทำให้ประมาทและตกหลุมพรางของหลี่หลงหลิน! แต่ ใครจะไปคิดว่า หลี่หลงหลินจะวางแผนมาเป็นเวลานานขนาดนี้! “ท่านอ๋อง เ
บทล่าสุด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1042
ในที่สุดจางอี้ก็เข้าใจว่าเหตุใดหลี่หลงหลินจึงจับผิดสำนักปราชญ์ไม่ปล่อย จับบัณฑิตขังคุกทีละคนสำนักปราชญ์อาจมีอำนาจทางวาจา แต่กลับไร้ซึ่งกำลังทหารคนธรรมดาไร้ความผิด แต่หากมีทรัพย์สมบัติล้ำค่าติดตัว ก็อาจนำภัยมาสู่ตนนี่ไม่ใช่เนื้อชิ้นโตแล้วจะเป็นอะไร?หลี่หลงหลินยิ้ม “เงินแค่นี้จะนับเป็นอะไรได้? ไป! ตามข้าไปพบฉินฮั่นหยางกันอีกครั้ง!”เมื่อพูดจบแล้วหลี่หลงหลินจึงพาซูเฟิ่งหลิงและจางอี้ไปยังห้องขังของฉินฮั่นหยางอีกครั้ง“รัชทายาท!”“ท่านช่างใจร้ายนัก!”ฉินฮั่นหยางจ้องหลี่หลงหลินเขม็ง ดวงตาลุกโชนราวกับเปลวไฟความเจ้าเล่ห์ขององค์รัชทายาทผู้นี้ ช่างน่ากลัวจนทำให้ผู้คนโกรธเกรี้ยวถึงขีดสุดหลี่หลงหลินโบกมือ “ข้าขี้เกียจพูดมาก! ราคาเดียว หนึ่งล้านตำลึง ขาดแม้แต่ตำลึงเดียวก็ไม่ได้!”ฉินฮั่นหยางส่ายหน้า “ไม่มีทาง!”หลี่หลงหลินแสยะยิ้ม “ดี! ข้าชี้ทางสว่างให้เจ้าแล้ว แต่เจ้ากลับไม่ยอมเดิน เลือกที่จะเดินบนสะพานไม้ซุง! อย่ามาโทษว่าข้าไร้ความปรานีก็แล้วกัน! ไป!”เมื่อสิ้นเสียงหลี่หลงหลินไม่รอให้ฉินฮั่นหยางได้ตอบโต้ใดๆ ก่อนจะหันหลังเดินจากไป“???”ฉินฮั่นหยางมองตามหลังหลี่หลงหลินด้วย
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1041
“ขออภัยด้วย!”“ศิษย์ขอไปก่อน หากออกไปได้ ข้าจะหาทางช่วยอาจารย์ออกมาให้ได้ขอรับ!”เหล่าบัณฑิตรีบเขียนจดหมายให้คนทางบ้านส่งเงินมาให้ เมื่อจะจากไปยังไม่ลืมคำนับคารวะต่อหน้าบัณฑิตเช่นฉินฮั่นหยางฉินฮั่นหยางหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธพวกเจ้าช่างทรยศนัก!ทิ้งข้าไว้เช่นนี้หรือ?พวกเจ้ารู้จักคำว่าเคารพครูบาอาจารย์หรือไม่? จิตใจของพวกเจ้าเหี่ยวเฉาเสียจนสิ้นดีแล้วหรือ?ตำราที่พวกเจ้าอ่านมา หรือว่าลงกระเพาะสุนัขไปแล้วงั้นรึ?สิ่งที่ฉินฮั่นหยางไม่อาจรับได้ยิ่งกว่าคือแม้แต่อาจารย์วัยชราหลายคนก็ทนไม่ไหว ต่างหยิบเงินหนึ่งพันตำลึงออกมาแล้วออกจากคุกไป“ช่าง...”“ไร้เหตุผลสิ้นดี!”“สำนักปราชญ์เลี้ยงคนเหล่านี้ไว้เสียข้าวสุกจริงๆ!”“ยามสุขร่วมเสพ ยามทุกข์ร่วมต้านทานไม่ได้!”เหล่าบัณฑิตโดยมีฉินฮั่นหยางเป็นผู้นำ มองไปยังบัณฑิตและอาจารย์ที่จากไปด้วยความอิจฉาความจริงแล้ว พวกเขาก็อยากจากไปเช่นกันคุกเป็นสถานที่เช่นไร ใครที่เคยอยู่ย่อมรู้ซึ้งมันไม่ใช่ที่ที่มนุษย์จะอาศัยอยู่ได้อีกอย่าง ฉินฮั่นหยางใช้ชีวิตอย่างสุขสบายมานาน ย่อมไม่อาจทนทุกข์เช่นนี้ได้ปัญหาคือเงินหนึ่งล้านตำลึงมันมากมายเกินไป
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1040
จางอี้มีสีหน้างุนงงเงินไถ่ชีวิตราษฎรเพียงหนึ่งอีแปะบัณฑิตต่ำที่สุดหนึ่งร้อยตำลึงสูงที่สุดหนึ่งล้านตำลึงความแตกต่างนี้ช่างราวกับฟ้าและเหวโดยแท้นี่เห็นได้ชัดว่าหลี่หลงหลินต้องการลงมือกับสำนักปราชญ์!ฉินฮั่นหยางโมโหตัวสั่น จับจ้องหลี่หลงหลิน “ผู้สูงศักดิ์ราคาแพง? คนจนราคาถูก? นี่ถือสิทธิ์อะไร?”หลี่หลงหลินยิ้มเย็น พูดเย้ยหยัน “เรายังอยากถามเจ้า เกิดและเติบโตโดยพ่อแม่เฉกเดียวกัน ถือสิทธิ์อะไรพวกเจ้าบัณฑิตสูงส่งกว่าหนึ่งขั้น? นี่ถือสิทธิ์อะไร?”ฉินฮั่นหยางชะงักไป ไม่พูดอีกหลี่หลงหลินคร้านจะพูดไร้สาระ หันหน้าหาจางอี้ ออกคำสั่ง “ทำตามที่เราบอก!”จางอี้พยักหน้า มาที่ด้านหน้าคุก ถ่ายทอดคำพูดเมื่อครู่ของหลี่หลงหลินหนึ่งรอบเหล่าราษฎรฮือฮา ดวงตาเบิกโพลง ใบหน้าเปี่ยมความรู้สึกเหลือจะเชื่อหนึ่งอีแปะ ก็สามารถแลกกับอิสระได้แล้วหรือ?จริงหรือนี่?ทว่า เหล่าราษฎรกลับกังวลประการแรกคือตนเองออกมารับชมความครึกครื้น บนตัวไม่มีเงินแม้อีแปะเดียวประการที่สองคือรัชทายาทมิได้หลอกคนเพียงครั้งเดียวหากเขาหลอกตนจะทำเช่นไร?เจิ้งถูฮู่กลับดีใจมาก ยื่นเงินหนึ่งก้อนออกไป “นี่คือเงินหนึ่งตำลึง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1039
จางอี้เตรียมการไว้ตั้งแต่แรกแล้ว ทางหนึ่งสั่งผู้อยู่ใต้อาณัติ ใช้ปลอกดาบเคาะตีที่กรงเหล็ก ตะคอกนักโทษภายในคุก ทางหนึ่งคุ้มกันหลี่หลงหลิน ก้าวเท้าฉับไวเข้าไปยังส่วนลึกที่สุด ชี้ประตูห้องขังแห่งหนึ่ง “องค์ชาย ฉินฮั่นหยางอยู่ข้างในนี้พ่ะย่ะค่ะ”ฉินฮั่นหยางอยู่ห้องขังเดี่ยวไม่ใช่เพราะเขาเป็นบัณฑิตทรงคุณวุฒิ มีสิทธิพิเศษอะไรแต่เพราะมีตัวอย่างของซ่งชิงหลวน หากฉินฮั่นหยางอยู่ที่คุกด้านนอก ตายไปอย่างคลุมเครือ จางอี้ก็ยากจะหาข้อแก้ตัว รองผู้บัญชาการองครักษ์เสื้อแพรนี้เขาก็ไม่ต้องทำแล้วเพราะเหตุนี้ฉินฮั่นหยางไม่เพียงขังอยู่ในห้องขังเดี่ยว ประตูยังมีองครักษ์เสื้อแพรเฝ้าอีกสองคน รับรองไม่ให้เกิดข้อผิดพลาดหลี่หลงหลินผลักเปิดประตูเข้าห้องขัง ได้เห็นฉินฮั่นหยางกำลังนั่งขัดสมาธิ“ฮึๆ รัชทายาท เจ้ามาหาข้าว่องไวถึงเพียงนี้เชียวหรือ!”“อะไรกัน?”“เจ้ามาเชิญข้าออกไปหรือ?”“บอกเจ้า ข้าอยู่ที่นี่สบายมากนัก! เว้นเสียแต่เจ้าคุกเข่าบนพื้น โขกศีรษะสามครั้ง ขอร้องให้ข้าออกไป! หาไม่แล้ว ชาตินี้ข้าก็จะอยู่ที่นี่!”เสียงฉินฮั่นหยางแหบพร่า ใบหน้าประดับยิ้มเย็นหลายวันมานี้ เขาด่าอย่างหยาบคาย เสียงแห
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1038
หลี่หลงหลินลูบจมูก สบมองหนิงชิงโหวอย่างพูดไม่ออก “สหายร่วมสำนักศึกษาของเจ้านี้คิดมากเกินไปแล้ว ข้ามิใช่เทพเซียนเสียหน่อย เพียงแค่ตัวอักษรของจดหมายนิรนามก็สามารถหาตัวเขาได้แล้วกระนั้น?”หนิงชิงโหวยิ้มแห้ง “องค์ชาย ท่านยังไม่รู้ คนบนโลกล้วนพูดว่าท่านฉลาดปราดเปรื่องเหนือกว่ามนุษย์ เป็นปีศาจ...”หลี่หลงหลินยิ้มขมปร่าตนเองให้เสด็จพ่อยกเว้นเก็บภาษีราษฎรสามปี พวกเขายังพูดว่าตนเป็นปีศาจอีกนะคนดี เป็นได้ยากยิ่ง!“ในเมื่อเป็นเช่นนี้...”หลี่หลงหลินใคร่ครวญ พูดกับหนิงชิงโหว “เจ้าไปบอกให้ซูเฟิ่งหลิงเตรียมรถม้า ไปที่คุกใหญ่กับข้า”หนิงชิงโหวค้อมตัว “น้อมรับคำสั่ง”ครู่ต่อมารถม้าคันหนึ่งแล่นออกจากภูเขาทิศประจิม มุ่งหน้าไปสู่คุกใหญ่กรมอาญาบัดนี้คุกใหญ่กรมอาญามีคนเนืองแน่น ภายในถูกยัดไว้แน่นเอียด เสียงโอดครวญดังระงมผู้คุมเรือนจำต้องควบคุมนักโทษมากถึงเพียงนี้ ยุ่งแทบตายตั้งแต่เช้าจรดเย็น เหนื่อยเสียจนพูดไม่ออกหากไม่ใช่เพราะจางอี้พาองครักษ์เสื้อแพรมาคุมเชิง พวกเขากล้าโมโหแต่ไม่กล้าพูดอันใด ป่านนี้คงหนีหายไม่ทำแล้วเห็นหลี่หลงหลินและซูเฟิ่งหลิงลงจากรถม้า จางอี้รีบเข้าไปต้อนรับ โค้งคำนั
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1037
มีนับล้านคน!ข้าไม่เชื่อหรอกว่าเจ้าหลี่หลงหลินเป็นเทพเซียนบนสวรรค์ สามารถใช้กำลังเพียงฝ่ายเดียวเป็นศัตรูกับสำนักปราชญ์ได้?น่าขันจริงเชียว!หลี่เทียนฉี่รีบหยิบหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยออกมา ถือไว้ด้วยสองมือ “นี่คือหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยฉบับล่าสุด เชิญท่านผ่านตา!”สีหน้าเสิ่นชิงโจวเปลี่ยนไป รีบรับไปอ่านอย่างละเอียดของสิ่งอื่นเขาสามารถไม่ใส่ใจได้เว้นแต่เพียงหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยเจ้าสิ่งใหม่นี้ ทำให้เสิ่นชิงโจวไม่มั่นใจ กระวนกระวายว้าวุ่น“นี่...ก็ไม่มีอันใดพิเศษนี่”เสิ่นชิงโจวอ่านหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยอย่างละเอียดหนึ่งรอบ สีหน้าแปลกใจเดิมทีคิดว่าหลี่หลงหลินจะเขียนเรื่องวันพิธีสักการะฟ้าดินออกมาเพื่อฉวยโอกาสปรักปรำสำนักปราชญ์สรุปว่าไม่เป็นเช่นนั้นหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยฉบับนี้ เทียบกันแล้วธรรมดามาก คล้ายรีบทำออกมา ไม่เขียนถึงพิธีสักการะฟ้าดินเลยแม้แต่น้อยหลี่เทียนฉี่รีบสืบเท้าขึ้นไป ชี้ตำแหน่งใจกลางหน้าหนังสือพิมพ์ “ท่านอาจารย์ ท่านดูที่นี่...”เสิ่นชิงโจวจ้องมอง ในที่สุดก็พบประกาศเกี่ยวกับจดหมายนิรนาม ทันใดนั้นสีหน้าแข็งทื่อดุจเหล็ก “รัชทายาท นี่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1036
สิบห้าค่ำเดือนอ้าย ก่อนวันเทศกาลโคมไฟ หลี่หลงหลินจะต้องจัดการสำนักปราชญ์พูดให้ถูกก็คือเหลืออีกเพียงสิบสี่วันเวลานั้นสั้นนัก ไม่อาจพลาดไปได้แม้เสี้ยวนาทีรุ่งเช้าวันต่อมาหลี่หลงหลินและกงซูหว่านมายังภูเขาทิศประจิม ให้เหล่าช่างฝีมือพิมพ์หนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยฉบับใหม่เริ่มงานวันที่สองเดือนอ้าย เหล่าช่างฝีมือย่อมไม่พอใจทว่าหลี่หลงหลินลงมืออย่างใจกว้าง รับปากเพิ่มค่าทำงานล่วงเวลาให้เหล่าช่างฝีมือเหล่าช่างฝีมือยิ้มกว้างอย่างดีใจ ไม่บ่นอีกสองวันต่อมาหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยฉบับใหม่ก็ออกมาเหล่าเด็กขายหนังสือพิมพ์บุกฝ่าหิมะ ขายตามตรอกเล็กซอยน้อย การค้าขายดีมากการขายหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยกลายเป็นความคุ้นชินของราษฎรภายในเมืองหลวงแล้วยังมีคนฉลาดบางส่วน สบช่องทางการค้า ลอบรับซื้อหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยโดยเฉพาะฉบับแรกรวมถึงภาคผนวกฉบับใหม่ล่าสุด ไม่เพียงพิเศษ ยังผลิตเป็นจำนวนน้อย สามารถขายได้ในราคาสูงบนตลาดมืด“หา?”“นี่คืออันใด?”“รัชทายาทต้องการให้พวกเราเขียนจดหมายร้องเรียนนิรนามฟ้องร้องสำนักปราชญ์?”“นี่แปลกมาก!”เหล่าราษฎรเห็นโฆษณาบนหนังสือพิมพ์ ดวง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1035
“หลายปีมานี้สำนักปราชญ์ผูกขาดการสอบขุนนาง คนถูกสับเปลี่ยนข้อสอบเหมือนหนิงเซิงมีมากมายนับไม่ถ้วน”“เพียงน่าเสียดายสำนักปราชญ์ยิ่งใหญ่ ร่วมมือกับทางการทุจริต ต่อให้ภายในมือพวกเขามีหลักฐาน แต่ก็ไม่สามารถร้องขอความเป็นธรรมได้!”“สามารถใช้หนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยประกาศออกไปได้ ให้คนเหล่านี้ล่วงรู้ว่าพวกเขาสามารถเขียนจดหมายถึงข้าโดยไม่เปิดเผยชื่อ เพื่อให้ข้าร้องทุกข์แทนพวกเขาได้!”กงซูหว่านชะงักไป ใบหน้าเผยแววดีใจยังสามารถทำเช่นนี้ได้?อานุภาพของหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยมากกว่าที่ตนเองคิดไว้อย่างแท้จริง“แต่...”กงซูหว่านยังลังเลเล็กน้อย “องค์ชาย น่ากลัวว่าไม่ได้! วิธีที่ท่านพูด แม้ว่ามีเหตุผลที่แน่นอน แต่พลังอำนาจของสำนักปราชญ์กลับยิ่งใหญ่ ไม่แน่ว่าคนเหล่านี้จะกล้าเขียนจดหมายร้องเรียนและมอบหลักฐานให้พวกเรา...”ลั่วอวี้จู๋คิดไปไกลยิ่งกว่านั้น “หากเปิดให้มีการร้องเรียน น่ากลัวว่าหายนะที่ตามมาจะไม่มีที่สิ้นสุด! หากมีคนตั้งใจก่อกวน สร้างหลักฐานเท็จ กล่าวหาคนดี นั่นจะทำเช่นไร?”ในยุคสมัยโบราณ เพื่อหลีกเลี่ยงมิให้ปรักปรำคนดี โทษการกล่าวหาเท็จรุนแรงมากนักหากมั่นใจแล้วว่ากล่าวหาเท็
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1034
“แต่...”กงซูหว่านหายใจเข้าลึกๆ เฮือกหนึ่ง ทำใจให้สงบลง “ท่านวางแผนโจมตีสำนักปราชญ์ น่ากลัวว่าไม่ง่ายถึงเพียงนั้น! ประวัติศาสตร์นับพันปี ฮ่องเต้ผลัดเปลี่ยนราชวงศ์ ขั้วอำนาจเปลี่ยนผัน ธงใหญ่บนกำแพงเมืองเปลี่ยนไปอย่างไม่หยุดหย่อน แต่มีเพียงสำนักปราชญ์ไม่เคยล้มลง”“รากฐานของสำนักปราชญ์หยั่งลึกเกินกว่าที่ท่านคิดไว้มากนัก!”“ท่านฆ่าบัณฑิตทรงคุณวุฒินั้นง่าย ก็แค่หนึ่งชีวิตเท่านั้น ขอเพียงยอมรับเสียงก่นด่าก็พอ!”“แต่ หากท่านต้องการตัดรากถอนโคนสำนักปราชญ์ นั่นยากมากเหลือเกิน”สำนักโม่ถูกสำนักปราชญ์ทำลายกงซูหว่านเป็นคนรุ่นหลังของสำนักโม่ โกรธแค้นสำนักปราชญ์ลึกถึงกระดูก ใคร่ครวญอยู่ทุกขณะจิต จะใช้วิธีการใดทำลายสำนักปราชญ์สรุปคือไม่ได้อะไรสำนักปราชญ์แข็งแกร่งเกินไปต่อให้เป็นสำนักโม่ ก็มีโอกาสเพียงน้อยนิดต่อให้หลี่หลงหลินเป็นรัชทายาท ต้องการใช้กำลังเพียงคนเดียวล้มสำนักปราชญ์ ตัดรากถอนโคนให้สิ้นซากนี่จะเป็นไปได้จริงหรือ?หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ “พี่สะใภ้รอง ไม่ว่าเรื่องใดล้วนขึ้นอยู่กับความมุ่งมั่นของคน ไม่ลองดู จะรู้ได้เยี่ยงไร? ยิ่งไปกว่านั้น หนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยในมือข้ายั
