LOGINShare
บทที่ 25
Related chapters
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 26
จางไป่เจิง!หลี่หลงหลินตะลึงงันไปทันที!เขานำทัพทหารรักษาพระองค์จำนวนหนึ่งแสนนาย ไปทำศึกกับเผ่าหมานไม่ใช่หรือ?เหตุใดจึงปรากฏตัวอยู่ที่นี่?ไม่ช้า หลี่หลงหลินก็เข้าใจฮ่องเต้หวู่ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์!เรื่องอื่น ฮ่องเต้หวู่เดาได้แต่แรกแล้วว่าเจ้าหกจะก่อกบฏด้วยเหตุนี้ เขาจึงจงใจให้จางไป่เจิงนำทัพออกศึก สร้างภาพลวงตาว่ากำลังทหารในเมืองหลวงว่างเปล่า!ความเป็นจริง จางไป่เจิงไม่ได้ไปไหนเลย แอบซุ่มอยู่ในวังหลวง รอให้เจ้าหกเข้ามาติดกับเอง!แม้ว่าตนจะไม่ได้ให้ซูเฟิ่งหลิงนำทหารพ่ายศึกตระกูลซูปราบกบฏฮ่องเต้หวู่วางแผนการทุกอย่างเอาไว้แต่แรก จัดการเจ้าหกอย่างง่ายดายเพียงปลายนิ้วสัมผัส!หลี่หลงหลินเหงื่อแตกพลั่ก รู้สึกหวาดกลัวขึ้นในใจทันที!เอาแต่จ้องจะเล่นงานผู้อื่น โดยไม่คาดว่าตนเองก็อาจจะกำลังถูกผู้อื่นจ้องเล่นงานอยู่เช่นกัน!อย่างไรเสียฮ่องเต้หวู่ก็คือจักรพรรดิ ความคิดล้ำลึก ราวกับเหวลึกและมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ น่ากลัวเป็นอย่างยิ่ง!หลี่หลงหลินสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ทีหนึ่ง กล่าวอย่างทอดถอนใจ “เสด็จพ่อ ที่แท้ท่านก็วางแผนทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว! ต่อให้ลูกไม่ลงมือ ท่านก็สามารถอยู่ในตำแหน่ง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 27
เรื่องแต่งตั้งรัชทายาท ยิ่งใหญ่และสำคัญเกินไป ไม่ใช่เรื่องที่แม่ทัพฝ่ายบู๊อย่างเขาจะสามารถยุ่งเกี่ยวได้ ดังนั้นจึงไม่กล้าพูดจาเพ้อเจ้อฮ่องเต้หวู่ทอดถอนใจ กล่าวเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “สถานการณ์ของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเป็นอย่างไรบ้าง?”จางไป่เจิงกล่าวเสียงขรึม “ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือกำลังเดินทางลงใต้ บุกโจมตีอย่างฮึกเหิม! กระหม่อมจำเป็นต้องออกเดินทางเดี๋ยวนี้ เพื่อเร่งเดินทางให้ทันทัพใหญ่พ่ะย่ะค่ะ! มิเช่นนั้น ไม่มีนายพลคอยสั่งการ เกรงว่าจิตใจของเหล่าทหารจะไม่สงบ!ฮ่องเต้หวู่พยักหน้า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เจ้าก็รีบออกเดินทางโดยเร็วที่สุด!”จางไป่เจิงสีหน้าลำบากใจ “ฝ่าบาท ทัพใหญ่ออกศึก ปูนบำเหน็จรางวัลให้สามเหล่าทัพ บรรดาพลทหารจึงจะมีขวัญกำลังใจ ต่อสู้กับศัตรูอย่างกล้าหาญ! แต่ทหารรักษาพระองค์ไม่ได้เบี้ยเลี้ยงมาสามเดือนแล้วพ่ะย่ะค่ะ...”ฮ่องเต้หวู่กล่าวอย่างไม่พอใจ “ถ้าหากไม่ใช่เพราะทางใต้น้ำท่วม เพื่อสงเคราะห์ผู้ประสบภัย จึงนำเงินออกมาจนเกลี้ยงท้องพระคลัง! เราจะค้างจ่ายเงินเดือนของเหล่าทหารได้อย่างไร? แต่บัดนี้ เงินของราชสำนักขัดสนรุนแรง ท้องพระคลังว่างเปล่า นำเงินออกมาไม่ได้จริง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 28
หลี่หลงหลินออกนอกวัง ก็ตรงมาที่ตระกูลซูทันทีที่เขาเดินเข้าประตู ก็เห็นซูเฟิ่งหลิงยังไม่ได้ถอดชุดเกราะ ในมือถือทวนเงิน เดินเข้ามาหาตนด้วยท่าทางอาฆาตครั้งนี้ หลี่หลงหลินฉลาดขึ้นแล้ว ตะโกนเสียงดัง “ฮูหยินผู้เฒ่าช่วยด้วย! ซูเฟิ่งหลิงจะฆ่าข้าอีกแล้ว!!”ฮูหยินผู้เฒ่าซูได้ยิ้นเสียงตะโกนของหลี่หลงหลิน ก็รีบเดินออกมาจากในห้อง กล่าวตำหนิ “นังหนูคนนี้ เป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีก!”“ท่านย่า!”ซูเฟิ่งหลิงสีหน้าน้อยใจ “ครั้งนี้ ท่านขวางข้าไม่ได้! ข้าจะต้องฆ่าไอ้ชาติชั่วหลี่หลงหลินนี่ให้ได้!”ฮูหยินผู้เฒ่าซูขมวดคิ้ว “เหตุใดเจ้าจะฆ่าองค์ชายเก้าอีกแล้ว? ไม่พูดถึงว่าฝ่าบาทพระราชทานงานอภิเษก จะช้าหรือเร็วเขาก็ต้องเป็นสามีของเจ้าอยู่ดี! ย่าได้ยินมาว่า วันนี้เจ้านำทัพปราบกบฏ เลือดนองเต็มลานไป๋อวี้ น่าเกรงขามยิ่ง ยังสร้างความชอบอันใหญ่หลวงต่อหน้าพระพักตร์ของฝ่าบาทอีกด้วย!”“ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นความชอบขององค์ชายเก้า!”ซูเฟิ่งหลิงโมโหยิ่งกว่าเดิม “ถูกต้อง ข้ากับบรรดาแม่ทัพและพลทหารตระกูลซูต่อสู้อย่างยากลำบาก กว่าจะทำให้ความวุ่นวายสงบลงไม่ง่ายเลย ฝ่าบาททรงมีความสุขมาก ทรงตรัสว่าจะประทานรางวัลให้! ผลสุดท้าย ก็
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 29
“จบราชโองการ!” เว่ยซวินอ่านราชโองการหลี่หลงหลินรับราชโองการ “ลูกขอบพระทัยความเมตตาของเสด็จพ่อ! ทรงอายุยืนหมื่นปี หมื่นปี! หมื่น ๆปี!”สำหรับราชโองการฉบับนี้ อย่างไรเสียหลี่หลงหลินก็รู้ล่วงหน้าแล้ว จึงไม่รู้สึกประหลาดใจเลยสักนิดคนตระกูลซูกลับตกตะลึงกันไปหมดโดยเฉพาะอย่างยิ่งซูเฟิ่งหลิง เรียกได้ว่าไม่กล้าที่จะเชื่อหูของตนเองฝ่าบาททรงพระราชทานชุดกินเลน นี่ยังไม่เท่าไหร่ ถือว่าเป็นของรางวัลปกติปัญหาคือ หลี่หลงหลินไอ้ชาติชั่วนี่ คิดไม่ถึงว่าจะถูกฝ่าบาททรงแต่งตั้งให้เป็นแม่ทัพยกทัพออกศึกไปยังดินแดนทางตอนเหนือ สร้างกองทัพทหารตระกูลซูขึ้นมาใหม่?หลี่หลงหลินร้องขอรางวัลที่มากเกินไปขนาดนี้กับฝ่าบาท แต่ฝ่าบาทกลับทรงรับปากจริง ๆอย่างนั้นหรือ?เป็นไปได้อย่างไรกัน?แต่ว่า ราชโองการอยู่ตรงหน้าแล้ว ไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่าพวกนางไม่เชื่อ!“แค่ก ๆ...”เมื่อเว่ยซวินเห็นว่าคนของตระกูลซูไม่ยอมกล่าวขอบคุณ จึงกระแอมสองทีเพื่อเป็นการเตือนสติฮูหยินผู้เฒ่าซูราวกับเพิ่งตื่นจากความฝัน เพิ่งฟื้นคืนสติ รีบพาคนตระกูลซูคุกเข่าพร้อมกล่าวขอบคุณ “ฝ่าบาทอายุยืนหมื่นปี หมื่น ๆ ปี!”เว่ยซวินพยักหน้า “ลุกขึ้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 30
เมื่อเห็นผู้หญิงคนนี้ หลี่หลงหลินก็รู้สึกตื่นตระหนกถึงแม้ว่าซูเฟิ่งหลิงจะสวยงามมาก แต่ที่มีมากกว่าคือความองอาจผ่าเผยหรือพูดอีกอย่างว่า นางไม่ได้มีความเป็นกุลสตรีเท่าใดนักแต่หญิงสาวตรงหน้า เป็นคนละขั้วกับซูเฟิ่งหลิงสวมกระโปรงยาว ใบหน้าแบบฉบับที่งดงามละเอียดอ่อน รูปร่างเพรียวบางสง่างาม เต็มไปด้วยเสน่ห์ของหญิงสาวที่โตเป็นผู้ใหญ่“นางเป็นใคร?”หลี่หลงหลินตกตะลึง “คนที่งามกินใจคนเช่นนี้ หรือว่าจะเป็นพี่สาวของซูเฟิ่งหลิง? ไม่ใช่สิ! ซูเฟิ่งหลิงเป็นสายเลือดคนสุดท้ายของตระกูลซูไม่ใช่หรือ?”ฮูหยินผู้เฒ่าซูอธิบายพร้อมรอยยิ้ม “องค์ชายเก้าอาจจะยังไม่ทราบ! นางคือลั่วอวี้จู๋พี่สะใภ้ใหญ่ของท่าน นอกจากนางแล้ว ท่านยังมีพี่สะใภ้อีกหลายคนที่ไม่ได้อยู่บ้าน ไว้มีโอกาสค่อยพามาแนะนำให้ท่านรู้จัก!”หลี่หลงหลินเข้าใจทันที “ข้าคิดว่าเป็นพี่สาวเสียอีก คิดไม่ถึงว่าจะเป็นพี่สะใภ้!”ซูเฟิ่งหลิงเป็นลูกสาวคนเล็กสุดของตระกูลซู นางยังมีพี่ชายอีกหลายคนสวรรค์ไม่มีตา ให้ผู้ชายทั้งหมดของตระกูลซูต้องตายในสนามรบ สละชีพเพื่อชาติ เหลือไว้แต่เด็กกำพร้าและแม่หม้ายลั่วอวี้จู๋หญิงสาวที่หน้าตางดงามและอ่อนเยาว์แบบนี้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 31
ถูกต้อง!ในราชโองการของฝ่าบาท เพียงแค่กล่าวว่าสร้างทหารตระกูลซูขึ้นมาใหม่เท่านั้นแต่ว่าสร้างอย่างไร จัดสรรเบี้ยเลี้ยงทหารเท่าไหร่ กลับไม่ได้เอ่ยถึงเลยแม้แต่น้อย!งานจะประสบผลสำเร็จได้ยากหากขาดเงื่อนไขสำคัญไม่มีเงิน แม้ว่าเทพจะมา ก็ไม่มีทาง!ซูเฟิ่งหลิงยังไม่ยอมแพ้ “ฝ่าบาทจัดสรรเบี้ยเลี้ยงทหาร จะต้องผ่านความเห็นชอบของกรมคลัง กรมกลาโหม รวมทั้งสำนักเลขาธิการ ต้องใช้เวลานาน พวกเราอดทนรอหน่อยเถอะ เชื่อว่าฝ่าบาทจะต้องจัดสรรเบี้ยเลี้ยงให้ในไม่ช้าแน่นอน”ลั่วอวี้จู๋ส่ายหน้า “น้องเล็ก เจ้าอาจจะยังไม่รู้ ราชสำนักในตอนนี้ ขาดดุลอย่างหนัก รายรับน้อยกว่ารายจ่าย! แม้กระทั่งเบี้ยเลี้ยงทหารรักษาพระองค์หนึ่งแสนนาย รวมทั้งพลทหารที่ชายแดน ยังค้างจ่ายมาหลายเดือนแล้ว”“ฝ่าบาทจะเอาเงินที่ไหนมาให้องค์ชายเก้าสร้างทหารตระกูลซูขึ้นมาใหม่อีกครั้งกันล่ะ?”ซูเฟิ่งหลิงงุนงง “เช่นนั้นเหตุใดฝ่าบาทถึงได้ถ่ายทอดราชโองการลงมา...”ลั่วอวี้จู๋มองหลี่หลงหลินแวบหนึ่ง กล่าว “เกรงว่าจะเป็นองค์ชายเก้าสมรู้ร่วมคิดกับฝ่าบาท ใช้แผนการถ่วงเวลานี้ อยากจะถ่วงตระกูลซูของพวกเราเอาไว้ ฉวยโอกาสเจรจาสงบศึกกับชนเผ่าป่าเถื่อนทาง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 32
ราตรีอันเงียบสงบณ คุกหลวงฮ่องเต้หวู่เสด็จมายังห้องขังขององค์ชายหกหลี่เซวียนเพียงลำพัง“เสด็จพ่อ!”“ขอบพระทัยเสด็จพ่อที่ทรงเมตตาไม่ประหารชีวิต!”หลี่เซวียนคุกเข่าบนพื้น น้ำตาไหลอาบแก้มก่อการกบฏ ถือเป็นความผิดมหันต์เดิมทีเขาคิดว่า ตนเองจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัยคิดไม่ถึงว่า ฮ่องเต้หวู่ให้โอกาส ไว้ชีวิตตนสักครั้งถึงแม้ว่าจะถูกส่งเข้าคุกหลวง แต่ขอเพียงแค่มีชีวิตอยู่ ก็มีความหวังรอให้ผ่านไปอีกสักระยะหนึ่ง เมื่อโทสะของฮ่องเต้หวู่คลายลง ค่อยให้ฉินกุ้ยเฟยเสด็จแม่ของตนมาร้องขอความเมตตา จะปล่อยให้ตนเองไม่เห็นเดือนเห็นตะวันอีกไม่ได้ฮ่องเต้หวู่พ่นลมหายใจอย่างเยาะหยัน “เจ้าไม่จำเป็นต้องขอบคุณข้า! จะขอบคุณ เจ้าควรจะไปขอบคุณเจ้าเก้า! หากไม่ใช่เพราะเขาขอควาเมตตาแทนเจ้า เราไม่มีทางให้อภัยอย่างเด็ดขาด เจ้าคงต้องโทษประหารตามกฎหมายเป็นแน่!”หลี่เซวียนตกตะลึง “เจ้าเก้า? เป็นเขา!”เขาไม่สามารถเชื่อได้จริง ๆ ว่าที่ตนเองตกอยู่ในสภาพอับจน จะมีเพียงแค่เจ้าเก้าที่ขอความเมตตาให้ตนสิ่งที่ยิ่งทำให้หลี่เซวียนยิ่งไม่เชื่อก็คือ คิดไม่ถึงว่าท่านพ่อจะยอมรับปากเจ้าเก้า ไม่สังหารตนเองจริง ๆ !จากมุ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 33
ถ้าหากหลี่เซวียนมีเงินหนึ่งล้านตำลึงจริง เช่นนั้นหากเขายังก่อการกบฏไม่สำเร็จอีก ก็คงเป็นไอ้โง่จริง ๆ แล้วหลี่เซวียนมั่นใจในตนเองอย่างยิ่ง คิดว่าตนเองก่อการกบฏไม่สำเร็จ เป็นเพราะจังหวะและโชคชะตาเขาไม่มีทางยอมให้คนอื่นมาดูหมิ่นสติปัญญาของตนเองเด็ดขาดฮ่องเต้หวู่สีหน้าเคร่งขรึมทันที “เลิกพูดจาเหลวไหล! เราบอกว่าเงินหนึ่งล้านตำลึง ก็คือหนึ่งล้านตำลึง! ถ้าเจ้ายังมัวลังเลอยู่ ระวังเราจะเปลี่ยนใจ ลากตัวเจ้าไปประหารเสีย!”หลี่เซวียนตกใจจนเหงื่อท่วมกาย รีบประทับรอยนิ้วมือลงนามฮ่องเต้หวู่เก็บคำให้การ จ้องมองหลี่เซวียนด้วยสายตาล้ำลึกแวบหนึ่ง กล่าวอย่างเคร่งขรึม “ไม่ว่าผู้ใดจะมาถามเจ้า เจ้าก็ต้องตอบว่าเป็นเบี้ยเลี้ยงทหารหนึ่งล้านตำลึง! ไม่อย่างนั้น ก็จะมีโทษฐานหลอกลวงเบื้องสูง! เราจะสังหารเจ้าแน่!”หลี่เซวียนคุกเข่าอยู่บนพื้น โขกหัวป๊อกๆ ราวทุบกระเทียม “ลูกจะจำเอาไว้พ่ะย่ะค่ะ!”หนึ่งล้านตำลึง ก็หนึ่งล้านตำลึง!ถึงอย่างไรตนก็ก่อการกบฏความผิดใหญ่หลวง เบี้ยเลี้ยงทหารในการก่อกบฏหนึ่งแสนตำลึง หรือว่าหนึ่งล้านตำลึง ก็ไม่สำคัญแล้วเพียงแต่หลี่เซวียนไม่เข้าใจว่า เพราะเหตุใดเสด็จพ่อจึงต้องสนใจ เ
Latest chapter
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1100
หลังจากอยู่ร่วมกันเช้าค่ำเป็นเวลานานหลี่หลงหลินรู้อุปนิสัยของซูเฟิ่งหลิงแล้วเพียงแต่ปากคมดั่งมีด จิตใจกลับนุ่มเหมือนเต้าหู้เท่านั้นหากตนเองไม่พาซูเฟิ่งหลิงไปเข้าร่วมงานเลี้ยงเทศกาลโคมไฟ นั่นต่างหากหายนะที่แท้จริง!น่ากลัวว่าต้องถูกทวนเงินแทงจนกลายเป็นตะแกรงร่อน!ดังนั้นตนเองไม่จำเป็นต้องกังวลซูเฟิ่งหลิงเพียงแจ้งนางคร่าวๆ ก็เท่านั้นบัดนี้กังวลที่สุดกลับเป็นองค์หญิงไท่ผิงทั้งหมดล้วนยังไม่มีแผนมนุษย์ทุกคนล้วนหวากหวั่นต่อตำแหน่งอำนาจอยู่ตลอดรอหลี่หลงหลินดึงสติกลับมาได้ซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วน้อยๆ “ท่านพูดเถอะวันนั้นข้าใส่เสื้อผ้าเยี่ยงไรถึงจะเหมาะสม?”หลี่หลงหลินครุ่นคิด พูดยิ้มๆ “เมื่อหลายวันก่อนข้าให้พี่สะใภ้สี่ตัดชุดกระโปรงหน้าม้าให้เจ้าแล้วมิใช่หรือ? ทั้งหล่อเหลาทั้งสง่างาม ชวนให้ตกตะลึงทั้งงาน”ซูเฟิ่งหลิงพยักหน้ายิ้มๆ “ที่แท้ท่านก็เตรียมทั้งหมดไว้พรักพร้อมแล้ว เช่นนั้นก็ฟังท่านแล้วกัน!”......พระราชวังต้องห้ามขบวนรถม้าแล่นอย่างเชื่องช้ามาถึงหน้าประตูเมืองขบวนรถม้าจัดเตรียมไว้อย่างเรียบง่ายมาก ทั้งหมดมีคนไม่ถึงยี่สิบคนแต่หากมีความรู้ย่อมสามารถมองออกว่าขบวน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1099
“ให้ข้า?”ภายใต้ท่าทางตกตะลึงของซูเฟิ่งหลิงยังสะท้อนความดีใจอีกสายหนึ่งแต่ความดีใจมลายหายไปอย่างว่องไวนางเอ่ยถามด้วยเสียงเจือความสงสัย “นี่คือของขวัญแต่งงานของพวกเรา?”อีกไม่นานต่อจากนี้ก็คือวันแต่งงานของหลี่หลงหลินและซูเฟิ่งหลิงแม้พูดว่าลั่วอวี้จู๋ใช้จ่ายมือเติบ แต่ก็อยู่ในขอบเขตที่สามารถยอมรับได้หลี่หลงหลินส่ายหน้า “นี่คือมอบให้พวกเราเป็นของขวัญบรรณาการ”“ของขวัญบรรณาการ?”ซูเฟิ่งหลิงงุนงงมอบให้ใครเล่า?เรื่องอันใด?ย่อมไม่สามารถมอบให้โดยไร้สาเหตุหรอกกระมังหลี่หลงหลินอธิบายเรื่องทั้งหมดอย่างละเอียดให้ซูเฟิ่งหลิงฟังซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วมุ่น “งานเทศกาลโคมไฟ?”ไม่ใช่เพราะซูเฟิ่งหลิงมีความเห็นต่อไทฮองไทเฮาแต่วังหลังซับซ้อน ทำให้นางรู้สึกหวาดหวั่นภายในใจงานเลี้ยงใหญ่อีกแล้ว ก็ไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องใดขึ้น!หลี่หลงหลินพูด “ในเมื่อเป็นราชวงศ์ ก็ต้องให้ความสำคัญต่อการอยู่ร่วมกันพร้อมหน้า ยิ่งไปกว่านั้นองค์หญิงใหญ่ที่เดินทางไปเป็นทูตที่โวกั๋วมานานหลายปีก็จะฉวยโอกาสอยู่ร่วมกันพร้อมหน้านี้กลับมายังต้าเซี่ย”“ถึงตอนนั้นเสด็จพ่อจะต้องให้ความสำคัญต่องานเลี้ยงเทศกาลโคมไฟในครั
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1098
ยามนี้ลั่วอวี้จู๋ถูกจ้องจนประหม่า“องค์ชาย เวลาไม่เช้าแล้ว รีบพักผ่อนเถอะ ยิ่งไปกว่านั้นนี่ก็เกือบจะยามสี่แล้ว หากถูกบ่าวรับใช้พบเข้าจะส่งผลไม่ดีได้”อย่างไรเสียชายหญิงก็อยู่ตามลำพังภายในห้อง ไม่ได้นอนหลับตลอดทั้งคืนคนโง่ก็ไม่มีวันเชื่อหรอกว่าจะไม่มีอันใดเกิดขึ้นหลี่หลงหลินรับกล่องไม้ไปแล้วกล่าวขอบคุณ “ยังเป็นพี่สะใภ้ใหญ่คิดรอบคอบ”ใบหน้าลั่วอวี้จู๋สะท้อนความรัก “องค์ชาย ท่านและน้องหญิงเล็กมีชีวิตที่ดีย่อมสำคัญยิ่งกว่าสิ่งใด”บนโลกมนุษย์มีสิ่งใดสำคัญไปกว่ามีบุพเพแต่ไร้วาสนาอีกเล่าหลี่หลงหลินโดดเด่นทั้งรูปโฉมและสติปัญญาแต่ลั่วอวี้จู๋ในฐานะพี่สะใภ้ใหญ่ ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถใช้ชีวิตกับหลี่หลงหลินอย่างถูกต้องตามครรลองครองธรรมได้ดังนั้นต่อให้นางได้รับชมอยู่วงนอกเห็นเขามีความสุขก็พึงพอใจแล้ว!หลี่หลงหลินพูดยิ้มๆ “ท่านดีข้าดีทุกคนดี ทุกคนดี ถึงจะดีอย่างแท้จริง!”พูดจบ เขาหันหลังจากไป กลับเข้าห้องของตน แต่ต้องตกตะลึงเมื่อพบว่าซูเฟิ่งหลิงถึงขั้นอยู่ที่นี่ซูเฟิ่งหลิงหันหน้า สีหน้าเปี่ยมโทสะ “องค์ชาย ดึกเพียงนี้ท่านไปที่ใดมา!”เมื่อวานหลี่หลงหลินไม่ได้กลับตลอดคืนซูเฟิ่งหลิ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1097
แต่กลับตามไปไม่ทัน“ดูท่าแล้วมาหาถูกคนจริงเสียด้วย!”มองผ่านท่าทีตอบสนองเมื่อครู่ของลั่วอวี้จู๋ดูแล้ว ในมือนางจะต้องมีสมบัติล้ำค่าที่สามารถนำออกมาได้แน่เวลาหนึ่งก้านธูปผ่านไปลั่วอวี้จู๋วิ่งกลับมาด้วยความดีใจเต็มเปี่ยมผิวขาวราวกับหิมะมีเหงื่อหอมผุดออกมาปอยผมแนบติดหน้าผากชวนให้หลงใหลหลี่หลงหลินมองไป ได้เห็นลั่วอวี้จู๋ถือกล่องไม้ไว้ในมือรูปลักษณ์ภายนอกธรรรมดาแต่มองผ่านอารมณ์ของลั่วอวี้จู๋ดูแล้วสิ่งนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่ลั่วอวี้จู๋พูดอย่างอารมณ์ดี “โชคดีหม่อมฉันหาเจอ หาไม่แล้วจะต้องลืมเจ้าสิ่งนี้ไปแล้วแน่!”หลี่หลงหลินเพิ่งคิดตำหนิที่เมื่อครู่ไม่ให้ตนเองช่วยถือโคมไฟลั่วอวี้จู๋ก็หยิบสมบัติที่อยู่ภายในกล่องไม้ออกมา“นี่คือ?”มองเห็นไข่มุกทรงกลมทอประกายจางๆ ภายในมือลั่วอวี้จู๋ไม่คล้ายเครื่องมือไว้ใช้ส่องสว่างในยุคหลังแสงชนิดนี้คล้ายซึมอยู่ภายในไข่มุกอย่างเป็นธรรมชาติ!“ไข่มุกเรืองแสงแห่งทะเลใต้หรือ?”หลี่หลงหลินเอ่ยถามออกมาลั่วอวี้จู๋สบมองหลี่หลงหลินอย่างแปลกใจ “ท่านรู้จักสิ่งนี้หรือ?”แม้ว่าไม่มีประสบการณ์ แต่ก็ยังรู้จักมาก่อนอย่างไรเสียไข่มุกเรืองแสงแห่งทะเล
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1096
ทั้งสองสบตากันลั่วอวี้จู๋หน้าแดงเรื่อ เมื่อครู่สนใจเพียงร้องไห้อย่างเจ็บปวดเสียใจ ไฉนเลยจะคิดถึงเรื่องนี้!ลูกกระเดือกหลี่หลงหลินเกร็งเล็กน้อย กลืนน้ำลายอย่างอดไม่ได้เรือนร่างของลั่วอวี้จู๋เร่าร้อนถึงเพียงนี้ อกอวบอิ่มดูมีน้ำหนัก ปกติเสื้อผ้าหลวมสายคาดเอวกว้างเหล่านั้นปกปิดเรือนร่างเย้ายวนนี้ไว้จนหมดช่างเสียดายของโดยแท้!ลั่วอวี้จู๋หลบตา เอ่ยเสียงเคร่งขรึม “องค์ชาย หากไม่มีเรื่องใดก็กลับไปก่อนเถอะเพคะ...”บัดนี้ลั่วอวี้จู๋อยากหารูมุดเข้าไปเหลือเกินอยากไล่หลี่หลงหลินออกไปก่อน หาไม่แล้วท่ามกลางบรรยากาศคลุมเครือเช่นนี้จะเกิดเรื่องใดขึ้นนางก็ไม่แน่ใจแล้วหลี่หลงหลินรีบขยับถอยออกไป “หากพี่สะใภ้ไม่พูด ข้าก็เกือบลืมธุระสำคัญไปแล้ว เมื่อครู่ข้าผลักประตูเข้ามา วู่วามจริงๆ ตอนนี้ข้าจะออกไปเคาะประตูใหม่..”สิ้นคำ รีบหันหลังกลับออกไปหลี่หลงหลินรีบเบี่ยงเบนความคิดไปที่อื่น กลัววู่วามขึ้นมาทำลายเรื่องผิดต่อศีลธรรมร้ายแรงลั่วอวี้จู๋ไฉนเลยจะฟังความนัยของหลี่หลงหลินไม่ออกรีบสวมเสื้อผ้าตัวใหญ่ตามปกติ ทำให้บรรยากาศไม่อึดอัดถึงเพียงนั้น“เข้ามาเถอะ”หลี่หลงหลินเคาะประตูเข้ามา บรรยาก
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1095
หลี่หลงหลินเข้าใจในทันใด ลั่วอวี้จู๋กำลังเสียใจเพราะตนถูกแต่งตั้งเป็นนักปราชญ์ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ในสายตาของคนบนโลก นี่คือหลี่หลงหลินกำลังทำผิดศีลธรรมอย่างแท้จริงชนิดที่ว่ายากจะแก้ตัวได้!หากเป็นที่ผ่านมา ในฐานะฮ่องเต้ย่อมไม่มีใครกล้าตำหนิแต่บัดนี้หลี่หลงหลินในฐานะนักปราชญ์คนใหม่ย่อมต้องวางตัวให้เหมาะสม เป็นแบบอย่างให้แก่ผู้คนลั่วอวี้จู๋คิดถึงตรงนี้ก็ร้องไห้อย่างอดไม่ได้น้ำตาสองสายไหลผ่านพวงแก้มของนาง คล้ายไหลผ่านหยกหยางจือก็มิปาน ทิ้งคราบน้ำตารางๆ เอาไว้ต่อให้เป็นลั่วอวี้จู๋ผู้ฉลาดปราดเปรื่อง นางก็ไม่อาจคิดหาหนทางได้นั่นก็หมายความว่าชาตินี้นางทำได้เพียงเป็นพี่สะใภ้น้องเขยกับหลี่หลงหลินเท่านั้นลั่วอวี้จู๋เจ็บปวดใจ เบือนหน้าหนี พูดเสียงสะอื้น “องค์ชาย ท่านรีบไปเถอะ ตอนนี้ข้าไม่อยากเห็นท่าน!”คิดไม่ถึงหลี่หลงหลินกลับยิ้มออกมาคล้ายเรื่องฟ้าถล่มลงตรงหน้าไม่เกี่ยวอันใดกับเขา“ข้ายังคิดว่าเรื่องใดสามารถทำให้พี่สะใภ้เสียใจถึงเพียงนี้ คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นเรื่องเล็กเช่นนี้?”ได้ยินคำพูดของหลี่หลงหลิน ลั่วอวี้จู๋เปี่ยมความตกตะลึง“องค์ชาย นี่ท่านหมายความว่าอันใด?”ล
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1094
เพิ่งสิ้นคำหลี่หลงหลินก็รู้สึกผิดอยู่บ้างทว่าแต่ไหนแต่ไรมาลั่วอวี้จู๋ล้วนเชื่อคำพูดเขาโดยไร้ข้อกังขา ไม่เกิดความสงสัยเลยสักนิดเห็นนางหยิบผ้าเช็ดหน้าทอจากผ้าไหมเช็ดคราบน้ำตา เอ่ยเสียงแผ่วเบา “องค์ชาย ท่านกลับไปเถอะ หม่อมฉันสบายดี เพียงแต่นึกเรื่องเศร้าบางอย่างเท่านั้น”ถ้อยคำเหล่านี้ของลั่วอวี้จู๋จะสามารถปิดบังหลี่หลงหลินได้เยี่ยงไรหลี่หลงหลินเป็นคนสองชาติภพ ผ่านสตรีมามากมายมีสตรีใดไม่เคยพบเห็นมาก่อนลั่วอวี้จู๋นี่คืออยากหยุดแต่ทำไม่ได้!หลี่หลงหลินไม่ใช่คนซื่อเช่นนั้นเขาคล้ายไม่ฟังคำพูดของลั่วอวี้จู๋ เดินเข้าไปภายในห้อง“พี่สะใภ้ใหญ่ ท่านอย่าปิดบังข้าเลย หากไม่เสียใจ ท่านจะมีสภาพเช่นนี้หรือ?”ลั่วอวี้จู๋ภายในใจหลี่หลงหลินล้วนมีเพียงภาพของผู้ใหญ่สุขุมมากความสามารถต่อให้เหน็ดเหนื่อยและลำบากเยี่ยงไร ก็ไม่เคยเห็นนางหลั่งน้ำตาแม้หยดเดียวหรือพูดว่าลำบากแต่บัดนี้กลับร้องไห้เพียงลำพังภายในห้องคำพูดของหลี่หลงหลินคล้ายคมมีดแทงลงบนต่อมน้ำตาของลั่วอวี้จู๋น้ำตาที่รินไหลเมื่อครู่เอ่อทะลักออกมาลั่วอวี้จู๋ร้องไห้สะอึกสะอื้นรูปร่างอวบอิ่มเองก็สั่นเทาตามแรงสะอื้นหลี่หลงหลิ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1093
ตนเองต้องไปคารวะไทฮองไทเฮาพร้อมกับซูเฟิ่งหลิงหากเป็นเวลาปกติขอเพียงแค่ตนเองไปเลือกของมีค่าที่ตลาดประจิมอิงตามความชอบของไทฮองไทเฮาเลือกสิ่งของล้ำค่าหายากมาส่งมอบเป็นของขวัญก็ใช้ได้แล้วแต่งานเลี้ยงเทศกาลโคมไฟวันขึ้นสิบหกค่ำเดือนอ้ายจะเมินข้ามไม่ได้เป็นอันขาดพี่สะใภ้ใหญ่มีชาติกำเนิดสูงศักดิ์ หนำซ้ำยังเป็นพ่อค้ามั่งคั่งเขตเจียงเจ้อย่อมมีความรู้กว้างขวาง รู้ว่าสิ่งใดล้ำค่าที่สุดในใต้หล้ายิ่งไปกว่านั้น ครั้งนี้องค์หญิงไท่ผิงเองก็จะปรากฎตัวหลี่หลงหลินไม่สามารถตกเป็นรองได้ซูเฟิ่งหลิงเห็นเงาหลังของหลี่หลงหลินจากไป “หลี่หลงหลิน! ดึกถึงเพียงนี้ท่านจะไปทำอันใด?”หลี่หลงหลินมองนางแวบหนึ่ง “ข้ามีธุระต้องไปปรึกษาพี่สะใภ้ใหญ่ เจ้าพักผ่อนก่อนเถอะ!”พูดจบ ยกขาวิ่งหนีไปแล้วกลัวซูเฟิ่งหลิงจะไล่ตามออกมาจับไว้มิใช่เพราะหลี่หลงหลินไม่อยากปรึกษาเรื่องนี้กับซูเฟิ่งหลิงเพียงแต่ซูเฟิ่งหลิงเกิดในตระกูลนักรบ รำทวนแกว่งดาบตั้งแต่เด็ก ไม่เข้าใจเรื่องเหล่านี้หลี่หลงหลินมาถึงลานบ้านของที่พักลั่วอวี้จู๋สามารถมองเห็นแสงเทียนสั่นไหวภายในเรือนได้นี่หมายความว่าลั่วอวี้จู๋ยังไม่เข้านอนหลี่ห
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1092
รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง!หลี่หลงหลินรู้เรื่ององค์หญิงไท่ผิงน้อยมากเพียงแต่สัญชาตญาณบอกเขา นี่ไม่ใช่ผู้ที่จะสามารถล่วงเกินได้อย่างง่ายดายคนหนึ่ง!ยิ่งไปกว่านั้น ในฐานะน้องสาวของหลี่เทียนฉี่องค์หญิงไท่ผิงรับหน้าที่เดินทางเป็นทูตสานสัมพันธไมตรีกับแคว้นโวกั๋วอำนาจบนตัวซับซ้อนอย่างมาก ไม่สามารถดูเบาได้!……จวนสกุลซูหลี่หลงหลินกลับถึงจวนก็ล่วงเลยเข้าสู่ยามสามตั้งนานแล้วแต่จวนสกุลซูยังจุดไฟสว่างไสวสกุลซูทุกคนล้วนรอการกลับมาของหลี่หลงหลินขาซ้ายหลี่หลงหลินเพิ่งก้าวผ่านเข้าประตู เสียงปรบมือดังสนั่นก็ดังขึ้นมองเห็นฮูหยินผู้เฒ่าซูพาทุกคนในเรือนใหญ่มารอต้อนรับชนิดที่ว่ายังเตรียมงานเลี้ยงไว้ให้หลี่หลงหลินอีกด้วยฮูหยินผู้เฒ่าซูเปิดปากก่อน “ยินดีกับรัชทายาท! เรื่องที่ลานไป๋อวี้ในวันนี้ รัชทายาทมีบารมียิ่งใหญ่ ฆ่าพวกบัณฑิตจอมปลอมเหล่านั้นได้ดี! ข้ามองคนไม่ผิดไปอย่างแท้จริง! สามารถให้ซูเฟิ่งหลิงแต่งงานกับรัชทายาทท่านได้ ช่างเป็นวาสนาในรอบร้อยปีของพวกเราสกุลซูโดยแท้!”หลี่หลงหลินแปลกใจมากอย่างไรเสียฮูหยินผู้เฒ่าซูก็อายุมากแล้วหากเหล่าพี่สะใภ้จัดงานเลี้ยงยิ่งใหญ่
