MasukShare
บทที่ 101
Bab terkait
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 102
อะไรนะ?พระชายาโหรวมารดาผู้ให้กำเนิดหลี่หลงหลิน ถูกแต่งตั้งเป็นกุ้ยเฟยแล้ว!หลี่จือได้ยินข่าวนี้ ก็กำมือแน่นทันที บาดแผลที่เพิ่งสมานดีพลันปริออก เลือดสดซึมผ่านเสื้อผ้า ชวนให้คนตกตะลึงนางตู้ว้าวุ่นแล้ว รีบตะโกนเรียก “ท่านหมอ ท่านหมอรีบมาเร็วเข้า! แผลขององค์ชายปริแล้ว!”หมอเคราแพะปรี่ถลาเข้ามา ช่วยหลี่จือพันแผลใหม่อีกครั้ง เกลี้ยกล่อมเสียงค่อย “องค์ชาย อาการบาดเจ็บของท่านสาหัสนัก ได้โปรดระงับโทสะด้วย!”หลี่จือตาแดงก่ำ “เจ้าเก้าไอ้คนต่ำช้า! กล้ารังแกข้ากับเจ้าหกก็ช่างเถอะ! ถึงขั้นล่อลวงเสด็จพ่อ รังแกเสด็จแม่! นี่จะทนต่อไปได้เยี่ยงไร! ข้าจะต้องฆ่าเขา ถึงจะคลายความแค้นในใจได้!”ตอนนี้เอง อัครมหาเสนาบดีตู้เหวินหยวนเดินเข้ามา สีหน้าเคร่งขรึม โบกมือพลางพูด “พวกเจ้าออกไปก่อน! ข้ามีเรื่อง คุยกับองค์ชายเพียงลำพัง!”ฉินกุ้ยเฟย นางตู้และคนอื่นรีบลุกขึ้นจากไปอย่างฉับพลันพริบตาถัดมา ภายในห้องเหลือเพียงตู้เหวินหยวนและหลี่จือสองคนตู้เหวินหยวนมองหลี่จือแวบหนึ่ง ตบบนบริเวณที่เขาได้รับบาดเจ็บ เอ่ยถาม “เจ็บหรือไม่?”หลี่จือสูดลมหายใจเย็นเฮือกหนึ่ง กัดฟันอย่างเจ็บปวด “เจ็บ! พ่อตา ท่านเลิกกดได้แ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 103
หลี่จือยิ่งฟังยิ่งดีใจ พยักหน้าอย่างต่อเนื่อง “ดี! ท่านพ่อตา ท่านสมเป็นขุนนางเฒ่าเจ้าเล่ห์...ไม่ ผู้มีความเฉลียวฉลาด! ทำอย่างที่ท่านพูดเถอะ!”ตู้เหวินหยวนเผยสีหน้าไม่สบอารมณ์ ถูนิ้วเบาๆ “ข้าต้องเตรียมการให้พรักพร้อม แต่จำเป็นต้องใช้ทรัพยากรไม่น้อย องค์ชายท่านเห็นว่า...”หลี่จือชะงักงัน สีหน้าแข็งทื่อท้ายที่สุดแล้วตู้เหวินหยวน ก็คือเปลี่ยนวิธีหาเงินจากตนก็เท่านั้นจิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์ตัวนี้...ไม่รู้กลืนเลือดเนื้อของราษฎร์ไปกี่มากน้อย แม้แต่เงินชดเชยของกองทัพสกุลซูก็ถูกกลืนไปจนหมดจดเขายังโลภมากเพียงนี้ คิดหาผลประโยชน์จากตน?ใคร่ครวญอย่างถี่ถ้วนตู้เหวินหยวนพูดว่าจะลงมือกับหลี่หลงหลินทางหนึ่งเพราะเขาต้องการตอบสนองความต้องการของผู้อื่น มองออกว่าตนเองมีความแค้นถึงไขกระดูกกับหลี่หลงหลินอีกทางหนึ่ง ตู้เหวินหยวนเองก็มีเหตุผลให้ต้องกำจัดหลี่หลงหลินนั่นก็คือสกุลซู!ในทุก ๆ วันที่สกุลซูยังอยู่ เช่นนั้นเรื่องเงินชดเชยก็อาจเปิดเผยออกมาได้ทุกเมื่อ!ส่วนที่พึ่งของสกุลซูในตอนนี้ ก็คือหลี่หลงหลิน!ตู้เหวินหยวนต้องกำจัดหลี่หลงหลิน ถึงจะสามารถกำจัดปัญหาที่ตามมาได้ตลอดไป!อิงตามหลักการแ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 104
วันต่อมาหลี่หลงหลินเพิ่งได้ยินข่าว องค์ชายสี่ถูกโบย เกือบเอาชีวิตไม่รอดกระนั้น เขามิได้เก็บมาใส่ใจอย่างไรเสีย ซื้อฝ้าย ประดิษฐ์จักรเย็บผ้า คนสอนเย็บผ้า เหล่านี้ล้วนเป็นเรื่องเสียทั้งแรงเสียทั้งเวลาโชคดีลั่วอวี้จู๋ กงซูหว่าน หลิ่วหรูเยียนช่วยเหลือ หาไม่แล้วเรื่องมากมายเพียงนี้ หลี่หลงหลินเพียงคนเดียวต้องยุ่งมากเป็นแน่ไม่พูดไม่ได้ สตรีสกุลซู มีความสามารถอย่างแท้จริงพวกนางจัดการงานเล็กน้อยเหล่านี้ เหลือหลี่หลงหลินว่างงานเพียงคนเดียว เดินเล่นไปทุกหนแห่ง คล้ายเด็กข้างถนนไม่มีงานทำคนหนึ่งหลังผ่านช่วงเที่ยงซูเฟิ่งหลิงพาทหารที่เหลือ กลับจากหาไม้หนึ่งชุดที่ภูเขาทิศประจิม เหนื่อยจนหน้าแดงก่ำ หายใจกระหืดกระหอบ ตอนนี้เอง นางมองเห็นหลี่หลงหลินกำลังเดินเล่นอยู่ที่นั่น ทันใดนั้นเกิดโทสะขึ้นมาระลอกหนึ่ง“หลี่หลงหลิน!”ซูเฟิ่งหลิงโมโหเดินก้าวเท้ายาวๆ เข้ามา แขนทั้งสองข้างเท้าเอว “พวกเราสตรีหนึ่งกลุ่ม กำลังยุ่งจนปลีกตัวไม่ได้ ท่านบุรุษคนหนึ่ง ถึงขั้นมาแอบอู้งานอยู่ที่นี่?”หลี่หลงหลินยิ้มตาหยี ชี้เข้าที่สมองของตน “เจ้าไม่เข้าใจ! ข้าคือคนใช้สมองทำงาน ไม่เหมือนกับคนคิดอ่านเรียบง่าย แข
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 105
เพียงหลี่หลงหลินได้ยิน ทันใดนั้นก็คลี่ยิ้มแล้ว “พี่สะใภ้ใหญ่อ่อนโยนเป็นกุลสตรี ดีกว่าเสือโคร่งเฉกเช่นซูเฟิ่งหลิงคนนี้! ข้ากำลังอยากไปดูภายในร้านอยู่พอดี!”ซูเฟิ่งหลิงถลึงตาใส่หลี่หลงหลินหนึ่งปราด พูดว่า “เขาไป ข้าก็ไม่ไปแล้ว! ข้าเพิ่งกลับจากภูเขาทิศประจิม เหนื่อยแทบตายแล้ว...”สีหน้าฮูหยินผู้เฒ่าซูเข้มขึ้น ด่าออกมา “เจ้าเด็กคนนี้ เหตุใดดื้อเพียงนี้? ใช่หรือไม่ว่าเจ้าต้องการทำให้ข้าโมโหตาย เจ้าถึงจะพอใจ?”ซูเฟิ่งหลิงได้ยินถ้อยคำนี้ ทันใดนั้นตกใจแย่แล้ว สีหน้าโศกเศร้าเสียใจ “ท่านย่า ข้าไป ข้าไปยังใช้ไม่ได้อีกหรือ?”แม้ซูเฟิ่งหลิงไม่ยินยอมเยี่ยงไร แต่กลับทำได้เพียงไปร้านพร้อมหลี่หลงหลินมองเงาหลังของทั้งคู่ ฮูหยินผู้เฒ่าซูบ่นงึมงำ “เด็กน้อย ข้าช่วยเจ้าได้เพียงเท่านี้แล้ว!”ณ ร้านขายผ้าสกุลซูร้านมีขนาดใหญ่มาก แต่กลับเงียบเหงาไร้ผู้คน ไม่มีลูกค้าแม้คนเดียวมีเพียงลั่วอวี้จู๋ที่มีสีหน้าอมทุกข์ นั่งถอนหายใจอยู่หลังโต๊ะขายของเพียงลำพังมองเห็นหลี่หลงหลินและซูเฟิ่งหลิงมาแล้ว ลั่วอวี้จู๋รีบลุกขึ้น เปล่งเสียงดีใจปนตกตะลึง “องค์ชาย น้องหญิง เหตุใดพวกท่านมาได้เล่า?”ใบหน้าซูเฟิ่งหลิงดำทึ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 106
ซูเฟิ่งหลิงล้วนโง่งมแล้วเดิมนางคิดว่า สกุลซูสามารถทำเงินมหาศาลได้หนึ่งก้อน!คิดไม่ถึง ปัญหาใหญ่ถึงขั้นมาเยือนแล้ว!สีหน้าซูเฟิ่งหลิงกระวนกระวาย “พี่สะใภ้ใหญ่ ถ้าอย่างนั้นจะทำเยี่ยงไร?”ลั่วอวี้จู๋ขมวดคิ้ว ถอนหายใจพลางพูด “พวกเราทอผ้ายิ่งได้มากเท่าใด ขาดทุนก็มากเท่านั้น! บัดนี้ทำได้เพียงหยุดผลิต จึงจะสามารถลดความเสียหายได้! หาไม่แล้ว ไม่เกินหนึ่งเดือน สกุลซูจะต้องล้มละลายเป็นแน่!”ซูเฟิ่งหลิงชะงักงัน ส่ายหน้าอย่างต่อเนื่อง “พี่สะใภ้ใหญ่ ปล่อยให้เป็นเช่นนี้ไม่ได้! หากพวกเราหยุดผลิต เช่นนั้นพวกแม่ม่ายจะทำเยี่ยงไร? พวกนางยังรอเงินค่าจ้าง ส่งลูกเข้าสำนักศึกษาอยู่นะ”ลั่วอวี้จู๋พูดอย่างลำบากใจ “ข้าย่อมรู้ดี! แต่ นี่เป็นเพียงหนทางเดียวในตอนนี้!”หลี่หลงหลินยิ้มน้อยๆ พูดว่า “ไม่! ข้ากลับคิดว่า สกุลซูจะต้องสามารถรอดพ้นจากอุปสรรคในครานี้ไปได้เป็นแน่! พวกเราไม่เพียงไม่สามารถหยุดการผลิตได้ มิหนำซ้ำยังสามารถขยายขนาดให้ใหญ่ยิ่งขึ้นได้อีกด้วย!”ลั่วอวี้จู๋มองหลี่หลงหลินอย่างเหลือจะเชื่อ พูดไม่ออก “องค์ชาย ท่านเสียสติไปแล้ว? ท่านเองก็เห็นแล้ว นานมากเพียงนี้ ไม่มีลูกค้าแม้คนเดียว...”หลี่หลงห
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 107
เผ่าหมานลงใต้ โจมตียึดเมือง ยึดได้ราวห้าเมืองราษฎร์ทางเหนือของต้าเซี่ย เพื่อหลีกหนีไฟสงคราม ต่างพากันหนีเอาตัวรอดมายังเมืองหลวง กลายเป็นผู้ลี้ภัยเพียงแต่ฮ่องเต้หวู่คิดไม่ถึง ผู้ลี้ภัยมีมากเพียงนี้!หนึ่งแสนคน!นั่นคือหนึ่งแสนปากเชียวนะ!หากดูแลไม่ดี จะต้องเกิดความโกลาหลเป็นแน่!ฮ่องเต้หวู่ออกคำสั่งในทันใด “เหตุใดไม่รีบพูดตั้งแต่แรก? รีบเรียกขุนนางใหญ่ของสำนักเลขาธิการ มาหารือเรื่องนี้!”เว่ยซวินค้อมตัวลง “น้อมรับพระบัญชา”พระบรมราชโองการถ่ายทอดลงมา ขุนนางใหญ่ของสำนักเลขาธิการต่างพากันเข้าวัง มาปรึกษาหารือต่อเบื้องพระพักตร์ฮ่องเต้หวู่อย่างกระตือรือร้นขุนนางใหญ่เห็นพ้องต้องกัน สนับสนุนการตัดสินพระทัยของฮ่องเต้หวู่ จะต้องตั้งถิ่นฐานใหม่ให้ผู้ลี้ภัยอย่างเหมาะสมจากนั้น พวกเขาแต่ละคนยื่นมือออกมา หันทางฮ่องเต้หวู่เพื่อขอเงิน!ผู้บัญชาการย่อมไม่ปล่อยให้ผู้อยู่ใต้อาณัติหิว!เสื้อผ้าอาหารที่พักอาศัยของผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคน ทุกด้านล้วนต้องจ่ายเงิน!นี่มิใช่เงินจำนวนน้อยๆ!เพียงฮ่องเต้หวู่ได้ยินว่าต้องการเงิน ชะงักงันในทันใด!เงินที่เราทำสงคราม ล้วนนำมาจากเว่ยซวินที่นั่นพวกเจ้าม
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 108
ณ ภายนอกเมืองหลวง ผู้ลี้ภัยจากแดนเหนือจำนวนมากล้วนรวมกันอยู่ที่นี่พวกเขาตั้งกระโจมภายในพื้นที่ผู้ลี้ภัย หลังตั้งถิ่นฐานชั่วคราวแล้ว ก็พากันเข้าเมืองหลวง ซื้อของจำเป็นที่ต้องใช้ในชีวิตประจำวันตลาดที่เดิมทีเงียบเหงา ทันใดนั้นกลายเป็นเนืองแน่น ครึกครื้นขึ้นมาแล้วหลิวเกินเซิงเองก็เป็นหนึ่งในนั้นเขาอายุสี่สิบกว่าปี สวมเสื้อหนังสกปรก ร้อนจนเหงื่อเม็ดใหญ่ผุดเต็มศีรษะ น่าสงสารมากอย่างเห็นได้ชัด“เมืองหลวงอากาศบ้านี่! เหตุใดถึงร้อนเพียงนี้!”หลิวเกินเซิงปาดเหงื่อเม็ดใหญ่เต็มศีรษะ ปากบ่นงึมงำแดนเหนือยังปกคลุมไปด้วยหิมะ อากาศหนาวพื้นเย็น เมืองหลวงเป็นช่วงฤดูใบไม้ผลิเดือนสาม หญ้างอกงามสกุณาโบยบินหลินเกินเซิงเองก็เป็นคนยากจน ค้าขายเล็กน้อยที่แดนเหนือ เงินในมือก็มีไม่กี่อีแปะ บนตัวสวมเสื้อหนังเพียงตัวเดียวอุณหภูมิของเมืองหลวงสูงมาก ไม่สามารถสวมเสื้อหนังได้แล้วหลิวเกินเซิงวางแผนซื้อผ้าหนึ่งพับ ให้ตนเองและคนในครอบครัวทำเสื้อผ้าบางๆ สวมใส่ปรากฏว่า หลิวเกินเซิงเดินมาหลายร้านแล้ว เพียงผ่านเข้าประตูยังไม่ทันแนะนำตัว ก็ถูกลูกจ้างใช้สายตาหมิ่นแคลนมองคนไล่ออกมาแล้ว“เมืองหลวงนี้...ก็มิใช
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 109
หลิวเกินเซิงเผชิญหน้ากับเทพเจ้าแห่งความตายซูเฟิ่งหลิง ยังมีใบหน้าเจ้าเล่ห์ของหลี่หลงหลิน ไม่กล้าขัดขืนอย่างแท้จริงเขาทำได้เพียงยอมจำนน เดินมาที่ชั้นวางของอย่างเชื่อฟังหา?หลิวเกินเซิงยื่นมือไปลูบผ้า รู้สึกแปลกใจอยู่บ้างผ้านี้ทออย่างละเอียด มิใช่สินค้ามีตำหนิมองจากการทอดูแล้ว เป็นของดีจะต้องเทียบผ้าซงเจียงได้เป็นแน่หลิวเกินเซิงว้าวุ่นภายในใจในเมื่อมิใช่สินค้ามีตำหนิ น่ากลัวว่าตนเองต้องถูกกรรโชกเงินมากเป็นแน่!ครั้งนี้ ตนเองต้องล้มละลายแน่แล้ว!เสียงหลิวเกินเซิงสั่นเครือ “องค์ชายเก้า ผ้านี้ต้องจ่ายมากน้อยเพียงใด?”หลี่หลงหลินตอบ “แปดสิบอีแปะ!”หลิวเกินเซิงได้ยินราคา ทั้งตัวคนล้วนตะลึงงันเป็นไปได้เยี่ยงไร?เมื่อครู่เขาไปถามร้านอื่น แม้แต่ผ้าคุณภาพต่ำที่สุด หนึ่งผืนก็ราคาหนึ่งร้อยอีแปะแล้วยิ่งไปกว่านั้นคุณภาพผ้าผืนนี้ดีมากเพียงนี้ อย่างน้อยราคาก็ต้องสองร้อยอีแปะปรากฏว่าขายเพียงแปดสิบอีแปะ?ตนเองมิได้เข้าใจผิดกระมัง?หลิวเกินเซิงสงสัยว่าตนเองฟังผิดไป “เท่าใดนะ? แปดสิบตำลึง?”หลี่หลงหลินหลุดหัวเราะออกมาแล้ว “เจ้าคนต่างถิ่น ใช่หรือไม่ว่าฟังภาษากลางไม่เข้าใจ! แปดสิ
Bab terbaru
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1104
องค์หญิงใหญ่ก้าวเข้าไปในตำหนักฉือหนิงแปลกที่ดูเหมือนไม่มีใครในตำหนักรู้จักนางนอกจากหลี่หลงหลินแล้ว ไม่มีใครกล้าเข้ามาทักทายนางเลยองค์หญิงใหญ่ขมวดคิ้วเล็กน้อยเดิมทีวันนี้นางคิดว่าตัวเองจะเป็นจุดสนใจของทุกคนอย่างน้อยก็น่าจะมีคนเข้ามาพูดคุยกับนางบ้างแต่ตั้งแต่แรก นางก็คิดว่าตัวเองสำคัญเกินไปแล้วหลี่เทียนฉี่กระซิบข้างหูองค์หญิงใหญ่ “องค์หญิงใหญ่ ท่านเห็นหรือไม่ว่าหลี่หลงหลินน่ารังเกียจแค่ไหน!”องค์หญิงใหญ่เหลือบมองเขานางไม่เคยคิดเลยว่า หลี่เทียนฉี่ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นที่คาดหวังของทุกคน ตอนนี้จะกลายเป็นคนไร้ค่าเช่นนี้นางไม่อยากจะยอมรับเลยว่าตัวเองเกิดมาจากท้องแม่เดียวกันกับเขา!แต่หลี่เทียนฉี่พูดถูกอยู่เรื่องหนึ่งหลี่หลงหลินน่ารังเกียจจริงๆเขาไม่เคยมองนางอยู่ในสายตาเลยด้วยซ้ำองค์หญิงใหญ่ตวาด “ดูเจ้าสิ ไร้ประโยชน์! ถูกคนไร้ค่าอย่างหลี่หลงหลินแย่งตำแหน่งรัชทายาทไป น่าอับอายขายหน้าจริงๆ!”ยิ่งไปกว่านั้น หลี่หลงหลินยังมีอาจารย์ของฮ่องเต้คอยช่วยเหลืออยู่เบื้องหลังหลี่เทียนฉี่กล่าว “ท่านอย่าได้ดูแคลนหลี่หลงหลินเชียว เขาไม่ได้เป็นคนที่ดูเผินๆ แล้วจะเข้าใจได้ง่ายๆ หรอก!
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1103
นี่คือสงครามที่ไร้ควันปืนหลังจากการทดสอบหลายรอบ องค์หญิงใหญ่ก็รู้ถึงความสามารถของหลี่หลงหลินแล้วเป็นไปตามที่นางคาดไว้ก่อนหน้านี้จริงๆลึกล้ำเกินหยั่งถึงเขาไม่เหมือนกับหลี่เทียนฉี่ ผู้ไร้ประโยชน์ที่ทำอะไรไม่สำเร็จ! บรรยากาศเปลี่ยนไปสายตาขององค์หญิงใหญ่จับจ้องไปที่ซูเฟิ่งหลิง บีบรอยยิ้มปลอมๆ ออกมา “ช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมกันจริงๆ”“ได้ยินชื่อเสียงของพระชายาองค์รัชทายาทมานานแล้ว ว่าเป็นผู้มีชาติตระกูลดี มีฝีมือด้านศิลปะการต่อสู้ กล้าหาญ และเชี่ยวชาญในการต่อสู้”“ได้ยินมาว่าองค์รัชทายาททรงโปรดปรานเรื่องตะวันพันมังกร นึกว่าจะเป็นคนแข็งแกร่ง”“ไม่คิดเลยว่าจะงดงามเช่นนี้”คำพูดไม่กี่คำขององค์หญิงใหญ่ ทำให้บรรยากาศในตำหนักฉือหนิงเปลี่ยนไปในทันทีซูเฟิ่งหลิงไม่สามารถต้านทานได้เลยท้ายที่สุด ทั้งสองคนไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกันแม้แต่หลี่หลงหลินที่อยู่ข้างๆ ก็ไม่คิดว่าองค์หญิงใหญ่จะยิ้มเยาะเย้ยถากถางและตรงไปตรงมาเช่นนี้เมื่อเห็นสีหน้าของหลี่หลงหลินและซูเฟิ่งหลิง หลี่เทียนฉี่ก็รู้สึกสะใจ!บรรยายไม่ถูกเลยว่าชื่นใจแค่ไหน!รู้หรือไม่ว่า ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยได้เปรียบหลี่หลงหลินเลย
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1102
“ถวายบังคมองค์รัชทายาท!”เมื่อนางกำนัลและขันทีเห็นหลี่หลงหลิน ต่างรีบวางมือจากงานและคำนับเขาแม้ว่านางกำนัลและขันทีเหล่านี้จะอยู่ในตำหนักฉือหนิง ซึ่งอยู่ห่างไกลจากศูนย์กลางของการต่อสู้ทางการเมืองในวันธรรมดา พวกเขาก็แค่รับใช้ฮองไทเฮา ชีวิตเรียบง่ายยิ่งพวกเขาเข้าไม่ถึงอำนาจมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งกระวนกระวายใจมากขึ้นเท่านั้น!อยากรับใช้องค์รัชทายาทแม้ในความฝันต้องการสร้างความสัมพันธ์กับเขาท้ายที่สุด เว่ยซวินก็รับใช้ฮ่องเต้หวู่มาตั้งแต่เด็กจนโตมิฉะนั้น เขาจะมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร?นางกำนัลและขันทีกระตือรือร้นเป็นพิเศษแต่หลี่หลงหลินไม่สนใจเพราะเขามีเรื่องให้ครุ่นคิดอยู่ในใจตั้งแต่มาถึงตำหนักฉือหนิง สายตาของเขาก็มองหาใครบางคนในฝูงชนอยู่ตลอดเวลาต้องการมองหาองค์หญิงไท่ผิงท้ายที่สุดแล้ว ปัญหาที่ยุ่งยากที่สุดในตอนนี้ก็คือนาง“องค์รัชทายาท ไข่มุกหมิงแห่งทะเลใต้หนึ่งเม็ด!”ขันทีน้อยรายงานของขวัญที่หลี่หลงหลินมอบให้ด้วยเสียงอันดังราวกับกำลังเอาใจหลี่หลงหลินแต่หลี่หลงหลินไม่สนใจ เพียงแต่มองไปที่ซูเฟิ่งหลิงข้างๆ“ช้าแล้ว พวกเราเข้าไปกันเถอะ”หลี่หลงหลินยังไม่รู้ว่าสถานการณ์ใ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1101
ไม่มีใครมาต้อนรับนางราวกับว่านางไม่เคยมีตัวตนอยู่มีเพียงลู่ฮองเฮาที่ทรงห่วงใยตน แต่ตอนนี้นางถูกฮ่องเต้หวู่เนรเทศไปยังตำหนักเย็นถูกจำกัดอิสรภาพของนางและจะไม่มาต้อนรับตนเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ องค์หญิงใหญ่ก็สูดหายใจเข้าลึกๆ และระงับความโกรธในใจทั้งหมดนี้เป็นเพราะคนชั่วที่ยุยงฮ่องเต้หวู่!“องค์ชายเก้า...”องค์หญิงใหญ่พึมพำในปาก ดวงตาของนางฉายแววฆ่าฟันหลังจากเดินทางมาหลายปีนางมิใช่เด็กสาวที่ไร้เดียงสาเช่นในอดีตอีกต่อไปแล้วการกลับมาครั้งนี้ของนาง ไม่ใช่แค่เพื่อพิสูจน์ตัวเองแต่เพื่อทวงทุกอย่างของนางกลับคืนมาเพื่อให้ขุนนางทั้งราชสำนักยอมสยบต่อนาง!องค์หญิงใหญ่เหลือบมองร่างหลายร่างวูบผ่านข้างรถม้าและหายเข้าไปในกำแพงวังหลวงแม้ว่าพระราชวังต้องห้ามจะเป็นสถานที่ที่มีการป้องกันแน่นหนาที่สุดในต้าเซี่ยแต่สำหรับหน่วยกล้าตายใต้บัญชาของตนแล้ว เรื่องนี้ไม่มีค่าให้กล่าวถึงเลยท้ายที่สุด พวกเขาล้วนเป็นผู้เชี่ยวชาญที่ได้รับการคัดเลือกและฝึกฝนอย่างดีจากแคว้นโวกั๋วคอยคุ้มครองนางโดยเฉพาะหากนางได้รับเวลาและเงินทุนเพียงพอการฝึกฝนทหารฝีมือดีแปดร้อยนาย จะต้องสามารถโค่นล้มการปกครอ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1100
หลังจากอยู่ร่วมกันเช้าค่ำเป็นเวลานานหลี่หลงหลินรู้อุปนิสัยของซูเฟิ่งหลิงแล้วเพียงแต่ปากคมดั่งมีด จิตใจกลับนุ่มเหมือนเต้าหู้เท่านั้นหากตนเองไม่พาซูเฟิ่งหลิงไปเข้าร่วมงานเลี้ยงเทศกาลโคมไฟ นั่นต่างหากหายนะที่แท้จริง!น่ากลัวว่าต้องถูกทวนเงินแทงจนกลายเป็นตะแกรงร่อน!ดังนั้นตนเองไม่จำเป็นต้องกังวลซูเฟิ่งหลิงเพียงแจ้งนางคร่าวๆ ก็เท่านั้นบัดนี้กังวลที่สุดกลับเป็นองค์หญิงไท่ผิงทั้งหมดล้วนยังไม่มีแผนมนุษย์ทุกคนล้วนหวากหวั่นต่อตำแหน่งอำนาจอยู่ตลอดรอหลี่หลงหลินดึงสติกลับมาได้ซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วน้อยๆ “ท่านพูดเถอะวันนั้นข้าใส่เสื้อผ้าเยี่ยงไรถึงจะเหมาะสม?”หลี่หลงหลินครุ่นคิด พูดยิ้มๆ “เมื่อหลายวันก่อนข้าให้พี่สะใภ้สี่ตัดชุดกระโปรงหน้าม้าให้เจ้าแล้วมิใช่หรือ? ทั้งหล่อเหลาทั้งสง่างาม ชวนให้ตกตะลึงทั้งงาน”ซูเฟิ่งหลิงพยักหน้ายิ้มๆ “ที่แท้ท่านก็เตรียมทั้งหมดไว้พรักพร้อมแล้ว เช่นนั้นก็ฟังท่านแล้วกัน!”......พระราชวังต้องห้ามขบวนรถม้าแล่นอย่างเชื่องช้ามาถึงหน้าประตูเมืองขบวนรถม้าจัดเตรียมไว้อย่างเรียบง่ายมาก ทั้งหมดมีคนไม่ถึงยี่สิบคนแต่หากมีความรู้ย่อมสามารถมองออกว่าขบวน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1099
“ให้ข้า?”ภายใต้ท่าทางตกตะลึงของซูเฟิ่งหลิงยังสะท้อนความดีใจอีกสายหนึ่งแต่ความดีใจมลายหายไปอย่างว่องไวนางเอ่ยถามด้วยเสียงเจือความสงสัย “นี่คือของขวัญแต่งงานของพวกเรา?”อีกไม่นานต่อจากนี้ก็คือวันแต่งงานของหลี่หลงหลินและซูเฟิ่งหลิงแม้พูดว่าลั่วอวี้จู๋ใช้จ่ายมือเติบ แต่ก็อยู่ในขอบเขตที่สามารถยอมรับได้หลี่หลงหลินส่ายหน้า “นี่คือมอบให้พวกเราเป็นของขวัญบรรณาการ”“ของขวัญบรรณาการ?”ซูเฟิ่งหลิงงุนงงมอบให้ใครเล่า?เรื่องอันใด?ย่อมไม่สามารถมอบให้โดยไร้สาเหตุหรอกกระมังหลี่หลงหลินอธิบายเรื่องทั้งหมดอย่างละเอียดให้ซูเฟิ่งหลิงฟังซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วมุ่น “งานเทศกาลโคมไฟ?”ไม่ใช่เพราะซูเฟิ่งหลิงมีความเห็นต่อไทฮองไทเฮาแต่วังหลังซับซ้อน ทำให้นางรู้สึกหวาดหวั่นภายในใจงานเลี้ยงใหญ่อีกแล้ว ก็ไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องใดขึ้น!หลี่หลงหลินพูด “ในเมื่อเป็นราชวงศ์ ก็ต้องให้ความสำคัญต่อการอยู่ร่วมกันพร้อมหน้า ยิ่งไปกว่านั้นองค์หญิงใหญ่ที่เดินทางไปเป็นทูตที่โวกั๋วมานานหลายปีก็จะฉวยโอกาสอยู่ร่วมกันพร้อมหน้านี้กลับมายังต้าเซี่ย”“ถึงตอนนั้นเสด็จพ่อจะต้องให้ความสำคัญต่องานเลี้ยงเทศกาลโคมไฟในครั
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1098
ยามนี้ลั่วอวี้จู๋ถูกจ้องจนประหม่า“องค์ชาย เวลาไม่เช้าแล้ว รีบพักผ่อนเถอะ ยิ่งไปกว่านั้นนี่ก็เกือบจะยามสี่แล้ว หากถูกบ่าวรับใช้พบเข้าจะส่งผลไม่ดีได้”อย่างไรเสียชายหญิงก็อยู่ตามลำพังภายในห้อง ไม่ได้นอนหลับตลอดทั้งคืนคนโง่ก็ไม่มีวันเชื่อหรอกว่าจะไม่มีอันใดเกิดขึ้นหลี่หลงหลินรับกล่องไม้ไปแล้วกล่าวขอบคุณ “ยังเป็นพี่สะใภ้ใหญ่คิดรอบคอบ”ใบหน้าลั่วอวี้จู๋สะท้อนความรัก “องค์ชาย ท่านและน้องหญิงเล็กมีชีวิตที่ดีย่อมสำคัญยิ่งกว่าสิ่งใด”บนโลกมนุษย์มีสิ่งใดสำคัญไปกว่ามีบุพเพแต่ไร้วาสนาอีกเล่าหลี่หลงหลินโดดเด่นทั้งรูปโฉมและสติปัญญาแต่ลั่วอวี้จู๋ในฐานะพี่สะใภ้ใหญ่ ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถใช้ชีวิตกับหลี่หลงหลินอย่างถูกต้องตามครรลองครองธรรมได้ดังนั้นต่อให้นางได้รับชมอยู่วงนอกเห็นเขามีความสุขก็พึงพอใจแล้ว!หลี่หลงหลินพูดยิ้มๆ “ท่านดีข้าดีทุกคนดี ทุกคนดี ถึงจะดีอย่างแท้จริง!”พูดจบ เขาหันหลังจากไป กลับเข้าห้องของตน แต่ต้องตกตะลึงเมื่อพบว่าซูเฟิ่งหลิงถึงขั้นอยู่ที่นี่ซูเฟิ่งหลิงหันหน้า สีหน้าเปี่ยมโทสะ “องค์ชาย ดึกเพียงนี้ท่านไปที่ใดมา!”เมื่อวานหลี่หลงหลินไม่ได้กลับตลอดคืนซูเฟิ่งหลิ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1097
แต่กลับตามไปไม่ทัน“ดูท่าแล้วมาหาถูกคนจริงเสียด้วย!”มองผ่านท่าทีตอบสนองเมื่อครู่ของลั่วอวี้จู๋ดูแล้ว ในมือนางจะต้องมีสมบัติล้ำค่าที่สามารถนำออกมาได้แน่เวลาหนึ่งก้านธูปผ่านไปลั่วอวี้จู๋วิ่งกลับมาด้วยความดีใจเต็มเปี่ยมผิวขาวราวกับหิมะมีเหงื่อหอมผุดออกมาปอยผมแนบติดหน้าผากชวนให้หลงใหลหลี่หลงหลินมองไป ได้เห็นลั่วอวี้จู๋ถือกล่องไม้ไว้ในมือรูปลักษณ์ภายนอกธรรรมดาแต่มองผ่านอารมณ์ของลั่วอวี้จู๋ดูแล้วสิ่งนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่ลั่วอวี้จู๋พูดอย่างอารมณ์ดี “โชคดีหม่อมฉันหาเจอ หาไม่แล้วจะต้องลืมเจ้าสิ่งนี้ไปแล้วแน่!”หลี่หลงหลินเพิ่งคิดตำหนิที่เมื่อครู่ไม่ให้ตนเองช่วยถือโคมไฟลั่วอวี้จู๋ก็หยิบสมบัติที่อยู่ภายในกล่องไม้ออกมา“นี่คือ?”มองเห็นไข่มุกทรงกลมทอประกายจางๆ ภายในมือลั่วอวี้จู๋ไม่คล้ายเครื่องมือไว้ใช้ส่องสว่างในยุคหลังแสงชนิดนี้คล้ายซึมอยู่ภายในไข่มุกอย่างเป็นธรรมชาติ!“ไข่มุกเรืองแสงแห่งทะเลใต้หรือ?”หลี่หลงหลินเอ่ยถามออกมาลั่วอวี้จู๋สบมองหลี่หลงหลินอย่างแปลกใจ “ท่านรู้จักสิ่งนี้หรือ?”แม้ว่าไม่มีประสบการณ์ แต่ก็ยังรู้จักมาก่อนอย่างไรเสียไข่มุกเรืองแสงแห่งทะเล
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1096
ทั้งสองสบตากันลั่วอวี้จู๋หน้าแดงเรื่อ เมื่อครู่สนใจเพียงร้องไห้อย่างเจ็บปวดเสียใจ ไฉนเลยจะคิดถึงเรื่องนี้!ลูกกระเดือกหลี่หลงหลินเกร็งเล็กน้อย กลืนน้ำลายอย่างอดไม่ได้เรือนร่างของลั่วอวี้จู๋เร่าร้อนถึงเพียงนี้ อกอวบอิ่มดูมีน้ำหนัก ปกติเสื้อผ้าหลวมสายคาดเอวกว้างเหล่านั้นปกปิดเรือนร่างเย้ายวนนี้ไว้จนหมดช่างเสียดายของโดยแท้!ลั่วอวี้จู๋หลบตา เอ่ยเสียงเคร่งขรึม “องค์ชาย หากไม่มีเรื่องใดก็กลับไปก่อนเถอะเพคะ...”บัดนี้ลั่วอวี้จู๋อยากหารูมุดเข้าไปเหลือเกินอยากไล่หลี่หลงหลินออกไปก่อน หาไม่แล้วท่ามกลางบรรยากาศคลุมเครือเช่นนี้จะเกิดเรื่องใดขึ้นนางก็ไม่แน่ใจแล้วหลี่หลงหลินรีบขยับถอยออกไป “หากพี่สะใภ้ไม่พูด ข้าก็เกือบลืมธุระสำคัญไปแล้ว เมื่อครู่ข้าผลักประตูเข้ามา วู่วามจริงๆ ตอนนี้ข้าจะออกไปเคาะประตูใหม่..”สิ้นคำ รีบหันหลังกลับออกไปหลี่หลงหลินรีบเบี่ยงเบนความคิดไปที่อื่น กลัววู่วามขึ้นมาทำลายเรื่องผิดต่อศีลธรรมร้ายแรงลั่วอวี้จู๋ไฉนเลยจะฟังความนัยของหลี่หลงหลินไม่ออกรีบสวมเสื้อผ้าตัวใหญ่ตามปกติ ทำให้บรรยากาศไม่อึดอัดถึงเพียงนั้น“เข้ามาเถอะ”หลี่หลงหลินเคาะประตูเข้ามา บรรยาก
