แชร์
บทที่ 73
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 74
“เหตุใดพวกเจ้าถึงยังยืนอยู่ตรงนั้นล่ะ? ไอ้หนุ่มหน้าขาวนี่มาจากนอกหุบเขาและเก่งเรื่องการหลอกลวงผู้คน มาช่วยกันจัดการพวกมัน แล้วโยนเข้าไปในป่าพิษกันเถอะ” คน ๆ นี้จงใจบอกว่าพวกเขาเป็นคนนอก อีกทั้งไม่รู้จะมีใครมาเจอหรือไม่หากพวกเขาถูกโยนเข้าไปในป่าพิษ จู่ ๆ คนที่ดูลังเลก็เหมือนจะได้รับความมั่นใจ ทำการโจมตีพวกของฉู่เนี่ยนในทันใดนั้นเอง “อวี๋ซี ปกป้องเด็กคนนี้ด้วย” ฉู่เนี่ยนซีเอ่ยเสียงเรียบ สะบัดนิ้วทั้งสิบเล็กน้อยก็มีเข็มเงินออกมา ทำการจู่โจมคนแถวหน้า เมื่อคนเหล่านั้นถูกเข็มเงินโจมตี พวกเขาก็รู้สึกอ่อนแรงและล้มลงกับพื้นทันที ฉู่เนี่ยนซียิ้มเยาะ เข็มเงินเหล่านี้แตกต่างจากเข็มที่นางใช้รักษาอาการป่วย มันเป็นเข็มเงินที่แช่ในพิษชนิดพิเศษเป็นเวลาเจ็ดวัน แม้แต่พิษเพียงเล็กน้อยที่นางกลั่นออกมาก็สามารถทำให้เสือสลบได้ ไม่ต้องพูดถึงเข็มเงินที่แช่ในพิษมาเป็นเวลานานเช่นนี้เลย นอกจากนี้ แม้ว่าจะไม่มีทักษะด้านวิทยายุทธ์ของโลกนี้ แต่ทักษะที่นางพัฒนาในชีวิตก่อนติดตัวมาด้วย นางอาศัยอยู่ในสนามรบ การต่อสู้ระยะประชิด คันธนูและลูกธนู มีด ปืนและกระสุนที่ไม่มีในโลกนี้ นับเป็นสิ่งที่นางเชี่ยวชาญเสียยิ่ง
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 75
ไม่ต้องคิดอะไรอีกต่อไป เขาโบยบินสะบัดกระบี่ สกัดกั้นการโจมตีอันหนักหน่วงแทนฉู่เนี่ยนซี เซวียเล่อและอวี๋ซีปกป้องนางทั้งทางซ้ายและขวา นางจึงรู้สึกสบายใจไปได้เปราะหนึ่ง เมื่อมองดูผู้คนที่ผลัดกันเข้ามาโจมตี นางก็คิ้วขมวด นี่ไม่ใช่วิธีที่ดี “กินสิ่งนี้เสีย” ขณะที่พูด ยาสองเม็ดที่อยู่ในมือของฉู่เนี่ยนซีก็ถูกโยนไปให้ทั้งสองคน พวกเขาสองคนเชื่อฉู่เนี่ยนซีอย่างสนิทใจ นำมันเข้าปากโดยไม่ลังเล ฉู่เนี่ยนซีหรี่ตาลง ทันใดนั้นก็มีถุงใส่ของอยู่ในมือของนาง จากนั้นนางก็หายใจเข้าลึก ๆ “อวี๋ซี ข้าอยากบิน” อวี๋ซีรู้สึกงง แต่ก็ยังทำตามที่นางบอก เขาจับแขนของนาง เท้าเบาขึ้น ในพริบตานางก็บินขึ้นไปบนอากาศ ฉู่เนี่ยนซีเปิดถุง พยายามกลั้นหายใจอย่างเต็มที่ และโบกแขนอีกข้างแรง ๆ ของในถุงก็ขยับไปตามการเคลื่อนไหวของนาง สุดท้ายก็ลอยละล่องไปตามลม ทุกคนมองดูพวกเขาทั้งสองด้วยความประหลาดใจ จากนั้นก็รู้สึกว่าร่างกายเริ่มอ่อนแรงลง พวกเขาล้มลงกับพื้นโดยไม่มีโอกาสได้พูดอะไรสักคำ ขณะนี้ฉู่เนี่ยนซีและอวี๋ซีก็ลงสู่พื้นดินโดยสวัสดิภาพ อวี๋ซีกับเซวียเล่อกินยาแก้พิษล่วงหน้าไว้แล้ว พวกเขาจึงไม่เป็นอะไร อย่างไรก็ตา
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 76
“หากเติบโตที่นี่ เจ้าก็มีตำแหน่งที่สูงมากเลยสิ?” “ไม่หรอก จริง ๆ แล้ว หุบเขาสมุนไพรก็เป็นเพียงหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่ผู้คนมากมายอยู่อาศัยกันมาตั้งแต่เล็ก รวมไปถึงเด็กกำพร้าที่ถูกเลี้ยงดูมาโดยผู้คนที่นี่ ดังนั้นจึงมีคนที่เหมือนข้าอยู่มากมายที่เติบโตในหุบเขาสมุนไพรแห่งนี้” ฉู่เนี่ยนซีได้ฟังคำอธิบายของเขาก็พอเข้าใจอยู่บ้าง แต่ทันใดนั้นก็นึกบางอย่างออกและหันกลับมามองเขาอีกครั้ง “เจ้าจำข้าได้อย่างไร” “กลิ่นไง!” เซวียหนานคงพูดด้วยรอยยิ้ม ฉู่เนี่ยนซียิ้มมุมปากเล็กน้อย นางก็จำเขาได้ด้วยกลิ่นของเขาเช่นเดียวกัน ไม่ว่าจะพูดอย่างไร ก็เหมือนกับว่าพวกเขาเป็นคนประเภทเดียวกัน... โดยปกติแล้วเซวียหนานคงมักตามความคิดนางไม่ทัน จึงพูดต่อว่า "ผู้มีพระคุณของข้ามีกลิ่นหอมของยาเป็นพิเศษ ปกติแล้วคนที่มีกลิ่นหอมของยาติดตัวเช่นนี้ ข้าเคยเห็นเฉพาะในที่ที่ปลูกสมุนไพรตลอดทั้งปีดังเช่นหุบเขาแห่งนี้ ดังนั้นก็เป็นธรรมดาที่จะมีกลิ่นติดตัวมาบ้าง ผู้มีพระคุณก็มีกลิ่นนั้นเช่นกัน แต่พิเศษกว่าคนอื่นเลยเป็นที่จดจำได้ง่ายกว่า” “เอาล่ะ เจ้าช่วยแนะนำข้าให้นายท่านของหุบเขาสมุนไพรนี้หน่อยสิ” เมื่อพูดถึงนายท่านของหุบเข
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 77
เมื่อฉู่เนี่ยนซีกลับเข้ามาในเมืองแห่งรัตติกาล ท้องฟ้าก็มืดลง ทั้งสองเลยไปส่งหมอเทวดาเฮ่อหลานที่บ้านก่อน ระหว่างทางเข้าไปในเมือง ฉู่เนี่ยนซีมองไปยังแสงไฟสว่างจ้าตามบ้านเรือน แต่ไม่รู้เหตุใด กลับรู้สึกไม่สบายใจอยู่หน่อย ๆ ทำได้แค่บอกอวี๋ซีให้เร่งความเร็วขึ้น หลังจากผ่านโรงเต้นรำและเข้าสู่เขตโรงพนันหุยหุนแล้ว เสี่ยวเถาก็รีบวิ่งเข้ามาด้วยสีหน้ากังวล “พระชายา ในที่สุดท่านก็กลับมาแล้ว” เสี่ยวเถาจูงฉู่เนี่ยนซี ดวงตาของนางแดงเล็กน้อย “พี่อวี๋ตงให้คนมาส่งสารบอกว่าท่านอ๋องกำลังตามหาท่าน และขอให้ท่านกลับไปโดยเร็วที่สุด” “ตั้งแต่เมื่อไหร่?” เสี่ยวเถาคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ประมาณยามเซินสองเค่อ*เจ้าค่ะ” ‘ยามเซินสองเค่อ? ถ้าเทียบกับการนับเวลาของปัจจุบันก็เป็นเวลาเกือบ ๆ สี่โมงเย็น ตอนนี้ก็น่าจะประมาณเกือบสองทุ่มไปแล้ว ก่อนจะออกไปนางบอกอวี๋ตง หากมีคนมาถามหาให้บอกว่านางกลับไปที่จวนมหาเสนาบดีฉู่ แต่โดยปกติแล้ว เย่เฟยหลีจะไม่ตามหานาง คิด ๆ ไป ฉู่เนี่ยนซีก็รู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นเรื่อย ๆ จึงรีบเปลี่ยนชุดแล้วกลับจวน เมื่อไปในจวนอ๋อง นางก็พบว่าคนรับใช้ที่มักจะเดินตรวจตราลดลงไปไม่น้อย นางขมวดคิ้
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 78
เมื่อพูดจบ ก่อนที่นางจะได้โต้ตอบ เขาก็พานางนำเข้าไปในพระตำหนักหย่างซิน องค์จักรพรรดิสวมเพียงอาภรณ์ชั้นในเอนหลังอยู่บนบัลลังก์มังกร โดยมีฮองเฮาและฉู่กุ้ยเฟยก็นั่งอยู่ข้าง ๆ ประกอบไปด้วยหมอหลวงที่ยืนตัวสั่นอยู่ด้านข้างอีกหลายคน และมีอีกคนหนึ่งที่นางไม่คาดคิดว่าจะอยู่ด้วย นั่นคือมหาเสนาบดีฉู่ “ลูกขอถวายบังคมเสด็จพ่อ เสด็จแม่ และฉู่กุ้ยเฟย” เย่เฟยหลีและฉู่เนี่ยนซีต่างคุกเข่าลง “โอ้ อ๋องหลีและพระชายาช่างประเสริฐเสียจริงที่ให้องค์จักรพรรดิรอนานกว่าสองชั่วยาม” ฮองเฮาเหลือบมองพวกเขาแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม องค์จักรพรรดิขมวดคิ้ว หลับตาปี๋ เหงื่อไหลบนหน้าผากของเขา ทั้งสองคนที่กำลังคุกเข่าอยู่บนพื้น เย่เฟยหลีกำลังจะพูด แต่กลับรู้สึกว่าถูกสะกิด จึงรีบยั้งปากทันที ฉู่เนี่ยนซียืดตัวตรงในท่าคุกเข่า “ทูลฮองเฮา เป็นหม่อมฉันเองที่ออกจากจวนไปปรึกษาปัญหากับท่านหมอเทวดาเฮ่อหลานจนดึกดื่น ด้วยเหตุนี้หม่อมฉันจึงไม่ได้รับข่าวการเรียกตัวเข้าวังเพคะ” ความกังวลตอนก่อนเข้าวังของฉู่เนี่ยนซีได้หายไปแล้ว บนใบหน้านั้นมีแต่รอยยิ้มอันใสซื่อ ในเมื่อวันนี้เรียกนางเข้ามา ทางพระราชวังก็คงรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นในง
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 79
เมื่อเห็นเช่นนี้ เย่เฟยหลีก็ขมวดคิ้วและมองฮองเฮาอย่างเย็นชา ฉู่เนี่ยนซีดึงเขาจากด้านข้างอย่างเงียบ ๆ แล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร” ฉู่เนี่ยนซีพูดจบ มหาเสนาบดีฉู่ที่ยืนอยู่ด้านข้างมาเป็นเวลานาน จู่ ๆ ก็คุกเข่าลงและพูดว่า “องค์จักรพรรดิ ฮองเฮา ลองตรองดูอีกครั้งเถิดพ่ะย่ะค่ะ เป็นเพราะกระหม่อมตามใจนางมากเกินไปจนกลายเป็นคนไร้มารยาทไม่รู้กาลเทศะเช่นนี้ กระหม่อมเลี้ยงลูกแต่ตัวทว่ากลับไม่อบรมบ่มนิสัยให้ดี ฉะนั้นโทษเฆี่ยนห้าสิบทีกระหม่อมจะรับไว้เอง ส่วนอ๋องหลีก็เป็นเขยที่กระหม่อมเลือกเอง เช่นนั้นโทษเฆี่ยนก็เพิ่มโทษเฆี่ยนตีไปอีกห้าสิบที เป็นหนึ่งร้อยที กระหม่อมจะรับโทษแทนเองพ่ะย่ะค่ะ” ฉู่เนี่ยนซีที่ได้ยินดังนั้น ก็เผลอส่งเสียง “พรื่ด” ออกมาจนต้องรีบปิดปาก ฉู่กุ้ยเฟยที่อยู่ข้าง ๆ เป็นกังวลอย่างมาก เมื่อเห็นว่าฉู่เนี่ยนซียังคงหัวเราะได้ จึงตบนางด้วยความโกรธทันที “เจ้าเด็กนี่ยังมีหน้ามาหัวเราะอีกรึ!” ฉู่เนี่ยนซีไม่ได้พูดอธิบายอะไร สีหน้าของนางกลับมาจริงจังอย่างรวดเร็ว “มหาเสนาบดีฉู่กำลังวางแผนที่จะใช้ความชราเป็นข้อได้เปรียบ! องค์จักรพรรดิและพระราชวังแห่งนี้จะยอมให้ท่านข่มขู่พวกเขาได้เช่นไร!” ทัน
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 80
“หลี่...” หมอหลวงหลี่เกือบจะโพล่งคำตอบทั้งหมดออกมา เขาพูดได้เท่านั้นแล้วก็ไม่ได้โต้ตอบอีก เขารู้สึกรำคาญเล็กน้อย เขาจะโต้ตอบได้อย่างไร “อ้อ!” ฉู่เนี่ยนซีเม้มปากเบา ๆ แล้วพูดต่อ “ท่านเปลี่ยนนามสกุลเป็นฉู่ดีกว่า ถ้าใช้คำว่าฉู่จะดูฉลาดกว่านี้ขึ้นมาหน่อย” “ทะ...ท่านหมายความว่าอย่างไร!” เคราของหมอหลวงหลี่แทบจะหลุดออกมา เขาถลึงตา แต่คนที่รายล้อมเต็มไปด้วยเชื้อพระวงศ์และขุนนาง เป็นเรื่องยากหากจะพูดอะไร เขาจึงทำได้เพียงรีบ ๆ จัดการให้เสร็จเท่านั้น แต่ความประทับใจที่มีต่อฉู่เนี่ยนซีก็ลดลงเช่นกัน! “ถ้าข้าสามารถรักษาองค์จักรพรรดิได้ นับจากนี้ไปหมอหลวงหลี่คงต้องเปลี่ยนเป็นหมอหลวงฉู่แล้วล่ะ ข้าจะบอกให้ว่าสิ่งที่ท่านรักษาไม่ได้ ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นเขาจะทำไม่ได้” แม้เสียงของฉู่เนี่ยนซีจะเบามาก แต่ก็ไม่อาจทำให้ผู้คนที่อยู่ในรัศมีรอบตัวเพิกเฉยได้ ฉู่เนี่ยนซีรำคาญที่สุดเวลาที่คนอื่นพูดกับนางด้วยความคิดที่ว่านางทำไม่ได้ ในเมื่อเขาพูดขึ้นมาแล้ว ก็ต้องสอนบทเรียนให้เสียหน่อย เมื่อเห็นดังนั้น องค์จักรพรรดิที่กำลังทนกับความเจ็บปวด ได้มองไปยังฉู่เนี่ยนซี อารมณ์ที่อธิบายไม่ได้แวบผ่านดวงตาราวกับ
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 81
ฉู่เนี่ยนซีมาจากศตวรรษที่ 21 จึงไม่ได้มีความคิดอนุรักษ์นิยมมากนัก แต่นี่เป็นสมัยโบราณ อย่าว่าแต่นางกำลังเผชิญหน้ากับองค์จักรพรรดิ การที่นางดึงขากางเกงขององค์จักรพรรดิลงเพียงเล็กน้อย จึงเป็นเรื่องที่แปลกประหลาดมาก “นี่เป็นการรักษา! หมอหลวงหลี่ก็เป็นหมอนาน ไฉนไม่รู้ว่าการรักษาโรคต้องทำโดยไม่ลังเลหรือสนวิธีการ ในสายตาของหมอที่ประสบความสำเร็จ มีเพียงผู้ป่วยเท่านั้น ไม่แบ่งแยกบุรุษหรือสตรี” ฉู่เนี่ยนซีไม่หันกลับมามอง นางใช้นิ้วกดขาของจักรพรรดิแล้วพูดเบา ๆ คำพูดเหล่านี้ทำให้หมอหลวงหลี่ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากคิดได้ ก็มีร่องรอยของความอับอายปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา แน่นอนว่าเขาเข้าใจดีว่าการเป็นหมอควรรักษาโดยไม่ลังเลหรือสนใจวิธีการ แต่ตัวเขาที่อายุปูนนี้แล้วก็ยังไม่เคยเห็นเรือนร่างของสตรีที่ไหนเปิดเผยเช่นนี้เลย! ขณะนี้ หมอหลวงหลี่เงียบ แต่ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่การรักษาของนางอย่างไม่มีเหตุผล หลังจากที่ฉู่เนี่ยนซีตรวจดูแล้ว นางก็เข้าใจ “ให้คนมาทำความสะอาดบริเวณที่มีใส่ยาให้องค์จักรพรรดิที” นางยืดตัวขึ้นสูดลมหายใจ เห็นได้ชัดว่ารู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย ขันทีที่อยู่ด้านข้างได้รับสัญ
บทล่าสุด
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 550
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 549
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 548
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 547
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 546
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 545
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 544
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 543
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 542
