บทที่ 435

ในขณะนี้ซุนจื่อซีที่ดูอ่อนแรงราวกับต้นหลิวต้นน้อยที่โอนเอนตามสายลมกำลังยิ้มอย่างอ่อนโยนและใจดี

“หม่อมฉันทำได้เพียงซุกตัวอยู่แต่ในห้องนี้เพราะอาการป่วย โชคดีที่องค์หญิงห้ามาอยู่ที่นี่คุยเป็นเพื่อน ไม่เช่นนั้นหม่อมฉันคงจะอึดอัดแย่”

นางกำนัลผู้น้อยที่อยู่ข้าง ๆ ขยับผ้าห่มให้ซุนจื่อซีอย่างปวดใจพลางพูดออกมาอย่างเหน็บแหนม

“จะไปอึดอัดอะไรล่ะเจ้าคะ คำพูดไม่รื่นหูมีมากเสียขนาดนั้น ไม่อยากฟังก็คงยาก คุณหนูที่เป็นผู้มีจิตใจดีเช่นนี้คงไม่ลงโทษพวกปากมาก แต่คนเหล่านั้นกลับไม่เห็นแก่ความมีน้ำใจของท่านและพูดอะไรไม่เข้าท่ายิ่งกว่าเดิม”

“สี่เชว่!”

ซุนจื่อซีเอ็ดเบา ๆ เมื่อเห็นอีกฝ่ายโกรธ นางเริ่มไอไม่หยุด ใบหน้าเล็ก ๆ ซูบเซียวของนางเริ่มแดงจากการไอ

“คนชั้นต่ำพวกนั้นคงลืมไปหมดแล้วว่าใครเป็นนายใครเป็นบ่าว!”

ความโกรธในใจของเย่เซวียนเล่อปะทุขึ้นมาทันที อีกทั้งในน้ำเสียงก็มีความดุดันเพิ่มขึ้น

“เป็นเพราะหม่อมฉันต่ำต้อย โชคดีที่เสด็จย่าทรงสงสาร จึงไม่ปล่อยหม่อมฉันให้เดียวดาย หม่อมฉันไม่อยากสร้างปัญหาให้เสด็จย่า ขอองค์หญิงโปรดทรงเมินเฉยต่อคำพูดเหล่านั้นไปและละโทสะลงเถิดนะเพคะ”

ขณะที่พูด ดวงตาของซุนจื่อซ