บทที่ 747

ฟู่เทียนเหยียนครุ่นคิดอยู่ในห้องพักหนึ่ง ถึงจะมาที่ประตูเหนือที่หยุนเจิงพวกเขาอยู่

แต่แล้วเมื่อเขามาถึงประตูเหนือ ก็มึนงงในทันใด

“ท่านอ๋อง นี่มันสุราอะไรกัน? แรงไปแล้วกระมัง?”

“ฮ่าๆ เจ้าสิ่งนี้ไม่ได้นำมาดื่มอยู่แล้ว! แต่นำมาฆ่าเชื้อแผล เพื่อไม่ให้แผลติดเชื้อ! ไม่เช่นนั้นพวกเจ้าคิดว่าข้าโง่หรือถึงขนาดมอบสุราชั้นดีให้พวกเจ้าดื่ม แล้วยังมอบหนึ่งร้อยตำลึงให้พวกเจ้าอีก?”

“เจ้านี่…ฆ่าเชื้อได้ด้วยหรือ?”

“ไร้สาระ ต้องได้อยู่แล้ว! จะว่าไปมีผู้ใดอยากลองอีกหรือไม่?”

“ข้าน้อยอยากลองขอรับ…”

ทหารกลุ่มใหญ่ล้อมหยุนเจิงกับตู๋กูเช่อไว้

แต่ทว่าไม่มีท่าทีจะล้อมจับหยุนเจิงพวกเขาเลย!

หยุนเจิงและตู๋กูเช่อนั่งอยู่ตรงนั้นราวกับเป็นลูกพี่ พูดจาคุยเล่นกับเหล่าทหาร

“พวกเจ้าทำอะไรน่ะ?”

ฟู่เทียนเหยียนเดินมาด้วยสีหน้าบึ้งตึง แล้วส่งเสียงตะคอก

เมื่อเห็นฟู่เทียนเหยียนที่เดินมาอย่างกรุ่นโกรธแล้ว เหล่าทหารพลันแยกย้ายกันในบัดดล

แต่ทว่าเพิ่งจะแยกย้ายไปได้ไม่กี่จั้ง ฝูงชนก็นึกถึงคำสั่งที่พวกเขาได้รับ

พวกเขาต้องล้อมจับหยุนเจิงกับตู๋กูเช่อนี่!

เมื่อนึกขึ้นได้ ฝูงชนก็รีบกลับไปล้อมวงเหมือนเดิม

เพียงแต่ก็ยังไม่ม