Share

บทที่ 518

ไอ้สุนัขนี่!

แม้แต่ม้าของตนก็จะเอา?

เหตุใดไม่ไปตายเสียเล่า?

“ราชครูคงไม่ได้ตัดใจไม่ลงหรอกกระมัง?”

หยุนเจิงหัวเราะ “ม้าศึกสามพันตัว ราชครูจะยอมให้ได้เลย บัดนี้ข้าขอเพียงม้าศึกตัวเดียวเท่านั้น แต่ราชครูกลับตัดใจให้ไม่ได้? ราชครูไม่กลัวว่าแม่ทัพเป่ยหวนจะบอกว่าเจ้า…”

“พอแล้ว!”

ปานปู้คัดคำพูดของหยุนเจิง “ข้าให้เจ้า!”

กล่าวจบ ปานปู้พลันลงจากม้าอย่างลำบากใจ

“ราชครู ให้ไม่ได้นะขอรับ!”

ทหารข้างกายห้ามปราม “ไอ้สารเลวคนนี้เป็นคนถ่อยไม่รักษาคำพูด เขา…”

“หุบปาก!”

ปานปู้ขัดคำพูดของทหารข้างกายอย่างเย็นชา แล้วเอ่ยเสียงต่ำว่า “หากข้าไม่ให้ เจ้าจะให้แม่ทัพทหารเหล่านี้มองข้าอย่างไร?”

หยุนเจิงจับทางเรื่องนี้ได้ถึงได้กล้าขอม้าของเขา

เขาเองก็ไม่อยากให้เช่นกัน แต่เขาไม่ให้ไม่ได้!

เหมือนอย่างที่หยุนเจิงบอกว่าม้าศึกสามพันตัวเขายังมอบให้ได้!

แต่พอมาของตนเอง ตนกลับไม่ยอมมอบม้าออกไป เช่นนั้นต่อไปจะควบคุมฝูงชนได้อย่างไร?

ปานปู้จะไม่อยากมอบให้แค่ไหน ก็ทำได้เพียงส่งมอบออกไปเท่านั้น

ไม่นาน ม้าก็ถูกส่งไปยังหุบเขา

“ม้านั่นติดตามข้ามามากกว่าสามปีแล้ว องค์ชายหก ขอให้โชคดี!”

ปานปู้ไม่กล้ามองดูม้าสุดที่ร
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status