Share

บทที่ 427

เช้าวันที่สอง หยุนเจิงกินอาหารง่ายๆ และเตรียมตัวออกเดินทาง

ตอนทที่กำลังจะขยับตัว เยี่ยจื่อถือชุดคลุมขนสัตรว์ขาวราวหิมะเดินออกมา จากนั้นก็มอบชุดคลุมขนสัตว์ให้กับเสิ่นลั่วเยี่ยน “เอาไปให้องค์ชายสวม อากาศหนาวเช่นนี้ เขายังต้องไปสู้ฉวี แต่อย่าเป็นหวัดเพราะลมหนาวอีก”

เมื่อได้ฟังคำพูดเยี่ยจื่อ หยุนเจิงพลันมีเส้นสีดำคาดใบหน้ามองเสิ่นลั่วเยี่ยน

ผู้หญิงคนนี้ปากมากเกินไปแล้ว?

เขายังกำชับนางไม่ให้บอกเรื่องนี้กับพวกเยี่ยจื่อ เขาบอกตอนจากไป

เผชิญกับสายตาของหยุนเจิง เสิ่นลั่วเยี่ยนอดไม่ได้ที่จะผวาในใจ แต่ปากกลับไม่ยอมแพ้ “มองอะไรล่ะ? เจ้าไม่ได้ไปปล้นไปขโมยเสียหน่อย มีสิ่งใดพูดไม่ได้?

นางก็เองก็ไม่ทันระวังพลั้งปาก

ที่สำคัญคือนางไม่มีจิตใจคิดระแวงเยี่ยจื่อ คุยกับเยี่ยจื่อโดยไม่ต้องกังวลสิ่งใด ล้วนแค่คุยกับด้วยปากเท่านั้น

ดังนั้นจึงไม่ทันระวังพลั้งปากไปแล้ว

“ใช่ใช่ พระชายาพูดล้วนมีเหตุผล”

หยุนเจิงยิ้มอย่างจนใจ จากนั้นก็กางแขนทั้งสองเอ่ย “พระชายา รีบสวมให้ข้าสิ”

เสิ่นลั่วเยี่ยนกรอกตามองเขา หยิบชุดคลุมขนสัตว์สวมให้เขา

ชุดคลุมขนสัตว์นี้เยี่ยจื่อหาคนทำตามความต้องการของหยุนเจิง

สีขาวหิมะตลอดตัว
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status