บทที่ 426

จริงหรือ?

หยุนเจิงเกิดตื่นเต้นขึ้นมาในใจ

แต่ว่า คิดถึงข่าวร้ายที่จางซูพูดถึง ความดีใจของหยุนเจิงลดลงไปครึ่งหนึ่ง จากนั้นถามหยั่งเชิง “เจ้าอย่าบอกข้านะ ข่าวร้ายก็คือม้าศึกแพงมาก?”

“ไม่เสียแรงที่เป็นองค์ชายหก ฉลาดมาก!”

จางซูส่งคำเยินยอ หัวเราะฝืนกล่าว “เขาต้องการทองคำห้าสิบตำลึงต่อม้าหนึ่งตัว!”

“เท่า...เท่าไหร่นะ?”

หยุนเจิงเกือบกัดลิ้นของตัวเอง “ทองคำห้าสิบตำลึง? บ้าไปแล้ว! ม้าศึกอะไรของเขากัน ถึงกล้าเสนอราคาห้าสิบตำลึงทอง?”

ม้าศึกหนึ่งตัวหน้าห้าสิบตำลึงทอง!

นั่นเท่ากับม้าหนึ่งตัวห้าพันตำลึงเงิน?

เขาจะเอาหกล้านตำลึงเงินที่ไหนมาซื้อม้าหนึ่งพันตัว?

มารดามันสิใจดำเกินไปแล้วมั้ง?

ใจดำกว่าพ่อค้าหน้าเลือดจางซูเสียอีก!

“ก็แค่ม้าศึกธรรมดา”

จางซูยักไหล่ กระซิบ “อีกทั้งจำนวนไม่มาก ก็แค่ยี่สิบตัว! คนผู้นั้นเป็นญาติหม่าเจิ้งของสนามม้าโม่หยาง แต่ม้าศึกที่สนามม้าแห่งนั้นถูกควบคุมเข้มงวด เขาไม่กล้าขยับมากมาย...”

ยี่สิบตัว?

หยุนเจิงบ่นในใจ

มารดาเจ้าสิ!

จำนวนน้อย ยังจะราคาแพงหูฉีก!

ตอนนี้เขาจะใช้ม้าศึกยี่สิบตัวทำอะไรได้?

หยุนเจิงขบคิด จากนั้นก็เอ่ยกับจางซู “เจ้าติดต่อกับเขาให้มากหน่อย