บทที่ 260

“พ่ะย่ะค่ะ!”

เกาเหอน้อมรับคำสั่ง และรีบพุ่งออกไปทันที

“เจ้าจะหนีขึ้นไปบนภูเขาอย่างนั้นหรือ?”

เสิ่นลั่วเยี่ยนรู้เจตนาของหยุนเจิง

“รอดูสถานการณ์ก่อนเถอะ”

หยุนเจิงยิ้มเจื่อน แต่ก็ไม่ได้กล่าวอันใดมากความ

“เจ้าก็ฉลาดอยู่บ้างเหมือนกันนะ” เสิ่นลั่วเยี่ยนมองหยุนเจิงด้วยคงามประหลาดใจ และขมวดคิ้วพลางกล่าวอีกว่า “แต่หากหนีขึ้นไปบนเขาก็หลบซ่อนได้เพียงแค่ชั่วคราวเท่านั้น ตราบใดที่พวกนั้นรู้ตำแหน่งของพวกเราจะต้องนำกองกำลังแห่มาล้อมพวกเราแน่นอน!”

หนานย่วนมีภูเขาป่าทึบ แถมยังมีมากอีกด้วย

แต่ก็ไม่ใช่ภูเขาที่สูงมากนัก

ไม่ว่าพวกเขาจะหลบซ่อนตัวอยู่บนภูเขาลูกใด ทหารสองสามพันนายช่วยกันตามหา พวกเขาก็จบเห่แล้ว

ในขณะที่ฟังคำพูดของเสิ่นลั่วเยี่ยนนั้น หยุนเจิงก็แอบส่ายหน้าเล็กน้อย

นางช่างโง่เขลายิ่งนัก!

ขืนขึ้นไปหลบบนภูเขาจริงๆ ก็โง่แล้ว!

เขาเพียงแค่ทำให้คนอื่นคิดว่าพวกเขาขึ้นไปหลบซ่อนตัวบนภูเขาก็เท่านั้น!

ทหารม้าพวกนั้นไม่มีทางขี่ม้าขึ้นไปตามหาตัวเขาบนภูเขาแน่นอน

เมื่อถึงตอนนั้น พวกเขาก็แอบซ่อนตัวอยู่บริเวณนั้นและถือโอกาสแย่งชิงม้ามาก้สิ้นเรื่องแล้ว

ตราบใดที่มีม้าเพียงพอ พวกเขาก็สาม