LOGINShare
บทที่ 1513
Related chapters
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1514
เพียงแค่แม่ทัพที่มีวิสัยทัศน์เพียงเล็กน้อย ก็น่าจะมองเห็นถึงความสำคัญอันยิ่งใหญ่ของดินระเบิดนี้เมื่อมีดินระเบิด กำแพงเมืองที่สูงตระหง่านจะไม่ใช่อุปสรรคที่ยากจะข้ามผ่านอีกต่อไปการตีเมืองจะไม่จำเป็นต้องใช้ชีวิตผู้คนไปถมเป็นเครื่องแลกเปลี่ยนอีกต่อไปหรือพูดได้ว่า ไม่จำเป็นต้องพึ่งพากลอุบายหรือใช้ชีวิตผู้คนไปแลกทั้งหมดหากตอนที่นางเจรจากับแคว้นกุ่ยฟางในครั้งก่อนมีดินระเบิดอยู่ในมือ เพียงแค่คนในกองทัพที่นางมี นางก็กล้าบุกโจมตีเมืองหลวงแคว้นกุ่ยฟางโดยตรงผลประโยชน์ที่ได้จากการยึดเมืองหลวงกุ่ยฟาง ย่อมมากกว่าผลประโยชน์ที่ได้จากการเจรจาอย่างยากลำบากนางรับรู้ได้ทันทีว่าดินระเบิดจะกลายเป็นอาวุธสำคัญที่หยุนเจิงใช้ในการกวาดล้างแผ่นดินเวลาผ่านไปเนิ่นนาน เสียงระเบิดสงบลงแล้ว แต่เสียงกึกก้องในหุบเขายังคงดังก้องอยู่เสียงดินถล่มและก้อนหินกลิ้งลงมาก้องไปทั่ว บรรยากาศเต็มไปด้วยควันและฝุ่นฟุ้งกระจายหลังจากนั้นอีกพักใหญ่ เจียเหยาก็เรียกสติกลับมาได้ นางมองหยุนเจิงด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความคิดซับซ้อน “หากใช้ดินระเบิดยิงด้วยเครื่องยิงหิน เกรงว่าจะมีเมืองใดต้านทานได้ยากนะ”“ไม่ได้รุนแรงถึงขนาดน
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1515
เมื่อหยุนเจิงกล่าวว่า “เข้ามา” แล้วเจียเหยาก็ผลักประตูเข้ามาภายในห้องหยุนเจิงโบกมือเรียกให้นางมานั่งลง“มาหาข้าดึกดื่นป่านนี้ มีเรื่องอะไรหรือ?”หยุนเจิงถามเจียเหยาพร้อมรอยยิ้ม“ข้าแค่ยังนอนไม่หลับ เลยอยากมาคุยกับเจ้า”เจียเหยานั่งลงอย่างไม่ถือพิธี พร้อมกับมองไปยังแผ่นกระดาษบนโต๊ะ “เจ้าเขียนอะไรอยู่น่ะ?”หยุนเจิงยิ้ม “ข้าเขียนเกี่ยวกับการพัฒนาด้านความเป็นอยู่ของประชาชนในซั่วฟาง”“ดูเหมือนว่าข้าจะมาผิดเวลาแล้วสิ!” เจียเหยามองดูข้อความที่เพิ่งถูกเขียนเพียงเล็กน้อย แล้วกล่าวพร้อมรอยยิ้ม “ข้าควรมาช้ากว่านี้ จะได้เห็นแผนการพัฒนาเมืองของเจ้าชัดเจนกว่านี้”หยุนเจิงหัวเราะเบาๆ และถ่อมตัวว่า “ข้าไม่ได้มีแผนอะไรมากหรอก แค่เขียนไปเรื่อยเปื่อยเท่านั้น”“เจ้าคิดว่าข้าจะเชื่อเจ้าหรือ?”เจียเหยาไม่เชื่อคำพูดของหยุนเจิง นางกล่าวด้วยความสนใจว่า “ในเมื่อข้านอนไม่หลับแล้ว นั้นเจ้าลองบอกข้าหน่อยสิว่าเจ้ามีแผนพัฒนาซั่วฟางอย่างไร ข้าจะได้เรียนรู้บ้าง”“เจ้าช่างถ่อมตัวจริงๆ” หยุนเจิงยิ้ม “ถ้าเจ้าอยากรู้ เราก็ลองมาคุยกันดู”จากนั้นหยุนเจิงก็เริ่มเล่าแผนการพัฒนาซั่วฟางของเขาตราบใดที่เปิดเส้นทางบ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1516
“ไม่ๆ ข้าไม่ได้คิดเช่นนั้น”หยุนเจิงกระแอมเบาๆ แล้วกล่าวอย่างสนใจว่า “ข้าแค่คิดว่า ข้างในเจ้าจะไม่ใส่สิ่งที่เรียกว่าบราไว้ใช่หรือไม่?”เขาเคยเห็นร่างกายของเจียเหยามาเกือบทั้งหมดแล้ว รูปร่างของนางนั้นเขาพอจะเข้าใจได้คร่าวๆแต่รูปร่างของเจียเหยาในตอนนี้ดูดีกว่าตอนนั้นมากและเหตุผลเดียวที่เขานึกออกก็คงเป็นเพราะสิ่งนี้“แปลกหรือ?”เจียเหยายอมรับอย่างตรงไปตรงมา “นี่เป็นของที่เยี่ยจื่อให้ข้า นางบอกว่าพวกนางทุกคนต่างก็ใส่เช่นนี้”“ไม่น่าล่ะ”หยุนเจิงยิ้มและพยักหน้าอย่างเข้าใจเจียเหยาไม่ได้แสดงท่าทางเขินอายแต่อย่างใด นางเพียงกล่าวอย่างอ่อนโยนว่า “พูดตามตรงนะ ข้าชื่นชมเจ้าอย่างมากจริงๆ ทั้งต้องทำสงคราม ทั้งต้องวางแผนพัฒนาชีวิตผู้คน ยังจะคิดค้นสิ่งแปลกใหม่มากมาย ข้าไม่เข้าใจเลยว่าหัวของเจ้านี่มันทำงานอย่างไร”หยุนเจิงหัวเราะเสียงดัง และกล่าวเลียนแบบท่าทางคำพูดของนาง “เมื่อหญิงงามมาชื่นชมฟังแล้วก็ช่างรื่นหูเสียจริง”“ข้าไม่ได้พูดเอาใจเจ้า ข้าชื่นชมเจ้าจากใจจริง”เจียเหยาตอบกลับด้วยความจริงใจ แต่ไม่อยากถกเถียงในเรื่องนี้ต่อ นางจึงเปลี่ยนเรื่องว่า “เจ้าเห็นว่าเป่ยหวนจะสามารถพัฒนาไปได้ท
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1517
เมื่อได้ฟังคำพูดของหยุนเจิง เจียเหยาก็ตกอยู่ในความเงียบใช่แล้วหลายสิ่งที่หยุนเจิงพูด นางก็เข้าใจดีและนางก็ยอมรับในเหตุผลเหล่านั้นแต่หยุนเจิงกลับมองข้ามจุดสำคัญไปไม่มีผู้ใดที่มีศักดิ์ศรีและเลือดเนื้อ จะทนมองดูบ้านเมืองของตนล่มสลายต่อหน้าต่อตาโดยไม่ทำอะไรแม้จะรู้ว่าการต่อต้านนั้นไร้ความหมายดั่งมดตัวเล็กที่คิดจะโค่นต้นไม้ใหญ่ แต่ก็ยังมีคนที่จะลุกขึ้นมาต่อสู้อย่างไม่ลังเลหากหยุนเจิงเป็นนาง หยุนเจิงจะยอมรับชะตากรรมอย่างสงบสุขได้จริงหรือ?โลกใบนี้มีหลายสิ่งที่ไม่ได้วัดกันด้วยเหตุผลเพียงอย่างเดียว“เฮ้อ…”หลังจากเงียบไปพักใหญ่ เจียเหยาก็ถอนหายใจหนักๆ “เจ้าสังเกตหรือไม่ ว่าเมื่อใดที่เราคุยกันถึงเรื่องนี้ เรามักจะจบลงที่ทางตันเสมอ”หยุนเจิงพยักหน้าเบาๆ “ข้าถึงบอกไงว่าไม่อยากพูดเรื่องพวกนี้กับเจ้า”ทุกครั้งที่ถกเถียงกับเจียเหยาในเรื่องนี้ ไม่ว่าอารมณ์จะดีแค่ไหนก็ตาม สุดท้ายบรรยากาศก็จะกลายเป็นความหนักอึ้งเขายอมรับว่าเขาอยากจะพูดคุยหยอกล้อเล่นกับเจียเหยามากกว่า“ถ้าเช่นนั้นก็อย่าพูดถึงอีกเลย จะได้ไม่ต้องมาโกรธกัน”เจียเหยายิ้มขมขื่นและเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “ตอนอยู่ที่ฟู่โจว เจ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1518
“เจ้า...”เมื่อเห็นหยุนเจิงขีดฆ่าแม้กระทั่งเครื่องมือการเกษตร เจียเหยาก็รีบร้อนจนแทบโวยวายขึ้นมา “ข้าขอสาบานต่อเทพเจ้าหมาป่าว่าข้าจะไม่เอาเครื่องมือเหล่านี้ไปตีเป็นอาวุธ! เราเองก็ต้องการเพาะปลูกเหมือนกัน อย่างไรพวกเราก็เป็นสามีภรรยากัน เจ้าจะต้องระแวงข้าเหมือนขโมยไปถึงไหนกัน?”หยุนเจิงเงยหน้าขึ้นมองเล็กน้อย “ที่ข้าระแวงเจ้าก็เพราะเจ้าไม่ซื่อสัตย์นั่นแหละ”“ข้ายังไม่ซื่อสัตย์พออีกหรือ?”เจียเหยากล่าวด้วยความไม่พอใจ “ตอนนี้ข้าเชื่อฟังเจ้าทุกอย่างแล้ว! ใช่ ข้ายอมรับว่าข้ายังไม่พอใจนัก แต่ข้าก็ไม่ได้โง่ที่จะไปเปิดศึกกับเจ้า ข้าแค่อยากพักฟื้นกำลัง ค่อยๆ ฟื้นฟูประชาชน ปลูกพืชและเลี้ยงสัตว์อย่างสงบสุขเท่านั้น”เมื่อเห็นเจียเหยากำลังโมโหจริงจัง หยุนเจิงก็เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจ “เอาล่ะ ในเมื่อเราเป็นสามีภรรยากัน ข้าจะเชื่อเจ้าสักครั้งก็แล้วกัน!”“นั่นแหละถูกต้อง!”ในที่สุดเจียเหยาก็ยิ้มออก “ตกลงตามนี้นะ เรื่องราคาค่อยว่ากันอีกทีหลังจากที่เรารู้แน่ชัดว่าทรัพย์สินชดใช้จากกุ่ยฟางมาถึงแล้ว”“ตกลง!”หยุนเจิงพยักหน้า “เจ้ายังมีเรื่องอะไรจะพูดอีกหรือเปล่า?”“เจ้าจะไล่ข้าแล้วหรือไง?
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1519
เจียเหยาบอกว่าจะพิงไหล่หยุนเจิงแค่ครู่หนึ่งแต่ไม่นานนางก็หลับไปอย่างสนิทหยุนเจิงแอบสงสัยอยู่ครู่หนึ่งว่านางอาจจะแกล้งหลับแต่เขาไม่ได้พูดอะไรและก้มหน้าก้มตาเขียนงานของตัวเองต่อไปเขาเขียนอย่างละเอียด วางแผนการจัดสรรอุตสาหกรรมในพื้นที่ซั่วเป่ยทั้งหมดเส้นทางเทียนหูและโม่หยางจะเน้นไปที่การพัฒนาอุตสาหกรรมเป็นหลักโรงงานที่เกิดขึ้นในอนาคตจะถูกจัดตั้งและขยายไปยังพื้นที่นี้นอกจากนี้ เขายังมีแผนที่จะสร้างระบบรอกขนส่งข้ามแม่น้ำไป๋สุ่ยในบริเวณที่แม่น้ำแคบที่สุด เพื่อใช้ขนส่งถ่านหินสายเหล็กยาวอาจทำได้ยาก ดังนั้นเขาจึงคิดจะใช้เชือกป่านหนาๆ แทน ถึงแม้จะขนได้ครั้งละเพียงห้าสิบชั่ง แต่ก็ดีกว่าต้องอ้อมไปยังชายฝั่งซึ่งใช้เวลานานหากไม่พอ ก็เพียงแค่สร้างรอกขนส่งเพิ่มอีกหลายเส้นทางก็พอจนกระทั่งหยุนเจิงเขียนงานเสร็จ เจียเหยาก็ยังคงหลับพิงไหล่เขาอย่างสงบหยุนเจิงวางปากกาลงและหันไปมองเจียเหยาที่กำลังหลับอยู่เวลานอนหลับ นางดูสงบเสงี่ยมกว่าปกติอย่างมากใบหน้าที่มักจะเปล่งประกายความเด็ดเดี่ยว ตอนนี้กลับอ่อนโยนและสงบสุขแก้มของนางมีสีแดงระเรื่อ ไม่รู้ว่าเพราะนางรู้สึกอาย หรือเพราะในห้องนี้ร
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1520
เจียเหยาเพียงพยักหน้าเบาๆ แต่สายตาของนางยังไม่ละจากกระดาษแผ่นนั้นแม้แต่น้อยหยุนเจิงสวมผ้าคลุมแล้วเดินออกไปข้างนอกอุณหภูมิระหว่างในบ้านกับข้างนอกต่างกันอย่างน้อยสิบองศาลมหนาวพัดกระโชกแรงจนหยุนเจิงที่เพิ่งก้าวออกมาจากบ้านต้องสั่นสะท้านความเย็นช่วยทำให้เขาสงบลง และขจัดความคิดว้าวุ่นในหัวออกไปว่ากันว่า คนฉลาดไม่ควรตกหลุมรัก และผู้ใหญ่ต้องรู้จักดูแลตัวเองด้วยการแช่เท้าและนวด...ถุย!ต้องบอกว่าผู้ใหญ่ควรรักษาสติปัญญาให้มั่นเขากับเจียเหยามีความแค้นระหว่างแคว้นที่ไม่อาจลืมเลือน แต่เขาก็ไม่ต้องการให้นางตายเมื่อมีความคิดบางอย่างผุดขึ้นมา เขาก็ต้องรีบสลัดมันทิ้งไปหยุนเจิงแหงนมองท้องฟ้าในยุคนี้ไม่มีมลพิษทางอุตสาหกรรม ถึงแม้ท้องฟ้าจะไม่ใสกระจ่าง แต่ก็ยังพอมองเห็นดวงดาวบางดวงแต่ท้องฟ้ากลับถูกปกคลุมด้วยเมฆหม่น มองไปเห็นดวงดาวที่ควรจะส่องสว่างกลับดูหม่นหมองแม้แต่ดวงดาวที่สว่างที่สุด ก็ยังดูไร้แสงเปล่งประกาย“เจ้ามองอะไรอยู่หรือ?”ทันใดนั้น เสียงของเจียเหยาดังขึ้นจากด้านหลังของหยุนเจิงหยุนเจิงยังคงจ้องมองท้องฟ้า “เจ้าไม่เคยได้ยินเรื่องการมองดูดวงดาวเพื่อทำนายหรือ?”“เจ้าดูด
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1521
เช้าตรู่วันถัดมา หยุนเจิงนำคนไปตรวจตราค่ายทหารที่ซั่วฟางภายในค่ายทหารทุกอย่างดำเนินไปอย่างปกติ ทหารทุกนายตื่นขึ้นมาตามเวลาที่กำหนดเพื่อฝึกซ้อมหยุนเจิงตั้งใจไปดูที่สนามฝึกซ้อมเป็นพิเศษในสนามฝึกนั้นแทบไม่มีเศษหญ้าแห้งให้เห็นเลยแม้ว่าสิ่งนี้อาจไม่ได้ยืนยันว่าผู้บัญชาการที่ซั่วฟางทำหน้าที่อย่างสมบูรณ์แบบ แต่ก็แสดงให้เห็นว่าทหารที่นี่ฝึกซ้อมอย่างจริงจัง ไม่ใช่การซ้อมหลอกๆ เพื่อหลอกเขาหลังจากตรวจตราค่ายทหารเสร็จ หยุนเจิงก็ไปที่ทำการซั่วฟางเมื่อรู้ว่าหยุนเจิงมาถึง เหยาเซียงซวิ่นผู้ปกครองเขตซั่วฟางก็ได้นำข้าราชการหลายคนมายืนรอต้อนรับอยู่ด้านหน้าเมื่อหยุนเจิงมาถึง เหยาเซียงซวิ่นก็รีบนำข้าราชการเข้าไปต้อนรับทันที“พอเถอะ เข้าไปคุยกันข้างในดีกว่า”หยุนเจิงโบกมือก่อนจะก้าวลงจากม้าและเดินเข้าไปในทำการด้วยท่าทางสง่าผ่าเผยเมื่อเข้าไปข้างใน หยุนเจิงก็สั่งให้เหยาเซียงซวิ่นนำสมุดบัญชีของซั่วฟางมาให้เหยาเซียงซวิ่นเตรียมพร้อมไว้แล้ว จึงสั่งให้คนไปนำสมุดบัญชีทั้งหมดมาให้ทันที“เอาบัญชีคลังหลวงออกมาให้ข้าดูก่อน”หยุนเจิงพูดสั้นๆ แต่ได้ใจความเมื่อเหยาเซียงซวิ่นนำบัญชีคลังหลวงออกมาให้
Latest chapter
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1638
“ลูก…ลูกสาวเพคะ”หมอตำแยที่ตกใจกับท่าทางของหยุนเจิงก่อนหน้านี้ เอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ“ลูกสาวดี! ลูกสาวดี!”หยุนเจิงพึมพำกับตัวเอง ก่อนก้มลงมองเด็กน้อยที่ยังคงร้องไห้เสียงดังไม่เหมือนหยุนชางเลย เด็กหญิงตัวน้อยคนนี้เกิดมาโดยแทบไม่มีริ้วรอยบนผิวเลย เพียงแค่ตัวแดงระเรื่อเท่านั้น“เจ้าตัวน้อย เจ้านี่เกือบทำให้แม่ของเจ้าสิ้นชีวิตเลยนะ…”เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ หัวใจของหยุนเจิงยังคงสั่นไหวเขาไม่อาจจินตนาการได้เลยว่า หากเขาสูญเสียเยี่ยจื่อไป เขาจะต้องเจ็บปวดเพียงใดโชคดีที่มันเป็นเพียงความหวาดกลัวลวงตา!“อุแว๊ๆ…”เด็กน้อยยังคงร้องไห้ และดูเหมือนเสียงของนางจะแจ่มชัดขึ้นเรื่อยๆหยุนเจิงลูบแผ่วเบาบนผ้าห่อตัวของนาง ก่อนหันไปมองหมอตำแยทั้งสามที่ยังยืนไม่มั่นใจ “ให้รางวัล! ให้รางวัลทุกคน! คนละห้าร้อยตำลึง!”ห้าร้อยตำลึง!?หมอตำแยทั้งสามแทบไม่เชื่อหูตัวเองท่านอ๋องผู้นี้ ช่างใจกว้างนัก!แค่เอ่ยปาก ก็แจกเงินรางวัลมากมายถึงเพียงนี้!“เอาล่ะ พวกเจ้าทำความสะอาดให้เรียบร้อยเถิด”หยุนเจิงเรียกสติหมอตำแย “เสร็จแล้วก็ไปรับรางวัลได้เลย”หยุนเจิงกล่าวจบ ก็กอดลูกสาวไปนั่งลงที่
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1637
“อ๊าก…”เสียงกรีดร้องของเยี่ยจื่อสะท้อนก้องอยู่ในหูของหยุนเจิง ราวกับสามารถฉีกหัวใจของเขาออกเป็นเสี่ยงๆ“พอแล้ว! อย่าคลอดแล้ว! ข้าไม่ต้องการลูกแล้ว! ข้าต้องการแค่เจ้า!”หยุนเจิงน้ำตาคลอเบ้า ส่ายศีรษะไปมาอย่างร้อนรน ก่อนจะหันไปตะโกนลั่นใส่หมอตำแยข้างๆ “ช่วยนางไว้! อย่าไปสนใจเด็ก!”เขากลัว!เขากลัวจริงๆ!แม้ว่าเขาจะไม่ใช่หมอ แต่เขาก็รู้ดีว่า หากพลาดแม้แต่นิดเดียว นางอาจตกเลือดหนักได้แม้แต่ในยุคปัจจุบัน การตกเลือดมากก็ยังยากที่จะรักษา แล้วนี่เป็นยุคโบราณ“ออกมาแล้ว! ออกมาแล้ว!”ขณะนั้นเอง หมอตำแยก็ร้องขึ้นด้วยเสียงตื่นเต้น“อุแว๊…”เสียงร้องแหลมใสของทารกดังขึ้นภายในห้องคลอด แต่ในขณะเดียวกัน เสียงของเยี่ยจื่อกลับเงียบลงอย่างกะทันหัน!หมอตำแยคนหนึ่งรีบเช็ดเลือดที่เปรอะเปื้อนตัวทารก ขณะที่อีกคนเตรียมห่อทารกในผ้าห่ม และหันไปแสดงความยินดีกับหยุนเจิง “ขอแสดงความยินดีด้วยพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง เด็กน้อยเป็น…”“ช่างลูกก่อน! ดูจื่อเอ๋อร์ก่อนว่านางเป็นอย่างไรบ้าง!”หยุนเจิงตะโกนอย่างเกรี้ยวกราด ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยโทสะและความหวาดหวั่น มือของเขาที่กุมมือเยี่ยจื่อไว้สั่นเทาอย่างรุนแรงตอน
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1636
เสียงร้องของเยี่ยจื่อ ทำให้หัวใจของหยุนเจิงบีบรัดตามไปด้วย“จื่อเอ๋อร์! ข้ากลับมาแล้ว!”หยุนเจิงไม่สนใจพูดคุยกับเสิ่นลั่วเยี่ยนและคนอื่นๆ เขารีบพุ่งไปที่ประตู แล้วตะโกนเข้าไปข้างใน“สามี!”เสียงร้องเจ็บปวดของเยี่ยจื่อดังขึ้นอีกครั้งแม้หยุนเจิงจะมองไม่เห็นสถานการณ์ภายในห้อง แต่เขาก็นึกภาพออกว่าเยี่ยจื่อต้องเจ็บปวดเพียงใดหากเป็นไปได้ เขาอยากจะแบ่งเบาความเจ็บปวดของนาง“จื่อเอ๋อร์ อย่ากลัว! สามีอยู่ที่นี่กับเจ้า!”หยุนเจิงกล่าวปลอบ แล้วรีบหันไปถามเสิ่นลั่วเยี่ยน “จื่อเอ๋อร์เป็นอย่างไรบ้าง?”เสิ่นลั่วเยี่ยนที่ดวงตาแดงก่ำ แอบมองไปทางประตูห้อง ก่อนจะตอบเสียงแผ่วเบา “หมอตำแยบอกว่า ตำแหน่งของทารกไม่ค่อยปกติ อาจคลอดได้ยาก เมี่ยวอินก็กำลังช่วยอยู่ เราเองก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ยืนร้อนใจอยู่ข้างนอก……”ตำแหน่งทารกผิดปกติ!เมื่อได้ยินคำนี้ หัวใจของหยุนเจิงพลันเต้นรัวขึ้นมาทันที เขาหันขวับไปมองฮูหยินเสิ่นและเว่ยซวงที่ยืนอยู่ใกล้ๆพบว่าทั้งสองต่างมีดวงตาแดงก่ำ ใบหน้าหม่นหมอง เห็นได้ชัดว่ากระวนกระวายใจไม่น้อยหยุนเจิงเข้าใจทันทีว่า เสิ่นลั่วเยี่ยนคงไม่อยากให้เขากังวลเกินไป จึงบอกเพียงว่าคลอ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1635
ไม่กี่วันต่อมา ขณะที่หยุนเจิงอยู่ที่จิงหยางฝู่ เขาได้รับข่าวสารฮั่วเหวินจิ้งตายแล้ว!ไม่ได้ถูกฆ่าปิดปาก แต่ตายเพราะป่วย!หยุนเจิงคาดว่า ฮั่วเหวินจิ้งคงเสียชีวิตเพราะบาดแผลติดเชื้อเมื่อได้รับข่าวนี้ หยุนเจิงแทบอยากจะด่าหยุนลี่ว่าโง่เง่าเป็นหมูเสียจริงทำไมเขาถึงไม่ใช้วิธีทรมานก่อน แล้วค่อยให้หมอรักษาไว้ล่ะ?อีกแค่ก้าวเดียว เขากำลังจะสาวไปถึงตัวการเบื้องหลังได้อยู่แล้วแท้ๆ แต่ฮั่วเหวินจิ้งกลับมาตายเสียก่อนมันเหมือนกับฟ้ากำลังเล่นตลกกับเขา!สิ่งเดียวที่พอทำให้โล่งใจได้บ้างคือ อีกาดำและอีกาขาวต่างได้รับความเสียหายหนัก คนของเขาที่แทรกซึมอยู่ในอีกาดำ น่าจะสามารถก้าวขึ้นไปอีกขั้นหนึ่งได้หากสามารถทำให้คนของเขากลายเป็นหัวหน้าของอีกาดำได้ ก็คงดี!แต่ไม่รู้ว่าเงาสอง ที่ร่วมเดินทางไปเมืองหลวงเพื่อฆ่าปิดปาก ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ขอให้รอดปลอดภัยเถอะ!หยุนเจิงถอนหายใจเงียบๆ ก่อนลุกขึ้นยืนในเมื่อฮั่วเหวินจิ้งตายไปแล้ว เขาก็ไม่ต้องรอสอบสวนอะไรอีกเรื่องที่เหลือ ก็ปล่อยให้ทัวฮวนจัดการไปก็แล้วกัน!“ส่งคำสั่งถึงอวี่ซื่อจง ให้เหลือทหารห้าพันนายประจำการอยู่ที่นี่ ภายใต้การบัญชาของรองแม่ท
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1634
“ลูกเข้าใจพ่ะย่ะค่ะ!”หยุนลี่รีบรับคำสั่ง“จำไว้! ฮั่วเหวินจิ้งถูกนักฆ่าสังหาร ไม่ใช่ตายเพราะป่วย!”จักรพรรดิเหวินกล่าวเตือนหยุนลี่ด้วยใบหน้าเย็นชา ก่อนเสด็จออกจากจวนองค์รัชทายาทแม้จะนั่งอยู่ในเกี้ยวแล้ว แต่เพลิงโทสะของจักรพรรดิเหวินยังคงลุกโชนไม่มอดอย่างไรก็ตาม ท่ามกลางความโกรธเกรี้ยวในพระทัย ก็ยังมีความรู้สึกซับซ้อนบางอย่างซ่อนอยู่เขารู้ดีว่าฮั่วเหวินจิ้งไม่ใช่คนของหยุนเจิงหากสามารถเค้นเอาความจริงจากฮั่วเหวินจิ้งได้ จนรู้ว่าใครอยู่เบื้องหลัง บางทีพระองค์เองอาจไม่รู้ว่าควรจัดการอย่างไรหากเป็นพระโอรสองค์ใดองค์หนึ่ง หรือแม้แต่นางสนมคนใดคนหนึ่งของพระองค์ พระองค์จะต้องลงพระอาญาสังหารพวกเขาด้วยพระองค์เองอย่างนั้นหรือ?หากเรื่องนี้ทำให้คนที่รอดพ้นจากเคราะห์ครั้งนี้ได้สำนึกและเลิกล้มความคิดที่จะก่อความวุ่นวาย นั่นก็คงเป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดสำหรับตัวการเบื้องหลังของฮั่วเหวินจิ้ง จักรพรรดิเหวินเองก็พอมีข้อสันนิษฐานอยู่ในพระทัยแต่เป็นเพียงแค่ข้อสันนิษฐาน พระองค์ยังไม่สามารถสรุปได้แน่ชัดยิ่งไปกว่านั้น คนที่พระองค์สงสัยมีอยู่หลายคน ทำให้ไม่อาจฟันธงได้ว่าเป็นผู้ใดกันแน่ดูเหมือ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1633
ภายในพระราชวัง จักรพรรดิเหวินและหยุนลี่กำลังตรวจสอบข่าวเร่งด่วนจากเมืองฝูโจวอย่างไรก็ตาม ทั้งสองเพียงกวาดตามองก็ขว้างเอกสารฉบับนั้นทิ้งด้วยความโกรธอย่าว่าแต่หยุนลี่เลย แม้แต่จักรพรรดิเหวินก็อดด่าหยุนเจิงในใจไม่ได้ลูกอกตัญญูผู้นี้ ชักจะเหลวไหลขึ้นทุกวันเรื่องเล็กน้อยแค่ไหนก็กล้าใช้ชื่อข่าวเร่งด่วนทางทหารส่งมาถึงเมืองหลวงนี่เป็นครั้งที่สองแล้ว!ข่าวเร่งด่วนทางทหารถูกเขาใช้เป็นของเล่นไปแล้ว!คราวหน้า ถ้าเจอตัวเจ้าเด็กเหลือขอนั่น ข้าจะเตะมันให้กระอักสองทีแน่!“กราบทูลฝ่าบาท องค์รัชทายาทฝ่าบาท กองกำลังของกระหม่อมถูกลอบโจมตีโดยนักฆ่าที่ถนนเป่ยเจีย……”ขณะที่จักรพรรดิเหวินและหยุนลี่กำลังเดือดดาลกับหยุนเจิง เฉียวเหยียนเซียนก็ส่งคนมาแจ้งข่าวนักฆ่าหลายสิบคนที่ร่วมมือกันสังหารฮั่วเหวินจิ้งและครอบครัว ถูกสังหารหรือถูกจับกุมเป็นส่วนใหญ่มีเพียงไม่กี่คนที่ฉวยโอกาสความชุลมุนหลบหนีไปได้ครั้งนี้ การวางแผนของพวกเขารัดกุมยิ่งนักหากไม่ใช่เพราะพลส่งสารข่าวเร่งด่วนโผล่มาขัดจังหวะ คงไม่มีทางที่นักฆ่าจะรอดไปได้เลยนอกจากนี้ พวกเขายังพบหน้าไม้ทรงอานุภาพจำนวนมากในที่เกิดเหตุเมื่อรายงานมาถ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1632
ขณะที่เฉียวเหยียนเซียนนำกำลังคุมตัวนักโทษผ่านถนนเป่ยเจีย หน้าต่างบนหอคอยของอาคารสองหลังที่อยู่สองฟากถนนค่อยๆ เปิดออกเล็กน้อยหน้าไม้จำนวนมากถูกเล็งออกมาจากช่องหน้าต่างโดยไร้เสียง เพียงแค่รอให้กรงนักโทษเข้าสู่ระยะยิง พวกเขาก็จะลงมือทันทีขบวนคุ้มกันเข้าใกล้พวกเขามากขึ้นเรื่อยๆ เงาสองก็เตรียมพร้อมเช่นกันเขาไม่รู้ว่าฮั่วเหวินจิ้งมีความสำคัญต่อหยุนเจิงเพื่อให้ได้รับความไว้วางใจจากอีกาดำมากขึ้น เขาจำเป็นต้องร่วมมือสังหารเหล่านักโทษเหล่านี้แต่เขาก็รู้ดีว่า หากลงมือแล้ว การจะหลบหนีออกจากเมืองหลวงไม่ใช่เรื่องง่ายแต่เขาต้องรอด!ส่วนหนึ่งเพราะเขาไม่ต้องการตาย อีกส่วนหนึ่งก็เพราะ หากเขารอด เขาจะมีโอกาสพบกับผู้ที่คอยสนับสนุนการหลบหนีของพวกเขาและบุคคลนี้ อาจเป็นกุญแจสำคัญในการเปิดโปงผู้อยู่เบื้องหลังตัวจริง!เงาสองครุ่นคิดเงียบๆ พร้อมเหลือบมองหน้าไม้ในมือพวกเขาปลอมตัวเป็นพ่อค้าเพื่อแฝงตัวเข้าเมืองหลวง ย่อมไม่สามารถพกพาอาวุธเหล่านี้มาเองได้หน้าไม้เหล่านี้ถูกเตรียมไว้ล่วงหน้า ถูกซุกซ่อนไว้ที่เนินเขาเหมียวเอ่อร์ซานสิ่งเหล่านี้เป็นอาวุธของกองทัพ!แม้ทางราชสำนักจะควบคุมอาวุธประเภทนี
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1631
“ฝ่าบาท เงาสามแจ้งข่าวด่วน!”จิงหยางฟู่ เสิ่นควานถือจดหมายฉบับหนึ่ง รีบรุดเข้ามาด้วยท่าทีเร่งรีบเงาสาม?นี่เป็นหนึ่งในคนที่สามารถแทรกซึมเข้าไปในอีกาดำได้สำเร็จเงาสามส่งข่าวด่วนมา ดูท่าแล้ว อีกาดำคงจะลงมือแล้วแน่หากไม่มีอะไรผิดพลาด อีกาดำน่าจะต้องการสังหารฮั่วเหวินจิ้งเพื่อกำจัดภัยร้ายอย่างสิ้นซาก!หยุนเจิงครุ่นคิดไปพลาง รับจดหมายจากเสิ่นควานและเปิดออกดูเมื่อเห็นเนื้อหาในจดหมาย หยุนเจิงก็ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัวข่าวที่เงาสามส่งมา ตรงกับที่เขาคาดการณ์ไว้ไม่มีผิดหัวหน้าอีกาดำและอีกาขาวนำทัพมาด้วยตนเอง ต้องการฆ่าฮั่วเหวินจิ้งให้ได้!แม้แต่เงาสองก็ถูกเลือกให้เข้าร่วมภารกิจลอบสังหารครั้งนี้ตอนนี้ พวกเขาได้รับเพียงคำสั่งให้เตรียมพร้อม แต่ยังไม่รู้เวลาและสถานที่ลงมือที่แน่ชัดหัวหน้าอีกาดำและอีกาขาวตั้งใจปกปิดข้อมูล ไม่ให้ผู้ใดซักถาม ใครที่ร่วมภารกิจก็แค่ทำตามคำสั่งในขณะลงมือเท่านั้นพวกเขากลัวว่าจะถูกสงสัย จึงไม่กล้าไต่ถามอะไรมากข่าวที่เงาสามส่งกลับมา สำหรับหยุนเจิงแล้ว ไม่ใช่ข่าวดีเลยเขายอมจ่ายเงินกว่าล้านตำลึงเพื่อให้ครอบครัวฮั่วเหวินจิ้งปลอดภัยและมาถึงมือเขาแต่ตอนนี
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1630
หญิงสาวนิ่งเงียบ ทำอย่างไรดี? นางเองก็อยากหาคนมาปรึกษา ว่าควรทำเช่นไรในสถานการณ์นี้ แต่เวลานี้… เกรงว่าคงไม่มีผู้ใดสามารถให้คำตอบแก่นางได้ ไม่นึกเลยว่า… แผนการที่นางวางมาอย่างรอบคอบมายาวนาน กลับจะพังทลายลงในมือของหยุนลี่! เฮ้อ! นางทอดถอนใจยาวในใจ แต่ในดวงตากลับปรากฏประกายเย็นยะเยือก "ไม่ว่าอย่างไร… ฮั่วเหวินจิ้งต้องไม่มีชีวิตรอดไปถึงมือหยุนเจิง! หากไร้ซึ่งความกังวลเรื่องครอบครัว ฮั่วเหวินจิ้งจะต้องเปิดโปงเราทั้งหมดแน่!" นางรู้ดีว่าฮั่วเหวินจิ้งกำลังกังวลสิ่งใด สิ่งที่ฮั่วเหวินจิ้งกังวลที่สุดในตอนนี้ คือความปลอดภัยของครอบครัว เขาจึงไม่กล้าเปิดโปงนางออกไป แต่หากครอบครัวของฮั่วเหวินจิ้งถูกส่งไปถึงมือหยุนเจิงอย่างปลอดภัย เช่นนั้น เขาย่อมไม่มีเหตุผลใดให้ปิดปากอีกต่อไป! ระหว่างหยุนลี่กับหยุนเจิง นางเกรงกลัวหยุนเจิงมากกว่า เพราะหยุนเจิงคือผู้กุมอำนาจกองทัพ… หากหยุนเจิงรู้ว่า ผู้อยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดนี้คือตัวนางเอง เช่นนั้น… นางคงหนีไม่พ้นความตาย! ไม่ใช่แค่หยุนเจิง… แม้แต่หยุนลี่ หรือแม้กระทั่งองค์จักรพรรดิ… ก็คงไม่ปล่อยนางไปเช่นกัน! เมื่อได้ยินเช่
