เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1519
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1520
เจียเหยาเพียงพยักหน้าเบาๆ แต่สายตาของนางยังไม่ละจากกระดาษแผ่นนั้นแม้แต่น้อยหยุนเจิงสวมผ้าคลุมแล้วเดินออกไปข้างนอกอุณหภูมิระหว่างในบ้านกับข้างนอกต่างกันอย่างน้อยสิบองศาลมหนาวพัดกระโชกแรงจนหยุนเจิงที่เพิ่งก้าวออกมาจากบ้านต้องสั่นสะท้านความเย็นช่วยทำให้เขาสงบลง และขจัดความคิดว้าวุ่นในหัวออกไปว่ากันว่า คนฉลาดไม่ควรตกหลุมรัก และผู้ใหญ่ต้องรู้จักดูแลตัวเองด้วยการแช่เท้าและนวด...ถุย!ต้องบอกว่าผู้ใหญ่ควรรักษาสติปัญญาให้มั่นเขากับเจียเหยามีความแค้นระหว่างแคว้นที่ไม่อาจลืมเลือน แต่เขาก็ไม่ต้องการให้นางตายเมื่อมีความคิดบางอย่างผุดขึ้นมา เขาก็ต้องรีบสลัดมันทิ้งไปหยุนเจิงแหงนมองท้องฟ้าในยุคนี้ไม่มีมลพิษทางอุตสาหกรรม ถึงแม้ท้องฟ้าจะไม่ใสกระจ่าง แต่ก็ยังพอมองเห็นดวงดาวบางดวงแต่ท้องฟ้ากลับถูกปกคลุมด้วยเมฆหม่น มองไปเห็นดวงดาวที่ควรจะส่องสว่างกลับดูหม่นหมองแม้แต่ดวงดาวที่สว่างที่สุด ก็ยังดูไร้แสงเปล่งประกาย“เจ้ามองอะไรอยู่หรือ?”ทันใดนั้น เสียงของเจียเหยาดังขึ้นจากด้านหลังของหยุนเจิงหยุนเจิงยังคงจ้องมองท้องฟ้า “เจ้าไม่เคยได้ยินเรื่องการมองดูดวงดาวเพื่อทำนายหรือ?”“เจ้าดูด
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1521
เช้าตรู่วันถัดมา หยุนเจิงนำคนไปตรวจตราค่ายทหารที่ซั่วฟางภายในค่ายทหารทุกอย่างดำเนินไปอย่างปกติ ทหารทุกนายตื่นขึ้นมาตามเวลาที่กำหนดเพื่อฝึกซ้อมหยุนเจิงตั้งใจไปดูที่สนามฝึกซ้อมเป็นพิเศษในสนามฝึกนั้นแทบไม่มีเศษหญ้าแห้งให้เห็นเลยแม้ว่าสิ่งนี้อาจไม่ได้ยืนยันว่าผู้บัญชาการที่ซั่วฟางทำหน้าที่อย่างสมบูรณ์แบบ แต่ก็แสดงให้เห็นว่าทหารที่นี่ฝึกซ้อมอย่างจริงจัง ไม่ใช่การซ้อมหลอกๆ เพื่อหลอกเขาหลังจากตรวจตราค่ายทหารเสร็จ หยุนเจิงก็ไปที่ทำการซั่วฟางเมื่อรู้ว่าหยุนเจิงมาถึง เหยาเซียงซวิ่นผู้ปกครองเขตซั่วฟางก็ได้นำข้าราชการหลายคนมายืนรอต้อนรับอยู่ด้านหน้าเมื่อหยุนเจิงมาถึง เหยาเซียงซวิ่นก็รีบนำข้าราชการเข้าไปต้อนรับทันที“พอเถอะ เข้าไปคุยกันข้างในดีกว่า”หยุนเจิงโบกมือก่อนจะก้าวลงจากม้าและเดินเข้าไปในทำการด้วยท่าทางสง่าผ่าเผยเมื่อเข้าไปข้างใน หยุนเจิงก็สั่งให้เหยาเซียงซวิ่นนำสมุดบัญชีของซั่วฟางมาให้เหยาเซียงซวิ่นเตรียมพร้อมไว้แล้ว จึงสั่งให้คนไปนำสมุดบัญชีทั้งหมดมาให้ทันที“เอาบัญชีคลังหลวงออกมาให้ข้าดูก่อน”หยุนเจิงพูดสั้นๆ แต่ได้ใจความเมื่อเหยาเซียงซวิ่นนำบัญชีคลังหลวงออกมาให้
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1522
เจียเหยาเข้าใจในทันทีขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกัน รถม้าก็มาถึงคลังหลวงหยุนเจิงถือบัญชีติดมือมาก่อนจะก้าวลงจากรถพร้อมกับเจียเหยาหลังจากผ่านการต้อนรับอย่างเป็นทางการอีกครั้ง พวกเขาก็เข้าไปยังคลังหลวงหยุนเจิงเรียกเสิ่นควานเข้ามาใกล้ และกระซิบบอกคำสั่งบางอย่างไม่นานนัก เสิ่นควานก็นำทหารองครักษ์เข้าตรวจสอบคลังข้าวในคลังหลวงกลุ่มคนถือไม้และใช้มันเคาะเพื่อตรวจสอบทุกโกดังข้าวทีละแห่งอย่างละเอียดไม่นาน เสิ่นควานก็กลับมารายงานว่า “กราบทูลฝ่าบาท ข้าวในคลังประมาณครึ่งหนึ่งยังเต็มอยู่”เช่นนี้หรือ?หรือว่าตนจะคิดมากไปเอง?หยุนเจิงคิดเงียบๆ ในใจ ก่อนจะเรียกหัวหน้าผู้ดูแลคลังเข้ามาแล้วถามว่า “ตามสภาพตอนนี้ เสบียงที่มีอยู่ในคลังหลวงจะเพียงพอไปถึงเมื่อไหร่?”หัวหน้าผู้ดูแลคลังก้มศีรษะตอบว่า “มากที่สุดก็ถึงเพียงเดือนสามพ่ะย่ะค่ะ”“ข้าวเยอะขนาดนี้ แต่พอถึงแค่เดือนสามหรือ?”หยุนเจิงขมวดคิ้วเมื่อเห็นสีหน้าของหยุนเจิงไม่สู้ดีนัก หัวหน้าผู้ดูแลคลังจึงรีบอธิบายทันที “ฝ่าบาทไม่ทราบกระหม่อมต้องขออภัย กระหม่อมได้รวมการใช้เสบียงของทหารเกษตรที่ปากเขาเขี้ยวหมาป่าด้วย หากไม่นับส่วนที่ใช้เลี้ยงทห
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1
“รายงาน! รายงานด่วน! มีตั๊กแตนระบาดหนักในเป่ยหวน เป่ยหวนได้รวบรวมกำลังทหารม้าเหล็กจำนวนสองแสนนายที่ชายแดน ราชครูแห่งเป่ยหวนได้นำทัพด้วยตนเองมุ่งมาทางเมืองหลวงเพื่อขอเสบียง อีกไม่กี่วันก็จะมาถึงเมืองหลวงแล้วขอรับ!”“มาขอเสบียงต้องใช้กำลังพลทหารม้าเหล็กสองแสนนายเลยรึ เป่ยหวนสมควรตาย นี่มันกำลังข่มขู่ข้าชัดๆ!”“ฝ่าบาท ราชวงศ์ของเราเพิ่งประสบกับคดีที่องค์รัชทายาทกบฏ ภายในไม่มั่นคงเป็นอย่างยิ่ง เวลานี้ ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่อาจเปิดศึกกับเป่ยหวนได้นะพ่ะย่ะค่ะ”“มีราชโองการ: ฝ่าบาทมีรับสั่งให้ขุนนางในราชสำนักเร่งมาที่พระราชวังเพื่อประชุมด่วน หากผู้ใดล่าช้า มีโทษประหาร!”...ณ ที่พำนักขององค์ชายหก เรือนปี้ปัว ราชวงศ์ต้าเฉียน หยุนเจิ้งนั่งอยู่คนเดียวที่ศาลาในสวนแม้ว่าเขาจะยอมรับความจริงเรื่องทะลุมิติเวลามาได้แล้ว แต่ในใจยังคงรู้สึกหดหู่อยู่เล็กน้อยเหตุใดจึงทะลุมิติเวลามาอยู่ในร่างขององค์ชายที่ไร้ประโยชน์เช่นนี้เล่า!ที่สำคัญคือ คนผู้นี้ยังบังเอิญได้รับจดหมายเลือดที่องค์รัชทายาททิ้งไว้เพื่อเปิดโปงเรื่ององค์ชายสามกล่าวหาว่าองค์รัชทายาทก่อกบฏ หลังจากนั้นก็ทำให้เขาถูกองค์ชายสามจับตามองอยู
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 2
ตอนมีชีวิตอยู่ก็คับอกคับใจมากอยู่แล้ว ยังจะตายอย่างคับอกคับใจอีก!“คนผู้นั้นไม่ได้ให้อันใดข้าเลยจริงๆ”หยุนเจิงกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “ข้าเดาว่าคนผู้นั้นถูกบีบบังคับจนไร้ทางเลือกแล้ว ถึงได้วิ่งเต้นมาหาข้าถึงที่เรือนนี้”หยุนลี่หรี่ตาพลางกล่าวเย้ยหยัน “เจ้าคิดว่าข้าจะเชื่ออย่างนั้นหรือ?”หยุนเจิงแบมือสองข้างพลางกล่าว “ไม่ว่าเจ้าจะเชื่อหรือไม่ แต่ข้าเชื่อเช่นนั้น!”เมื่อเห็นท่าทางนี้ของหยุนเจิง นางกำนัลหลายคนก็ทำท่าทางเหมือนกับเห็นผีก็มิปานพระเจ้าช่วย!องค์ชายหกผู้อ่อนแอผู้นี้ช่างกล้ายิ่งนัก นึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะกล้ากล่าววาจาเช่นนี้กับองค์ชายสามเมื่อวานเขาถูกองค์ชายสามตบหน้าฉาดใหญ่จนสมองเลอะเลือนไปแล้วกระมังเมื่อเห็นหยุนเจิงทำตัวแปลกไปเช่นนี้ สีหน้าของหยุนลี่พลันเคร่งขรึมลง เขากล่าวอย่างเย็นชาว่า “นี่เจ้าดื้อรั้นจะไม่ยอมเอาของที่คนผู้นั้นให้เจ้าออกมาให้ข้าอย่างนั้นรึ?”“ก็ข้าไม่มี ข้าจะเอาให้เจ้าได้อย่างไรกันเล่า”หยุนเจิงยักไหล่ “เอาหล่ะ ข้ายังต้องไปเข้าเฝ้าเสด็จพ่อ ไม่อยากฟังคำพูดไร้สาระของเจ้า! หากเจ้าคิดว่าข้ามีของที่เจ้าต้องการ เจ้าก็เรียกคนมาค้นหาเองเถอะ!”ขณะท
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 3
ภายในตำหนัก จักรพรรดิเหวินเรียกเหล่าขุนนางมารวมตัวกันด่วนเพื่อหารือรับมือเรื่องเป่ยหวนขอเสบียงอาหารณ ตอนนี้จักรพรรดิเหวินกำลังปวดเศียรเวียนเกล้าเป็นอย่างยิ่งหากมอบเสบียงให้เป่ยหวน ก็เท่ากับว่าสนับสนุนศัตรูของแคว้นต้าเฉียนแต่หากไม่มอบเสบียงให้ เป่ยหวนก็ไม่มีทางรอดในเหมันตฤดูที่จะมาถึง และต้องลงทางใต้เพื่อปล้นอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ เมื่อถึงตอนนั้น ทางเหนือที่กำลังทำการฟื้นฟูมาเป็นเวลาหลายปี คงต้องเข้าสู่สงครามอันวุ่นวายอีกครั้งแคว้นต้าเฉียนเพิ่งจะประสบกับแผนการก่อกบฏขององค์รัชทายาท ศึกภายในยังไม่นิ่ง ตอนนี้หากต้องทำศึกกับเป่ยหวน โอกาสชนะมีน้อยมาก และแม้ว่าจะชนะ ก็เกรงว่าจะเป็นชัยชนะที่น่าสังเวชและในขณะที่จักรพรรดิเหวินกำลังปวดเศียรเวียนเกล้าอยู่นั้น ฝ่ายสงครามกับฝ่ายสันติก็กำลังโต้เถียงกันอย่างไม่มีใครยอมใครอย่างไรก็ตาม ฝ่ายสันติมีความได้เปรียบอย่างเห็นได้ชัดจักรพรรดิเหวินฟังการโต้เถียงนี้จนปวดเศียรเวียนเกล้า อีกทั้งยังไม่อาจได้และในตอนนี้เอง ซูเฟยร้องห่มร้องไห้เดินพรวดพราดเข้ามาโดยไม่สนการขัดขวางขององครักษ์ที่อยู่ด้านหน้าตำหนักแต่อย่างใดเลย “ฝ่าบาท ได้โปรดให้ควา
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 4
หากไม่หนีจะอยู่ทำหอกอันใดในวังหลวงล่ะ?หากอยู่ในวังหลวงต่อ ก็ต้องถูกฆ่าตายเป็นแน่!หนี!ต้องหนี!สายตาของจักรพรรดิเหวินดุดันขึ้น สีหน้าเต็มไปด้วยความเย็นชา จ้องมองหยุนเจิงพลางกล่าว “เจ้าลูกทรพี เหตุใดเจ้าถึงไม่พูด เราจะให้เจ้าพูด ให้โอกาสเจ้าอธิบาย!”หยุนเจิงรับกับความโกรธโค้งคำนับพลางกล่าว “ลูกไม่อยากอธิบายพ่ะย่ะค่ะ และไม่มีความจำเป็นต้องอธิบายด้วย! ไม่ว่าอย่างไร ลูกก็บังอาจทำร้ายพี่สามเช่นนั้น ไปแล้ว! ลูกยอมรับโทษพ่ะย่ะค่ะ!”เมื่อได้ยอนคำพูดนี้ของหยุนเจิง สวีสือฝู่ก็อดที่จะทำเสียงเหอะๆ อยู่ในใจไม่ได้ สวะไร้ประโยชน์ก็ยังเป็นสวะไร้ประโยชน์อยู่วันยังค่ำ!ให้โอกาสไปแล้วก็ไม่ใช้ทว่า ต่อให้ให้โอกาสคนไร้ประโยชน์อธิบายมันก็ไร้ค่าอยู่ดี!เขาตัดสินใจอย่างแน่วแน่ให้จักรพรรดิเหวินถอดยศฐาบรรดาศักดิ์องค์ชายไร้ประโยชน์นี้ให้เป็นสามัญชนคนธรรมดาสวีสือฝู่ครุ่คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะโค้งคำนับและกล่าวว่า “ฝ่าบาท ในเมื่อองค์ชายหกยอมรับโทษแล้ว โปรดฝ่าบาทลดยศฐาบรรดาศักดิ์องค์ชายหกเป็นสามัญชนคนธรรมดา เพื่อไม่ให้คนอื่นเอาเป็นเยี่ยงอย่าง!”“โปรดฝ่าบาทลดยศฐาบรรดาศักดิ์องค์ชายหกเป็นสามัญชนเพื่อไม่
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 5
เช่นนั้น ให้เริ่มที่หยุนเจิงเป็นคนแรกเลยก็แล้วกัน!คำพูดของหยุนเจิงทรงพลัง ดังก้องไปทั้งตำหนักเมื่อได้ยินคำพูดของหยุนเจิง ความเป็นวีรบุรุษก็ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นในใจของคนหลายคนแม่ทัพหลายคนไม่ได้สนิทมักคุ้นกับหยุนเจิง ยากมากที่จะได้รับความชื่นชมจากพวกเขาไม่นานนักหลายคนต่างเอ่ยปากกล่าวออกมาว่า“ฝ่าบาท กระหม่อมคิดว่า มีความเป็นไปได้สูงว่าเรากับเป่ยหวนจะเปิดศึกรบกัน! หากองค์ชายหกลงสนามออกรบด้วยตัวเอง จะเป็นการเพิ่มขวัญกำลังใจให้กองทัพได้อย่างแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ!”“กระหม่อมเห็นด้วยพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท! องค์ชายหกมีฐานะสูงศักดิ์ แต่ยังใจกล้าออกรบไม่กลัวตาย กระหม่อมเป็นชาวต้าเฉียน จะเสียดายชีวิตได้อย่างไรกันพ่ะย่ะค่ะ?”“ได้โปรดฝ่าบาทอนุญาตองค์ชายหกด้วยพ่ะย่ะค่ะ เพื่อเป็นการเพิ่มขวัญกำลังให้ให้เหล่าทหาร!”ในขณะที่แม่ทัพกล่าวนั้น ก็มีเสียงสนับสนุนปรากฏขึ้นไม่น้อยโดยเฉพาะฝ่ายบู๊พวกเขาไม่ได้หวังว่าหยุนเจิงจะฆ่าศัตรูในสนาม แต่หยุนเจิงสามารถทำให้ขวัญกำลังของกองทัพแข็งแกร่งขึ้นได้จริงๆสำหรับทางเหนือที่อาจเปิดศึกสงครามได้ตลอดเวลานั้น เรื่องนี้เป็นข่าวดีอย่างไม่ต้องสงสัยเลยเมื่อได้ยินคำพูดนี้ขอ
บทล่าสุด
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1522
เจียเหยาเข้าใจในทันทีขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกัน รถม้าก็มาถึงคลังหลวงหยุนเจิงถือบัญชีติดมือมาก่อนจะก้าวลงจากรถพร้อมกับเจียเหยาหลังจากผ่านการต้อนรับอย่างเป็นทางการอีกครั้ง พวกเขาก็เข้าไปยังคลังหลวงหยุนเจิงเรียกเสิ่นควานเข้ามาใกล้ และกระซิบบอกคำสั่งบางอย่างไม่นานนัก เสิ่นควานก็นำทหารองครักษ์เข้าตรวจสอบคลังข้าวในคลังหลวงกลุ่มคนถือไม้และใช้มันเคาะเพื่อตรวจสอบทุกโกดังข้าวทีละแห่งอย่างละเอียดไม่นาน เสิ่นควานก็กลับมารายงานว่า “กราบทูลฝ่าบาท ข้าวในคลังประมาณครึ่งหนึ่งยังเต็มอยู่”เช่นนี้หรือ?หรือว่าตนจะคิดมากไปเอง?หยุนเจิงคิดเงียบๆ ในใจ ก่อนจะเรียกหัวหน้าผู้ดูแลคลังเข้ามาแล้วถามว่า “ตามสภาพตอนนี้ เสบียงที่มีอยู่ในคลังหลวงจะเพียงพอไปถึงเมื่อไหร่?”หัวหน้าผู้ดูแลคลังก้มศีรษะตอบว่า “มากที่สุดก็ถึงเพียงเดือนสามพ่ะย่ะค่ะ”“ข้าวเยอะขนาดนี้ แต่พอถึงแค่เดือนสามหรือ?”หยุนเจิงขมวดคิ้วเมื่อเห็นสีหน้าของหยุนเจิงไม่สู้ดีนัก หัวหน้าผู้ดูแลคลังจึงรีบอธิบายทันที “ฝ่าบาทไม่ทราบกระหม่อมต้องขออภัย กระหม่อมได้รวมการใช้เสบียงของทหารเกษตรที่ปากเขาเขี้ยวหมาป่าด้วย หากไม่นับส่วนที่ใช้เลี้ยงทห
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1521
เช้าตรู่วันถัดมา หยุนเจิงนำคนไปตรวจตราค่ายทหารที่ซั่วฟางภายในค่ายทหารทุกอย่างดำเนินไปอย่างปกติ ทหารทุกนายตื่นขึ้นมาตามเวลาที่กำหนดเพื่อฝึกซ้อมหยุนเจิงตั้งใจไปดูที่สนามฝึกซ้อมเป็นพิเศษในสนามฝึกนั้นแทบไม่มีเศษหญ้าแห้งให้เห็นเลยแม้ว่าสิ่งนี้อาจไม่ได้ยืนยันว่าผู้บัญชาการที่ซั่วฟางทำหน้าที่อย่างสมบูรณ์แบบ แต่ก็แสดงให้เห็นว่าทหารที่นี่ฝึกซ้อมอย่างจริงจัง ไม่ใช่การซ้อมหลอกๆ เพื่อหลอกเขาหลังจากตรวจตราค่ายทหารเสร็จ หยุนเจิงก็ไปที่ทำการซั่วฟางเมื่อรู้ว่าหยุนเจิงมาถึง เหยาเซียงซวิ่นผู้ปกครองเขตซั่วฟางก็ได้นำข้าราชการหลายคนมายืนรอต้อนรับอยู่ด้านหน้าเมื่อหยุนเจิงมาถึง เหยาเซียงซวิ่นก็รีบนำข้าราชการเข้าไปต้อนรับทันที“พอเถอะ เข้าไปคุยกันข้างในดีกว่า”หยุนเจิงโบกมือก่อนจะก้าวลงจากม้าและเดินเข้าไปในทำการด้วยท่าทางสง่าผ่าเผยเมื่อเข้าไปข้างใน หยุนเจิงก็สั่งให้เหยาเซียงซวิ่นนำสมุดบัญชีของซั่วฟางมาให้เหยาเซียงซวิ่นเตรียมพร้อมไว้แล้ว จึงสั่งให้คนไปนำสมุดบัญชีทั้งหมดมาให้ทันที“เอาบัญชีคลังหลวงออกมาให้ข้าดูก่อน”หยุนเจิงพูดสั้นๆ แต่ได้ใจความเมื่อเหยาเซียงซวิ่นนำบัญชีคลังหลวงออกมาให้
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1520
เจียเหยาเพียงพยักหน้าเบาๆ แต่สายตาของนางยังไม่ละจากกระดาษแผ่นนั้นแม้แต่น้อยหยุนเจิงสวมผ้าคลุมแล้วเดินออกไปข้างนอกอุณหภูมิระหว่างในบ้านกับข้างนอกต่างกันอย่างน้อยสิบองศาลมหนาวพัดกระโชกแรงจนหยุนเจิงที่เพิ่งก้าวออกมาจากบ้านต้องสั่นสะท้านความเย็นช่วยทำให้เขาสงบลง และขจัดความคิดว้าวุ่นในหัวออกไปว่ากันว่า คนฉลาดไม่ควรตกหลุมรัก และผู้ใหญ่ต้องรู้จักดูแลตัวเองด้วยการแช่เท้าและนวด...ถุย!ต้องบอกว่าผู้ใหญ่ควรรักษาสติปัญญาให้มั่นเขากับเจียเหยามีความแค้นระหว่างแคว้นที่ไม่อาจลืมเลือน แต่เขาก็ไม่ต้องการให้นางตายเมื่อมีความคิดบางอย่างผุดขึ้นมา เขาก็ต้องรีบสลัดมันทิ้งไปหยุนเจิงแหงนมองท้องฟ้าในยุคนี้ไม่มีมลพิษทางอุตสาหกรรม ถึงแม้ท้องฟ้าจะไม่ใสกระจ่าง แต่ก็ยังพอมองเห็นดวงดาวบางดวงแต่ท้องฟ้ากลับถูกปกคลุมด้วยเมฆหม่น มองไปเห็นดวงดาวที่ควรจะส่องสว่างกลับดูหม่นหมองแม้แต่ดวงดาวที่สว่างที่สุด ก็ยังดูไร้แสงเปล่งประกาย“เจ้ามองอะไรอยู่หรือ?”ทันใดนั้น เสียงของเจียเหยาดังขึ้นจากด้านหลังของหยุนเจิงหยุนเจิงยังคงจ้องมองท้องฟ้า “เจ้าไม่เคยได้ยินเรื่องการมองดูดวงดาวเพื่อทำนายหรือ?”“เจ้าดูด
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1519
เจียเหยาบอกว่าจะพิงไหล่หยุนเจิงแค่ครู่หนึ่งแต่ไม่นานนางก็หลับไปอย่างสนิทหยุนเจิงแอบสงสัยอยู่ครู่หนึ่งว่านางอาจจะแกล้งหลับแต่เขาไม่ได้พูดอะไรและก้มหน้าก้มตาเขียนงานของตัวเองต่อไปเขาเขียนอย่างละเอียด วางแผนการจัดสรรอุตสาหกรรมในพื้นที่ซั่วเป่ยทั้งหมดเส้นทางเทียนหูและโม่หยางจะเน้นไปที่การพัฒนาอุตสาหกรรมเป็นหลักโรงงานที่เกิดขึ้นในอนาคตจะถูกจัดตั้งและขยายไปยังพื้นที่นี้นอกจากนี้ เขายังมีแผนที่จะสร้างระบบรอกขนส่งข้ามแม่น้ำไป๋สุ่ยในบริเวณที่แม่น้ำแคบที่สุด เพื่อใช้ขนส่งถ่านหินสายเหล็กยาวอาจทำได้ยาก ดังนั้นเขาจึงคิดจะใช้เชือกป่านหนาๆ แทน ถึงแม้จะขนได้ครั้งละเพียงห้าสิบชั่ง แต่ก็ดีกว่าต้องอ้อมไปยังชายฝั่งซึ่งใช้เวลานานหากไม่พอ ก็เพียงแค่สร้างรอกขนส่งเพิ่มอีกหลายเส้นทางก็พอจนกระทั่งหยุนเจิงเขียนงานเสร็จ เจียเหยาก็ยังคงหลับพิงไหล่เขาอย่างสงบหยุนเจิงวางปากกาลงและหันไปมองเจียเหยาที่กำลังหลับอยู่เวลานอนหลับ นางดูสงบเสงี่ยมกว่าปกติอย่างมากใบหน้าที่มักจะเปล่งประกายความเด็ดเดี่ยว ตอนนี้กลับอ่อนโยนและสงบสุขแก้มของนางมีสีแดงระเรื่อ ไม่รู้ว่าเพราะนางรู้สึกอาย หรือเพราะในห้องนี้ร
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1518
“เจ้า...”เมื่อเห็นหยุนเจิงขีดฆ่าแม้กระทั่งเครื่องมือการเกษตร เจียเหยาก็รีบร้อนจนแทบโวยวายขึ้นมา “ข้าขอสาบานต่อเทพเจ้าหมาป่าว่าข้าจะไม่เอาเครื่องมือเหล่านี้ไปตีเป็นอาวุธ! เราเองก็ต้องการเพาะปลูกเหมือนกัน อย่างไรพวกเราก็เป็นสามีภรรยากัน เจ้าจะต้องระแวงข้าเหมือนขโมยไปถึงไหนกัน?”หยุนเจิงเงยหน้าขึ้นมองเล็กน้อย “ที่ข้าระแวงเจ้าก็เพราะเจ้าไม่ซื่อสัตย์นั่นแหละ”“ข้ายังไม่ซื่อสัตย์พออีกหรือ?”เจียเหยากล่าวด้วยความไม่พอใจ “ตอนนี้ข้าเชื่อฟังเจ้าทุกอย่างแล้ว! ใช่ ข้ายอมรับว่าข้ายังไม่พอใจนัก แต่ข้าก็ไม่ได้โง่ที่จะไปเปิดศึกกับเจ้า ข้าแค่อยากพักฟื้นกำลัง ค่อยๆ ฟื้นฟูประชาชน ปลูกพืชและเลี้ยงสัตว์อย่างสงบสุขเท่านั้น”เมื่อเห็นเจียเหยากำลังโมโหจริงจัง หยุนเจิงก็เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจ “เอาล่ะ ในเมื่อเราเป็นสามีภรรยากัน ข้าจะเชื่อเจ้าสักครั้งก็แล้วกัน!”“นั่นแหละถูกต้อง!”ในที่สุดเจียเหยาก็ยิ้มออก “ตกลงตามนี้นะ เรื่องราคาค่อยว่ากันอีกทีหลังจากที่เรารู้แน่ชัดว่าทรัพย์สินชดใช้จากกุ่ยฟางมาถึงแล้ว”“ตกลง!”หยุนเจิงพยักหน้า “เจ้ายังมีเรื่องอะไรจะพูดอีกหรือเปล่า?”“เจ้าจะไล่ข้าแล้วหรือไง?
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1517
เมื่อได้ฟังคำพูดของหยุนเจิง เจียเหยาก็ตกอยู่ในความเงียบใช่แล้วหลายสิ่งที่หยุนเจิงพูด นางก็เข้าใจดีและนางก็ยอมรับในเหตุผลเหล่านั้นแต่หยุนเจิงกลับมองข้ามจุดสำคัญไปไม่มีผู้ใดที่มีศักดิ์ศรีและเลือดเนื้อ จะทนมองดูบ้านเมืองของตนล่มสลายต่อหน้าต่อตาโดยไม่ทำอะไรแม้จะรู้ว่าการต่อต้านนั้นไร้ความหมายดั่งมดตัวเล็กที่คิดจะโค่นต้นไม้ใหญ่ แต่ก็ยังมีคนที่จะลุกขึ้นมาต่อสู้อย่างไม่ลังเลหากหยุนเจิงเป็นนาง หยุนเจิงจะยอมรับชะตากรรมอย่างสงบสุขได้จริงหรือ?โลกใบนี้มีหลายสิ่งที่ไม่ได้วัดกันด้วยเหตุผลเพียงอย่างเดียว“เฮ้อ…”หลังจากเงียบไปพักใหญ่ เจียเหยาก็ถอนหายใจหนักๆ “เจ้าสังเกตหรือไม่ ว่าเมื่อใดที่เราคุยกันถึงเรื่องนี้ เรามักจะจบลงที่ทางตันเสมอ”หยุนเจิงพยักหน้าเบาๆ “ข้าถึงบอกไงว่าไม่อยากพูดเรื่องพวกนี้กับเจ้า”ทุกครั้งที่ถกเถียงกับเจียเหยาในเรื่องนี้ ไม่ว่าอารมณ์จะดีแค่ไหนก็ตาม สุดท้ายบรรยากาศก็จะกลายเป็นความหนักอึ้งเขายอมรับว่าเขาอยากจะพูดคุยหยอกล้อเล่นกับเจียเหยามากกว่า“ถ้าเช่นนั้นก็อย่าพูดถึงอีกเลย จะได้ไม่ต้องมาโกรธกัน”เจียเหยายิ้มขมขื่นและเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “ตอนอยู่ที่ฟู่โจว เจ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1516
“ไม่ๆ ข้าไม่ได้คิดเช่นนั้น”หยุนเจิงกระแอมเบาๆ แล้วกล่าวอย่างสนใจว่า “ข้าแค่คิดว่า ข้างในเจ้าจะไม่ใส่สิ่งที่เรียกว่าบราไว้ใช่หรือไม่?”เขาเคยเห็นร่างกายของเจียเหยามาเกือบทั้งหมดแล้ว รูปร่างของนางนั้นเขาพอจะเข้าใจได้คร่าวๆแต่รูปร่างของเจียเหยาในตอนนี้ดูดีกว่าตอนนั้นมากและเหตุผลเดียวที่เขานึกออกก็คงเป็นเพราะสิ่งนี้“แปลกหรือ?”เจียเหยายอมรับอย่างตรงไปตรงมา “นี่เป็นของที่เยี่ยจื่อให้ข้า นางบอกว่าพวกนางทุกคนต่างก็ใส่เช่นนี้”“ไม่น่าล่ะ”หยุนเจิงยิ้มและพยักหน้าอย่างเข้าใจเจียเหยาไม่ได้แสดงท่าทางเขินอายแต่อย่างใด นางเพียงกล่าวอย่างอ่อนโยนว่า “พูดตามตรงนะ ข้าชื่นชมเจ้าอย่างมากจริงๆ ทั้งต้องทำสงคราม ทั้งต้องวางแผนพัฒนาชีวิตผู้คน ยังจะคิดค้นสิ่งแปลกใหม่มากมาย ข้าไม่เข้าใจเลยว่าหัวของเจ้านี่มันทำงานอย่างไร”หยุนเจิงหัวเราะเสียงดัง และกล่าวเลียนแบบท่าทางคำพูดของนาง “เมื่อหญิงงามมาชื่นชมฟังแล้วก็ช่างรื่นหูเสียจริง”“ข้าไม่ได้พูดเอาใจเจ้า ข้าชื่นชมเจ้าจากใจจริง”เจียเหยาตอบกลับด้วยความจริงใจ แต่ไม่อยากถกเถียงในเรื่องนี้ต่อ นางจึงเปลี่ยนเรื่องว่า “เจ้าเห็นว่าเป่ยหวนจะสามารถพัฒนาไปได้ท
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1515
เมื่อหยุนเจิงกล่าวว่า “เข้ามา” แล้วเจียเหยาก็ผลักประตูเข้ามาภายในห้องหยุนเจิงโบกมือเรียกให้นางมานั่งลง“มาหาข้าดึกดื่นป่านนี้ มีเรื่องอะไรหรือ?”หยุนเจิงถามเจียเหยาพร้อมรอยยิ้ม“ข้าแค่ยังนอนไม่หลับ เลยอยากมาคุยกับเจ้า”เจียเหยานั่งลงอย่างไม่ถือพิธี พร้อมกับมองไปยังแผ่นกระดาษบนโต๊ะ “เจ้าเขียนอะไรอยู่น่ะ?”หยุนเจิงยิ้ม “ข้าเขียนเกี่ยวกับการพัฒนาด้านความเป็นอยู่ของประชาชนในซั่วฟาง”“ดูเหมือนว่าข้าจะมาผิดเวลาแล้วสิ!” เจียเหยามองดูข้อความที่เพิ่งถูกเขียนเพียงเล็กน้อย แล้วกล่าวพร้อมรอยยิ้ม “ข้าควรมาช้ากว่านี้ จะได้เห็นแผนการพัฒนาเมืองของเจ้าชัดเจนกว่านี้”หยุนเจิงหัวเราะเบาๆ และถ่อมตัวว่า “ข้าไม่ได้มีแผนอะไรมากหรอก แค่เขียนไปเรื่อยเปื่อยเท่านั้น”“เจ้าคิดว่าข้าจะเชื่อเจ้าหรือ?”เจียเหยาไม่เชื่อคำพูดของหยุนเจิง นางกล่าวด้วยความสนใจว่า “ในเมื่อข้านอนไม่หลับแล้ว นั้นเจ้าลองบอกข้าหน่อยสิว่าเจ้ามีแผนพัฒนาซั่วฟางอย่างไร ข้าจะได้เรียนรู้บ้าง”“เจ้าช่างถ่อมตัวจริงๆ” หยุนเจิงยิ้ม “ถ้าเจ้าอยากรู้ เราก็ลองมาคุยกันดู”จากนั้นหยุนเจิงก็เริ่มเล่าแผนการพัฒนาซั่วฟางของเขาตราบใดที่เปิดเส้นทางบ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1514
เพียงแค่แม่ทัพที่มีวิสัยทัศน์เพียงเล็กน้อย ก็น่าจะมองเห็นถึงความสำคัญอันยิ่งใหญ่ของดินระเบิดนี้เมื่อมีดินระเบิด กำแพงเมืองที่สูงตระหง่านจะไม่ใช่อุปสรรคที่ยากจะข้ามผ่านอีกต่อไปการตีเมืองจะไม่จำเป็นต้องใช้ชีวิตผู้คนไปถมเป็นเครื่องแลกเปลี่ยนอีกต่อไปหรือพูดได้ว่า ไม่จำเป็นต้องพึ่งพากลอุบายหรือใช้ชีวิตผู้คนไปแลกทั้งหมดหากตอนที่นางเจรจากับแคว้นกุ่ยฟางในครั้งก่อนมีดินระเบิดอยู่ในมือ เพียงแค่คนในกองทัพที่นางมี นางก็กล้าบุกโจมตีเมืองหลวงแคว้นกุ่ยฟางโดยตรงผลประโยชน์ที่ได้จากการยึดเมืองหลวงกุ่ยฟาง ย่อมมากกว่าผลประโยชน์ที่ได้จากการเจรจาอย่างยากลำบากนางรับรู้ได้ทันทีว่าดินระเบิดจะกลายเป็นอาวุธสำคัญที่หยุนเจิงใช้ในการกวาดล้างแผ่นดินเวลาผ่านไปเนิ่นนาน เสียงระเบิดสงบลงแล้ว แต่เสียงกึกก้องในหุบเขายังคงดังก้องอยู่เสียงดินถล่มและก้อนหินกลิ้งลงมาก้องไปทั่ว บรรยากาศเต็มไปด้วยควันและฝุ่นฟุ้งกระจายหลังจากนั้นอีกพักใหญ่ เจียเหยาก็เรียกสติกลับมาได้ นางมองหยุนเจิงด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความคิดซับซ้อน “หากใช้ดินระเบิดยิงด้วยเครื่องยิงหิน เกรงว่าจะมีเมืองใดต้านทานได้ยากนะ”“ไม่ได้รุนแรงถึงขนาดน
