เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 14
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-01-31 11:43:56
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 15
สอนเขาขี่ม้า?หยวนกุยคิดในใจ รีบหัวเราะเหอะๆ พยักหน้ารับ “ในเมื่อองค์ชายตรัสเช่นนี้แล้ว หยวนกุยไม่กล้าไม่ทำตาม!”ดีเลย ให้เขาได้เห็นทักษะการขี่ม้าของตนหน่อย!ให้เขาเห็นว่าตัวเองนั้นใช้ไม่ได้แค่ไหน ไม่ได้เรื่องแค่ไหน!หากไม่ใช่เพราะจักรพรรดิเหวินพระราชทานการสมรสให้ เสิ่นลั่วเยี่ยนต้องเป็นของเขาแน่นอน!แม้ว่าตนจะเปลี่ยนแปลงผลลัพธ์อะไรไม่ได้ แต่ก็ขอตบหน้าเขาแรงๆ สักที จะได้ระบายโทสะในใจด้วย!“เช่นนั้นพวกเจ้าไปเถอะ ข้าไม่ไปแล้ว!”เสิ่นลั่วเยี่ยนไม่มีความสนใจจะไปด้วยแต่แรก ยิ่งพอหยุนเจิงหน้าด้านหน้าทนขอตามไปด้วยให้ได้ นางยิ่งไม่อยากไปกว่าเดิมนางไม่อยากเห็นหยุนเจิงแม้แต่วินาทีเดียว!เยี่ยจื่อพอได้ยิน ก็ใบ้รับประทานครู่หนึ่งแล้วรีบพูดว่า “ลั่วเยี่ยน พวกเราออกไปเดินเล่นให้สบายอารมณ์กันเถอะ! เจ้ากับองค์ชายหกจะได้ทำความรู้จักกันมากขึ้นด้วย”ในใจเยี่ยจื่อก็ขมขื่นมากเช่นกัน ตัวนางไม่อยากให้เสิ่นลั่วเยี่ยนซวยไปด้วย จึงยอมเอาขี้เถ้ามาสุมหัวตนเอง ตอนนี้นางมาบอกว่าไม่ไปด้วย ไม่ได้เป็นการขายตนเองหรอกหรือ?นางไม่อยากเห็นหน้าคนไร้ประโยชน์คนนั้น แล้วคิดว่าตนอยากเห็นหรือไงหากมีเสิ่นลั่วเยี่
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-01-31องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 16
นางเก็บคะแนนที่เคยให้หยวนกุยไปก่อนหน้านี้เขาไม่ใช่คนที่มีกำลังแต่ไร้สมอง แต่โง่เง่าจริงๆ!เยี่ยจื่อมองหยวนกุยอย่างดูแคลน แล้วดึงตัวเสิ่นลั่วเยี่ยนที่อยู่ข้างๆ เบาๆ เตือนให้นางเก็บอาการหน่อย“เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?”หยุนเจิงลุกขึ้น รีบดึงตัวโจวมี่ขึ้นมา“ขอพระทัยองค์ชายที่ทรงเป็นห่วง ข้าน้อยไม่เป็นไร”โจวมี่ปัดเศษฝุ่นบนตัว“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”หยุนเจิงถอนหายใจโล่ง แล้วมองไปทางหยวนกุย “นายกองทหารม้าหยวน ครั้งหน้าที่เจ้าดันตัวข้า อย่าออกแรงเยอะเช่นนี้อีก”ออกแรง?หยวนกุยชะงักงันตนไม่ได้ออกแรงสักนิด!ก็แค่แรงปกติธรรมดเนี่ย!“บังอาจ หยวนกุยเจ้ากล้าผลักองค์ชายหกตกม้างั้นรึ?”มีเสียงดังขึ้นข้างหูหยวนกุยหยวนกุยพอได้ยิน ก็เกิดไหวพริบขึ้นมา รีบอธิบายว่า “ข้า ข้าไม่ได้ออกแรงสักนิด เป็นองค์ชายหกเองที่ตกลงไปโดยไม่ระวังตน!”“เลอะเลือน!”ใบหน้าเกาเหอเย็นดั่งน้ำค้าง “เจ้าหมายความว่าองค์ชายใส่ร้ายเจ้า?”“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร!”หยุนเจิงรีบออกมาช่วยพูด หัวเราะเหอะๆ กล่าวว่า “ข้าว่านายกองทหารม้าหยวนก็ไม่ได้ตั้งใจ คงกะแรงไม่ถูก เขาไม่ได้ตั้งใจหรอก”หยวนกุยฟังคำพูดของหยุนเจิงแล้วก็แทบจะด่
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-01-31องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 17
ณ จวนหยวน “อะไรนะ?”หยวนฉงลุกขึ้นพรวดอย่างรุนแรง ถีบไปที่หยวนกุยจนเขาล้มกองกับพื้น พูดขึ้นอย่างโกรธเคืองว่า “เดรัจฉาน เจ้ากล้าผลักองค์ชายหกตกม้า? เจ้าไม่อยากอยู่แล้วหรือไง”“ท่านพ่อ ข้าไม่ได้ผลักเขาจริงๆ นะขอรับ!”หยวนกุยร้องไห้อยู่กับพื้น “เขาตกลงไปเองชัดๆ!”“ไร้สาระ!”หยวนฉงโกรธจัด “หากเจ้าไม่ได้ผลักเขาตกลงไป แล้วเจ้าหัวเราะเยาะอะไร?”“ข้า…”หยวนกุยอ่อนยวบแยบ ในใจร้องว่าไม่ยุติธรรมไม่หยุด“นายท่าน อย่าบันดาลโทสะเลยเจ้าค่ะ!”มารดาหยวนกุยหัวเราะเหอะๆ แล้วเดินมาทางเขา “ก็แค่องค์ชายหกที่ไม่ได้เรื่องเอง? ต่อให้กุยเออร์จะตั้งใจผลักเขาตกลงม้า แล้วจะเป็นเช่นไร? เกรงว่าฝ่าบาทเองคงลืมไปแล้วว่ามีลูกชายคนนี้อยู่ จะมาทำอะไรเพราะเศษสวะคนหนึ่งได้อย่างไร…”เพี๊ยะ!มารดาหยวนกุยยังพูดไม่ทันจบ หยวนฉงก็ตบนางฉาดใหญ่หยวนฉงจ้องมองภรรยาของเขาอย่างโกรธกริ้ว ตวาดว่า “องค์ชายหกตอนนี้มีใจเด็ดเดี่ยวจะส่งตัวเองไปตาย ฝ่าบาทกำลังอยู่ในช่วงโทษตัวเองที่ลืมบุตรชายคนนี้ไปนาน แล้วเจ้าจะมาบอกกับข้าว่าไม่เป็นไร?”“อะไรนะ?”มารดาหยวนกุยเปลี่ยนสีโดยพลัน กระทั่งลืมความเจ็บปวดบนใบหน้า “เช่นนั้น…เช่นนั้นพวกเรา
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-01-31องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 18
หยวนฉงเขียนจนถึงคล้อยบ่าย จึงได้เขียนเทียบเชิญร้อยกว่าใบเสร็จระหว่างนั้น หยุนเจิงยังให้คนยกน้ำชาและของว่างมาให้ระหว่างนั้น หยุนเจิงยังเลือกเทียบเชิญบางฉบับ สั่งให้บ่าวรับใช้ในจวนรีบไปส่งให้พวกขุนนาง“แม่ทัพหยวนช่างอ่อนน้อมถ่อมตนเหลือเกิน ลายมือของท่านนี้เขียนได้ดีกว่าข้าตั้งหลายส่วน”หยุนเจิงยิ้มตาหยีชมเชยหยวนฉงไปประโยคหนึ่ง “เดี๋ยวข้าจะไปมอบเทียบเชิญให้เหล่าขุนนางท่านอื่นที่ราชสำนัก ไม่รั้งพวกท่านไว้กินข้าวเย็นด้วยกันแล้วนะ”“พ่ะย่ะค่ะๆ”หยวนฉงพยักหน้าหงึกๆ ถามขึ้นว่า “เช่นนั้นองค์ชายให้อภัยลูกสุนัขนี้แล้วหรือ?”“ให้อภัยไม่ให้อภัยอะไรกัน”หยุนเจิงโบกมือ “ข้าไม่ได้นับเป็นเรื่องอะไรเสียด้วยซ้ำ ข้ารู้ว่านายกองทหารม้าหยวนไม่ได้ตั้งใจ”“ใช่ ใช่พ่ะย่ะค่ะ!”หยวนฉงเหมือนยกภูเขาออกจากอก เขม่นหยวนกุยไปทีหนึ่ง “ยังไม่รีบขอบพระทัยองค์ชายอีก?”หยวนกุยแม้จะอัดอั้นตันใจ แต่ก็ปั้นหน้าพูดว่า “ขอบพระทัยองค์ชายที่มีพระทัยกว้างขวางพ่ะย่ะค่ะ”“เอาล่ะ ข้าส่งพวกเจ้าออกจวนไปแล้วกัน!”หยุนเจิงหัวเราะเหอะๆ“ไม่บังอาจรบกวนองค์ชาย”หยวนฉงพูดขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัวที่จู่ๆ หยุนเจิงก็ทำดีด้วย“ไม่เ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-01-31องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 19
หลังจากหยุนเจิงส่งสองพ่อลูกหยวนฉงไปแล้ว ก็รีบพาเกาเหอรุดไปที่จวนจิ้งกั๋วกงเทียบเชิญที่เขามาส่งมอบให้เองกับมือ แน่นอนว่าคนแรกต้องเป็นของสวีสือฝู่!สวีสือฝู่เป็นถึงลุงขององค์ชายสามเชียวนะ!ขอแค่เขาจัดการสวีสือฝู่ได้ ก็ไม่ต้องกลัวแล้วว่าคนอื่นจะไม่เอาของขวัญมาให้“องค์ชาย มีคำพูดหนึ่ง ข้าน้อยไม่รู้ว่าควรพูดหรือไม่ควรพูด?”ระหว่าทาง เกาเหอที่ลังเลมาครึ่งค่อนวัน ในที่สุดก็เปิดปากพูดแล้ว“เจ้าว่ามาเถิด”หยุนเจิงหัวเราะเกาเหอเค้นเสียงหัวเราะเล็กน้อย แล้วพูดสีหน้าจริงจัง “องค์ชายไปมอบเทียบเชิญที่จิ้งกั๋วกงด้วยตนเอง ก็เป็นการตบหน้าตนเองแล้วนะพ่ะย่ะค่ะ”“ข้ารู้ว่าพวกเขาล้วนดูแคลนข้า”หยุนเจิงปั้นหน้าถอนถอนหายใจแล้วค่อยๆ พูดขึ้นว่า “ข้าเองก็รู้ว่าพวกเขาไม่มาที่จวนเพื่อร่วมงานเลี้ยงหรอก แต่ข้าปฏิบัติตามหลักประเพณีให้ดีก็พอแล้ว…”เกาเหอสะอึกเล็กน้อย แล้วไม่พูดต่อแล้วไม่นาน ทั้งสองก็มาถึงจวนจิ้งกั๋วกงเวลานี้ ฟ้าก็มืดลงแล้ว“องค์ชายหก?”สวีสือฝู่พอรู้ว่าหยุนเจิงมา ก็ตะลึงงันกันไปทั้งบ้านองค์ชายหกมาทำไม?หรือจะมาขอขมาลาโทษ?ต่อให้จะมาขอขมา ก็ควรไปจวนองค์ชายสามสิ!จะวิ่งวุ่นมาหา
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-01-31องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 20
หยุนเจิงพูดพลาง ยังแสร้งทำท่าเหนียมอาย พอสวีสือฝู่ได้ยินคำพูดนี้ของหยุนเจิงเขาก็อยากจะด่าเสียยกใหญ่เขาทำถูกต้องตามครรลองก็พอ แล้วให้พวกเขาเชิญตามสะดวก?แล้วมารดามันสิตอนนี้จะจะให้พวกเขาทำตามสะดวกได้อย่างไรล่ะ?องค์ชายมาส่งมอบเทียบเชิญด้วยตนเอง นี่ทำตามครรลองมากพอแล้วกระมัง?องค์ชายทำขนาดนี้แล้ว หากพวกเขาไม่สนอง เรื่องนี้ถึงพระกรรณขององค์จักรพรรดิเหวินเข้าให้ เช่นนั้นก็เท่ากับว่าพวกเขาไม่รู้หลักครรลองคลองธรรมแล้ว!สวีสือฝู่ด่ากราดในใจไม่หยุด แต่ใบหน้ากลับเค้นรอยยิ้มออกมา “องค์ชายวางใจได้ วันมะรืนหากแม้นพวกเราจะไม่ได้ไปด้วยตนเอง แต่อย่างไรก็จะเตรียมของขวัญไปถึงที่จวน ยินดีกับองค์ชายด้วยที่ได้จวนใหม่”“อ้ะ?”หยุนเจิงเบิกตาโพลง รีบโบกมือพูดว่า “ข้า…ข้าไม่ได้จะให้พวกเจ้ามอบของขวัญให้จริงๆ นะ”“องค์ชายไม่ต้องอธิบาย พวกกระหม่อมย่อมเข้าใจดี”สวีสือฝู่ยิ้มอย่างหน้าเนื้อใจเสือว่า “องค์ชายทำตามครรลองได้ดีเยี่ยงนี้ พวกกระหม่อมก็ต้องปฏิบัติตามครรลองให้ดีด้วยเช่นกัน!”“นี่…”หยุนเจิงหัวเราะอย่างเกรงใจ “เช่นนั้นพวกเราขอตัวลา”“ส่งเสด็จองค์ชาย!”สวีสือฝู่ตะโกนร้องอย่างเสแสร้าง แต่ในใจก
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-01-31องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 21
สองวันให้หลัง งานเลี้ยงฉลองจวนใหม่องค์ชายหกที่เชิญพวกขุนนางมาก็เริ่มขึ้นแล้วทว่า นอกจวนองค์ชายหกนั้นคึกคักยิ่ง มีขุนนางจากราชสำนักหรือไม่ก็พวกผู้อาวุโสที่จะส่งคนมามอบของขวัญเป็นพักๆ ไม่ขาดสาย แต่ล้วนมามอบของแล้วจากไปเลย ไม่แม้นแต่จะย่างเข้าประตูจวนเมื่อเทียบกับความคึกคักนอกจวนแล้ว ภายในจวนกลับเงียบเหงาจนวังเวงหยุนเจิงนั่งวางแผนของอนาคตของที่เรือนหลัง วันนี้รับของมามากมาย อย่างไรตอนนี้ก็จะมีเงินแล้วถัดมาก็ต้องสั่งสมกำลังคนของตนเองสักหน่อยแล้ว!แต่ก็ห้ามให้คนอื่นรู้แผนการในใจของเขาเด็ดขาด ดังนั้น เขาไม่สามารถเรียกบรรดาเหล่าจอมยุทธ์มาที่จวนได้ ไม่เช่นนั้นก็จะเกิดปัญหาขึ้นแล้ว“เรียนองค์ชาย คุณหนูเสิ่นมาแล้วเพคะ”เวลานี้ มีสาวรับใช้มารายงาน“นำนางเข้ามาเถิด!”หยุนเจิงแม้นจะโบกมือขึ้นอย่างเฉยเมย แต่ในใจกลับสงสัยเสิ่นลั่วเยี่ยนมาทำอะไร?คงไม่ได้มาหัวเราะเยาะตัวเองหรอกนะ?หรือว่า นางคิดตกแล้ว รู้ว่างานในวันนี้ ใครจะไม่มาก็ได้ แต่นางต้องมา?รอเสิ่นลั่วเยี่ยนเข้ามาแล้ว หยุนเจิงก็ให้สาวรับใช้ออกไป“เจ้าไม่ได้จัดงานเลี้ยงเข้าจวนหรอกหรือ เหตุใดจึงไม่จัดสุราอาหารเลยล่ะ?”เสิ่นลั
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-01-31องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 22
หยุนเจิงหัวเราะเยาะ “อย่าพูดขู่อีกเลย! ความกล้าระดับนี้ของเจ้า เหตุใดตอนนั้นต้องรับราชโองการทั้งน้ำตาด้วยเล่า?”“ข้า…”เสิ่นลั่วเยี่ยนพูดไม่ออก เจ็บใจจนสั่นสะท้านไปทั้งตัวนางอยากจัดหยุนเจิงสักยก แต่ก็ไม่อาจทำอะไรหยุนเจิงได้ ทำได้เพียงนั่งจมอยู่กับความโกรธตรงนั้นหยุนเจิงยิ้มองเสิ่นลั่วเยี่ยน แล้วถามขึ้นอีกว่า “เจ้ามาที่นี่เอง หรือเพราะคนอื่นบอกเจ้าให้มาล่ะ?”เสิ่นลั่วเยี่ยนแค่นเสียงเหอะ “หากไม่ใช่เพราะแม่ข้าไม่สบาย ข้าคงไม่มาเองหรอก!”นางไม่อยากมาจริงๆ แต่ไม่มาไม่ได้ก็เหมือนกับที่พี่สะใภ้รองเยี่ยจื่อบอกนาง ที่นี่อีกไม่นานก็จะเป็นบ้านของนางแล้ว!ต่อให้มาเพียงแค่เป็นพิธี นางก็ต้องมาสักครู่!หยุนเจิงมองสภาพที่ไม่ยินยอมพร้อมใจของนาง ก็ส่ายศีรษะแล้วหัวเราะ “หากเจ้าไม่อยากเห็นหน้าข้า เจ้าก็ไปที่อื่นเถิด หรือว่าเจ้าจะกลับบ้านก็ได้นะ”เสิ่นลั่วเยี่ยนพอได้ยินก็รีบลุกขึ้นทันทีกระนั้น นางก็ไม่ได้ขยับเท้าเดินไปไหนเวลาชั่วครั่วจากนั้น เสิ่นลั่วเยี่ยนก็นั่งลงอีก มองหยุนเจิงจากหัวจรดเท้า“นี่เจ้ากำลังทำอะไร?”หยุนเจิงถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจเสิ่นลั่วเยี่ยนจ้องตาของหยุนเจิง “พี่สะใภ้ร
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-01-31
บทล่าสุด
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1346
เรื่องนี้ คงต้องกลับไปคิดดูให้ละเอียดอีกที อืม... ยังต้องเขียนรายงานการรบส่งให้เสด็จพ่อด้วย ไม่ว่าจะอย่างไร ก็ต้องให้ตาเฒ่าผู้นั้นรับรู้ว่าเราได้เปิดเส้นทางบุกโจมตีชนเผ่าโม่ซีแล้ว อย่างน้อยจะได้ทำให้ตาเฒ่าเบาใจบ้าง ไม่ต้องเป็นกังวลไปหมดทุกเรื่อง …… ณ เมืองหลวง ต้าเฉียน "ข่าวดี! ข่าวดีจากซั่วเป่ย..." ทหารม้าหลายนายที่มีธงเด่นสะดุดตาปักอยู่บนหลัง วิ่งเข้าไปในประตูเมืองหลวงพร้อมร้องตะโกนเสียงดัง "ดูสิ! องค์ชายหกของพวกเราเอาชนะศึกได้อีกแล้ว!" "ข้าได้ยินมาว่าครั้งนี้เป็นการโจมตีซั่วเป่ยจากกุ่ยฟาง ต้าเย่ว์ และโฉวฉือทั้งสามแคว้น แต่จบเร็วถึงเพียงนี้?" "เจ้าก็ไม่ดูว่าองค์ชายหกคือใครเล่า!" "หากฝ่าบาทส่งองค์ชายหกไปตีชนเผ่าโม่ซี ข้าว่าชนเผ่าโม่ซีคงร้องไห้หาบิดามารดาเลยทีเดียว..." เหล่าทหารบนกำแพงเมืองต่างพูดคุยกันอย่างออกรส แม้ว่าชัยชนะของซั่วเป่ยจะไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขาเลยแม้แต่น้อย แต่พวกเขาก็ยังยินดีจากใจจริง ในขณะเดียวกัน จักรพรรดิเหวินได้เรียกขุนนางผู้ใหญ่ในราชสำนักบางส่วนมาประชุมที่ตำหนักของพระองค์ ขณะที่เซวียเช่อและคนอื่นๆ กำลังหารือเรื่องสงครามในเจ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1345
พวกเขาเดินทางพร้อมฝูงแกะและฝูงวัว จึงเคลื่อนที่ได้อย่างล่าช้า ห้าวันให้หลัง หยุนเจิงจึงนำทัพกลับถึงป้อมซิ่งอัน ระหว่างทาง มีแกะบางตัวที่ไม่อาจทนไหว กลายเป็นเสบียงอาหารของพวกเขา เมื่อเห็นพวกเขากลับมาพร้อมของจำนวนมาก ป้อมซิ่งอันก็ตกอยู่ในความคึกคัก หยุนเจิงใจกว้างนัก โบกมือครั้งเดียวก็สั่งให้ฆ่าแกะหนึ่งพันตัวเลี้ยงฉลองแก่ทุกคน ไม่ว่าจะเป็นเหล่าทหารหรือคนงานสร้างป้อม ก็ล้วนได้รับส่วนแบ่ง เมื่อข่าวนี้แพร่ออกไป ผู้คนยิ่งดีใจหนัก บางคนถึงกับคุกเข่าร้องตะโกนว่า "ทรงพระเจริญ" หลังจากจัดการเรื่องฆ่าแกะเสร็จ หยุนเจิงก็ขึ้นไปบนกำแพงเมืองป้อมซิ่งอันเพื่อดูความคืบหน้าของการขยายกำแพงวงนอก พวกเขาห่างหายไปหลายวัน แต่การขยายป้อมซิ่งอันกลับคืบหน้าไปได้อย่างดี รากฐานของกำแพงที่ขยายออกมานั้นถูกสร้างขึ้นเรียบร้อยแล้ว ต่อจากนี้ก็เพียงตอกดินและก่ออิฐขึ้นไปขณะหยุนเจิงกำลังมองดูอย่างเพลิดเพลิน สายลมหนาวก็พัดโหมมา ทำให้เขาหนาวจนตัวสั่น ฤดูหนาวมาถึงแล้วจริงๆ หยุนเจิงครุ่นคิดเล็กน้อย แล้วสั่งองครักษ์ว่า "ไปเรียกหลี่เหวินโจวมา!" ไม่นาน หลี่เหวินโจวก็วิ่งมาหาหยุนเจิงพร้อมคำน
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1344
การบีบให้ต้าเฉียนยอมสงบศึก คือเป้าหมายที่แท้จริงของพวกเขา ซังเจี๋ยยืนอยู่บนที่สูง มองออกไปไกล ที่ไกลออกไป สามารถมองเห็นแนวทัพของต้าเฉียนที่ตั้งรับอยู่ "จ้าวจี๋คนนี้ ช่างเป็นคู่ต่อสู้ที่น่าปวดหัวจริงๆ" มองไปยังแนวทัพของศัตรู ซังเจี๋ยได้แต่ส่ายหน้าพร้อมหัวเราะขื่น การป้องกันของจ้าวจี๋ เรียกได้ว่าแน่นหนาจนไม่มีช่องว่าง แม้กองกำลังของชนเผ่าโม่ซีจะมีมากกว่าของจ้าวจี๋มากนัก แต่ไม่ต้องพูดถึงแนวป้องกันที่อยู่ด้านหลังเลย แค่จะเจาะผ่านแนวป้องกันนี้ก็ต้องสูญเสียอย่างหนัก ก่อนหน้านี้ พวกเขาแค่เปิดการโจมตีลองเชิง ก็สูญเสียกำลังพลไปกว่า 5,000 คนแล้ว ในช่วงหลายวันที่ผ่านมา ซังเจี๋ยได้ปรับเปลี่ยนการวางกำลังทัพอยู่ตลอด หวังว่าจ้าวจี๋จะเผยช่องโหว่เมื่อปรับกลยุทธ์การป้องกัน น่าเสียดาย จ้าวจี๋ไม่ได้เผยช่องโหว่ที่ใหญ่พอเลย ช่องโหว่เล็กๆ ที่เห็นเมื่อไม่กี่วันก่อน ก็เป็นเพียงแผนลวงของจ้าวจี๋ ที่ต้องการล่อให้พวกเขาเข้าโจมตี ดูท่าว่า การเจาะแนวป้องกันของศัตรูจากด้านหน้าในระยะเวลาอันสั้น คงเป็นไปไม่ได้ คงต้องดูว่า จักรพรรดิแห่งต้าเฉียนจะถอนกำลังจากที่นี่เพื่อป้องกันกองทัพอีกสายของพวกเขาห
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1343
หลายวันถัดมา หยุนเจิงนำกองทัพบุกโจมตีแนวหลังของศัตรูอย่างดุเดือด พวกเขายังคงปฏิบัติตามกฎการรบที่ใช้ในเป่ยหวน นอกจากคนชราและเด็กที่สูงไม่เกินขาม้า สังหารทั้งหมด! หากพบฝูงแกะหรือฝูงวัวของศัตรู ก็ฆ่าทิ้งโดยไม่ลังเล กำลังพลของศัตรูถูกส่งไปแนวหน้าจนหมด ทำให้แนวหลังว่างเปล่าอย่างยิ่ง บางเมืองมีกองกำลังป้องกันไม่ถึงห้าร้อยคน หลายแห่งแทบจะเรียกไม่ได้ว่าเป็นเมือง เป็นเพียงชุมชนขนาดใหญ่เท่านั้น ที่น่าทึ่งที่สุดคือ นักรบภูตสิบแปดคนสามารถยึดเมืองได้ด้วยกำลังเพียงหยิบมือ และเปิดประตูเมืองให้กองทัพใหญ่บุกเข้าไป กองทัพนับหมื่นบุกจู่โจมเหมือนฝูงตั๊กแตน สร้างความเสียหายให้แนวหลังของศัตรูจนเลือดนอง สุดท้าย หยุนเจิงตัดสินใจแบ่งกองทัพออกเป็นสามส่วนเพื่อโจมตีพร้อมกัน หยุนเจิงออกคำสั่งง่ายๆ พบเมืองที่ตีได้ก็โจมตี หากเจอเมืองใหญ่ให้เลี่ยงไป เพราะแนวหลังศัตรูว่างเปล่าและไม่กล้าออกมารบ ทุกเมืองที่ยึดได้จะมีข้อความตัวอักษรสีเลือดปรากฏบนกำแพงเมืองว่า “หากใครบังอาจล่วงเกินต้าเฉียน แม้อยู่ไกลก็ต้องถูกกำจัด!” นอกจากนี้ หยุนเจิงยังปล่อยข่าวลือว่าพวกเขามีกองทัพถึงแสนคน หลังโจ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1342
กองทหารม้า! กองทหารม้าจำนวนมหาศาล! มองไปไกลสุดสายตาก็ไม่เห็นจุดสิ้นสุด ตอนนี้ กองทหารม้าศัตรูบุกมาถึงระยะไม่ถึงสองร้อยเมตรจากกำแพงป้อมแล้ว เขาเห็นชุดเกราะและธงรบของศัตรูอย่างชัดเจน นี่มันกองทหารม้าของต้าเฉียนจริงๆ! ต๋าจ้านยืนนิ่งมองกองทหารม้าต้าเฉียนที่บุกเข้ามาด้วยความฮึกเหิมจนลืมแม้แต่จะสั่งการป้องกัน จนกระทั่งลูกธนูพุ่งผ่านข้างหูของเขาไป เขาถึงเหมือนตื่นจากฝัน “เร็ว เข้าไปป้องกันจุดที่พัง! ตั้งแนวป้องกัน! ตั้งแนวป้องกัน!” ต๋าจ้านตะโกนจนสุดเสียง แต่ก็ไร้ความหมายใดๆ “ตั๊งๆๆ……” เสียงระฆังเตือนภัยดังสนั่นไม่หยุด ทหารในป้อมปู้ต๋าวั่งพยายามตั้งแนวป้องกันอย่างสับสน แต่ก่อนจะตั้งแนวเสร็จ ฝนลูกธนูก็พุ่งเข้ามา ถัดมา กองทหารม้าต้าเฉียนบุกทะลุช่องกำแพงเข้ามา สังหารทหารป้อมเหมือนฟันผลไม้ “หนีเร็ว!” “หนีเร็วเข้า!” “ช่วยด้วย ช่วยด้วย…” ขวัญกำลังใจของทหารป้อมปู้วั่งต๋าถูกทำลายแทบจะในทันที มีเพียงไม่กี่คนที่ยังต้านไว้สุดชีวิต แต่ส่วนใหญ่เหมือนแมลงวันไร้หัว วิ่งหนีอย่างอลหม่าน ตั้งแต่วินาทีที่กองทหารม้าต้าเฉียนปรากฏตัว พวกเขาก็พ่ายแพ้โดยสิ้นเชิ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1341
ภายใต้แสงอาทิตย์ยามอัสดง ป้อมปู้วั่งต๋าถูกปกคลุมด้วยแสงสีทอง ภายใต้แสงสีทองนั้น ควันไฟจากการหุงหาอาหารลอยขึ้นในป้อม นั่นคือเหล่าทหารในป้อมปู้วั่งต๋ากำลังจุดไฟทำอาหาร ทหารในป้อมปู้วั่งต๋ายังคงมีท่าทีเกียจคร้านเหมือนเช่นเคย ก็โทษพวกเขาไม่ได้ เพราะทหารเหล่านี้ส่วนใหญ่ประจำการอยู่ที่ป้อมนี้มากว่าสิบปีแล้ว เป้าหมายของป้อมปู้วั่งต๋า มีเพียงโฉวฉือ แต่ตลอดหลายปีที่ผ่านมา โฉวฉือไม่เคยส่งทหารข้ามโกบีใหญ่มาเลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการโจมตี ผู้ที่ข้ามโกบีใหญ่มา ล้วนเป็นพ่อค้าที่สัญจรไปมาระหว่างโฉวฉือกับเผ่าต่างๆ แห่งแคว้นม่อซี อย่างไรก็ตาม ตั้งแต่สองเดือนก่อน โฉวฉือได้ปิดพรมแดน ได้ยินว่าโฉวฉือดูเหมือนกำลังจะทำสงครามกับแคว้นต้าเย่ว์ โฉวฉือกังวลว่าในระหว่างที่ทำศึกกับแคว้นต้าเย่ว์ ชนเผ่าโม่ซีจะฉวยโอกาสโจมตีป้อมซิ่งอัน จึงได้ปิดพรมแดน ที่ผ่านมา เมื่อมีพ่อค้าเดินทางผ่าน พวกเขาก็ได้ประโยชน์เล็กๆ น้อยๆ จากพ่อค้าเหล่านั้น บางครั้งก็เป็นทรัพย์สินทองเงิน บางครั้งก็เป็นของกินที่ถวายให้ อย่างไรก็ดี ทุกครั้งที่มีพ่อค้าเดินผ่าน พวกเขาจะได้รับผลประโยชน์เสมอ ตอนนี้โฉวฉือป
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1340
หากศัตรูถูกสกัดอยู่ในโกบีแห่งนี้เป็นเวลานาน คงไม่สามารถต้านทานได้นานนัก “ฝ่าบาท หากวันหน้าพวกเราจะบุกชนเผ่าโม่ซีจากเส้นทางนี้ คงไม่ใช่เรื่องง่าย!” หลูซิ่งเงยหน้ามองรอบด้าน พลางพูดกับหยุนเจิงด้วยความกังวล “ย่อมไม่ง่ายอยู่แล้ว” หยุนเจิงพยักหน้า “ปัญหาใหญ่ที่สุดคือน้ำ! หากบุกด้วยทหารราบยังพอไหว แต่หากเป็นกองทัพม้าคงต้องใช้รถบรรทุกน้ำจำนวนมาก...” “ข้าว่า พวกเจ้ากังวลเกินไปแล้ว” ฉินชีหู่พูดพลางตบปากตัวเอง “ที่นี่คงไม่ถึงกับไม่มีฝนตกทั้งปีหรอกใช่ไหม? รอให้ฝนตก พื้นที่นี้ก็น่าจะมีน้ำขังให้ใช้ แบบนั้นก็ค่อยบุกโจมตีก็ได้!” “……” เมื่อได้ยินคำพูดของฉินชีหู่ ทั้งสองคนถึงกับชะงักไป เหมือนจะ...จริงอย่างที่พูด! “ดูเหมือนพวกเราจะคิดมากเกินไปแล้ว!” หยุนเจิงหัวเราะเสียงดัง ความคิดพลันโล่งโปร่งขึ้นทันที ฉินชีหู่พูดถูก ถึงแม้ว่าฝนจะตกน้อย แต่ก็คงไม่ถึงกับไม่มีฝนทั้งปี ต่อให้ปีนี้ไม่มีฝนตก ก็ยังสามารถหวังพึ่งฝนในปีหน้าได้ อย่างไรก็ต้องมีช่วงเวลาที่ฝนตก! ตราบใดที่ชนเผ่าโม่ซีถอนกำลัง ในช่วงระยะสั้นพวกเขาก็คงไม่สามารถบุกโจมตีชนเผ่าโม่ซีครั้งใหญ่ได้ อืม ก็หวัง
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1339
หยุนเจิงเป็นคนทำงานรวดเร็วฉับไว ในวันเดียวกัน หยุนเจิงก็สั่งขยายป้อมซิ่งอันทันที เนื่องจากวัสดุในพื้นที่มีจำกัด หยุนเจิงจึงสั่งให้สร้างกำแพงโดยใช้วิธีเดียวกับการสร้างกำแพงของป้อมซิ่งอัน ให้สร้างกำแพงรอบนอกก่อน แล้วค่อยปรับปรุงด้านในทีหลัง แรงงานพลเรือน 40,000 คน และผู้ลี้ภัยที่ติดตามมาคือกำลังสำคัญในการสร้างกำแพง หยุนเจิงมอบหน้าที่ขยายป้อมซิ่งอันให้หลี่เหวินโจว พร้อมส่งทหาร 5,000 นายของเขาเป็นผู้ควบคุมงาน เช้าตรู่ของวันถัดมา บริเวณรอบนอกของป้อมซิ่งอันก็เริ่มคึกคัก บางคนขนหิน บางคนขนดิน และบางคนเริ่มสร้างโรงงานชั่วคราวเพื่อเตรียมการก่อสร้างกำแพง หยุนเจิงพอใจกับประสิทธิภาพการทำงานของหลี่เหวินโจวมาก พอตกบ่าย ภูตเก้าก็ส่งคนกลับมารายงาน พวกเขาแอบลอบเข้าไปในป้อมยามแนวหน้าแห่งหนึ่ง และได้ยินจากการสนทนาของทหารในป้อมโดยบังเอิญว่า กำลังพลทั้งหมดของปู้วั่งต๋า รวมถึงสองป้อมยามแนวหน้ามีเพียง 3,000 นายเท่านั้น! การป้องกันของศัตรูค่อนข้างหละหลวม ดูเหมือนจะคิดว่าโฉวฉือไม่กล้าบุกชนเผ่าโม่ซี หากไม่กลัวว่าจะทำให้ศัตรูระแวง พวกเขาก็สามารถจัดการทหารในสองป้อมยามแนวหน้าได้
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1338
อย่างไรก็ตาม กำแพงของป้อมซิ่งอันค่อนข้างเรียบง่าย กำแพงลักษณะนี้ ด้านนอกเป็นหิน ด้านในอัดด้วยดินอัดแน่น ดูคล้ายขนมปังกรอบไส้ใน ป้อมซิ่งอันไม่ได้ใหญ่โตมาก สามารถรองรับกองกำลังทหารประมาณห้าถึงหกพันนายก็ถือว่าเต็มที่แล้ว เมื่อหยุนเจิงนำกองทัพมาถึง ฉินชีหู่ก็นำคนออกมาต้อนรับทันที “เสบียงแห้งเตรียมพร้อมหรือยัง?” ทันทีที่เห็นฉินชีหู่ หยุนเจิงก็ถามขึ้น “เตรียมพร้อมแล้ว!” ฉินชีหู่กล่าวอย่างตื่นเต้นว่า “รอเพียงพวกเจ้าพักฟื้นเสร็จ เราก็สามารถเคลื่อนพลได้!” “ดีมาก!” หยุนเจิงยิ้มอย่างพอใจ “ให้กองทัพพักฟื้นหนึ่งวัน เช้าหลังจากวันพรุ่งนี้ เจ้านำกองทหารโลหิตร่วมกับกองของเติ่งเป่าเคลื่อนพล จงสร้างความโกลาหลให้ใหญ่เข้าไว้ ให้ชนเผ่าโม่ซีรู้ว่าเราบุกมาแล้ว!” แม้ว่ากองทหารโลหิตจะไม่เหมาะกับการเดินทางไกล แต่จำเป็นต้องส่งไป ต้องให้ชนเผ่าโม่ซีได้เห็นกำลังพลทหารม้าหนักแห่งต้าเฉียน! แสดงให้พวกเขาเห็นก่อนสักสองพันนาย! ส่วนจำนวนทหารม้าหนักที่แท้จริง มีเท่าไหร่นั้น ปล่อยให้ชนเผ่าโม่ซีเดาเอาเอง! ฉินชีหู่ขยับเข้าใกล้เล็กน้อย กล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง “น้องชาย ข้าคิดว่าครั้งน
