หยุนเจิงกำลังเดินไปที่ห้องของเสิ่นชั่วเยี่ยน แต่ถูกเสิ่นลั่วเยี่ยนดึงเอาไว้เสิ่นลั่วเยี่ยนหน้าแดงเล็กน้อย กระซิบกล่าว “ท่านแม่บอกว่า ข้าเพิ่งตั้งครรภ์ไม่นาน ไม่อาจรวมหอ เจ้าไปอยู่เป็นเพื่อนพี่จื่อเอ๋อร์เถอะ! นางเอาแต่คิดถึงเจ้าทั้งวัน เป็นห่วงและพว้าพะวงเพราะเจ้า…”“กล่าวสิ่งใด?”หยุนเจิงมองเสิ่นลั่วเยี่ยนอย่างจนใจ “ข้ากลับห้องกับเจ้า มีเพียงเรื่องนั้นหรือ? พวกเราไม่ได้พบกันนานเพียงนี้ ยังไม่อาจร่วมสนทนาด้วยกันได้หรือ?”กล่าวจบ หยุนเจิงยังเรียกเมี่ยวอินและเยี่ยจื่อ ไปห้องเยี่ยจื่อด้วยกันนับเวลาแล้ว ครั้งนี้พวกเขาแยกจากกันสองเดือนแล้วไม่ได้เจอกันนานเพียงนี้ เขาก็อยากพูดคุยกับผู้หญิงของเขาคิดจะพลอดรักกันสักรอบ ต่อไปก็ยังมีเวลา!คืนนี้ ทุกคนสนทนากันถึงเช้ารอจนเมี่ยวอินและเสิ่นลั่วเยี่ยนจากไป หยุนเจิงเป็นสุภาพบุรุษอย่างหาได้ยาก ไม่ได้ไปทรมานเยี่ยจื่อที่ง่วงนอน เพียงกอดนางไว้แล้วหลับไปด้วยกันวันที่สอง หยุนเจิงพาเจียเหยาไปดูมันเทศดินที่นางคิดถึงคะนึงหาทุกคนรู้ว่าหยุนเจิงให้ความสำคัญมันเทศดินเหล่านี้มาก มันเทศดินเหล่านี้ได้รับการดูแลอย่างดีทุกวันนี้ ต้นกล้ามันเทศดินที่ปักช
เจียเหยาในใจเต็มไปด้วยสงสัย ถูกหยุนเจิงพามายังหน้าภูเขาแห้งแล้งแห่งหนึ่งบนภูเขามีต้นไม้ไม่กี่ต้นบริเวณโดยรอบไม่มีสิ่งใดน่าดูชมเจียเหยาไม่เข้าใจ “เจ้าพาข้ามาที่นี่เพื่อสิ่งใด?”“เดี๋ยวเจ้าก็รู้แล้ว”หยุนเจิงไม่ได้อธิบายมากความ เรียกเกาเหอเข้ามา กระซิบข้างหูเขาไม่กี่ประโยคเกาเหอรับคำสั่ง ควบม้าไปยังภูเขาแห้งแล้งอย่างรวดเร็วหลังจากเกาเหอไปแล้ว นักรบภูตเก้าที่รออยู่ตรงนั้นนานแล้วปรากฎตัวออกมาอย่างรวดเร็วสองคนทักทายสองสามประโยค เกาเหอรีบควบม้ากลับมา“องค์ชาย สั่งการเรียบร้อยแล้ว”เกาเหอกลับมารายงานหยุนเจิง“ยกธง!”หยุนเจิงสั่งการ“ขอรับ!”เกาเหอรับคำสั่ง รับธงสีเขียวมาจากมือคนด้านข้างอย่างรวดเร็วนักรบภูตเก้ารู้ นี่เป็นการบอกเขาให้เตรียมความพร้อมนักรบภูตเก้าเตรียมพร้อมแล้ว ให้นักรบภูตสิบโบกธงสีเขียวกลับเมื่อเห็นธงสีเขียวที่อยู่ตรงหน้า หยุนเจิงสั่งเกาเหอ “ธงแดง!”“ขอรับ!”เกาเหอรับธงสีแดงมาโบกเจียเหยามองพวกหยุนเจิงด้วยสีหน้าประหลาด ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาต้องการทำสิ่งใดฝึกฝนหรือ?นี่ฝึกสิ่งใดออกมาไม่ได้!ขณะที่เจียเหยากำลังสงสัย ภูตเก้าและภูตสิบหนีไปจากภูเขาแห้ง
เพื่อข่มขวัญเจียเหยา หยุนเจิงจึงยอมเสียเลือดหากเจียเหยายังไม่ยอมสยบ ยังคิดเล่นเล่ห์เหลี่ยมเหล่านั้น ก็อย่าโทษที่เขาใจร้ายเจียเหยาเรียกสติกลับมาอย่างยากเย็น มองหยุนเจิงด้วยสีหน้าเจ็บปวด “เจ้าใช้สิ่งนี้สร้างหิมะถล่มสังหารทหารชั้นยอดสองหมื่นคนของพวกเรา?”“ใช่!”หยุนเจิงพยักหน้า “ดังนั้น ตอนนี้เจ้ารู้แล้วว่าเหตุข้าไม่กลัวจะให้เวลาพวกเจ้าพัฒนายี่สิบปีแล้วกระมัง?”ต่อให้เวลาพวกเจ้ายี่สิบปี พวกเจ้าก็ทำได้เพียงสร้างทาสให้ข้ามากขึ้นคำพูดของหยุนเจิงก่อนหน้านี้ ดังขึ้นมาในสมองของเจียเหยาเวลานี้ ภายในใจเจียเหยาเกิดความรู้สึกไร้เรี่ยวแรงเป็นความรู้สึกไร้เรี่ยวแรงที่ไม่เคยมีมาก่อน!นางไม่รู้สิ่งนี้ทำขึ้นได้เช่นไรแต่นางรู้ หากใช้สิ่งนี้บนสนามรบ สำหรับเป่ยหวนแล้ว เรียกได้ว่าเป็นการโจมตีที่โหดร้ายรุนแรงอย่างอื่นไม่ต้องกล่าวถึง เสียงแค่เสียงดังสนั่นหู ก็สามารถทำให้ม้าศึกตกใจกลัวจนเกิดความวุ่นวายแล้วยังไม่ทันได้เปิดศึก ฝ่ายนางก็คงวุ่นวายก่อนแล้วเป่ยหวน นอกจากยอมสวามิภักดิ์แล้ว ก็ไม่มีทางออกอื่นแล้วหรือ? “ความจริงเจ้าควรรู้ ข้าจัดการกับเป่ยหวนนับว่าออมมือแล้ว”“บอกตามตรง ต่อให้ข้า
กระทั่งกลับถึงจวนอ๋อง เจียเหยาล้วนไม่ได้กล่าวสิ่งใดสักประโยคไม่มีใครรู้เจียเหยากำลังคิดสิ่งใดแต่ทุกคนต่างรู้ เจียเหยาตกใจกระทบกระเทือนเพราะเรื่องวันนี้แล้วพวกเขา ไหนเลยจะไม่ตกใจกระทบกระเทือนเล่า?เมื่อเห็นเจียเหยาถูกส่งตัวกลับไปกักบริเวณที่เรือนเล็กของนาง ผู้หญิงทุกคนอดไม่ได้ที่จะคร่ำครวญหยุนเจิงไม่คิดมากมายต่อแล้ว จากนั้นก็เรียกพวกเยี่ยจื่อมาเยี่ยจื่อเลือกคนมีความสามารถมาจากทุกเมือง เป็นองครักษ์ที่ปรึกษาของจวนอ๋อง ช่วยนางจัดการเรื่องทางการเมืองเวลาส่วนใหญ่ที่หยุนเจิงออกไปทำสงครามข้างนอก คนภายในนี้ นอกจากสองคนก่อนหน้านี้ที่ช่วยเจียเหยาจัดการเรื่องเบ็ดเตล็ดภายในจวนอ๋องแล้ว หลายคนเขาล้วนไม่รู้จัก เยี่ยจื่อแนะนำให้หยุนเจิงรู้จักทีละคนหยุนเจิงคิดว่า ด้วยสถานการณ์ตรงหน้า ดูเหมือนจะมีรูปแบบสำนักปกครองภายในแล้วต่อไป ก็สามารถทำตามวิธีนี้ได้แต่ว่า ต้องหาคนที่มีความสามารถจัดตั้งสำนักปกครองภายในอย่างเป็นทางการไม่แน่ อาจให้เยี่ยจื่อเป็นผู้ช่วยปกครองหญิงภายในสำนักก็ได้มีสิ่งนี้ รอให้มีเงินทองในมือเหลือเฟือแล้ว จำเป็นต้องสร้างศาลาว่าการอย่างเป็นทางการก่อนหน้านี้เป็นเพราะค่าใ
สมุดบัญชีหยุนเจิงเพียงกวาดตามองคร่าวๆ ก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาแล้วคลังทั้งซั่วเป่ย แทบไม่ต้องนับเลยคลังส่วนตัวของหยุนเจิง เหลือเพียงหนึ่งล้านกว่าตำลึงเงินเท่านั้นเนื่องจากจางซูช่วยหาเงินให้พวกเขาอยู่ตลอดเงินที่เขานำมาจากเมืองจักรพรรดิ ใช้จ่ายหมดได้นานแล้ว!อีกทั้ง นี่ยังไม่นับรวมเงินชดเชยบำนาญของทหารเสียชีวิตในสนามรบครั้งนี้และเงินรางวัลชองคนที่มีผลงานหากนับรวมเหล่านั้นเข้าไปด้วย หนึ่งล้านตำลึงเงินของเขา ไม่มีทางเพียงพอเด็ดขาดดูสมุดบัญชีตรงหน้า หยุนเจิงแทบทนไม่ไหวอยากส่งคนของนักรบภูตสิบแปดเขาไปปล้นเศรษฐีภายในด่านแล้วมารดาเขาสิ!เงินนี้แม้จะดูเยอะ แต่ใช้จ่ายขึ้นมา กลับไม่เพียงพอใช้จ่าย“เอาล่ะ พวกเจ้าออกไปทำงานก่อนเถอะ!”หยุนเจิงนวดขมับ จากนั้นก็ลุกขึ้นดึงมือเยี่ยจื่อ “ไปเดินเล่นกับข้าเถอะ!”เยี่ยจื่อยกมุมปากหัวเราะ เดินไปสวนดอกไม้ของจวนอ๋องกับหยุนเจิง“เริ่มกลุ้มใจเรื่องเงินแล้ว?”เยี่ยจื่อยิ้มถามหยุนเจิง“กลุ้มใจนิดหน่อย แต่ก็ยังดีหน่อย”หยุนเจิงส่ายหน้าหัวเราะ จากนั้นก็บอกความคิดของเขาที่จะสร้างสำนักปกครองภายในและให้เยี่ยจื่อเป็นผู้ช่วยดูแลสำนักปกครองภายในกับนาง
คนสอดแนม?หยุนเจิงผิดปกติเล็กน้อยการเคลื่อนไหวของเจ้าสามเร็วนัก!ส่งคนสอดแนมมาเร็วเพียงนี้แล้ว?ระหว่างขบคิด หยุนเจิงถามอีกครั้ง “มีแค่คนสอดแนมคนเดียวหรือ?”“ไม่เท่านั้น”เยี่ยจื่อส่ายหน้า “คนผู้นั้นมีพวกหลายคน แต่พวกเขาทั้งหมดถูกจับและสังหารพร้อมกัน”“เรื่องนี้ค่อนข้างหน้าเสียดาย!” หยุนเจิงแอบเสียงดาย “ต่อไปหากมีคนสอดแนม อย่าสังหารเด็ดขาด! ส่งไปขุดเหมืองถ่านเลนหรือทำเหมืองแร่ก็ได้ พวกเรามีที่ให้ใช้แรงงานมากมาย!”คนสอดแนม ก็มีประโยชน์ของคนสอดแนมไม่ใช่หรือ?เช่นไรก็เป็นคน ขอแค่มีชีวิต ก็สามารถสร้างคุณค่าได้ไม่มากก็น้อยเยี่ยจื่อเมื่อได้ฟัง พลันหัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้ “เจ้าเป็นห่านป่าที่ถูกถอนขนแล้ว!”“ถอนขน?”หยุนเจิงหัวเราะอย่างไม่เห็นด้วย “ข้ายังอยากถอน...”กล่าวถึงตรงนี้ หยุนเจิงหยุดชะงักกะทันหัน ในสมองหมุนแล่นอย่างรวดเร็ว“เกิดเรื่องใดแล้ว?”เยี่ยจื่อไม่เข้าใจขณะนั้นเอง หยุนเจิงจับใบหน้าเยี่ยจื่อเอาไว้ภายใต้สายตาเขินอายของเยี่ยจื่อ เขาจูบริมฝีปากนางอย่างรุนแรง“ทำสิ่งใดน่ะ?”การกระทำของหยุนเจิงทำให้เยี่ยจื่ออายอย่างมากหยุนเจิงกระพริบตาปริบๆ จากนั้นก็ยิ้มร้
สถานการณ์ตรงหน้า นับว่าเป็นจุดจบที่ชนะทั้งสองฝ่าย!“คิดเช่นเดียวกันกับข้า”เจียเหยายิ้มถากถาง จากนั้นก็กล่าวถาม “ยี่สิบปีต่อไป เป่ยหวนจะยังคงอยู่หรือไม่?”“ไม่รู้”หยุนเจิงส่ายหน้าเบาๆ “เรื่องยี่สิบปีถัดไป ใครจะบอกได้อย่างชัดเจน! บางที ยี่สิบปีต่อไป แม้แต่ต้าเฉียนก็ล้วนไม่อยู่แล้ว นับประสาสิ่งใดกับเป่ยหวน? แต่ว่า เป่ยหวนไม่จำเป็นต้องคงอยู่ แต่ชาวเป่ยหวนคงอยู่ก็พอแล้ว”เขาสามารถจิตนาการได้ว่าโลกในยี่สิบปีให้หลังเป็นเช่นไรแต่เขาไม่สามารถให้ทุกสิ่งทุกอย่างดำเนินไปตามที่เขาจินตนาการได้อย่างอื่นไม่ต้องกล่าวถึง แค่ดินปืนอย่างเดียวก็สามารถทำให้จบเห่ได้แล้วเขาทำดินปืนออกมาได้นานแล้ว แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังหาเหมืองดินประสิวไม่พบเรื่องราวมากมาย ล้วนไม่สามารถดำเนินไปตามที่เขาคาดการณ์ได้เขาสามารถลองไปเปลี่ยนโลกใบนี้ได้ แต่ไม่ใช่โค่นล้มโลกใบนี้ช่วงวิถีแห่งประวัติศาสตร์ สามารถไปขับเคลื่อนได้ แต่ต้องค่อยเป็นค่อยไปทีละก้าวหวังหมั่งผู้นี้ถูกสงสัยอย่างหนักว่าเป็นนักเดินทางข้ามเวลามา นี่เป็นกรณีตัวอย่างที่ดีที่สุด“ใช่หรือ?”เจียเหยาครุ่นคิดชั่วครู่ จากนั้นก็ถาม “หลังต่อสู้กับเป่ยหวนจบแล
สภาพลำบากยากแค้นของเป่ยหวน นางเคยได้ยินอาจารย์ปานปู้กล่าวมานานหลายปีแล้วเป่ยหวนแม้จะทำการเพาะปลูก แต่ที่ดินของเป่ยหวนและสภาพอากาศเป็นตัวตัดสิน พืชเกษตรมากมายไม่อาจเพาะปลูกได้ชาวเป่ยหวนไม่ใช่ไม่ชอบบริโภคข้าวเปลือกหรืออาหารประเทภเส้นแต่เป็นเพราะเป่ยหวนมีพื้นที่เหมาะกับการเพาะปลูกข้าวเปลือกและข้าวสาลีไม่มากผลผลิตของข้าวสาลีหยวนก็น้อยจนน่าสงสารดังนั้น เป่ยหวนมักไม่สามารถทนต่อภัยพิบัติทางธรรมชาติได้เมื่อเกิดโรคระบาดทำให้ปศุสัตว์ล้มตายเป็นจำนวนมาก เป่ยหวนจำเป็นต้องใช้เวลานานจึงสามารถพื้นฟูพลังหยวนได้เพราะข้อจำกัดเหล่านี้ ทำให้เป่ยหวนมีพื้นที่กว้างขวางแต่ประชากรบางตานับดูแล้ว ดินแดนของเป่ยหวนกว้างขวางกว่าต้าเฉียนมากหากประชากรทุกคนของเป่ยหวนล้วนสามารถกินอิ่ม ทุกครัวเรือนทำงานและอยู่อาศัยกันอย่างมีความสุข ประชากรของเป่ยหวนคงยกระดับไปนานแล้ว“เอาล่ะ อย่าเอาแต่คิดถึงมันเทศดินเลย”หยุนเจิงกล่าวอย่างจนใจ “มีของที่ดีกว่ามันเทศดินเยอะแยะไป! ข้าก็ว่าพวกเจ้านี่จริงๆ เลย ที่ดินมากมายเพียงนี้ เลี้ยงสัตว์ประเภทเป็ดเลี้ยงไก่หน่อยไม่ดีหรือ? หากพวกเจ้ามีเป็ดไก่จำนวนหลายหมื่นตัว พวกตั๊กแตน