Share

บทที่ 1037

เจียเหยาเจ็บปวดมาก

แต่ หยุนเจิงกลับเย็นชามาก

เสแสร้งไปเถอะ!

ข้าจะดูว่าเจ้าเสแสร้งไปนานเท่าใด!

เมี่ยวอินมองเจียเหยาด้วยความสงสัย จากนั้นก็กระซิบข้างหูหยุนเจิง “ความจำนางเสื่อมไม่เหมือนกำลังแกล้ง! ดีไม่ดี นางคงได้รับการกระตุ้นมากเกินไปจนเสียความทรงจำแล้ว...”

“ผู้หญิงคนนี้มารยาร้อยเล่มเกวียน อย่าเชื่อนางง่ายๆ”

หยุนเจิงส่ายหน้าเบาๆ จากนั้นก็หันมองเจียเหยานิ่งๆ “เอาล่ะ เลิกแกล้งได้แล้ว! หากเจ้าคิดว่าเงื่อนไขของข้าทำให้เจ้ายอมรับไม่ได้ เช่นนั้นเจ้าก็ไปเถอะ! ข้ารับประกันจะไม่ขวางเจ้า!”

“ท่านพี่? ท่านไม่ต้องการเจียเหยาแล้วหรือ?”

เจียเหยาเงยหน้าขึ้นมาทันใด มองหยุนเจิงอย่างหน้าสงสาร “เจียเหยาไม่อยากแยกจากท่านพี่!”

“ยังไม่จบใช่หรือไม่?”

ใบหน้าหยุนเจิงบึ้งตึง “ต้องให้ข้าฆ่าคนของพวกเจ้าสักคนสองคนก่อน ช่วยเจ้าฟื้นความทรงจำดีหรือไม่?”

ให้ตายสิ!

ผู้หญิงคนนี้แสดงได้สมจริงนัก!

หากเขาไม่รู้ว่าเจียเหยามารยาร้อยเล่มเกวียน เกรงว่าเขาคงเชื่อไปแล้ว!

เห็นสีหน้าของหยุนเจิงไม่ดี เจียเหยาพลันมองหยุนเจิงอย่างกล้าๆ กลัวๆ ขอร้องอย่างน่าสงสารอีกครั้ง “ท่านพี่ ท่านอย่าทิ้งเจียเหยาดีหรือไม่? ท่านพี่...”

บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status