Share
บทที่ 429
Related chapter
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 430
วันนี้คนรับใช้ในคฤหาสน์มีความสุขมากพวกเธอทำงานอย่างหนักเพื่อเตรียมโต๊ะอาหารเซ็ตใหญ่ พิจารณาจากการเจริญเติบโตของเจ้าหนูลู่เหยียน จากนั้นก็ทำไก่ตุ๋นเห็ดให้ จะให้ส่วนผสมเข้ากันได้ดีที่สุด ก็จะต้องค่อย ๆ เคี่ยวอย่างช้า ๆ หลังจากที่อาหารถูกเสิร์ฟ กลิ่นหอมของอาหารก็ฟุ้งกระจายไปทั่วหมอจางคนนั้นก็ร่วมรับประทานอาหารที่โต๊ะด้วยเช่นกันซึ่งก็น่าจะเป็นเพราะที่เธอต้องคอยดูแลลู่เจ๋อ เธอนั่งตรงตำแหน่งเก้าอี้ของนายหญิง และก็เป็นเก้าอี้ที่เมื่อก่อนเฉียวซุนเคยนั่งอยู่บ่อย ๆ แต่เฉียวซุนก็ไม่ได้ถือสาอะไร เพราะยังไงซะ เธอกับลู่เจ๋อก็หย่ากันแล้ว!จางหยวนเป็นคนเอาใจใส่และมีน้ำใจ แถมยังเตรียมอาหารให้อย่างระมัดระวังอีกต่างหากดูเหมือนเธอกับลู่เจ๋อจะเข้าใจกันได้ดี เห็นได้ชัดว่าเธออาศัยอยู่ในคฤหาสน์แห่งนี้มาสักระยะแล้ว......เฉียวซุนค่อนข้างใส่ใจแต่สิ่งที่คุณจางคนนี้ตาไม่มีแววเลยก็คือ เจ้าหนูลู่เหยียนอยากกินน่องไก่ ถึงได้ยื่นตะเกียบออกไป แต่น่องไก่อวบอ้วนอันนั้นก็ถูกจางหยวนคีบตัดหน้าไปแล้ว จากนั้นเธอก็วางมันลงบนชามของลู่เจ๋อเจ้าหนูลู่เหยียนจ้องตามตาไม่กะพริบน่องไก่มีแค่สองอันเท่านั้น เมื่อกี้เพิ่ง
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 431
ลู่เจ๋ออยู่ด้วยเป็นเวลากว่าครึ่งชั่วโมง ก่อนที่จะโทรเข้าโทรศัพท์บ้าน เรียกให้ป้าแม่บ้านขึ้นมาป้าเคาะประตูก่อน แล้วเดินเข้ามา พอเห็นว่าเจ้าหนูลู่เหยียนและเจ้าหนูลู่ฉวินหลับไปแล้ว เธอก็อดไม่ได้ที่จะถามออกไปให้แน่ใจว่า “หลับไปแล้วอย่างนั้นเหรอคะ? ”ลู่เจ๋อมองดูพวกเขาด้วยสายตาอ่อนโยนหลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็พูดขึ้นเบา ๆ “ฝากดูแลที่นี่ต่อทีครับ”ป้าพูดขึ้นอย่างชาญฉลาด “คุณผู้ชายไปจัดการธุระเถอะค่ะ ตรงนี้ให้เป็นหน้าที่ของป้าก็พอค่ะ”สีหน้าของลู่เจ๋อเปลี่ยนไปเล็กน้อยเขาเข็นรถเข็น ออกมาจนถึงนอกห้องนอน แต่เขาก็กลับไม่เห็นเฉียวซุน......สุดท้าย เขาก็ไปหาเธอที่ห้องโถงเล็กเธอพิงหน้าต่างที่สูงจากพื้นจรดเพดาน และกำลังคุยโทรศัพท์แสงแดดยามบ่าย ส่องผ่านกระจกสูงจากพื้นจรดเพดาน ปกคลุมเรือนร่างของเฉียวซุน ทำให้ผิวของเธอดูขาวเปล่งประกาย และดูละเอียดอ่อนยิ่งขึ้น เธอดูผ่อนคลายและมีความสุขขณะที่พูดคุยกับคนที่อยู่ปลายสายสิ่งนี้ทำให้ลู่เจ๋อนึกอะไรขึ้นมาได้ ครึ่งปีก่อนตอนที่เธอจากเขาไป เธอก็ใช้คำพูดที่มีความสุขเช่นนี้เหมือนกันตอนนั้นคือเมิ่งเยียนหุยตอนนี้ ก็เปลี่ยนเป็นหลินซวง......อันที่จริง
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 432
ลู่เจ๋อเฝ้ามองดูอยู่ข้าง ๆ ......จู่ ๆ เขาก็นึกถึงเรื่องเมื่อปีนั้นได้ นึกถึงภรรยาตัวน้อยที่แม้แต่ตอนที่เธออยากจะขอเงินห้าแสนจากเขายังต้องเกรงใจแล้วเกรงใจอีก ในตอนนั้น เขาคิดว่าเฉียวซุนเปรียบเสมือนดอกถูซือ แต่ตอนนี้เฉียวซุนได้กลายเป็นดอกกุหลาบที่ถึงแม้จะบอบบาง แต่ก็ยังคงอันตรายไปแล้ว......แสงสีส้มของพระอาทิตย์ตก ให้ความรู้สึกราวกับเปลวเพลิงโรลส์-รอยซ์ แฟนทอมสีเงินค่อย ๆ ขับออกจากคฤหาสน์ช้า ๆ หัวใจของลู่เจ๋อกลับดูว่างเปล่า......สุดท้ายเธอก็ยังคงจากไปอยู่ดีเขาเริ่มตั้งหน้าตั้งตารอการพบกันในครั้งต่อไป......ยี่สิบนาทีต่อมา เฉียวซุนขับรถเข้าไปในคฤหาสน์เดี่ยวแห่งหนึ่ง ตั้งแต่กลับมาจากเมืองเซียง เธอก็ตัดสินใจย้ายเข้ามาพักที่คฤหาสน์......ในบ้านได้จ้างป้าแม่บ้านเข้ามาเพิ่ม การอาศัยในคฤหาสน์ทำให้มีพื้นที่กว้างขึ้นอีกหน่อยนอกจากนี้ ระยะห่างของที่นี่กับลู่เจ๋อก็ใกล้มากขึ้นพอสมควรขณะที่เธอจอดรถ ท้องฟ้าก็เป็นเวลาพลบค่ำ และพลบค่ำก็ได้นำพาร่องรอยแสงสีส้มสุดท้ายของพระอาทิตย์หายลับไปเฉียวซุนอุ้มเด็ก ๆ ลงจากรถเจ้าหนูลู่เหยียนกอดตุ๊กตา แล้วพูดขึ้นมาว่า “พ่อจะยกเซี่ยลี่ตัวน้อยให้หนูด้วย
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 433
สลับกันไปมา......ต่อมา เฉียวซุนก็ได้ผล็อยหลับไป ในตอนที่เธอตื่นขึ้นมาอีกที เวลาก็ปาไปเที่ยงคืนแล้ว มีข้อความไลน์สิบกว่าข้อความถูกส่งมาในโทรศัพท์ ต่างก็เป็นข้อความของลู่เจ๋อเธอเฝ้ามองข้อความเหล่านั้นเงียบ ๆ ท่ามกลางความมืดในยามค่ำคืน แต่ก็ไม่ได้ตอบกลับแต่อย่างใดหลังจากนั้น เธอก็ลุกขึ้นมาดูลูก ๆ ของเธอเธอไม่ได้อาศัยอยู่กับลู่เจ๋อ ระยะห่างระหว่างพวกเขาเดี๋ยวใกล้เดี๋ยวไกล......แต่คนรอบข้างกลับไม่มีใครรู้ การที่จะปักหลักอาศัยอยู่เมืองใดเมืองหนึ่งเหมือนตอนนี้ สำหรับพวกเขาแล้ว ค่อนข้างที่จะเป็นเรื่องยากพอสมควรความสุขและความทุกข์เหล่านั้นกำลังได้รับการเติมเต็มอีกครั้งต่อมา พวกเขาก็มักจะติดต่อกันอยู่บ่อย ๆบนโลกใบนี้พวกเขาเป็นเหมือนคู่สามีภรรยาที่เหมาสมกันมากที่สุด ช่วยกันเลี้ยงดูลูก ๆ ปรึกษาถึงเรื่องการเติบโตของลูก ๆ ด้วยกัน......เจ้าหนูลู่เหยียนอายุ 6 ขวบ เธอเป็นนักเรียนของโรงเรียนอนุบาลที่พร้อมจะขึ้นชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 แล้วเฉียวซุนกล่าวว่า “ลู่เจ๋อ คุณค่อนข้างเป็นคนกว้างขวางในเมือง B เรื่องที่เรียนของเจ้าหนูลู่เหยียนก็ให้คุณเป็นคนจัดการก็แล้วกัน”ลู่เจ๋อเองก็เห็นด้วย เขาเ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 434
ความปรารถนาในดวงตาของลู่เจ๋อ ทำให้จางหยวนรู้สึกท้อแท้เธออยู่ในคฤหาสน์มานานมากขนาดนี้ อยู่กับประธานลู่แทบจะตลอดเวลา ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยแสดงท่าทีที่อยากจะแต่งงานใหม่กับเฉียวซุนเลยแม้แต่น้อย กระทั่งเขาเองก็ยังไม่เคยบินไปดูลูก ๆ ที่เมืองเซียงเลยด้วยซ้ำแต่แค่เฉียวซุนกลับมา ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป!ประธานลู่มักจะชอบเหม่ออยู่คนเดียว เขากลายเป็นคนที่ไม่กล้าได้กล้าเสียอีกต่อไป ทั้งหมดนี่ก็เป็นเพราะอดีตภรรยาของเขา......ผู้หญิงมักจะอ่อนไหวกับความรู้สึกเสมอ จางหยวนรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของเฉียวซุนที่มีต่อลู่เจ๋อ ผู้หญิงคนหนึ่งที่มีความรัก แค่มองตาก็สามารถรับรู้ได้ทำไมกัน! ทำไม!เห็นได้ชัดว่าพวกเขาหย่าร้างกันแล้ว แล้วเธอจะกลับมาทำไมอีก จะกลับมาทำให้ความมุ่งมั่นของประธานลู่สั่นคลอนหรือยังไง?จางหยวนไม่ชอบเฉียวซุนเอามาก ๆแต่ในเวลานี้เธอกลับต้องก้มหัวลง “ค่ะ คุณเฉียวเองก็จะไปด้วย”เธอไม่อยากที่จะเห็นความสุขบนใบหน้าของลู่เจ๋อเลยสักนิด เธอจึงรีบปิดประตูทันทีลู่เจ๋อยังคงมองออกไปนอกหน้าต่างที่สูงจากพื้นจรดเพดาน แสงสว่างจ้า ทำให้กระจกสะท้อนเงาของเขา......เป็นรูปร่างของผู้ชายที่นั่งอยู่บนรถเข็นคน
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 435
เฮ่อจี้ถังมองออกไปข้างนอก แล้วปิดประตูเขาไม่ได้เดินเข้าไป ได้แต่ยืนอยู่ข้างประตู แล้วถามออกไปเบา ๆ “นี่ยังเล่นอยู่อีกเหรอ? นี่ก็ผ่านมาหลายปีแล้วนะ! ”หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็หัวเราะออกมาเขาเคยชอบเฉียวซุนมาก แต่ก็ไม่รู้ว่าเขายอมแพ้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่ใช่เพราะหลังจากที่เขารู้ว่าตัวเองเป็นลุงของลู่เจ๋อ แต่ตั้งแต่ที่ลู่เจ๋อนอนอยู่บนเตียงผ่าตัดต่างหาก เขาก็รู้แล้วว่าชาตินี้ทั้งสองคนคงจะไม่มีวันแยกจากกันอีกแล้วแต่เขาก็ยังอยากให้เฉียวซุนดีขึ้นเขารู้ว่าในใจเธอรู้สึกเศร้า เขาจึงดึงเก้าอี้ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามออกมา แล้วนั่งลง จากนั้นก็ถามอย่างจริงจังว่า “คุณต้องการให้ผมอยู่คุยด้วยไหม? ”เฉียวซุนส่ายหัว และยิ้มเบา ๆ “ฉันไม่ใช่สาวน้อยแล้วนะ เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ ฉันสามารถจัดการกับอารมณ์ของตัวเองได้......พี่จี้ถัง ฉันไม่ได้รู้สึกเศร้าเลยแม้แต่น้อย จริง ๆ นะ เหมือนกับตอนนี้ที่ฉันอาศัยอยู่ในเมืองเมืองหนึ่ง ฉันก็คิดว่ามันดีมากแล้ว”เธอพูดจบ เฮ่อจี้ถังก็หัวเราะออกมาจากนั้นพวกเขาก็คุยกันเรื่องห้องทดลองอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่เฉียวซุนจะจากไป ในตอนที่เธอขึ้นรถ เธอก็ได้รับโทรศัพท์จากลู่เจ๋อ เขาพูดว่
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 436
คำพูดของเธอ ทุกคำต่างก็เต็มไปด้วยการเสียดสีคนใจเย็นมาก ๆ อย่างเมิ่งเยียนหุย ก็ถูกกระตุ้นขึ้นมาได้ง่าย ๆ เช่นกัน คำพูดที่ไม่ควรพูดพวกนั้น เขากลับโพล่งมันออกมา “คุณก็รู้อยู่ว่าผมชอบคุณ! ”บรรยากาศสงบนิ่ง บริเวณโดยรอบก็เงียบราวกับไม่มีสิ่งมีชีวิตใด ๆ อาศัยอยู่ครั้งหนึ่ง เมิ่งเยียนหุยเองก็เคยเสียใจอยู่ครู่หนึ่ง แต่เขาเป็นทนายความ และเขาก็เป็นคนที่จริงจังมาก ในเมื่อตัวเขาเองได้พูดออกไปแล้ว เขาจึงต้องพูดให้ถึงที่สุดเขาจ้องไปทางเฉียวซุน “คุณยังคอยดูแลลู่เจ๋ออยู่อย่างนั้นเหรอ? ทำไมคุณไม่ลองพิจารณาผมบ้าง? ”น้ำเสียงของเฉียวซุนดูเย็นชาเธอบอกเขาออกไปตรง ๆ “ฉันจะไม่มีวันชอบคุณเด็ดขาด! ฉันจดจำทุกอย่างได้ไม่เคยลืม ว่าคุณทำให้ตระกูลเฉียวต้องพบกับความหายนะยังไง! ให้ฉันคบกับคุณ ทนายเมิ่ง คุณแน่ใจนะคะ ว่าสมองของคุณไม่ได้เพี้ยนไปแล้ว? ”......เมิ่งเยียนหุยจับมือของเธอเอาไว้เฉียวซุนชะงักอยู่ครู่หนึ่ง เธอต้องการที่จะสลัดมือทิ้งแม่เมิ่งเยียนหุยใช้กำลังของผู้ชายที่ตนมีดึงเธอเข้ามาใกล้ ใกล้จนแทบไม่มีระยะห่างระหว่างพวกเขา เขาจ้องมองดวงตาของเธอ ราวกับว่าเพิ่งจะสูญเสียความเป็นคนไป น้ำเสียงของเขา
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 437
เฉียวซุนไม่อยากให้เขาเห็นเธอเบือนหน้ามองออกไปครู่หนึ่ง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง “เปล่าค่ะ! ”เธอหยุดนิ่งไปชั่วขณะ “คุณช่วยบอกให้ป้าแม่บ้านอุ้มลูกลงมาที ฉันไม่ขึ้นไปแล้วล่ะค่ะ”ลู่เจ๋อไม่ได้ขยับแต่อย่างใดภายใต้แสงจันทร์สลัว ดวงตาสีดำของเขาจ้องมองเธออย่างใกล้ชิด โดยไม่ละสายตาจากเธอเลยแม้แต่นิดเดียว ถึงขั้นที่ถามเธอออกไปตรง ๆ “ร้องไห้มาก่อนแล้วเหรอ? ”“เปล่า! ”เฉียวซุนทนต่อสายตาแบบนี้ของเขาไม่ได้ เธอจึงรีบลงจากรถ “ฉันจะไปเรียกเอง”ทันทีที่เธอก้าวเท้าลง ก็ถูกใครบางคนคว้าข้อมือเล็ก ๆ ของเธอเอาไว้ลู่เจ๋อจับเธอเอาไว้ได้ เขาจ้องมองเสื้อผ้าที่สวยงามและเซ็กซี่ของเธอท่ามกลางแสงจันทร์ และตรงข้อมือของเธอยังคงหลงเหลือรอยแดงจาง ๆ อยู่ด้วย......ด้วยความดื้อรั้น เขาจึงค่อย ๆ ดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขาร่างกายของเฉียวซุนสั่นเล็กน้อยพวกเขาอยู่ใกล้กันมาก ลู่เจ๋อค่อย ๆ ใช้มือลูบไปบนใบหน้าของเธอ จากนั้นก็ปาดน้ำตาออกอย่างอ่อนโยน น้ำเสียงของเขาแทบจะคาดเดาอะไรไม่ได้เลย เขาถามขึ้นว่า “ที่ตัวสั่นขนาดนี้ เป็นเพราะเรื่องที่แอบเล่นชู้ หรือว่าเรื่องอื่นกันล่ะ? ”เธอนึกอะไรขึ้นมาได้เขาจับเอว
Latest chapter
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 445
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 444
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 443
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 442
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 441
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 440
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 439
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 438
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 437
