บทที่ 54

หลิงเฟิงเขินอายอยู่บ้าง จึงเบนสายตาหนีไป พลางเอ่ยว่า “พี่หลิว ผม...”

หลิวเชี่ยนเอ่ยตัดบทยิ้มๆ “ฉันล้อนายเล่น! รอใกล้จะเลิกงาน ก็มาที่ห้องทำงานฉันสักหน่อย”

รอฝ่ายตรงข้ามบิดสะโพกเดินจากไปเอื่อยๆ

ต้าจ้วงก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ เขยิบเข้ามาใกล้ แล้วเอ่ยว่า

“พี่เฟิง พี่ว่าพี่หลิวชอบพี่รึเปล่า ฉันเห็นสายตาเธอแทบอยากจะกินพี่ลงไปแล้ว!”

เสี่ยวเหม่ยก็เอ่ยล้อเล่นเช่นกัน “ได้ยินมาว่าปีนี้พี่หลิวเพิ่งจะอายุสามสิบ หย่ามาสองปีกว่าแล้ว...ผู้หญิงแบบนี้ ปกติแล้วในใจล้วนอ้างว้างและเหงามาก”

หลิงเฟิงอับอาย

ถลึงตามองพวกเขาสองคนแวบหนึ่ง “มีแต่พวกนายสองคนที่ซุบซิบสินะ? พี่หลิวก็แค่ผู้บังคับบัญชาที่เป็นห่วงผู้ใต้บังคับบัญชาปกติเท่านั้นเอง อย่าคิดมาก!”

แต่เมื่อครู่เขาเห็นทรวงอกของหลิวเชี่ยน คล้ายจะมีไอดำกลุ่มหนึ่ง นี่ไม่ใช่ลางสังหรณ์ที่ดีอะไร

รอจนถึงเวลาอีกครึ่งชั่วโมงจะเลิกงาน หลิงเฟิงก็มาที่ห้องทำงานของหลิวเชี่ยน

“พี่หลิว”

“เป็นหลิงเฟิงเองหรือ มา รีบนั่งเร็วเข้า!”

หลิงเฟิงค้นพบว่า หลิวเชี่ยนสวมใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้นกว่าเดิมแล้ว เสื้อเชิ้ตกึ่งโปร่งแสง กระทั่งสามารถมองเห็นเสื้อคลุมสีขาวได้เลือนราง จึงกลืนน้ำลาย