บทที่ 60

หลิงเฟิงพูดถลึงตาจ้องมองอย่างไม่เกรงกลัว

“พูด ใครให้รูปแกมา บอกให้แกส่งเข้ากลุ่มบริษัท?”

เขาไม่เชื่อว่าด้วยสติปัญญาอย่างเฉินเหม่ยหลิงจะเรื่องแบบนั้นได้ จะต้องมีผู้บงการอีกคนแน่นอน

ทันใดนั้นเกาหยิงเซียงก็ยิ้มเยาะ

“จู่ๆ ฉันจำได้ แกฆ่าฉันไม่ได้ เพราะฉันเป็นคนของผู้อำนวยการบริหารเย่เจิ้งหมิง ถ้าฉันถูกแกฆ่า เย่อวี่หลิวจะถูกเย่เจิ้งหมิงโจมตี ถึงขั้นถูกดึงลงจากตำแหน่ง!”

“เธออายุเพียงยี่สิบเจ็ดปี ก็ได้ขึ้นเป็นประธานบริหารของบริษัท เป็นที่น่าอิจฉาของคนตระกูลเย่!”

หลิงเฟิงยังคงสงบไม่หวั่นไหว “อึ้ม ได้ งั้นไม่ฆ่าแกแล้วก็ได้”

เกาหยิงเซียงหัวเราะอย่างตื่นเต้นทันที

“ถ้างั้นทำไมไม่รีบปล่อยฉันไปล่ะ! ไอ้เตี้ยตัวเหม็น เป็นมวยแล้วจะทำไม ยังไงซะขนไก่จะไม่มีวันบินขึ้นฟ้า!”

ผลั่วะ!

ยังพูดไม่ทันขาดคำ หลิงเฟิงก็เงื้อมือขึ้นตบคู่ต่อสู้อย่างแรง ฟันหน้าของอีกฝ่ายกระเด็นว่อน!

ทันใดนั้นเกาหยิงเซียงก็พูดด้วยความโกรธว่า “โคตรแม่มึ...”

ผลั่วะผลั่วะผลั่วะ!

หลิงเฟิงไม่ให้โอกาสพูด หากแต่ระดมตบไม่ยั้ง ตบซ้ายตบขวาตบแล้วตบเล่า ตบหน้าเป็นจังหวะสามช่า!

“โอ้ยๆๆๆ! ฉันจะฆ่าแก แกกล้าตบฉันเหรอ!”

“ผลั่วะ!”

“พรุ่งนี