ฤดูเปลี่ยนใจคนเปลี่ยน

เช้าที่อากาศไม่เป็นใจ บรรยากาศขมุกขมัวคล้ายกับว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้น้ำตาฟ้าจะกระหน่ำลงมาทั้งๆ ที่เป็นฤดูหนาว

มิราใช้กระบอกฉีดน้ำฉีดน้ำใส่ดอกไม้สดในร้านอย่างสบายอารมณ์อีกไม่กี่วันเธอจะเดินทางไปท่องเที่ยวกับปัณภัทรอย่างมีความสุขเป็นอีกหนึ่งโครงการก่อนที่จะแต่งงานกันในเดือนกุมภาพันธ์ที่จะถึง

ปัณภัทรในเสื้อสูทอย่างที่มิราคุ้นเคย เขาเป็นคนที่ต้องทำตัวให้ดูดีอยู่เสมอ นี่เองที่บรรดาเพื่อนๆ ของปัณภัทรพากันสงสัยว่าทำไมปัณภัทรถึงมาชอบผู้หญิงที่ไม่มีอะไรโดดเด่นอย่างมิราได้

“มิรา พี่จะแต่งงาน” 

ปัณภัทรกุมมือมิราไว้ มิรารู้สึกตื่นเต้นกับคำพูดของปัณภัทรก้มหน้าหลบตาคม ที่จ้องมอง

ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ มิราคิดว่าอีกประเดี๋ยวปัณภัทรต้องล้วงเอาแหวนออกมา แกล้งเสมองทางอื่นเพื่อรับมุข

แต่ตั้งนานมิราก็ยังไม่เห็นว่าปัณภัทรจะหยิบแหวนออกมา ปัณภัทรกับอึกอักอยู่ตรงนั้นสีหน้าหนักใจที่มิราเห็นว่าเขาไม่ได้แกล้งทำแต่อย่างใด

“มิรา... พี่ๆ ...คือพี่...ขอโทษด้วย” 

สุดท้ายก็หลุดคำพูดขอโทษออกมา

“ขอโทษเรื่องอะไรคะพี่ปัณ”

 แววตาฉงนในคำพูดที่แผ่วเบาดั่งกับละอองนุ่นที่พร้อมจะหลุดลอย

“พี่...พี่ กำลังจะแต่งงานกับ....นิ..รา....”

 มิราเผลอดึงมือออกจากมือของปัณภัทรอย่างแรงไม่มีคำพูดใดใดหลุดออกมาดวงตาร้อนผ่าวกลืนก้อนแข็งๆ ลงคออย่างยากเย็นอยู่ๆ น้ำตาก็เอ่อล้นออกมา

“ทำไมคะไหนพี่เคยบอกว่าอยากใช้ชีวิตร่วมกับกันมิรา”

 ไม่แม้แต่จะมองหน้าของปัณภัทร ความเสียใจน้อยใจแล่นขึ้นมาจุกที่อก

“มิราพี่ขอโทษ อย่าโกรธพี่เลยนะ เราสองคนรักกัน”

 แล้วความรักของมิราเล่า ข้างนอกร้านขายดอกไม้ของมิราฝนตกกระหน่ำลงมาหยาดฝนไหลรินตรงประตูกระจกคล้ายกับเศร้าเสียใจไปกับมิรา ดอกไม้สวยสดในร้านกับดูจืดชืดหม่นหมอง

“มิราเข้าใจ พี่ปัณกลับไปเถอะค่ะ มิราไม่อยากเจอพี่อีกเดี๋ยวนิราเขาจะเข้าใจผิด” พูดไปทั้งหมดเพียงเพื่ออยากได้ยินปัณภัทร บอกว่าไม่เป็นไรพี่จะอยู่ต่อพี่แคร์มิรา

“พี่รู้มิราพูดไปอย่างนั้น มิราโกรธเราสองคน นิราเขาไม่อยากให้มิราโกรธเขา พี่ก็เช่นกัน” 

ข้างนอกนั่นความมืดจากพายุฝนเข้าปกคุลมไปทั่วบริเวณเหมือนความมืดมนในใจของมิราในขณะนี้

“มิรา....ไม่โกรธถ้าจะโกรธใครสักคนคงเป็นตัวมิราเอง ที่ไม่ดีพอสำหรับพี่ปัณ” สะอื้นไห้จนตัวโยนน้ำตาไหลรินเหมือนหยาดฝนที่สาดซัดเข้าใส่กระจกใสจนพร่ามัว

“เราตกลงกันว่าพี่จะเป็นคนบอกเรื่องของเรากับมิราเอง นิราเขาไม่กล้าเขากลัวมิราโกรธ”

 เรื่องของเราช่างพูดได้เต็มปากเต็มคำ คำว่าเรา..เสียดแทงจิตใจของมิราเหลือเกิน ความจริงหากเป็นนิรมนมาบอกเธอเองเธออาจให้อภัยได้ แต่ก็ไม่แน่มิราไม่ได้เป็นคนดีขนาดนั้น

มิราใช้มือดันหลังของปัณให้ออกไปนอกร้านทั้งๆ ที่ฝนกำลังตก

“มิราฟังพี่ก่อน มิรา...มิรา”

 บิดกุญแจปิดประตูจากด้านในหันหลังพิงประตูน้ำตาไหลรินไม่หยุด ปัณภัทรทุบประตูเรียกมิราสักพัก มิราปล่อยให้ตัวเองสะอื้นไห้อย่างที่ไม่เคยคิดว่าจะเศร้าเสียใจเรื่องอะไรได้ขนาดนั้น ปัณภัทรยังเรียกมิราอยู่อย่างนั้นสักพักนิรมนก็ถือร่มกันฝนคันโตมารับปัณภัทรเดินจากไปพร้อมกัน

มิราทรุดตัวลงกับพื้นปาดน้ำตาที่ไหลรินพยายามสะกดกั้นอารมณ์เศร้าโดยหาเหตุผลต่างๆ มาหักล้างกันให้คลายความเศร้าโศกแต่ก็ไม่เป็นผล

บิดกุญแจกระชากประตูเปิดออกอย่างแรง เดินออกไปข้างนอกเพื่อที่จะตะโกนถามคนทั้งคู่ว่าทำไมทำกับเธอแบบนี้ด้วยอารมณ์เศร้าโศกที่เปลี่ยนเป็นอารมณ์โกรธ

แต่ทว่าไม่มีแม้แต่เงา เหลือบตามองเป็นการ์ดเชิญสีชมพูถูกเสียบไว้ที่ตู้ไปรษณีย์หน้าร้าน

ซองสีชมพูหวานมิราดึงการ์ดข้างในออกมาดู รูปบนการ์ดที่ถ่ายแบบฟรีเวดดิ้งสวยงามสะดุดตา

ปัณภัทรโอบกอดนิรมน ชุดแต่งงานราคาแพงสุดสวยบ่งบอกถึงฐานะของเจ้าบ่าวที่ทุ่มเงินเพื่องานนี้โดยเฉพาะ

ด้านหลังซองเขียนด้วยลายมือของนิรมนที่มิราจำได้ดี

แกต้องไปนะถ้าหากแกอภัยให้ฉัน

เรารักกันและพี่ปัณเขายืนยันว่ารักฉัน

ตบมือข้างเดียวมันไม่ดังแกก็รู้

แต่เราทั้งคู่อยากให้แกมาจริงๆ

มิรายกมือขึ้นปิดปากปล่อยให้น้ำตาไหลรินอยู่อย่างนั้นน้ำตากับหยาดฝนปนเปกันไปเมื่อหยาดฝนสาดซัดทั้งตัวและหัวใจของมิราจนเปียกปอน

สวนสาธารณะแห่งหนึ่งร่มครึ้มไปด้วยแมกไม้สีเขียวสบายตา มิรายืนนิ่งอยู่ตรงศาลพระพรหมกลางสวนสาธารณะ ปล่อยน้ำตาไหลริน ความจริงมิรายังไม่สามารถหยุดความเศร้าทั้งหมดที่มีในเวลาที่ผ่านมาได้ต่างหาก

“ทำไมต้องเล่นตลกกับลูกด้วยพระพรหมเจ้าขา”

 สิ่งศักดิ์สิทธิ์ไม่มีจริงมิรารู้ดี เพียงแค่มิราต้องการกล่าวโทษใครสักคนเท่านั้นหากไม่มีใครให้กล่าวโทษนอกจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์เท่านั้นที่เป็นที่ระบาย

สะอื้นจนนึกสงสารตัวเอง

“ท่านทำไมไม่ให้โอกาสลูกบ้าง” 

เพียงได้พร่ำรำพันหรือได้ระบายเสียบ้างก็ยังดี

อยู่ๆ ก็มียายแก่คนหนึ่งเดินตรงมาหามิราที่นั่งอยู่หน้าศาลพระพรหม

“หนูยายไม่ได้กินข้าวมาหลายวันแล้ว ขอเงินยายหน่อยได้ไหม” 

มิราล้วงกระเป๋าหยิบเงินจำนวนหนึ่งส่งให้ยายแก่ร่างกายซูบผอมปาดน้ำตาที่ไหลริน

“ขอบใจนะหนู”

“หนูเป็นอะไร”

“เปล่าค่ะเพียงแต่หนูคิดว่าพระพรหมท่านช่างลำเอียงเสียจริง ลิขิตให้หนูเกิดมาหน้าตาขี้เหร่แล้วยังไม่ให้มีสิทธิ์เลือกได้เหมือนคนอื่นเขาอีก”

“ท่านอาจยังไม่เห็นหนู ว่าหนูต้องเจอกับอะไรบ้าง พระพรหมท่านต้องทำงานหนักเพราะคนบนโลกนี้มีตั้งหลายคนอาจดูแลไม่ทั่วถึงหนูลองขอพรดูสิ”

 มิรานิ่งคิดที่ผ่านมาเธอไม่เคยเชื่อเรื่องแบบนี้เท่าไหร่ที่

“ลองดูนะ ไม่เสียหายอย่างน้อยก็เพื่อความสบายใจ ความหวังเท่านั้นที่ทำให้เราสุขใจ”

มิรายิ้มบางๆ แทนคำตอบ

“ยายขอให้หนูสมหวังในสิ่งที่ต้องการมีความสุขสมบูรณ์สมปรารถนา”