chapter 11

“แน่ใจหรือว่าที่เธอพูดมาเป็นความจริงหลิน”

“ทำไมหรือคะ คุณไม่เชื่อในสิ่งที่เล่าใช่ไหมคะ?” ร่างโปร่งบางหันมา ปลายมือเล็กยกขึ้นซับน้ำตาบนใบหน้า

“หลินรู้อยู่แล้วละคะ เรื่องที่เล่าไปคุณคงไม่เชื่อ แต่จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ช่างเถอะ ยังไงเส้นทางชีวิตของเราก็คงจะเจอกันเพียงแค่คืนนี้ เพราะผู้ชายอย่างคุณก็ทำเหมือนหมาหยอกไก่ ถ้าได้ก็เอาไม่ได้ก็ไม่สนใจ หรือไม่ถ้าได้แล้วก็แล้วกันไป จะสนใจไปทำไมผู้หญิงง่ายๆ สมใจก็ต้องทิ้งไปอย่างไม่ใยดี ใช่ไหมคะ?”

นลินเอ่ยถามอย่างคนที่เข้าใจนิสัยผู้ชาย อะไรได้ยากก็จะยิ่งพยายามเอามาครอบครองให้ได้ เพราะถือว่าเป็นศักดิ์ศรี และเมื่อได้ครอบครองแล้วคนที่รู้จักคุณค่าก็จะรักษาไว้อย่างดี นำมาประดับชีวิตตลอดไป แต่ใครที่ไม่รู้คุณค่าก็เหมือนวานรได้แก้ว ที่คอยแต่จะทิ้งขว้าง จนเมื่อสูญเสียไปนั่นแหละถึงได้รู้ค่า แต่สำหรับอะไรที่ได้มาง่ายก็จะทิ้งง่ายๆ เพราะว่ามันไร้ค่าไร้ราคา

ร่างโปร่งบางก้าวเดินไปหาร่างหนาใหญ่อย่างเชื่องช้า สองมือเล็กวางบนอกกว้างขยับลูบไล้เบาๆ และเคลื่อนไปตามบ่ากว้าง ก่อนจะโอบรอบลำคอแกร่ง มือเล็กเรียวข้างหนึ่งลูบไล้หยอกล้อกับติ่งหูและใบหน้าคมคร้าม ดวงตากลมโตเป็นประกายแพรวพราวระยับสบกับดวงตาคมกริบ ใบหน้าขาวสวยแย้มยิ้มหวานฉ่ำเชื่อม

“ผู้ชายอย่างคุณ เป็นแบบไหนหรือคะ?” ปลายนิ้วเล็กๆ ลากไล้ปลายคางหนาและไปหยุดที่ริมฝีปากหนา ขนตามเรือนกายโปร่งบางลุกชันเมื่อริมฝีปากหนาขบเม้มปลายนิ้ว

“แบบไหน...อะไรล่ะ?” เทพกานต์เอ่ยถาม ปลายลิ้นสากระคายยื่นออกมาตวัดไล้หยอกล้อกับปลายนิ้วยาวเรียว

“ก็แบบว่ายิ่งยากก็ยิ่งอยากได้ หรือว่าเป็นพวกไม่ว่าได้ยากหรือง่ายในเมื่อฉันเบื่อฉันก็ทิ้งง่ายๆ ไงคะ”

“แหมเธอนี่ปากดีจริงๆ ฉันอยากรู้เสียแล้วซิ ไอ้ปากอวบอิ่มนี่จะหวานเหมือนคำพูดช่างต่อว่าต่อขาลหรือเปล่า” ใบหน้าคมคร้ามโน้มไปด้านหน้าอย่างเชื่องช้าจุดหมายปลายทางคือริมฝีปากอวบอิ่มที่กำลังขยับยั่วยุอารมณ์ปรารถนาให้ลุกโพลงตลอดเวลา

“แหม...จะรีบไปไหนละคะคุณขา...” นิ้วยาวเรียวยกขึ้นวางบนริมฝีปากหนาและค่อยๆ ดันใบหน้าคมคร้ามให้ถอยห่าง แขนเสลายกขึ้นโอบรอบลำคอแข็งแร่ง ลูบไล้ต้นคอและเส้นผมหนานุ่ม ริมฝีปากอวบอิ่มเผยออ้าเล็กน้อยและส่งเรียวลิ้นเล็กสีชมพูออกมาไล้เลียริมฝีปากพลางเขย่งเท้าจากพื้นจนปลายจมูกโด่งเป็นสันสัมผัสกับปลายคางหนา ดวงตากลมโตเหลือบขึ้นไปจนสบกับดวงตาคมกริบที่มองการกระทำของเธออย่างอยากรู้และรอคอยด้วยหัวใจเต้นระทึก

มือใหญ่ยกขึ้นวางบนสองลำแขนเสลา ขยับเคลื่อนไปตามลาดไหล่กว้างแล้วเคลื่อนไปบีบนวดลำคอระหง ผิวเนื้อเนียนนุ่มและมีกลิ่นหอมจากทั้งกลิ่นกายสาวและกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ คล้ายกลิ่นของดอกไม้ชนิดหนึ่งซึ่งเขาจำชื่อไม่ได้ แต่เป็นหนึ่งในไม่กี่กลิ่นที่เขาโปรดปราน

ปลายนิ้วยาวใหญ่ลากไล้บนหน้าอกกว้างและนุ่มนิ่มแล้วเคลื่อนไปตามลำคอระหงอย่างเชื่องช้า พร้อมบีบนวดไปด้วยจนถึงท้ายทอย ซึ่งวันนี้นลินเกล้าผมเป็นมวยและปล่อยปลายผมให้ลงมาคลอเคลียไหล่ทำให้ยิ่งเพิ่มความเซ็กซี่ที่กระตุ้นให้กายหนุ่มเร่าร้อนเร็วยิ่งขึ้น

“จะไม่อยู่สนุก...” นิ้วเล็กลากไล้บีบนวดลำคอแข็งแกร่ง ใบหน้าขาวสวยแหงนหงายไปด้านบนให้ชายหนุ่มได้เห็นการยั่วยวนอารมณ์ปรารถนาให้ยิ่งลุกลามเหมือนไฟที่กำลังไหม้กองฟาง ปลายลิ้นเล็กสีชมพูลากไล้ไปตามเรียวปากนุ่ม ริมฝีปากแย้มยิ้ม ดวงตาเป็นประกายหวานเชื่อมและเชิญชวน นิ้วเล็กลากไล้ลงมาตามข้างแก้มตอบและเคลื่อนกลับขึ้นไปพร้อมกดน้ำหนักมือให้ใบหน้าคมคร้ามโน้มลงมาจนริมฝีปากของทั้งสองคนแนบชิดกัน

“กันก่อนหรือคะ” หญิงสาวถามเสียงหวานนุ่มและเว้าวอน บดเบียดเรือนกายนุ่มนิ่มกับร่างหนาใหญ่ กดคลึงริมฝีปากนุ่มกับปากหนาร้อน ปลายลิ้นเล็กๆ ยื่นออกไปไล้เลียทำเหมือนจะสอดแทรกเข้าไปหาความอบอุ่นในโพรงปากนุ่ม แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ

เทพกานต์ไม่ยอมให้หญิงสาวทำดังต้องการ มือใหญ่ลากไล้ไปบนผิวกายเนียนและนุ่ม แขนแกร่งสอดระหว่างลำตัวระหงดึงรั้งเข้ามาจนแนบชิด ริมฝีปากหนาขบเม้มบดคลึงเรียวปากนุ่ม ปลายลิ้นสากระคายลากไล้พลางแยกสองเรียวปากออกจากกันและสอดแทรกปลายลิ้นไปกระเซ้าเย้าแหย่ช่องปากเล็กอยู่สองสามครั้งก่อนจะสอดแทรกปลายลิ้นเข้าไปในโพรงปากนุ่ม

“อืม...หลิน...” ความหวานเชื่อมที่ได้รับและการตอบสนองอย่างฉ่ำนุ่มแต่ไม่ประสาทำเอาเรือนกายหนุ่มร้อนผ่าวและปั่นป่วน ส่งปลายลิ้นสากร้อนซอกซอนแต่งแต้มตามกระพุ้งแก้มและไรฟัน เที่ยวท่องไปในความนุ่มนิ่มและหอมหวานเหมือนได้เจอท้องทุ่งดอกไม้สวยสดที่มีน้ำเลี้ยงดอกไม้ทิพย์

สัมผัสร้อนผ่าวทำเอาขนในเรือนกายลุกชัน เหมือนมีเปลวไฟร้อนผ่าวเคลื่อนไหวอยู่ตรงกึ่งกลางท้องน้อย สร้างความป่วนปั่นและสยิวซ่านทรวง แต่นลินต้องรีบขจัดเพลิงไฟที่เริ่มลุกลามให้ดับมอดสนิทในเร็วไว ด้วยในหัวใจมีเพียงความร้อนรุ่มและเจ็บปวด เมื่อเห็นเทพกานต์กำลังเผลอ เพราะหลงใหลในรสเสน่หาจนไม่รู้เลยว่ากำลังจะมีบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้นกับตัวเอง

แพรพนัสเลี้ยวช็อปเปอร์คันโปรดเข้าไปจอดแอบไว้ใต้ต้นไม้ใหญ่ มือเล็กจับแว่นตาป้องกันฝุ่นละอองและหมวกกันน็อคถอดออก พร้อมสะบัดศีรษะเบาๆ ให้ผมที่ยุ่งๆ และพัวพันกันอยู่เรียงตัวอย่างเป็นระเบียบและเรียบร้อย แสงไฟจากหลอดนีออนหน้าโรงแรมส่องสะท้อนกระจกเงา ร่างเล็กบางเอนตัวไปด้านหน้าเล็กน้อยเพื่อมองตัวเองว่าดูดีพอหรือยัง มือเล็กจับปลายคางหันไปมาสองสามครั้งสลับยกขึ้นเสยผมให้เข้าทรง

ดวงตากลมโตตวัดมองที่อาคาร ก่อนก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ ซึ่งมีพรายน้ำสามารถส่องสว่างในที่มืดได้ แล้วผ่อนลมหายใจออกจากปอดอย่างโล่งอก เธอมาทันเวลาเพื่อนรักเลิกงานอย่างเฉียดฉิว นี่ถ้าหากมาสายกว่านี้ละก็...

“ฉันก็รู้ว่าบ้านเรารถมันติด รู้แล้วทำไมถึงไม่รีบมาให้มันเร็วกว่านี้ล่ะและ...” ศีรษะทุยส่ายไปมาเบาๆ เมื่อคิดถึงคำพูดที่พ่นออกจากริมฝีปากสวยและอวบอิ่มราวกับรถด่วนที่ไม่มีวันสิ้นสุด

“ถ้ารถไม่ติด แล้วจะวิ่งได้ยังไงกันล่ะหลินก็...”