ตอนที่ 4 ตบจูบ

ตอนที่ 4 ตบจูบ

@ช่วงบ่าย

"น้องแอมเข้ามาหาผมหน่อย" เสียงเรียกจากบอสดังขึ้นที่โต๊ะทำงานของเลขาด้านนอกด้วยเครื่องมือสื่อสารชนิดหนึ่ง

"ค่ะ" ฉันรับปากแล้วลุกออกจากเก้าอี้เดินเข้าไปหาเขาที่ด้านในห้องทำงานส่วนตัว

"มีอะไรให้รับใช้คะ" เปิดประตูเข้าไปแล้วเอ่ยถามทันที

"ชงกาแฟให้ผมแก้วนึงสิ" เขาก้มหน้าพูดสายตาจับจ้องอยู่ที่งานตรงหน้า

"ได้ค่ะ" รับคำเสร็จฉันจึงหมุนตัวแล้วเดินออกไป ฉันเลือกชงเป็นกาแฟสูตรประหยัดแต่เน้นคุณภาพ รับรองหายง่วงแถมตาสว่างทันทีเพราะความขม

"ก๊อก ก๊อก ก๊อก"

"เชิญครับ"

"กาแฟค่ะ" ฉันเดินเข้ามาแล้วว่างแก้วกาแฟร้อนลงให้เขาบนโต๊ะทำงานพร้อมกับน้ำเปล่าอีกหนึ่งแก้ว

"เดี๋ยว...ในแก้วนี้ใส่อะไรมาบ้าง" ฉันกำลังจะหมุนตัวเดินออกไป อยู่ๆเขาก็ถามขึ้น

"กาแฟกับน้ำร้อนไงคะ" ตอบจริงๆไม่ได้กวนเลยสาบาน

"กาแฟกี่ช้อน" สีค่อนข้างเข้มจัด เพราะไม่มีคอฟฟีเมตและน้ำตาลเลย เป็นกาแฟเพียวๆสามช้อน

"สองช้อนค่ะ" ที่จริงใส่มาสาม

"ทีหลังผมขอน้ำตาลกับคอฟฟีเมตด้วยนะครับ ส่วนแก้วนี้ผมดื่มให้ก็ได้ เดี๋ยวจะเสียน้ำใจคุณอุตส่าห์ชงมาให้แล้ว" ฉันทำหน้าเฉยๆอยากจะขำแต่ต้องเก็บอาการเอาไว้

"ค่ะ" ฉันหมุนตัวเดินออกไป ไม่คิดว่าเขาจะดื่ม ฉันเดินยิ้มออกมาด้วยความสบายใจ ฉันออกมานั่งทำงานต่อ ตรงไหนที่ไม่เข้าใจฉันก็จะถามและจดลงสมุด

@ช่วงเย็นหลังเลิกงาน

"น้องแอม วันนี้รีบกลับบ้านหรือเปล่า" น้องแอม...ฟังดูลื่นหูเชียว ฉันอายุน้อยกว่าเขาเกือบสิบปี เรียกแบบนี้ก็ดีกว่าเรียกว่ายัยขี้เหร่แหละ

"ทำไมคะ"

"ผมจะชวนคุณไปทานข้าวเย็น ไปนะ" ทานด้วยกันแค่มื้อกลางวันก็พอแล้วมั้ง

"ไม่ไปค่ะ ฉันจะกลับไปทานข้าวกับคุณพ่อคุณแม่ที่บ้านค่ะ"

"ไม่เป็นไร งั้นเอาไว้วันหลังก็ได้ ทำงานวันแรกเป็นยังไงบ้างครับ"

"พอได้ค่ะ ตรงไหนที่ไม่เข้าใจฉันก็ถามคุณวินเลย ไม่รู้คุณวินจะรำคาญหรือเปล่า" ซึ่งตอนนี้เขาไม่อยู่น่าจะไปเข้าห้องน้ำเตรียมตัวกลับบ้าน ในบางครั้งฉันเห็นเขายุ่งๆก็อดที่จะรู้สึกเกรงใจไม่ได้ แต่เขาก็หันมาอธิบายด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ทำให้ฉันต้องเอ่ยขอโทษเขาไปหลายครั้ง แต่เขาก็ตอบกลับมาว่าไม่เป็นไร

"มันไม่กล้ารำคาญคุณหรอก ถ้าไอ้วินมันยุ่งหรือไม่อยู่ คุณเข้าไปถามผมได้เลยนะ"

"ค่ะ" ปิดคอมพิวเตอร์จัดเก็บเอกสารเข้าที่เตรียมตัวกลับบ้าน พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่

"ขับรถกลับบ้านดีๆนะครับ" ฉันไม่ได้ตอบอะไรแต่เลือกที่จะหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกไปเลย

ฉันกลับมาถึงบ้านเห็นรถของคุณพ่อจอดอยู่ก่อนแล้ว แสดงว่าท่านกลับมาถึงแล้ว ฉันเดินเข้าบ้านเจอกับคุณแม่พอดี

"คุณแม่ขา..."

"กลับมาแล้วเหรอลูก ทำงานวันแรกเป็นยังไงบ้าง"

"เรื่อยๆค่ะ"

"ลูกเขยแม่สอนเองกับมือเลยหรือเปล่า"

"คุณพ่อเล่าให้คุณแม่ฟังแล้วเหรอคะ"

"ก็ใช่สิ"

"เขาไม่ได้สอนเองหรอกค่ะ เขาให้แอมไปเรียนงานกับเลขาของเขาก่อน ถ้าแอมทำงานของเลขาได้ทุกอย่างแล้ว เขาถึงจะสองงานบริหารให้แอมค่ะ"

"แม่ว่าก็ดีนะเริ่มจากงานง่ายๆก่อน"

"แอมก็ว่าดีค่ะ ถ้าขืนให้เขาสอนงานให้แอมตั้งแต่วันแรก คงได้ประสาทแดกแน่" เผลอเป็นไม่ได้จ้องจะลวนลามฉันตลอด วันนี้ก็ได้ทั้งกอดทั้งจูบ พรุ่งนี้ฉันจะต้องเจอกับอะไรบ้างก็ยังไม่รู้เลย มากกว่านี้ก็เจอมาแล้วแค่นี้ช่างมันเถอะ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว

"เขาทำอะไรลูกสาวแม่หรือเปล่า" คุณแม่ถามฉันด้วยสีหน้าเป็นห่วง

"เปล่าค่ะ อยู่ในที่ทำงานเขาดูเป็นผู้ใหญ่มากเลย ไม่เหมือนคุณธรณ์ที่แอมเคยรู้จักสักนิดเลยค่ะ" ฉันหมายถึงเวลาที่อยู่ต่อหน้าคนอื่น ยกเว้นอยู่กันสองคน

"พ่อถึงได้บอกไงว่าให้ลูกลองศึกษาดูนิสัยใจคอกันไปก่อน บางมุมของเขาที่แอมไม่เคยเห็นแอมก็อาจจะได้เห็นก็ได้" คุณพ่อเดินเข้ามาพูดสมทบด้วยพอดี

"คุณวินเลขา บอกว่าคุณธรณ์เวลาทำงานดุค่ะ"

"กลัวหรือเปล่า"

"เขายังไม่เคยดุแอมนี่คะ"

"ทานข้าวกัน วันนี้แม่เราทำอะไรให้กินก็ไม่รู้ หอมไปทั้งบ้านเลย" ได้กลิ่นแล้วก็หิว

"ค่ะ" ฉันคุณพ่อและคุณแม่พากันไปนั่งรับประทานอาหารเย็นด้วยกัน พูดคุยเรื่องทั่วๆไปตามประสาพ่อแม่ลูก

เช้าวันใหม่

@บริษัท

"น้องแอม...ผมขอกาแฟแก้วนึงครับ" วันนี้ขอกาแฟแต่เช้าเลยแฮะ ไม่รู้เมื่อคืนไปทำอะไรมา

"ได้ค่ะ" สักครู่ฉันก็เคาะประตูแล้วเดินเอากาแฟเข้าไปให้ ในแบบประหยัดเหมือนเดิมสามช้อนไม่มีขาดไม่มีเกิน

"กาแฟค่ะ" เขาเบนสายตามองลงไปในแก้วกาแฟที่ฉันวางลงบนโต๊ะพร้อมกับน้ำเปล่าอีกหนึ่งแก้วเหมือนเดิม

"คอฟฟีเมตล่ะ" มองดูก็รู้ว่าไม่มี แล้วถ้าให้เดาน้ำตาลก็คงไม่มีเหมือนกัน

"ดื่มแบบนี้แหละค่ะ ดีต่อสุขภาพ" ฉันพูดจริงๆนะ คุณพ่อของฉันท่านก็ดื่มแบบนี้เหมือนกัน แต่เนื้อกาแฟแก้วนี้อาจจะมากไปหน่อย

เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวที่เขานั่งอยู่แล้วจับจ้องสายตามองมาที่ฉันนิ่งๆ เท้าค่อยๆก้าวเข้ามาหาฉันทีละก้าว ส่วนฉันก็ถอยหลังนี้ เขากำลังจะทำอะไรกับฉันกันแน่ หรือว่าเขาจะโกรธที่ฉันแกล้งไม่ใส่คอฟฟีเมตกับน้ำตาลมาให้

ในที่สุดผมก็สามารถต้อนให้แผ่นหลังของเธอติดผนังจนได้ บังอาจมาแกล้งผม ตาผมขอแกล้งกลับบ้างแล้วกัน ผมยกแขนทั้งสองข้างขึ้นยันผนังห้องเอาไว้เพื่อล็อคตัวเธอไม่ให้หนี

"คุณจะทำอะไรคะ"

"ไม่มีน้ำตาล ไม่มีคอฟฟีเมต งั้นผมขอความหวานจากคุณก็แล้วกัน" พูดจบผมจึงรีบฉกฉวยริมฝีปากอวบอิ่มของเธอทันทีแต่เธอก็รีบผลักผมออกทันทีเช่นกัน

"เพียะ!!" เธอตบมาที่ใบหน้าของผม ได้! ถ้างั้นขอจูบอีกทีแล้วกัน

"อื้อ..." ริมฝีปากของผมกดหนักๆลงไปที่ริมฝีปากของเธอ เธอดิ้นแล้วผลักผมออกอีกครั้ง

"เพียะ!!" ตบอีกก็จะจูบอีก ครั้งนี้ผมเลือกที่จะล็อคศีรษะของเธอด้วยฝ่ามือของผมแล้วเริ่มบดขยี้ริมฝีปากของเธอด้วยริมฝีปากของผมให้หนักขึ้นกว่าเดิม

ผมจูบเธออยู่สักครู่จนรู้สึกว่าเธอนิ่งไป ผมจึงยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระ ยอมผละออกมาอย่างเสียดาย ตอนแรกก็ว่าจะแค่หยอกเล่น ไม่คิดว่าจะรุนแรงขนาดนี้ จะโกรธหรือเปล่าวะ...เธอยกมือขึ้นทำท่าจะตบผมอีกครั้งด้วยใบหน้าแดงกล่ำเพราะเธอขาวมาก

"เอาสิ ถ้าตบอีกผมก็จะจูบคุณอีก ให้มันรู้กันไปว่าหน้าของผมกับริมฝีปากของคุณใครมันจะทนกว่ากัน" พูดด้วยสีหน้าจริงจัง แต่ในใจของผมโคตรสงสารเธอเลย

"ไอ้ทุเรศ!!"

"ผมก็เป็นแบบนี้แหละ คุณแกล้งผมก่อนเอง เมื่อวานผมก็ยอมดื่มให้แล้ว วันนี้ยังจะแกล้งผมอีก" แล้วผมก็รู้ด้วยว่ากาแฟที่เธอใส่มาให้มันต้องมากกว่าสองช้อนแน่นอน ขมปี๋เลย!

"ฉันหวังดี!" เธอตอบเชิดๆ

"บอกรักผมสิ แล้วผมจะยอมเชื่อ" ผมพูดยิ้มๆ อย่าโกรธนะแค่จูบขำๆเอง

"ฝันไปเถอะ!" คนเจ้าเล่ห์จะให้ฉันบอกรักก่อนฝันไปเถอะ ฉันไม่มีวันเสียรู้คุณแน่

"ครั้งหน้าขอกาแฟสองช้อน คอมฟีเมตสอง น้ำตาลสองนะครับ...ฟอด!!" เขาพูดด้วยใบหน้ายิ้มๆแล้วก้มลงมาหอมแก้มฉันอีกหนึ่งครั้ง ก่อนที่จะเดินหมุนตัวกลับไปนั่งทำงานตามเดิม ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น อี๋! ไอ้บ้านี่ ทำไมฉันจะต้องเสียเปรียบอีตานี่อยู่ร่ำไป

"คุณแอมเป็นอะไรครับหน้าแดงๆ"

"เปล่าค่ะ แอมขอตัวไปเข้าห้องน้ำสักครู่นะคะ" ฉันเดินหนีคำถามเมื่อสักครู่เข้าห้องน้ำไป ขอเข้าไปสงบสติอารมณ์ของตัวเองสักครู่

"ไอ้วิน ชงกาแฟมาให้กูใหม่แก้วนึงซิ" เสียงของคนด้านในดังขึ้นที่โต๊ะทำงานเลขาอีกครั้ง

"ครับ" ไม่นานไอ้วินมันก็ถือแก้วกาแฟแก้วใหม่เดินเอาเข้ามาให้ผม

"บอสไปทำอะไรเธอเหรอครับ"

"ทำไมเธอเป็นอะไร"

"ผมเห็นเธอตาแดงๆวิ่งเข้าห้องน้ำไปแล้วครับ"

"ร้องไห้หรือเปล่าวะ แหย่เล่นนิดเดียวเอง ยัยนั่นไม่น่าจะใจเสาะขนาดนั้นหรอกมั้ง”

"ผมก็ไม่รู้เหมือนกันไม่กล้ามองเต็มๆตา บอสก็เบาๆมือหน่อยสิครับ"

"มึงดูกาแฟที่เธอชงมาให้กูดิ ขมแบบนี้ไม่ไหวหรอกมั้ง" ใครจะไปกินได้ พอดีผมชอบกินของหวาน

"กาแฟดำไงครับดีต่อสุขภาพ เหล้าขมกว่านี้บอสยังดื่มได้เลย" มันไม่เหมือนกันเว้ย

"ไอ้วิน!" เดี๋ยวนี้กล้าสั่งสอนกูเหรอ...ผมส่งสายตาด่ามัน

"สงสารเธอครับ บอสรุกหนักแบบนี้เดี๋ยวเธอไม่มาแล้วจะทำยังไง" ก็จริงอย่างที่ไอ้วินมันพูด

"เออๆ เดี๋ยวกูไปง้อ เธอเรียนงานกับมึงเป็นยังไงบ้าง"

"เธอก็ดูตั้งใจดีนะครับ"

"ขอบใจมาก ถ้าเห็นเธอร้องไห้มึงต้องรีบมาบอกกูเลยนะ"

"ครับ ผมขอตัวไปทำงานต่อก่อนนะครับ" ไอ้วินเดินออกจากห้องทำงานส่วนตัวของผมไปแล้ว ผมยกกาแฟแก้วที่ไอ้วินชงมาให้ขึ้นดื่มแต่สายตาดันมองไปที่กาแฟแก้วที่ยัยเด็กดื้อนั่นชงมาให้...