ตอนที่ 5 ต่อรอง / เฮียช้าง

ตอนที่ 5 ต่อรอง / เฮียช้าง

“ก๊อกๆๆ” เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นแต่เช้า คชาลุกออกจากที่นอนเดินไปเปิดห้องด้วยท่าทางงัวเงีย

“ว่ายังไงครับเมีย มาเคาะประตูเรียกผัวแต่เช้า” เมื่อเห็นว่าเป็นใครที่มาเคาะประตูเรียก ใบหน้าของเขาก็ยิ้มต้อนรับเธอทันที

“นี่คุณพูดจาให้มันดีๆหน่อย เดี๋ยวใครมาได้ยินเข้า ฉันจะเสียหาย” น้ำหวานหันซ้ายมองขวา ดีที่บนนี้ไม่มีใคร

"ทีหลังไม่ต้องเคาะนะครับ เปิดแล้วเดินเข้ามาเลยผมอนุญาต...ป่ะ" เขาทำท่าชวนเธอเข้าห้องอย่างขี้เล่น

"นี่คุณ เล่นไม่เลิกเลยเนาะ" น้ำหวานบ่น สีหน้าของเธอไม่ได้รู้สึกว่าอยากเล่นด้วยเลยสักนิดเพราะตอนนี้เธอปวดท้องอยากเข้าห้องน้ำ

“เป็นอะไรครับ”

“ฉันปวดท้อง ช่วยไปอยู่เป็นเพื่อนคุณหนูให้ฉันหน่อยสิ”

“ยัยหนูตื่นแล้วเหรอ”

“ตื่นตั้งแต่ตีสี่แล้วค่ะคุณป๊ะป๋า” เด็กเล็กมักจะตื่นเร็วแบบนี้เสมอ คชาพยักหน้ารับแล้วเดินตามเมียเข้ามาอีกห้อง เขาล้มตัวนอนลงไปบนเตียงเล่นกับลูกสาว ส่วนน้ำหวานก็หายเข้าห้องน้ำไปนานมากๆ

น้ำหวานกลับออกมาอีกทีเธออาบน้ำเสร็จพร้อมกับชุดใหม่เดินออกมาเรียบร้อย

“เสร็จแล้วขอผมไปอาบน้ำบ้างนะ”

“ขอบคุณนะคะ” เธอเอ่ยขอบคุณเขา ถ้าไม่ได้เขาเธอคงแย่ ช่วงเช้าเธอต้องเข้าห้องน้ำเป็นประจำแบบนี้ทุกเช้าระบบขับถ่ายดีเวอร์อย่างกับตั้งนาฬิกาปลุก

“ไม่เป็นไรครับ มีอะไรก็เรียกผมได้” คชาต่างหากที่ต้องขอบคุณเธอ เขาเดินเข้าไปใกล้เธอแล้วลักหอมแก้มเธอฟอดใหญ่ แว่นตาเกือบล่วง แล้วรีบวิ่งหนีออกจากห้องไปก่อนที่จะโดนเธอด่า

“คนอะไรหน้าด้านหน้าทน เด็กนั่งมองอยู่หัวโด่งไม่คิดจะเกรงใจเด็กบ้าง” เธอบ่นไล่หลังเขาไปแล้วหันมายิ้มให้คุณหนู

“คุณหนูขา...ดูป๊ะป๋าของคุณหนูสิคะ แกล้งพี่หวานอีกแล้ว” เด็กน้อยยิ้มชอบใจก่อนที่จะคลานมานั่งบนตักของเธออย่างออดอ้อน

น้ำหวานจัดการจับคุณหนูของเธออาบน้ำและแต่งตัวสวมชุดกระโปรงสีหวานน่ารักๆ ในระหว่างที่กำลังแต่งตัวให้คุณหนูน้อยอยู่นั้น เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น แล้วก็ตามมาด้วยคนตัวสูงเดินยิ้มแฉ่งเข้ามา...เมื่อคืนได้ขึ้นสวรรค์มา เช้านี้ก็เลยอารมณ์ดีเป็นพิเศษ

“เข้ามาทำไมคะ”

“ผมจะไปทำงานแล้ว ขอหอมแก้ม...ลูกหน่อย” ตอนแรกก็ว่าจะขอหอมแก้มเธอแต่พอเห็นสายตาดุๆบนใบหน้าหวาน เขาก็เลยเปลี่ยนใจไปหอมแก้มลูกแทน

“คุณคชา...เรามีเรื่องต้องตกลงกันค่ะ”

“เรียกผมว่าคุณช้างก็ได้ ผมอนุญาต”

“ได้...คุณช้าง เรามีเรื่องต้องตกลงกัน”

“ผมไม่มีเรื่องอะไรจะตกลงกับคุณ ผมไปทำงานก่อนนะครับ” คชารู้ว่าเธอจะพูดเรื่องอะไร ซึ่งเขาไม่มีทางยอม เขาทำท่าจะเดินหนี แต่คนตัวเล็กก็ไม่ยอมเช่นกันเธอเดินเข้ามาดักหน้าแล้วเท้าเอวมองหน้าเขาด้วยสายตาเอาเรื่อง

“ผมรู้ว่าคุณจะพูดเรื่องอะไร เอาน่า...คุณจะคิดมากทำไม คุณเป็นเมียผมแล้ว ถูกเนื้อต้องตัวนิดๆหน่อยๆไม่เป็นไรหรอกน่า” นิดๆหน่อยๆพูดมาได้!

“ถ้างั้นฉันจะลาออก ถ้าอยากฟ้องก็ฟ้องไป เพราะฉันคงไม่มีให้” เธอคิดว่าเขาไม่น่าจะใจร้ายกับเธอขนาดนั้น ถ้าตัดเรื่องอย่างว่าทิ้งไปเขาก็ดูใจดีอยู่นะ

“ไม่เอาน่าเมีย...” เสียงสองของผู้ชายตรงหน้าทำท่าออดอ้อน น้ำหวานถึงกับเบะปาก ผู้ชายคนนี้ตอแหลใช้ได้ ขนาดเธอเป็นผู้หญิงยังไม่เคยทำเสียงได้แรดเท่าเขาเลย

“ฉันไม่ใช่เมียคุณ อย่ามาเรียกฉันแบบนี้อีก ถ้าคนอื่นในบ้านมาได้ยินเข้า ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน” ใบหน้าของเธอคงหนาสู้เขาไม่ได้

“ผมยินดีบอกกับทุกคนว่าคุณเป็นเมียผมนะแว่น” น้ำหวานไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรเขาถึงต้องเล่นใหญ่ขนาดนี้ด้วย

“เราไม่ได้รู้จักกันมาก่อน เห็นแบบนี้ฉันก็เลือกนะคุณ”

“ผมไม่ดีตรงไหน”

“แล้วคุณคิดว่าคุณมีดีอะไรบ้างล่ะ”

“ผมหล่อ”

“หลงตัวเอง!”

“ผมรวย” ตอบอย่างมั่นใจทุกข้อ

“คุณมีดีแค่นี้!...ฉันไม่เอาหรอกนะ” ความมั่นใจที่เคยมีมาตลอดถูกผู้หญิงตรงหน้าทำลายจนไม่เหลือ

“ผมทำงานเก่ง เลี้ยงคุณไปตลอดชีวิตได้สบายมาก” พยายามขุดหาข้อดีของตัวเองออกมาให้ได้

“คุณสำส่อน ยังไม่รู้ตัวอีก” อื้อหือคำนี้จี๊ดเลย!

“ผมเป็นผู้ชาย เมียก็ไม่มี ซื้อกินบ้างมันจะเป็นอะไรไป” เข้าข้างตัวเองสุดๆ!

“เหรอ...ฉันไม่ชอบผู้ชายมักมากแบบคุณ” จบมั้ย!

“คุณหึง” ยังพูดเข้าข้างตัวเองไม่เลิกอีก...

“ฉันไม่ได้หึง!”

“คุณหึงผม” มั่นหน้ามากพ่อคู๊นนน

“ฉันบอกว่าไม่ได้หึง อย่าพูดเข้าข้างตัวเองหน่อยเลย”

“เอ้า! ก็ได้ ผมจะไม่เที่ยวผู้หญิงอีก ถ้าคุณยอมเป็นเมียผม” คชายื่นข้อเสนอ หวังว่าเธอจะพอใจ เขายินดีหยุดถ้าเธอยอมเป็นเมียเขา

“ฉันจะเชื่อคำพูดของคนอย่างคุณได้ยังไง”

“ผมจะพิสูจน์ตัวเอง”

“หนึ่งปีห้ามออกเที่ยว แล้วก็ห้ามยุ่งกับฉันด้วย” พูดออกไปแล้วแต่ในใจกลับคิดว่า...มันจะนานไปหรือเปล่านะ

“บ้าสิคุณ พอดีช้างน้อยของผมเฉาตายกันพอดี หนึ่งเดือน...ขาดตัว!” ผมไม่มีทางยอมเด็ดขาด!

“ต่อรองอะไรของคุณเนี่ย จากหนึ่งปีเหลือหนึ่งเดือน” น้ำหวานยังคงเท้าเอวมองคนตัวโตอยู่อย่างนั้น

“ถ้าหนึ่งปี! คุณฆ่าผมให้ตายตรงนี้เลยดีกว่า” คชาเริ่มกระสับกระส่ายกับข้อเสมอของเมียตัวเล็กตรงหน้า

“หกเดือน!” ฉันยอมลดลงให้ตั้งครึ่งนึงเลยนะ หนึ่งปีอาจจะนานไปจริงๆ

“นานไป...หนูนิดช่วยป๊ะป๋าด้วยค่ะ หม่ามี๊รังแกป๊ะป๋า” ห๊ะ! หกเดือนก็ยังจะนานไปอีกเหรอ นี่สำหรับคนเพิ่งจะรู้จักกันเลยนะ

“หน้าด้านหน้าทน สามเดือน...ถ้าคุณทำได้ค่อยมาคุยเรื่องของเรากัน” สามเดือนขาดตัว น้อยกว่านี้ฉันไม่ยอม!

“แว่นคนสวย...สิบห้าวันได้มั้ย” ทุเรศต่อรองออกมาได้

“เลิกคุย! ออกไปทำงานได้แล้ว”

“โอเคๆ สามเดือนก็สามเดือน พอครบสามเดือนแล้วถ้าผมทำได้ คุณต้องยอมเป็นเมียผมกับยอมเป็นมี๊ให้หนูนิดนะ” ผมกัดฟันพูดเลยเนี่ย สามเดือนนานชิบเป๋ง!

“เป็นหม่ามี๊ให้หนูนิดฉันเป็นให้เลยก็ได้ แต่เมียคุณ ฉันขอคิดดูก่อน” เขามันไว้ใจไม่ได้!

“แตกต่างกันตรงไหน เมียผมกับมี๊หนูนิด”

“คุณช้าง...โตเป็นควายแล้ว ยังจะมาเถียงข้างๆคูๆอีก ไปทำงานได้แล้วค่ะ” เธอพยายามดันให้เขาออกจากห้องไป

“แว่น...ผมอยากรับผิดชอบคุณเรื่องวันนั้นนะ” จบประโยคของเขา น้ำหวานก็ดันเขาออกจากห้องไปจนสำเร็จ

“ออกไปค่ะ”

“ไปก็ได้...” คชาเดินคอตกออกมาจากห้องของลูกสาว ส่วนน้ำหวานเธอเผลอยิ้มออกมากับประโยคสุดท้ายที่เขาพูดก่อนเดินออกไป

“คุณหนู เมื่อกี้ไม่ได้ยินใช่มั้ยคะ พี่หวานพูดไม่เพราะลืมๆไปเนาะ” ถ้าไม่จำเป็นเธอจะไม่พูดคำหยาบให้เด็กได้ยินเพราะเด็กอาจจะจำเอาไปพูดได้ แต่ดีที่หนูนิดยังพูดไม่ได้

“เด็กดี หิวหรือยังคะ ลงไปข้างล่างกันเนาะ” น้ำหวานอุ้มคุณหนูของเธอลงมาที่ชั้นล่าง

“พี่บัวลอยคะ วันนี้มีต้มจืดให้หวานป้อนคุณหนูมั้ยคะ”

“มีค่ะ วันนี้ต้มจืดฝักทอง คุณหนูชอบค่ะ”

“โอเค หิวแล้วเนาะ รอพี่หวานสักครู่นะคะคุณหนู” น้ำหวานวางคุณหนูลงใส่รถหัดเดิน แล้วเดินไปตักข้าวมาบดรวมกับต้มฝักทองคลุกให้เข้ากัน เป่าให้พออุ่นๆแล้วจัดการป้อนข้าวให้คุณหนูของเธอ

“กินเยอะๆนะคะ จะได้โตเร็วๆ” น้ำหวานมองไปรอบๆไม่เห็นคุณคชาแล้ว สงสัยเขาน่าจะออกไปทำงานแล้ว