ตอนที่ 165. “ไอ้อาการแบบนี้มันเป็นไปได้หรือหมอเก่ง มันเกิดขึ้นบ่อยหรือเปล่าคะ” ดรุณนุชถามบ้าง “มันไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยหรอกนะน้ำผึ้ง เคสนี้นานๆ จะมีเกิดขึ้นกับคนไข้บ้าง แต่มันก็ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยด้วย แต่กรณีของหนูดีอาจจะเป็นข้อยกเว้น เอ่อผมคิดว่าเธอคงจะมีความทรงจำที่เลวร้ายเกี่ยวกับคิมหันต์มากเกินไปรึเปล่า...” หมอเก่งอ้อมแอ้มพูดเบาๆ ในตอนท้ายพลางชำเลืองมองใบหน้าที่เรียบเฉยของคิมหันต์ ซึ่งใบหน้าเรียบเฉยนั้นเขาไม่อาจคาดเดาได้ว่าชายหนุ่มคิดอะไรหรือรู้สึกอย่างไรกับเรื่องที่เกิดขึ้น “เอาเป็นว่าหนูดีแค่จำคิมไม่ได้ชั่วคราวใช่ไหม” นางดวงดีเอ่ยขึ้นบ้างและพลธวัชก็พยักหน้าช้าๆ เป็นคำตอบ “แล้วนานแค่ไหนที่เธอจะจำนายคิมได้” “มันก็ขึ้นอยู่กับตัวเธอเองว่าจะเปิดรับคิมหันต์เข้าไปในความทรงจำหรือเปล่า” หมอเก่งให้เหตุผล เท่านั้นเองคิมหันต์ก็เดินลงเรือนไปทันทีทำให้ทุกคนมองตามอย่างแปลกใจและเดาความรู้สึกของชายหนุ่มไม่ออก “สมน้ำหน้ามัน ถูกหนูดีเกลียดจนไม่อยากจดจำ” เหมันต์เอ่ยขึ้นอย่างอดไม่ได้และก็ได้ลูกทุบเบาๆ จากอรุณนารีพร้อมกับดวงตาเขียวๆ
ตอนที่1.พื้นที่ราวหนึ่งไร่เศษที่ร่มรื่นด้วยต้นมะม่วง กระท้อน และส้มโอ ที่เก่าแก่เกินกว่าจะออกดอกออกผลแล้วนั้นได้รับการดัดแปลงเป็นร้านขายต้นไม้และร้านกาแฟสด ชื่อว่า “ร้านต้นไม้และกาแฟอิ่มรัก” โดยมีเจ้าของร้านนามว่า อรุณนารี หญิงสาววัยยี่สิบเจ็ดปีที่มักมีรอยยิ้มแต่งแต้มบนใบหน้ารูปหัวใจน่ารักอยู่เป็นนิจอย่างคนอารมณ์ดี เธอรู้สึกเสียดายและสงสารต้นไม้เหล่านั้นที่เห็นมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยจะต้องถูกโค่นทิ้ง จึงขอพื้นที่แห่งนี้จากบิดาแล้วดัดแปลงเพื่อทำร้านขายต้นไม้และดอกไม้ตามความชอบของเธอที่รักต้นไม้ดอกไม้เป็นชีวิตจิตใจและโชคดีที่ทางเส้นนี้ก็มีการตัดถนนผ่านเป็นเส้นทางสายรองเลี่ยงเมืองจึงทำให้ทางเส้นนี้มียวดยานและผู้คนสัญจรไปมาไม่ขาดสายเหมือนถนนเส้นหลักและยังร่มรื่นด้วยต้นไม้ใหญ่น้อยที่มีให้เห็นอยู่มาก เกาะกลางถนนถูกตกแต่งสวยงามด้วยดอกไม้ต้นไม้ที่ได้รับการดูแลอย่างดี“ไงแม่แมงปอทำไมวันนี้มาช้านักล่ะแกรู้มั้ยวันนี้ฉันต้องเป็นแม่ค้าขายต้นไม้ให้หล่อนจนเมื่อยไปหมดแล้วนะเนี่ย”เสียงบ่นกระปอดกระแปดดังมาจากปากของหญิงสาวร่างสูงโปร่งสมส่วน ใบหน้ารูปไข่นวลเนียนนั้นประดับด้วยดวงตากลมโตดำขลับวาววับจมูกโด่
ตอนที่2.อรุณนารี หญิงสาววัย ยี่สิบเจ็ดปี เจ้าของร่างเล็กบอบบางด้วยส่วนสูงแค่ 158 เซนติเมตร ใบหน้ารูปหัวใจน่ารักจะมีรอยยิ้มสดใสร่าเริงเสมอๆ เธอชอบที่จะแต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีสันสดใสที่มีรูปการ์ตูนหรือดอกไม้ กระโปรงสีหวานๆ หรือชุดเดรสน่ารักๆ กอปรกับรูปร่างเล็กบอบบางผมยาวสลวยเหยียดตรงยาวสยายเต็มแผ่นหลังทำให้ดูอ่อนหวานน่ารักน่าทนุถนอมแตกต่างจากเนตรนาราเพื่อนรักที่สูงโปร่งด้วยส่วนสูง 171 เซนติเมตร และทรงผมซอยสั้นทันสมัยนั้นทำให้ดูคล่องแคล่ว มาดมั่นซ้ำยังชอบแต่งกายด้วยเสื้อยืดหรือเสื้อผ้าป่านเนื้อบางเบาใส่สบายที่มีทั้งสีเรียบๆ และลวดลายแสบสันแปลกตาทว่าสวยงาม กางเกงยีนส์ที่เธอสวมใส่ก็มีทั้งสีซีดและเก่าขาดตรงนั้นบ้างตรงนี้บ้างแต่ก็ขาดเซอร์อย่างมีศิลป์ทั้งของมือสอง ของใหม่และแบบที่เธอออกแบบตัดเย็บเองเพราะเนตรนารานั้นมีความชอบทางด้านตกแต่งออกแบบทั้งสถานที่อาคารบ้านเรือน ตัดเย็บเสื้อผ้าตลอดจนการวาดภาพและถ่ายรูปซึ่งดูเหมือนจะเป็นพรสวรรค์ของเธอที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิดอีกทั้งรูปแบบการตกแต่งหรือภาพวาด ภาพถ่าย และภาพของเธอแต่ละภาพนั้นดูงดงามแปลกตาไม่เหมือนใครจนผลงานของเธอเข้าตาลูกค้าที่เข้ามาซื้อต้นไม
ตอนที่3.ครอบครัวของเธอนั้นจะใช้ชีวิตในแบบชาวสวนที่พอเพียง บิดามักจะพร่ำสอนเธอเสมอให้รู้จักประหยัดอดออมและใช้ชีวิตแบบพอเพียงดังคำสอนของในหลวงและในบ้านเธอเองไม่เคยต้องซื้อสินค้าฟุ่มเฟือยสิ้นเปลืองอะไรเกินความจำเป็นแม้ว่าฐานะทางบ้านของเธอเองก็อยู่ในขั้นที่เรียกได้ว่ามีอันจะกินอยู่พอสมควร แต่ครอบครัวของเธอเลือกที่จะมีจะกินอะไรที่ง่ายๆ และสะดวกไม่ยุ่งยากเพราะที่บ้านสวนของเธอมีเกือบครบครันด้วยภูมิปัญญาของผู้เป็นบิดาที่หมั่นดัดแปลงสิ่งของต่างๆ ที่ไม่ใช้แล้วให้เป็นของใหม่น่าใช้เสมอร่างเล็กบอบบางของหญิงสาวผู้เป็นเจ้าของ “ร้านกาแฟและต้นไม้อิ่มรัก” ที่มักจะลงมือรดน้ำพรวดดินเพาะพันธุ์ต้นไม้ดอกไม้ด้วยตัวเองและเป็นภาพที่ชินตาที่ลูกค้าทั่วไปจะพบเห็นเธออยู่ในโรงเพาะชำหรือกำลังรดต้นไม้แม้แต่เสนอขายต้นไม้ดอกไม้แก่ลูกค้าที่แวะเวียนเข้ามาด้วยตัวเองอยู่เสมอๆ ด้วยอัธยาศัยที่น่ารักเป็นกันเองและราคาไม้ดอกไม้ประดับที่ร้านของเธอก็ราคาย่อมเยาเพราะถือว่าปลูกเองเพาะพันธุ์เอง ด้วยเหตุนี้ร้านกาแฟและต้นไม้อิ่มรัก จึงมีลูกค้าที่แวะเวียนมาอุดหนุนเป็นประจำมิได้ขาด และวันนี้ก็เช่นกันที่อรุณนารีจัดการผสมดินกับปุ๋ยอินทร
ตอนที่4.“คุณมาร์คต้องการสวนแบบไหนแล้วต้นอะไรบ้างคะ เดี๋ยวเชิญทางนี้เลยนะคะ”เนตรนาราไม่สนใจเพื่อนรักแล้วในเวลานี้เพราะตอนนี้เธอมีลูกค้าที่น่าจะเป็นรายใหญ่มาเยื่ยมเยือนถึงร้าน ดังนั้นเธอจึงจะพลาดโอกาสนำเสนอผลงานและปิดการขายลูกค้ารายนี้ให้ได้ แล้วเนตรนาราก็เดินนำหน้าชายหนุ่มที่มีนามว่า คุณมาร์ค ไปยังเรือนปีกไม้ทันทีอย่างลิงโลด ปล่อยให้คนตัวเล็กยอนมองตามด้วยความขุ่นเคือง“เฮ้ย ยัยเนตร แกทิ้งฉันเฉยเลยเหรอ”อรุณนารีร้องขึ้นอย่างขัดเคืองเมื่อเห็นเพื่อนรักชักชวนชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ไปยังมุมที่จัดไว้เป็นออฟฟิศทำงานกลายๆ ของร้านอย่างไม่สนใจเธอ หญิงสาวก็ได้แต่ยืนกระฟัดกระเฟียดอยู่อย่างนั้นด้วยน้อยใจเพื่อนรักที่เห็นลูกค้าสำคัญเสมอช่างงกจริงๆ ยัยหมวยมหาภัยเรือนปีกไม้หลังน้อยที่เนตรนาราเป็นคนออกแบบและหาวัสดุอุปกรณ์มาสร้างเองนั้นเป็นเรือนปีกไม้ขนาดกระทัดรัดแบ่งเป็นสองส่วนด้วยกันคือส่วนที่เป็นพื้นที่ส่วนตัวนั้นจะเป็นห้องโล่งกว้างมีเตียงโบราญสี่เสาขนาดหกฟุตอยู่กลางห้องและมีโต๊ะเครื่องแป้งและตู้เสื้อผ้าแบบเก๋ๆ และทีวี LCD บนชั้นวางที่ทำจากกระจกใสสวยแปลกตา ห้องนี้อรุณนารีและเนตรนารามักจะมานอนพักอยู่ที่
ตอนที่5.“ฮื่อ” สั้นๆ แต่ได้ใจความที่มีแค่สองพี่น้องนี้เท่านั้นที่เข้าใจ นายหัวเหมันต์ พูดน้อยและเงียบขรึมจนดูเหมือนหยิ่งและเย็นชา ยิ่งดวงตาสีน้ำเงินเข้มเกือบดำนั้น เวลาที่เจ้าตัวโกรธจัดมันจะมืดดำดูน่ากลัวจนคนที่ถูกมองเสียววาบเย็นไปถึงไขสันหลังเลยทีเดียว สองพี่น้องได้แต่มองหน้ากันอย่างปลงๆ กับความเย็นชาเสมอต้นเสมอปลายของนายหัวหนุ่ม ที่เป็นมาตลอดเกือบเจ็ดปี่ที่ผ่านมานับตั้งแต่เลิกรากับแฟนสาวสวยลูกครึ่งนามว่า แอนนิต้า รามอส นางแบบไฮโซที่ตอนนี้เธอแต่งงานอยู่กินกับสามีชาวฝรั่งเศสหลังจากทิ้งเจ้านายเขาไปอย่างไม่ไยดีเมื่อถึงบ้านพักหลังใหญ่ในหมู่บ้านจัดสรรสุดหรู แถวชานกรุงนายหัวหนุ่มก็รีบขึ้นมาเก็บของเตรียมตัวกลับเกาะ เหมันต์ยืนนิ่งอยู่หน้ากระจกเงาในห้องน้ำใบหน้าหล่อเหลาคมคร้ามด้วยอยู่กลางแจ้งเป็นนิจนั้นดูเย็นชา เงาที่สะท้อนออกมาจากกระจกนั้น เป็นภาพภาพชายหนุ่มที่มีใบหน้าหล่อเหลาเยี่ยงเทพบุตรพึงมี ใบหน้าเหลี่ยมหล่อเหลาเข้มคม สันกรามแกร่งมีรอยผ่าบุ๋มที่คางบึกบึน จมูกโด่งเป็นสัน รับกับริมฝีปากหยักหนาสีเข้ม ผิวสีแทนสวย แผงอกกว้างเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อสวยงามดั่งรูปปั้นนักรบโรมันผู้ห้าวหาญ แต่แววตาส
ตอนที่6.ร่างสูงใหญ่ของบุตรชายที่นางเพิ่งคิดถึงเมื่อครู่ เดินขึ้นเรือนมาพร้อมกับโยนหมวกใบโปรดให้เจ้า คอบร้า สุนัขพันธุ์ไทยหลังอานขนสีน้ำตาลแดงเข้มที่มันจะมาคอยรับนายหัวของมันเสมอๆโฮ่งๆๆ เจ้าสี่ขาเห่าอย่างขอความดีความชอบที่เอาหมวกไปเก็บไว้ที่แขวนหมวกอย่างเรียบร้อย เจ้าคอบร้าเคล้าเคลียเจ้านายหนุ่มอย่างยินดีเมื่อเขานำช็อกโกแลตเนยถั่วของโปรดยื่นให้ และมันก็รีบคาบไปกินที่มุมประจำของมัน“เป็นไงล่ะมาร์ค ได้คนที่จะมาแต่งรีสอร์ต ใหม่แล้วรึลูก”“ครับแม่ เป็นน้องสาวเพื่อนของเพื่อนอีกทีน่ะครับ เพิ่งจะเริ่มทำบริษัทของตัวเองแต่ก็ยังไม่เป็นทางการเหมือนกับว่าเขารับทำแค่เป็นช่วงระยะเวลาหรือตามความพอใจของคนทำน่ะครับ แต่ได้ข่าวว่าฝีมีดีงานเข้าไม่ขาดเลยลองไปคุยด้วยตัวเองดูก็เข้าท่าดี และมีทัศนคติในการออกแบบตกแต่งคล้ายๆ กันด้วยก็เลยตกลงว่าจ้างเขา”“แบบนี้ก็มีด้วย หึหึ แต่ก็ดีแล้วล่ะลูก ที่หาคนที่สนใจและทำงานไปในทางเดียวกันได้ ดีกว่าทำๆ ไปแล้วนึกเบื่อแล้วก็ออกไป เราก็ต้องเสียเวลาหาคนมาแทน”นายหญิงวาริน นึกประหลาดใจที่ยังมีคนที่รับงานตามอารมณ์ความพอใจของตัวเองมากกว่าอยากจะรับงานเพื่ออยากได้เงินเยอะๆ นับว่า
ตอนที่7.“มาร์คคะ แอนนี่ชอบที่นี่จังค่ะ มันสวยมากเหมือนดินแดนในฝันเลย”แอนนิต้า รามอส นางแบบสาวแสนสวยเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มแสนหวาน เธอเป็นนางแบบไฮโซคนดังที่มีชื่อเสียงเพราะมีดีกรีเป็นถึงอดีตนางแบบโลกเมื่อสามปีก่อน และตอนนี้นี้เธอกำลังคบหาดูใจอยู่กับชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ผู้มีผิวสีแทนงดงามร่างแกร่งเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแข็งแรง และใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มเยี่ยงบุรุษพึงมี ดวงตาสีน้ำเงินเข้มทอประกายเจิดจ้าส่องสว่างด้วยความสุข ริมฝีปากหยักสวยแย้มยิ้มอย่างมีเสน่ห์ด้วยลักยิ้มที่กรีดลงสองข้างแก้มยามที่เจ้าตัวเผยยิ้มกว้าง ทำให้ใบหน้านั้นอ่อนโยนและมีเสน่ห์ขึ้นอีกเท่าตัว และเธอก็ภูมิใจนักหนาที่มีคนรักเป็นถึงเจ้าของเกาะพราวแสงจันทร์“ถ้าแอนนี่ชอบก็อยู่ที่นี่กับมาร์คเลยก็ได้นะ ยินดีให้อยู่ด้วยกันตลอดชีวิตเลย” เหมันต์สวมกอดร่างงามอย่างรักใคร่ พลางกดจมูกโด่งคมลงบนแก้มนวลฟอดใหญ่ ทำให้เจ้าของแก้มหอมมองค้อนอย่างมีจริต แต่ก็น่ารักในสายตาเขา“มาร์คนี่ ทำอะไรอายคนอื่นบ้างสิคะ”“มีใครที่ไหนกัน มีแต่เราเท่านั้นแหละที่นี่ เพราะถ้าขืนมีโผล่มาตอนนี้มาร์คจะเตะมันให้กระเด็นตกทะเลไปเลย”โฮ่ง โฮ่ง ไม่ทันขาดคำ เสียงของสุนัขที่
ตอนที่ 165. “ไอ้อาการแบบนี้มันเป็นไปได้หรือหมอเก่ง มันเกิดขึ้นบ่อยหรือเปล่าคะ” ดรุณนุชถามบ้าง “มันไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยหรอกนะน้ำผึ้ง เคสนี้นานๆ จะมีเกิดขึ้นกับคนไข้บ้าง แต่มันก็ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยด้วย แต่กรณีของหนูดีอาจจะเป็นข้อยกเว้น เอ่อผมคิดว่าเธอคงจะมีความทรงจำที่เลวร้ายเกี่ยวกับคิมหันต์มากเกินไปรึเปล่า...” หมอเก่งอ้อมแอ้มพูดเบาๆ ในตอนท้ายพลางชำเลืองมองใบหน้าที่เรียบเฉยของคิมหันต์ ซึ่งใบหน้าเรียบเฉยนั้นเขาไม่อาจคาดเดาได้ว่าชายหนุ่มคิดอะไรหรือรู้สึกอย่างไรกับเรื่องที่เกิดขึ้น “เอาเป็นว่าหนูดีแค่จำคิมไม่ได้ชั่วคราวใช่ไหม” นางดวงดีเอ่ยขึ้นบ้างและพลธวัชก็พยักหน้าช้าๆ เป็นคำตอบ “แล้วนานแค่ไหนที่เธอจะจำนายคิมได้” “มันก็ขึ้นอยู่กับตัวเธอเองว่าจะเปิดรับคิมหันต์เข้าไปในความทรงจำหรือเปล่า” หมอเก่งให้เหตุผล เท่านั้นเองคิมหันต์ก็เดินลงเรือนไปทันทีทำให้ทุกคนมองตามอย่างแปลกใจและเดาความรู้สึกของชายหนุ่มไม่ออก “สมน้ำหน้ามัน ถูกหนูดีเกลียดจนไม่อยากจดจำ” เหมันต์เอ่ยขึ้นอย่างอดไม่ได้และก็ได้ลูกทุบเบาๆ จากอรุณนารีพร้อมกับดวงตาเขียวๆ
ตอนที่ 164 “หนูดี พี่ขอโทษ” คำๆ นี้ไม่ได้หลุดออกจากปากของเขาแต่มันก็เป็นเพียงคำที่เขาคิดอยู่ในใจ ชายหนุ่มยื่นมือไปลูบเรือนผมสลวยอย่างอ่อนโยนจนไม่น่าเชื่อว่าเขาคือคนๆ เดียวกันกับที่คนที่ทำให้เธอต้องมานอนหลับใหลไม่ได้สติถึงสามวันเต็มๆ ริมฝีปากหยักสวยที่เคยต่อว่าด่าทอเธอสารพัดจุมพิตมือบางของสาวน้อยราวจะขอลุแก่โทษ ชายหนุ่มจ้องใบหน้างามขาวซีดนิ่งราวจะจดจำเธอไว้ในใจก่อนเขาจะกลับไปสู่ที่ๆ เป็นของเขา คิมหันต์ทำท่าคล้ายกับจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก่อนที่ชายหนุ่มจะได้เอ่ยอะไรออกมาร่างที่หลับใหลมานานก็ค่อยๆ ขยับตัว เปลือกตาบางใสขยับยุกยิกแพขนตางอนหนาอ่อนช้อยค่อยๆ โบกกระพือก่อนดวงตากลมโตค่อยๆ กรอกไปมาเพื่อให้ชินกับแสงสว่างยามบ่าย“แค่กๆ หนูดีหิวน้ำ” สาวน้อยไอแหบแห้งพลางร้องขอและมันก็ทำให้ชายหนุ่มเพียงคนเดียวในห้องรีบกุลีกุจอหามาให้และประคองร่างบางให้ลุกขึ้นเพื่อดื่มน้ำและเธอเองก็ทำตามโดยดีและไม่ทันได้มองว่าใครคือคนที่ประคองเธออย่างอ่อนโยน เมื่อฤดีชลดื่มน้ำจนหมดแก้วคิมหันต์ก็นำแก้วเปล่าไปเก็บ สาวน้อยที่เพิ่งลุกขึ้นนั่งได้ถนัดและหายงัวเงียมองแผ่นหลังกว้างอันแสนคุ้นตาอย่างแปลกใจ แ
ตอนที่ 163. “คุณแม่อย่าห้ามคิมเลยครับ วันนี้คิมจะเอายัยเด็กนี่ไปโยนทะเลให้เป็นอาหารปลา คนอะไรนำความเดือดร้อนมาให้คนอื่นไม่จบไม่สิ้น” “คุณป้าขา แม่ดวงขา ช่วยหนูดีด้วย” สาวน้อยร้องเรียกอย่างน่าสงสาร “หุบปากไปเลยยัยเด็กนรก” คิมหันต์ตะคอกใส่เธอ “หยุดนะคิมหันต์นี่ขนาดว่าต่อหน้าแม่คิมยังหยาบคายกับน้องขนาดนี้ เราลืมสัญญาที่ให้ไว้กับแม่แล้วรึไง” นางตวาดลูกชายอย่างโกรธจัด โกรธที่บุตรชายผู้หล่อเหลาสุภาพเรียบร้อยกลายร่างเป็นซาตานที่น่ารังเกียจรังแกสาวน้อยผู้น่าสงสาร ฤดีชลน่ารักและน่าสงสารเสมอในสายตาของนางๆ มองทุกอย่างด้วยเหตุและผล เพราะเคยตกอยู่ในสภาพเช่นนี้มาก่อน ฤดีชลไม่ได้ต่างจากนางตอนสาวๆ เลยสักนิดที่ถูกนายใหญ่แห่งเกาะพราวแสงจันทร์รังแกข่มเหงทั้งการกระทำและคำพูดต่างๆ นานา จนนางแทบทดท้อถอดใจ หากจะโทษลูกชายก็คงต้องโทษผู้เป็นพ่อที่ถ่ายทอดเชื้อบ้าซาตานร้ายกาจนี้มาสู่บุตรชายของนาง “คิมไม่ได้ลืม แต่ว่า...” “ไม่มีแต่คิมหันต์ ปล่อยน้องมาให้แม่เดี๋ยวนี้ คิมไม่มีสิทธิ์” นางขัดลูกชายเสียงเย็นทั้งดวงตาและน้ำเสียงซึ่งผู้เป็นลูกจะรู้ด
ตอนที่ 162. “พอเลยนายหญิงตัวเองก็มีลูกชายตั้งสามคนจะมาแย่งหลานเขาได้ยังไงโน่นไปเร่งให้นายหัวขอสาวแต่งงานโน่น”คุณนายดวงดีบอกอย่างหวงๆ หลานในท้องจนครูดาวขำผู้สูงวัยทั้งสองตอบโต้กันราวเด็กสาวรุ่น นายใหญ่เองก็ขบขันด้วยไปด้วย เห็นทีว่าคราวนี้เรื่องร้ายๆ ได้ผ่านพ้นไปเสียที “อ้าวน้ำผึ้งเด่นดี มาๆ เข้ามาดูคุณย่าจอมเห่อทั้งสองดูท่าจะเห่อเว่อร์กันใหญ่แล้ว” นายใหญ่ค่อนแคะสองสาว(เหลือน้อย) ทั้งสองซึ่งนั่งขนาบข้างครูดาวอย่างกลัวว่าตัวเองจะน้อยหน้ากันตามประสาคนเห่อหลาน “แหมๆๆ หน้าบานเชียวนะครับคุณนายดวงดี” เด่นดีเอ่ยกระเซ้าผู้เป็นมารดาอย่างอารมณ์ดีหลังจากเรื่องร้ายๆ ได้ผ่านพ้นไปเขากับครอบครัวก็กลับมายิ้มได้อีกครั้งกับข่าวดีที่พวกเขาจะได้สมาชิกใหม่เพิ่มขึ้น “เอ่อครูดาวครับ พอดีว่าผมเข้าไปเก็บกวาดห้องเจ้าดังแล้วบังเอิญเจอแผ่นซีดีนี้น่ะครับเหมือนว่าเจ้าดังมันจะเก็บไว้ให้ครูดาว มีจดหมายด้วยครับ” เด่นดียื่นแผ่นซีดีที่อยู่ในซองพลาสติกใสพร้อมด้วยกระดาษแผ่นเล็กๆ พับเป็นรูปหัวใจสวยงามให้ครูสาวผู้ที่เข้ามาเป็นน้องสะใภ้หมาดๆ หญิงสาวรับสิ่งนั้นมาด้วยมือที่สั่นนิด
ตอนที่ 161.“แล้วเด่นดังรู้ไหม เรากำลังจะมีเจ้าตัวเล็ก ถึงมันจะเกิดขึ้นจากความผิดพลาด แต่เขาก็เกิดขึ้นจากความรักของดาวที่มีต่อเด่นดังนะ ได้ยินไหมเรากำลังจะมีลูกเด่นดัง”“ลูก...ลูกของเรา ลูก...” เด่นดังยิ้มในอกและเต็มตื้นด้วยความสุข “ลูกของเรา” เด่นดังรู้สึกมีความสุขเหลือเกินแม้ว่าเขาไม่มีโอกาสจะได้พบหน้า ลูก ของเขาก็ตามที“ใช่ลูกของเรา เด่นดังต้องอยู่เพื่อลูกของเรานะ” หญิงสาวพูดด้วยน้ำตานองหน้า ชีพจรของเขากระเตื้องขึ้นอีกครั้งด้วยแรงกระตุ้นจากความปรีดาที่ได้รับรู้ทำให้ใบหน้างามใสของหญิงสาวดีขึ้นแต่แล้วก็ต้องซีดลงทันตาเมื่อชีพจรของเขาอ่อนลงแล้วค่อยๆ ขาดหายไม่เป็นจังหวะและเริ่มขาดห้วง ครูดาวตกใจร้องเรียกหมอพยาบาลวุ่นวาย ชั่วครู่เธอก็ถูกกันออกมานอกห้องครอบครัวของชายหนุ่มก็เข้ามากอดปลอบเธอเสมือนหนึ่งว่าเธอคือคนในครอบครัวเดียวกัน“ทำใจดีๆ ไว้นะลูก” นางดวงดีกอดดรุณนุชและครูดาวไว้แนบอก ในขณะที่คนอื่นๆ มองดูครอบครัวของนางด้วยน้ำตานองหน้าอรุณนารีซบใบหน้ากับอกกว้างของเหมันต์สะอื้นไห้คิมหันต์และริคเดินแกมวิ่งเข้ามาหลังจากที่เขานำเจ้าคอบร้าและบรรดาเจ้าหน้าขนทั้งหลายไปพักฟื้นที่เรือนลีลาวดี เมื่อ
ตอนที่ 160.“หมอเก่งออกมาแล้ว” เด่นดีร้องอย่างตื่นเต้นและวิ่งเข้าไปหาพลธวัชทันทีด้วยความหวัง“เป็นไงบ้างหมอเด่นดังเป็นยังไงบ้าง” เหมือนทุกๆ คนจะถามคำถามเดียวกัน จนพลธวัชเองไม่อยากบอกในสิ่งที่ทุกคนควรจะรู้ ได้แต่ทำหน้าเหมือนกินยาขมซ้ำยังเป็นยาที่ขมมากๆ ด้วย“เอ่อ...เอ่อ ทุกๆ คนฟังผมก่อนนะครับ” เขาหยุดพูดไปนิดหนึ่งเพื่อสังเกตปฏิกิริยาของใบหน้าทุกๆ คน“คือกระสุนถูกจุดสำคัญและเด่นดังก็เสียเลือดมาก ตอนนี้เขาก็แค่...รอเวลา...” หมอเก่งพูดเพียงเท่านั้นก่อนจะมองหน้าทุกๆ คนเหมือนจะขอโทษที่ไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่านั้น“ไม่จริงๆ หมอเก่งโกหก ไม่จริงๆ” ดรุณนุชกรีดร้องอย่างไม่อาจยอมรับความจริงที่โหดร้ายได้ เสียงสะอื้นของทุกคนดังขึ้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลนองหน้า ไม่เว้นแม้แต่ผู้ชายตัวโตอย่างริคกับเหมันต์ที่แทบเก็บกักน้ำตาไว้ไม่ได้ สำหรับเด่นดีนั้นไม่ต้องพูดถึง เขาเหมือนถูกกระชากลมหายใจไป ราวกับว่าสัญญาณชีวิตของคู่แฝดจะส่งผ่านมาถึงเขา เพราะเขารู้สึกเจ็บๆ จนหายใจแทบไม่ออกรู้สึกอื้ออึงไปหมดทั้งใจและกาย“หากแม่ดวงกับ เด่นดีและน้ำผึ้งจะเข้าไปดูใจเด่นดังเป็นครั้งสุดท้ายก็เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเข้าไปก็แล้ว
ตอนที่ 159. “นายหัวระวัง!” เสียงเด่นดังร้องขึ้นพร้อมกับเสียงปืนที่ดังกัมปนาท ปังๆ !!! “กรี๊ดดด! พี่ดัง! พี่มาร์ค!” สิ้นเสียงปืนที่ดังก้องไปทั่วทั้งดาดฟ้า ร่างของเด่นดังที่โถมทับร่างสูงใหญ่ของเหมันต์ทรุดฮวบลงแทบเท้าชายหนุ่มในลักษณะที่เขาโอบร่างของนายหัวซึ่งเขารักและเคารพสุดหัวใจ โดยไม่คำนึงชีวิตของตนเอง ใบหน้าทะเล้นนั้นฉายแววเจ็บปวดเพียงนิดแต่ริมฝีปากหนาห้อยกลับแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มพร้อมกับคำกระซิบถามอย่างห่วงใยที่มีเพียงเหมันต์ได้ยิน“นายหัวปลอดภัยไหมครับ” เด่นดังยังมีแก่ใจถามในขณะที่เหมันต์ได้แต่ยืนนิ่งเหมือนถูกสาปจ้องมองใบหน้าที่เริ่มซีดลงๆ ของเด่นดังด้วยความรู้สึกหลากหลายในขณะเด่นดังถูกยิงจนทรุดลง ชลเขตเองก็ถูกยิงเช่นกันโดยกระสุนนั้นออกมาจากรังเพลิงของปืนกระบอกเล็กจากมือเจ้าหน้าที่ตำรวจซึ่งขึ้นมาถึงพอดี และเมื่อเห็นผู้ร้ายมีอาวุธและเป็นภัยร้ายแรงต่อผู้อื่น เจ้าหน้าที่ตำรวจก็ไม่อาจรอช้าจึงตัดสินใจลั่นไกทันทีเมื่อเห็นว่าชลเขตลุกขึ้นและคว้าปืนซึ่งตกอยู่ไม่ห่างจากร่างของตนนั้นยิงใส่ร่างชายหนุ่มสองคนที่กำลังประคองกันลุกขึ้นกระสุนนัดนั้นของเจ้าหน้าที่ตำรวจก็แม่นร
ตอนที่ 158. “ฉันเห็นนายยุ่งๆ แล้วเจ้าคอบร้าก็อาการแย่ฉันกับคิมก็เลยยังไม่ทันได้บอก” “เออ พูดถึงคิม นายเห็นมันบ้างไหมตั้งแต่เกิดเรื่องก็หายหัวไปเลย” “คิมอยู่ที่เรือนลีลาวดี คงรู้สึกแย่พอๆ กันกับเราแหละแต่ฉันรู้สึกว่าเขามีอะไรในใจดูซึมๆ ไปมันผิดปกติของคนปากหมาอย่างคิมหันต์” ริคเสริมและอดไม่ได้ที่จะเหน็บแนมผู้เปรียบเสมือนน้องชายของเขาเช่นกัน “นายก็พูดเกินไปริค คิมไม่ได้เป็นขนาดนั้นมั้ง” “น้อยไปสิไม่ว่า” เมื่อลิฟท์เปิดออกยังชั้นจุดหมายทั้งสองหนุ่มก็รู้สึกว่าบรรยากาศบริเวณชั้นห้าของโรงพยาบาลดูแปลกไป และเหมือนมีลางสังหรณ์ไม่ดีบางอย่างเกิดขึ้นในใจ เหมันต์รีบวิ่งไปที่ห้องของพักฟื้นของฤดีชลซึ่งตอนนี้อรุณนารีเปลี่ยนเวรมาดูแลฤดีชลแทนดรุณนุช ที่เปลี่ยนไปดูเจ้าคอบร้าทันทีด้วยความรู้สึกแปลกๆ ยิ่งเมื่อพบว่าบอดีการ์ดร่างใหญ่ของริคที่ชายหนุ่มให้คอยดูแลความปลอดภัยให้สองสาวล้มคว่ำไม่ได้สติอยู่หน้าห้องยิ่งทำให้เหมันต์ใจร้อนรุ่มและรู้ได้ทันทีว่ามีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับหญิงสาวอย่างแน่นอน “แมงปอ” เหมันต์เปิดประตูเข้าไปโดยเร็วและพบเพียงค
ตอนที่ 157. “แกเก่งมากคอบร้า แกรู้ไหมว่าเจ้าลิลลี่กับลูกๆ ของมันก็รอแกอยู่ตลอดเลยนะ มันมาเฝ้าหน้าห้องแกทุกๆ วันเลย รีบๆ หายนะ ฉันมีช็อกโกแลตเนยถั่วของโปรดแกเต็มไปหมด ถ้าแกไม่รีบหายนะ จะยกให้เจ้ากุ้งแก้วให้หมดเลยคอยดู” อรุณนารีพูดกับมันเบาๆ ด้วยดวงตาที่รื้นหยาดน้ำตา ด้วยความตื้นตันใจที่เห็นมันยังมีชีวิตอยู่ และเหมือนมันจะรับรู้การมาของเธอและชื่อของของโปรดของมัน และชื่อเจ้าลิลลี่ หมาแสนสวยที่มันตกหลุมรักทันทีเมื่อแรกเจอ กับเจ้ากุ้งแก้วจอมแสบนั้นทำให้มันรู้สึกว่าชีวิตของมันมีค่ายิ่งนัก เจ้าคอบร้าทำเสียงงี้ดๆ ในลำคอ ซึ่งทำให้อรุณนารีดีใจมากก่อนจะหันมายิ้มให้ชายหนุ่มอย่างสดใสน่ารักจนเขาอดไม่ได้ที่จะยื่นหน้าไปจุ๊บแก้มนวลเบาๆ อย่างอดใจไม่ไหวกับความน่ารักของเธอและเธอเองก็อดไม่ได้ที่จะบิดเนื้อแข็งๆ ที่เอวหนาของเขาเป็นการตอบแทนจนชายหนุ่มถึงกับสูดปากด้วยความเจ็บจากมือเล็กๆ นั้น “คนทะลึ่งคนเขากำลังซึ้งๆ” “ก็แมงปออยากน่ารักทำไมล่ะ พี่มาร์คก็อดใจไม่ไหวน่ะสิ” “ถ้ารักมากขนาดนั้นก็รีบๆ ให้แม่ไปขอเขาสิคนบ้า” อรุณนารีพูดอุบอิบ ก่อนจะเดินหนีไปปล่อยให้คนตัวโ