บทนำ

บทนำ

ในคฤหาสน์หลังใหญ่ตระกูลหลี่ ปี 1960’s ภายในห้องรับแขกของบ้าน หญิงสาวท้องแก่ใกล้คลอดทายาทคนที่สามของตระกูล กำลังนอนเอนกายอยู่บนเก้าอี้โยกตรงริมหน้าต่างบานใหญ่เปิดรับลมที่พัดมาจากสวนสวย พากลิ่นหอมของดอกไม้หายาก ผ่านผ้าม่านผืนสวยเข้ามาพาให้มันปลิวไสวน้อยๆ อย่างน่ามอง

บรรยากาศรอบข้างดีมาก จนทำให้หญิงสาวท้องโต ทว่ายังดูสวยงามน่าทะนุถนอม นอนหลับกลางวันได้อย่างเป็นสุข ถัดมาจากหน้าต่างที่เธอนอนอยู่ไม่มากนัก มีเด็กชายสองคนวัยเก้าขวบ นั่งทำการบ้านในช่วงวันหยุด คอยเฝ้ามารดาที่ท้องแก่ใกล้คลอดเต็มที

ทั้งสองนั่งอ่านหนังสือเรียน ทำการบ้านกันเงียบๆ อย่างรู้ความ ไม่รบกวนคุณแม่ของพวกเขาตามคำสั่งของคุณพ่อ ที่ได้กำชับไว้ตั้งแต่เช้าก่อนออกไปทำงาน คฤหาสน์หลังนี้มีสมาชิกอยู่หกคน ไม่รวมแม่บ้าน คนสวน คนขับรถของบ้าน ส่วนคุณปู่คุณย่าออกไปทำธุระข้างนอกตั้งแต่เช้า กำลังจะกลับมาอีกไม่นานนี้

แม่บ้านสี่คนต่างแบ่งหน้าที่กัน ทำงานไม่ไกลจากห้อง ที่นายหญิงน้อยของบ้านนอนอยู่ไม่ไกลกันนัก เผื่อเกิดเหตุฉุกเฉินไม่คาดคิดขึ้น คนขับรถที่บ้านมีสองคน หนึ่งคนไปกับท่านจอมพลและนายหญิงใหญ่

ในบ้านหลังเล็กข้างคฤหาสน์หลังใหญ่ภายในรั้วเดียวกัน ยังมีคุณหมอผู้หญิง ที่นายหญิงใหญ่จ้างมาดูแลลูกสะใภ้เป็นพิเศษอีกหนึ่งคน

ซ่งผู่เย่วที่ทุกคนกำลังเป็นห่วงอยู่ตอนนี้ เธอกำลังตกอยู่ให้ห้วงฝันอันน่ายินดีของเธอ ภายในความฝัน เธอเห็นว่าตัวเธอเอง นอนอยู่บนเก้าอี้โยกในสวนคฤหาสน์ตระกูลหลี่ แต่รอบๆ ข้างเธอ จากที่เป็นภูเขาน้ำตกจำลองในสวนธรรมดาๆ กลายเป็นชั้นน้ำตกสูง เหมือนน้ำตกในป่าลึก สีน้ำเป็นสีเขียวมรกต แสงแดดที่ส่องลงมายังผิวน้ำ เกิดประกายระยิบระยับดูสวยเป็นพิเศษ

ข้างใต้ผิวน้ำ มีปลาหลี่สีสวย แหวกว่ายอยู่ในบึงบ่อกว้าง พื้นทางเดินที่ปูด้วยหินธรรมดา กลายเป็นแผ่นหยกสีเขียวสว่างเรืองแสง ทอดยาวออกไปไกลสุดสายตา ดอกไม้ที่จากเดิมก็สวยอยู่แล้ว

แต่ตอนนี้ในความฝันของเธอ พวกมันชูช่อผลิบาน ราวกับรอต้อนรับบางสิ่งบางอย่าง ราวกับมีชีวิตอย่างร่าเริง สวนสวยในคฤหาสน์ตระกูลหลี่ ตอนนี้กลายเป็นทุ่งดอกไม้ และภูเขาน้ำตกในป่าลึกไปซะแล้ว

แต่ในความรู้สึกของซ่งผู่เยว่ เธอไม่ได้รู้สึกกลัวเลยสักนิด เธอจะกลัวได้อย่างไร สิ่งที่เห็นตรงหน้ามันช่างวิเศษขนาดนี้ มีสัตว์เล็กสัตว์น้อยน่ารักเต็มไปหมดเลย เสียงนกร้องอยู่รอบๆ ตัว ราวกับขับขานบทเพลงไพเราะให้เธอได้ฟังอย่างเพลิดเพลิน

ในความฝันซ่งผู่เย่วไม่ได้ลุกไปไหน ยังคงนอนเอนกายอยู่บนเก้าอี้โยกตัวเดิมมองดูทิวทัศน์รอบตัว อย่างไม่อยากละสายตาไปไหน ฟังเสียงนกร้องอย่างสบายใจ ราวกับว่านี่คือของขวัญสุดพิเศษของเธอ

ซ่งผู่เย่วเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าสว่างสดใสตรงหน้า เห็นจุดสีขาวเรืองรอง ลอยเข้ามาหาเธอ พอสิ่งนั้นเข้ามาใกล้ระยะสายตา

หญิงสาวถึงได้เห็นเป็นท่านผู้เฒ่าเคราขาว ในชุดโบราณสีขาวสว่าง เหินกายลงมาเหยียบลงพื้นหินหยกทางเดินข้างหน้า อุ้มห่อผ้าตรงเข้ามาหาเธอ จังหวะนั้นซ่งผู่เย่วจึงลุกขึ้นยืนอย่างบังคับตัวเองไม่ได้ และยื่นมือออกไปรับห่อผ้านั้นมากอดไว้แนบอก

จึงได้เห็นว่าเป็นเด็กทารกตัวน้อยน่ารัก ผิวขาว และตัวอ้วนจ้ำม่ำ กำลังส่งยิ้มโชว์เหงือกแดงแจ๋ส่งมาให้เธอ ดวงตากลมโตสีดำขลับราวลูกองุ่น พาให้คนยิ้มตามด้วยความเอ็นดู เด็กน้อยอารมณ์ดีในอ้อมกอดเธอ ซ่งผู่เย่วเงยหน้ามองชายชราเคราขาว ที่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่ยอมพูดอะไรสักคำ มาถึงก็ยัดห่อผ้าทารกน้อยให้อุ้ม อย่างมีคำถาม

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ขอโทษทีที่ไม่ได้กล่าวอะไร ก็ยื่นเจ้าเด็กน้อยนี่ให้อุ้ม นี่น่ะเป็นลูกสาวที่จะมาเกิดของเจ้า จงรับไว้และดูแลให้ดี เจ้าเด็กนี่เกิดมาพร้อมโชควาสนาที่มากมายนัก”

พอพูดจบก็ไม่รอให้ซ่งผู่เย่วได้ตอบรับ หรือว่าพูดอะไร ชายชราก็เหินกายขึ้นฟ้าหายวับไปทันที

ราวกับจะรีบไปส่งทารกน้อยคนต่อไปไม่ทันซะอย่างนั้น ซ่งผู่เย่วก็ไม่ได้สนใจอะไรแล้วตอนนี้ ตั้งแต่ได้ยินว่านี่คือลูกสาวที่จะมาเกิดของเธอ หญิงสาวส่งยิ้มหวานทักทายเจ้าก้อนกลมน้อยๆ ในอ้อมกอด พลางพูดกับเจ้าตัวน้อยเสียงหวาน

“ว่ายังไงคะลูกสาวตัวน้อยของแม่ อยู่กับแม่นะคะ แม่จะรักและดูแลหนูให้ดีที่สุด เท่าที่แม่คนหนึ่งจะทำได้เลย ข้างนอกยังมีคุณพ่อ คุณปู่คุณย่า คุณตาคุณยาย แถมหนูยังมีพี่ชายอีกสองคนคอยเล่นด้วยอีกนะคะเด็กดี”

ร่างบอบบางพูดพร้อมกับหมุนตัวกลับมานั่งที่เก้าอี้โยกตัวเดิม พร้อมกับเจ้าตัวน้อยในอ้อมแขน ที่ราวกับฟังคุณแม่ของเธอพูดรู้เรื่อง ส่งเสียงอ้อแอ้ตอบรับอย่างน่าเอ็นดู พร้อมยิ้มหวานส่งให้อีกด้วย ซ่งผู่เย่วไม่รู้ว่าในความฝัน เวลาผ่านไปยาวนานเท่าไรแล้ว ที่ใช้เวลาหยอกล้อเล่นกับลูกสาวตัวน้อยของเธอ มารู้สึกตัวตื่นอีกที ก็ตอนที่เธอเจ็บหน่วงท้องเหมือนจะคลอดเต็มทีแล้ว

หญิงสาวลืมตาขึ้นมามองรอบข้าง พร้อมขยับตัวหันมาทางโต๊ะหนังสือของลูกชาย ที่มักจะมานั่งทำการบ้านเฝ้าเธอตลอด พอเห็นลูกชายทั้งสองยังนั่งอยู่ที่เดิม ซ่งผู่เย่วพยายามไม่ส่งเสียงร้อง เพื่อระบายความเจ็บปวดออกมาให้ลูกชายของเธอตกใจ ก่อนจะเรียกลูกชายให้ไปตามคนมาช่วยเธอ

“เสี่ยวฮุ่ย ลูกไปบอกป้าฉางให้เตรียมห้องคลอดให้แม่ที ส่วนเสี่ยวเจิน ลูกไปตามคุณหมอเสิ่นลู่จิวที่บ้านเล็ก บอกเธอว่าแม่จะคลอดน้องแล้ว”

พอเด็กชายทั้งสองได้ยินเสียงคุณแม่แล้ว จึงหันขวับมามองพร้อมกัน สองพี่น้องฝาแฝดตาโตกับสิ่งที่ได้ยิน ก่อนรีบลุกจากที่นั่งอย่างตื่นตัว วิ่งออกไปทำตามที่คุณแม่ของพวกเขาสั่งอย่างรู้ความทันที

พวกเขาต่างตื่นตระหนกกลัวคุณแม่ และน้องน้อยที่อยู่ในท้องจะเป็นอะไรไป เพราะตอนที่พวกเขาหันไปมองเห็นสีหน้าคุณแม่ไม่ดีเลย พอรีบร้อนทำตามที่คุณแม่สั่งเรียบร้อยแล้ว หลี่เฟยฮุ้ยจึงต่อสายหาคุณพ่อที่ทำงานทันที ส่วนหลี่เฟยเจินรีบกลับไปอยู่กับคุณแม่แล้ว

“คุณพ่อ คุณแม่เจ็บท้องจะคลอดน้องแล้วครับ รีบมานะครับสีหน้าคุณแม่ไม่ดีเลย”

ทางด้านหลี่เฟยหรง หลังวางสายจากลูกชายคนโตแล้ว ชายหนุ่มรีบร้อนกลับบ้านทันที หวังจะกลับมาทันก่อนที่ภรรยาจะคลอด ประจวบเหมาะกับที่คุณปู่หลี่ และคุณย่าจางกลับมาถึงบ้าน ทันได้ยินเสียงวุ่นวายดังออกมา จากห้องนั่งเล่นประจำของครอบครัว ทั้งสองจึงได้รีบร้อนเข้าไปด้วยความเป็นห่วงลูกสะใภ้