“งั้นความหมายของคุณคือ?”หลินเฟิงถูกเหยาปินทำให้งุนงงเหยาปินยิ้มอย่างมีเลศนัยแล้วพูดว่า: “คุณหลิน ผมเดาว่าตอนนั้นที่ไผ่กลืนทองของผมถูกสำนักเสินฉือใช้อำนาจบีบบังคับเก็บไป อาจจะยังไม่ได้ถูกกลั่นให้เป็นยาลูกกลอน”“ตอนที่ผมเก็บไผ่กลืนทองมามันยังอ่อนแอและเป็นต้นกล้าเล็ก ๆ หากไม่ใช่เป็นเพราะความจำเป็นฉุกเฉิน มันจำเป็นต้องได้รับการดูแลเป็นพิเศษถึงจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้”“เมื่อไม่กี่วันก่อนเซี่ยงหลงกับโอวหยางชิ่งกลับไปถึงตระกูลเซี่ยง เจตนาเดิมก็คือกลับมาแต่งงาน โอวหยางซือที่ถูกคุณฆ่าตาย ก็คือสักขีพยานในการแต่งงานที่สำนักเสินฉือส่งตัวมา” “คุณหมายความว่า?”หลินเฟิงดวงตาสว่างไสว“ถูกแล้ว สำนักเสินฉือนี้ เอาไผ่กลืนทองนั้นเป็นของขวัญชิ้นใหญ่ในการแต่งงานของโอวหยางชิ่ง และตอนนี้ไผ่กลืนทองนั้นดูท่าว่าจะไปตกอยู่ในมือของตระกูลเซี่ยงแล้ว”เมื่อได้ฟังการวิเคราะห์ของเหยาปิน ตอนที่หลินเฟิงรู้สึกกลัดกลุ้มใจ ก็ขมวดคิ้วแน่นขึ้นมาในเวลาเดียวกัน“ตอนนี้ผมกับตระกูลเซี่ยงก็ผิดใจกันแล้ว เกรงว่าตระกูลเซี่ยงไม่มีทางขายไผ่กลืนทองให้ผมได้ง่าย ๆ”“ ซื้อแบบธรรมดาไม่ได้แน่นอน”เหยาปินหัวเราะเยาะ: “อีกทั้งถ้าห
พูดตามตรง ที่เหยาปินสามารถนั่งในตำแหน่งในทุกวันนี้ได้ ทั้งหมดเป็นเพราะความสามารถของเขาเองแม้แต่สำนักเสินฉือก็ประหลาดใจมากหรือแม้แต่ในสำนักเสินฉือก็ยังมีคนที่หวาดกลัวเหยาปินอยู่ กลัวว่าเขาจะแข็งแกร่งขึ้นมาทั้งสองคนนั่งอยู่ในบาร์จนถึงเช้ามืด หลินเฟิงกับเหยาปินต่างดื่มกันไปไม่น้อย แม้แต่บริกรก็ยังรู้สึกกลัวเล็กน้อย“คุณหลิน เดี๋ยวผมไปส่งคุณครับ”เพราะต้องขอคำแนะนำ ดังนั้นเหยาปินจึงไม่ได้ดื่มมากเท่าหลินเฟิงขนาดนั้น เพราะงั้นจึงยังพอมีสติอยู่บ้าง“ไม่...ไม่ต้อง”หลินเฟิงลิ้นแข็งเล็กน้อย จากนั้นโบกมือก่อนจะพูดว่า:“เดียวผม...เรียกรถสักคันก็ได้แล้ว คุณกลับไปเถอะ อย่าลืมเอาศิลปะการต่อสู้ที่ผมเพิ่งสอนไปฝึกซ้อม และรวบรวมเพื่อปรับใช้งานด้วยล่ะ”“ครับ”เหยาปินรู้สึกซาบซึ้ง ท่าทางที่หลินเฟิงปฏิบัติต่อเขา ดีกว่าสำนักเสินฉือเป็นหมื่นเท่าและในเวลานี้เอง สายตาของเขามองไปไกล ก็เห็นหลี่ซืออวี่ที่หนาวจนตัวสั่นเล็กน้อย และขดตัวอยู่ตรงหน้ารถของหลินเฟิง“เอ๊ะ คุณยังไม่กลับไปอีกเหรอ?”เหยาปินที่กำลังประคองหลินเฟิง หลี่ซืออวี่มองเห็นก็รีบดีดตัวขึ้น ก่อนจะถูหน้าแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ยังค่ะ ย
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”หลินเฟิงลูบคลำตัวเอง พบว่าไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้น อีกทั้งหลี่ซืออวี่ที่อยู่ในอ้อมแขนของตัวเองก็เหมือนกัน ในจุดที่เปิดเผยใต้ผ้าห่มราวกับภาพที่เหมือนจริง“หรือว่าฉัน....”ก่อนจะกุมหน้าผากพยายามนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนวานหลินเฟิงจำได้แค่ว่าเขาดื่มเหล้าไปเยอะมาก และให้คำแนะนำวิทยายุทธกับเหยาปิน สุดท้ายตัวเองกับเหยาปินก็ออกจากบาร์ไป...หลังจากนั้นเขาก็จำอะไรไม่ได้แล้ว“พี่หลินเฟิง”หลี่ซืออวี่ที่ตื่นขึ้นมาพร้อมกับจับผ้าห่มไว้ เธอมองหลินเฟิงด้วยท่าทางน่าสงสาร เธอเพียงแค่เรียกชื่อหลินเฟิงและไม่พูดอะไรอีกสายตานั้น เหมือนกับว่าเมื่อคืนหลินเฟิงดุร้ายมาก และบีบบังคับที่จะมีความอะไรกับเธอ“......”ในใจรู้สึกหงุดหงิด หลินเฟิงก็อดที่จะสงสัยตัวเองไม่ได้ว่า ตัวเองทำเรื่องที่เกินขอบเขตกับเพื่อนน้องสาวของตัวเองจริง ๆเหรอ?แต่ทำไมตัวเองถึงจำไม่ได้เลยล่ะ?“ไม่เป็นไร พี่หลินเฟิง ทั้งหมดเป็นเพราะฉันสมัครใจเอง ส่วนเสวี่ยฮุ่ย ฉันก็จะอธิบายให้เธอฟังเอง คุณไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบฉันหรอก”เมื่อหลี่ซืออวี่เห็นหลินเฟิงครุ่นคิดอยู่เงียบ ๆ ก็รีบเงยหน้าขึ้นพูดด้วยความน่าสงสาร“เ
หลินเฟิงลังเลใจและกำลังจะถามเธอว่าเป็นยังไงบ้าง จู่ ๆก็ได้ยินเสียงด่าเหน็บแนมของจางกุ้ยหลานจากอีกด้านของโทรศัพท์“ฮุ่ยหราน โทรแจ้งให้เขารู้ก็พอแล้ว ยังต้องใช้เวลานานขนาดไหน? คุณชายกู้กำลังรอลูกอยู่ที่ชั้นล่างนะ!”“ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่หน้าคุณปู่ เขาคู่ควรที่จะมาเข้าร่วมพิธีฝังศพเหรอ?“ตู๊ด”หลี่ฮุ่ยหรานวางสายโทรศัพท์หลินเฟิงถือโทรศัพท์ไว้ ก่อนจะส่ายหัวแล้วหัวเราะเยาะตัวเองในตอนนี้เองก็ได้กลิ่นหอมของอาหาร ก่อนที่หลินเฟิงจะเดินออกจากห้องไปที่ห้องรับแขกไม่นาน ทั้งสี่คนก็รวมตัวกันที่ข้างโต๊ะอาหาร บรรยากาศแปลกประหลาดเล็กน้อยจ้าวเฉียวอวิ๋นรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ที่หลินเสวี่ยฮุ่ยมีสีหน้าอึมครึ้มและไม่พูดสักประโยค ไหนจะยังมีหลี่ซืออวี่ที่ยิ้มแป้นอีก“ซืออวี่ เธอมาทำไม?”ในที่สุด ในบรรยากาศที่ตึงเครียด หลินเสวี่ยฮุ่ยก็เงยหน้าขึ้นมองเพื่อนสนิทของตัวเอง ก่อนจะถามอย่างไม่แสดงสีหน้า“พี่หลินเฟิงให้ฉันมาที่นี่”หลี่ซืออวี่ใช้ตะเกียบจิ้มริมฝีปากสีแดง ด้วยสีหน้าที่ไร้เดียงสาวันนี้เธอสวมเพียงแค่เครื่องแบบของมหาวิทยาลัยเจียงโจวเท่านั้น ซึ่งดูไร้เดียงสากว่าภาพลักษณ์ที่สวยฉูดฉาดตามปกติ
หลินเฟิงไม่รู้ว่าที่หลินเสวี่ยฮุ่ยเสียใจเป็นเพราะเพื่อนสนิทขโมยคนที่ตัวเองชอบไปแล้ว เขายังคิดว่ามันเป็นความผิดของตัวเองอยู่เป็นตัวเองที่ดื่มหนักจนมีอะไรไปมั่วและส่งผลให้ความสัมพันธ์ของหลินเสวี่ยฮุ่ยกับเพื่อนของเธอกลายเป็นความอึดอัดเขาไม่รู้ว่าควรจะปลอบใจหลินเสวี่ยฮุ่ยยังไงดีหลี่ซืออวี่ที่อยู่ด้านข้างกำลังคีบอาหารให้หลินเฟิงพร้อมกับคิดแผนการ ก่อนจะมองหลินเสวี่ยผ่านเข้าไปในช่องประตูซึ่งกำลังกอดแม่ร้องไห้อยู่“ช่วยไม่ได้นะเสวี่ยฮุ่ย ใครใช้ให้พี่หลินเฟิงยอดเยี่ยมขนาดนี้ล่ะ?”“ผู้ชายที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้ เธอไขว่คว้าไว้ไม่ได้ ก็อย่ามาโทษเพื่อนสนิทที่ช่วยเธอไขว่คว้าเอาไว้ล่ะ”หลินเฟิงที่ได้ยินเสียงร้องไห้ของเสวี่ยฮุ่ย ในใจก็ยิ่งสับสนวุ่นวายมากกว่าเดิมวันต่อมาพิธีฝังศพของคุณปู่ถังหว่านก็โทรมาหาแต่เช้า และขอให้หลินเฟิงแสดงความเสียใจในนามของบริษัทเภสัชกรรมเชิงถังเธอบอกว่าตัวเองมีเรื่องธุระนิดหน่อยไม่สามารถเดินทางไปได้หลินเฟิงไม่ได้คิดอะไรมาก และพาหลี่ซืออวี่ออกไปชอปปิ้งที่ห้างสรรพสินค้าของเชิงถังกรุ๊ป ให้เธอเลือกเสื้อผ้าสองชุดที่เหมาะสมกับการไปเข้าร่วมพิธีฝังศพหลี่ซืออวี่ยังค
“ใครเป็นเพื่อนกับพวกเธอกัน ตอนนี้ไม่ใช่อีกแล้ว!”หลี่ซืออวี่มองร่างที่จากไปของโจวเสี่ยวหาง ก่อนจะกรีดร้องออกมาเสียงดัง“หึ” โจวเสี่ยวหางที่เดินไปไกลแล้ว ก็ชูนิ้วกลางขึ้นมาเหนือศีรษะ“เอาล่ะ อย่าดึงดูดความสนใจที่นี่”หลินเฟิงขวางหลี่ซืออวี่ที่โกรธจัด ก่อนจะรีบออกจากห้างสรรพสินค้าของเชิงถังกรุ๊ปท่ามกลางสายตาทุกคนโดยรอบสีหน้าที่ไม่ดีของหลี่ซืออวี่ดีขึ้นไม่น้อย หลังจากที่หลินเฟิงซื้อสร้อยคออัญมณีมูลค่าหลายสิบล้านให้เธอ“ถ้าเสวี่ยฮุ่ยมี ฉันก็ต้องมีเหมือนกัน”จนถึงตอนนี้ หลี่ซืออวี่ก็ยังคงนึกถึงสร้อยคอแบบทำมือที่หลินเฟิงให้กับหลินเสวี่ยฮุ่ยคฤหาสน์ตระกูลหลี่โลงศพของคุณปู่ตระกูลหลี่วางไว้ที่ห้องไว้ทุกข์หลี่ฮุ่ยหรานที่สวมใส่ชุดสีดำและมีดอกไม้สีขาวติดอยู่บนหน้าอก คุกเข่าลงข้างหน้าโลงศพของคุณปู่ด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกจางกุ้ยหลานกับคุณชายกู้และคนอื่น ๆต่างก็มาฉุดดึง แต่เธอก็ไม่ลุกขึ้นมา“ฮุ่ยหราน คุณวางใจเถอะ เพื่อจัดงานพิธีฝังศพที่ยิ่งใหญ่ให้กับคุณปู่ ผมขอให้พ่อของผมเชื้อเชิญคนที่มีชื่อเสียงมาจากเจียงโจว”“มีพวกเขามาเข้าร่วมพิธีงานศพที่นี่ ผมคิดว่าคุณปู่ได้รับการปฏิบัติแบบนี้
“จางเต๋อหลิน ท่านผู้นำสำนักไป๋เกาเมืองเจียงโจวมาถึงแล้ว!”“คุณชายถังอวิ๋นเฟิงของตระกูลถังเมืองเจียงโจวมาถึงแล้ว!”เจ้าของจากบริษัทน้อยใหญ่ที่มาร่วมงานศพคุณปู่หลี่ และคู่ค้าคนอื่น ๆ ของตระกูลหลี่ก็มึนงงไปหมดแล้วเนื่องจากเสียงตะโกนนอกประตูคนใหญ่คนโตทั้งเจียงเป่ยมาถึงที่งานกันเกือบหมดแล้ว“ทำไมฉันไม่เคยรู้เกี่ยวกับตระกูลหลี่เล็ก ๆ นี้ จะรู้จักบุคคลใหญ่โตเยอะแยะขนาดนี้?”“ดูท่าต่อไปจะต้องเกาะแข้งขาของตระกูลหลี่ให้แน่นแล้ว!”“ข่าวล่าช้าไปหน่อยไหม? เพื่อนของฉันทำงานที่หลี่ซื่อกรุ๊ป”“ได้ยินมาว่าเมื่อคืน หลี่ซื่อกรุ๊ปจัดประชุมสามัญผู้ถือหุ้นฉุกเฉิน คุณหลี่ฮุ่ยหรานท่านประธานใหญ่ เปลี่ยนเป็นคุณกู้เฉินจากตระกูลกู้เมืองเจียงหนานแล้ว”“ฮะ? งั้นอย่างงี้จะต้องเรียกเป็นหลี่ซื่อกรุ๊ปอีกไหม?”“ใครจะไปรู้ล่ะ?”“บุคคลคนใหญ่คนโตมากมายขนาดนี้ แน่นอนว่าทั้งหมดต้องมาเพราะคุณชายกู้เมืองเจียงหนาน”“ต่อให้หลี่ฮุ่ยหรายจากตระกูลหลี่จะสวยแค่ไหน แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะทำให้คนใหญ่คนคนโตมาถึงที่นี้ได้ เพื่อใครกัน พริบตาเดียวก็สามารถมองออกได้แล้ว”“ใช่แล้ว ใช่แล้ว พวกคุณไม่ได้ลืมไปใช่ไหม? คุณหลี่ฮุ่ยหราน
ท่าทางของกู้เฉินทำให้คนใหญ่คนโตจากเมืองเจียงโจวตกอยู่ในความเงียบขรึม“ไอ้เวร!”ซ่งเฉียนคุนที่เป็นผู้ที่ใช้กำลัง นิสัยตรงไปตรงมาเขารู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างหลินเฟิงและฮุ่ยหรานอยู่แล้วถึงแม้จะหย่าร้างกัน แต่หลินเฟิงนั้นยังคงมีความผูกพันกับอดีตภรรยาอยู่ หมอนี่ที่มาจากตระกูลกู้เข้ามาแทรกแบบนี้ อยากตายเหรอ?!“พวกเราจะเอาเรื่องนี้ไปยืนยันกับสหายน้อยหลินเฟิง คุณชายกู้ ดูแลตัวเองให้ดีเถอะ”พูดจบ ซ่งเฉียนคุนก็สะบัดมือเดินจากไปด้วยสีหน้าไม่เป็นมิตร“นายกรัฐมนตรีฉิน นี่……”กู้เฉินก็คิดไม่ถึงเช่นกัน ว่าคนเหล่านี้ไม่ใช่คนที่พ่อของตัวเองเชิญมาเหรอ?“เจ้าหนุ่มตระกูลกู้ นายคงไม่คิดว่าพ่อของนายเชิญมา พวกเราถึงมาแสดงความเสียใจในงานศพของคุณปู่ตระกูลหลี่หรอกนะ?”จางเต๋อหลินดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างได้ และหัวเราะเหยียดหยาม: “พวกนายตระกูลกู้เนี่ยนะ ยังไม่คู่ควรที่จะให้พวกเราเดินทางมาหรอก” “คุณชายกู้ ผมแนะนําให้คุณล้มเลิกความคิดเล็ก ๆ น้อย ๆ ของคุณซะ”หลิวกั๋วฮุยไม่อยากจะมองกู้เฉิน เขาหันหลังกลับไปทันที:“คุณควรจะคิดเอาไว้ว่า จะชี้แจงกับสหายน้อยหลินเฟิงด้านนั้นอย่างไร! ตระกูลกู้ของคุณ ดันยั่ว