บทที่ 337

หวงเสี่ยวม่านเห็นในมือของเขาไม่มีอาวุธแล้วก็รู้สึกโล่งอกขึ้นมาทันที

“คุณชายเหยน ไม่ต้องพูดมากกับเขา เมื่อครู่เขายิงพี่เซี่ยบาดเจ็บ จะต้องให้เขาชดใช้นะคะ”

เธอถึงขั้นที่อยากให้เหยนซู่รีบฆ่าหลินฝานซะ เพื่อที่จะได้หลีกเลี่ยงปัญหาในอนาคต

ในตอนนี้หลินฝานดึงมีดพกที่อยู่ตรงไหล่ออกมา

สีหน้ายังคงนิ่งเฉยเหมือนเดิม ความเจ็บปวดตรงไหล่เทียบกับความเจ็บปวดในหัวใจไม่ได้ด้วยซ้ำ

เหยนซู่เห็นเขายังกล้าต่อต้อน จึงเหยียบแขนของเขาเอาไว้ กำปั้นก็กระแทกไปที่ใบหน้าของเขาราวกับหยดน้ำฝน

“แม่งเอ๊ย ยังจะกล้าเสแสร้งต่อหน้าฉันอีกไหม?”

บาดแผลบนศีรษะของหลินฝานฉีกออกทันที และมีเลือดสดไหลออกมา

เขาอยากจะต่อต้าน แต่เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเหยนซู่ด้วยซ้ำ

ต่อให้อีกฝ่ายเป็นลูกผู้ดีที่เอาแต่เสวยสุข แต่ก็ยังเป็นคนของสำนักอวี้เจี้ยน

ฝึกวิชาการต่อสู้ตั้งแต่เด็กเพื่อสร้างพื้นฐานเอาไว้

เพื่อที่จะแก้แค้นเมื่อครู่นี้ เหยนซู่จึงเตะหลินฝานจนกระเด็นออกไป

เสียงดัง “โครม” แผ่นหลังของหลินฝานกระแทกกับขั้นบันไดอย่างแรง

จึงทำให้เขาไม่มีแม้แต่แรงที่จะยืนขึ้นมา

หวงเสี่ยวม่านเห็นแบบนี้ก็เดินเข้ามาแล้วเดินเข้ามา เธอจ้องมองแฟนหนุ่มในอดีต