Share

บทที่ 157

ในฐานะนายน้อยคนที่สองของตระกูลถัง เขาเคยคุกเข่าขอโทษใครตอนไหนกันล่ะ?

“ให้ฉันขอโทษเขาเหรอ?”

“ให้ตายเถอะ ฉันเป็นนายน้อยคนที่สองของตระกูลถังเชียวนะ”

ถังวานยักไหล่อย่างเฉยเมย "แล้วแต่ ถ้าคุณไม่ต้องการขอโทษ ก็นอนรอความตายได้เลย"

หลินเสวี่ยเยี่ยนหันไปหาหลินเฟิง "หลินเฟิง แกกำลังรออะไรอยู่? รีบเอายาแก้พิษให้เขาสิ"

หลินเฟิงกอดอกและพูดอย่างเฉยเมยว่า "ขอโทษด้วย ถ้าเขาไม่ขอโทษ ฉันก็จนปัญญา"

"แก..."

ขณะที่หลินเสวี่ยเยี่ยนกำลังพยายามอดทนอดกลั้น ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง นี่เป็นครั้งแรกที่เธอพบเจอคนหยิ่งผยองเช่นนี้

ถังหว่านยืนอยู่ข้างๆ หลินเฟิงและพูด: "แม่ ถังอวิ๋นเฟิงเป็นคนขอให้มีการแข่งขันเอง และตอนนี้คนที่พ่ายแพ้ก็คือเขา"

“ถ้าเขาแพ้ แล้วทนไม่ได้ที่จะขอโทษก็ปล่อยให้เขาตายไปเถอะ ยังไงฉันก็ทำดีที่สุดแล้ว”

ถังหว่านลี่มองไปที่หลินเฟิงด้วยสายตาที่เย็นชา จากนั้นจึงมองไปที่หลานชายที่กำลังทุรนทุราย

การโน้มน้าวหลินเฟิงนั้นแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย

เขาทำได้เพียงก้มลงแล้วพูดกับหลานชาย: "อวิ๋นเฟิง ทำไมไม่ขอโทษอย่างจริงใจล่ะ"

เส้นเลือดที่คอของถังอวิ๋นเฟิงปูดขึ้นมา และใบหน้าก็บิดเบี้ยวด้วยความโกรธ

Locked Chapter
Continue to read this book on the APP

Related chapters

Latest chapter

DMCA.com Protection Status