Share

บทที่ 147

เสื้อผ้าบนร่างของฉินอิ๋งถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ

ร่างเปลือยเปล่าไม่เหลือสักชิ้น

ร่างนวลขาวเผยต่อสายตาของหลินเฟิง

แต่เขากลับไม่อ่อนโยนเลยสักนิด

ฉินอิ๋งหวาดกลัวจนตาทั้งสองดูอึ้ง น้ำตาไหลออกมาจากเบ้าตา

ในเวลานี้เธอเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะต่อต้านยังไง

“หลินเฟิง ขอร้องล่ะ...... มีสติหน่อย”

หลินเฟิงเมินเฉยต่อคำอ้อนวอนของเธอ โน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อปิดปากเธอ

ฉินอิ๋งพยายามผลักเขาออกสุดชีวิต แต่หลินเฟิงเหมือนกับภูเขาลูกใหญ่ที่กดเธอไว้จนหายใจไม่ออก

จนกระทั่งเธอรู้สึกว่าหลินเฟิงกำลังจะฉีกกางเกงของตน

ในยามวิกฤตนี้ ฉินอิ๋งกัดลิ้นของหลินเฟิงอย่างแรง

ทันใดนั้นหลินเฟิงก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

แล้วเด้งตัวออกจากร่างของฉินอิ๋งสุดแรง

ช่วงเวลาแห่งความเจ็บปวดแสนสาหัสนี้ทำให้เขาคืนสติมาได้นิดนึง

ถึงได้เห็นชัด ๆ ว่าเมื่อกี้ตนเองทำอะไรลงไป

กระแทกนิ้วไปที่จุดถานจง จุดเทียนทูและจุดเสินเชวีย

สีหน้าของหลินเฟิงเปลี่ยนไปมาก แล้วก็กระอักเลือดออกมา

ดวงตาที่แดงก่ำคู่นั้นก็ค่อย ๆ หายไป

มองฉินอิ๋งที่หดตัวอยู่มุมห้อง กอดไหล่ทั้งสองไว้ น้ำตาเอ่อไหลและไม่รู้ว่าจะอธิบายกับเธอว่ายังไง

“คุณ...... คุณหลิน คุณ......
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status