บทที่ 1012

“ลาก่อน”

สุดท้าย ซือหม่าเผิงหัวประสานมือไปทางหลินเฟิง ถือว่าเป็นการบอกลาแล้ว

ถึงแม้เป็นการบอกลา

แต่ในดวงตาของซือหม่าเผิงหัวมีสีหน้าที่เป็นอันตรายแวบผ่านไป เหมือนกับจดจำใบหน้าของหลินเฟิงให้ลึกในสมองของตัวเอง

หลินเฟิงก็ไม่ได้หวาดกลัว เขาโบกมือ เหมือนกับปัดป่ายแมลงวัน แม้แต่มองก็ยังขี้เกียจจะมองพวกเขาด้วยซ้ำ

“อาจารย์หลิน คุณ...คุณสุดยอดจริงๆ เลย!”

เห็นคนของตระกูลซือหม่าจากไป อวี๋จื่อเสวียนขยับมาด้านหลินเฟิง ตื่นเต้นจนไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรแล้ว ในดวงตากลับมีความเลื่อมใสเต็มเปี่ยมแวบผ่านไป

ถึงแม้ก่อนหน้านี้เธอก็คิดว่าหลินเฟิงเก่งกาจมาก ถึงขั้นที่มีเกี่ยวข้องกับตระกูลหนึ่งในสี่ตระกูลร่ำรวยของเมืองจิง

แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะสุดยอดกว่าที่ตัวเองคิดเอาไว้อีก

ถึงขั้นที่บีบบังคับให้ตระกูลซือหม่าหนึ่งในสี่ตระกูลร่ำรวยของเมืองจิง มาขอโทษพวกเขาถึงที่ได้

โดยเฉพาะเพื่อให้เธอระบายความโมโห ยังต่อยคุณชายซือหม่าไปยกหนึ่ง

นั่นเป็นคุณชายตระกูลซือที่ทั้งเมืองจิงไม่มีใครกล้าแตะต้องเชียวนะ! นึกไม่ถึงว่าจะถูกเธอต่อไปยกหนึ่ง!”

อีกทั้งคนของตระกูลซือหม่าก็ยังไม่กล้าพูดอะไร

ความรู้สึกแบบนี้ สะใจจริงๆ!

“หึ.