“ไม่นึกว่าพวกเขาจะลงมือเร็วขนาดนี้ ข้าประเมินจิตใจอันชั่วร้ายของเซียวหมิงเซียนต่ำเกินไป!”เซี่ยเชียนฮวันใจสั่นเมื่อครู่ ถ้าข้าเพียงแต่เมินเฉยต่อเซียวเย่หลันแล้วมาเร็วกว่านี้!“พระชายา ไม่แน่ว่าคนอาจจะยังไม่ตาย ยังมีลมหายใจอยู่ หลังจากที่พวกเขาออกไปแล้ว พวกเราค่อยลงจากรถแล้วไปดูกัน” เสี่ยวตงกล่าว“อืม”เซี่ยเชียนฮวันพยักหน้าพวกนางเฝ้าดูอยู่ห่างๆ และเห็นกลุ่มคนรับใช้นำ “ศพ” ในเปลหามเข้าไปในสุสานที่ประตูเปิดกว้าง จากนั้นก็รีบเดินจากไป“ไป พวกเราลงไปดูกันเถอะ”หลังจากที่ทุกคนจากไปแล้ว เซี่ยเชียนฮวันก็พาเสี่ยวตงไปที่หลุมศพไร้ญาติสีท้องฟ้าค่อยๆ เข้มขึ้นเมื่อยืนอยู่ด้านนอก จะมองเห็นได้ไม่ชัดเจนนักว่าเกิดอะไรขึ้นในสุสาน“เสี่ยวตง เจ้าอยู่ข้างนอกคอยดูต้นทางไว้ ข้าจะไปหาเปาอิ๋งหัน” เซี่ยเชียนฮวันพูด“ไม่ได้ๆ ถ้าหากมีอันตรายอยู่ข้างในจะเป็นเช่นไร? ให้บ่าวเข้าไป แล้วพระชายาก็รออยู่ข้างนอกเถอะ”เสี่ยวตงรู้สึกหวาดกลัวเมื่อมองดูสุสานที่มืดมิด นางจะวางใจปล่อยให้เซี่ยเชียนฮวันเข้าไปข้างในคนเดียวได้อย่างไร เซี่ยเชียนฮวันตบไหล่นาง “เจ้าไม่รู้ทักษะทางการแพทย์ ถ้าหากเปาอิ๋งหันยังหายใจอยู
“อาเฉิง อาเฉิง”เสี่ยวตงคุกเข่า เขย่าร่างของคนขับรถม้าอย่างสิ้นหวังใบหน้าของนางซีดเผือดไม่ดีแล้วนี่คือกับดัก!เสี่ยวตงลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งหนีไปในไม่ช้า ทหารองค์ของเซียวหมิงเซียนก็ไล่ตามมา และตีวงล้อมเสี่ยวตงอย่างแน่นหนา จะไปข้างหน้าก็ไม่ได้ จะถอยกลับก็ไม่ดีบนมีดของทหารองค์ยังคงมีเลือดไหลหยดลงบนพื้น คนที่ฆ่าอาเฉิงคนขับรถม้าเมื่อครู่คงเป็นเขาเสี่ยวตงจำชายที่ยืนอยู่ข้างๆ ทหารองค์รักษ์คนนั้นได้!“ราชบุตรเขยซือ” นางกัดฟันแน่น “ท่านรู้หรือไม่ ใครก็ตามที่คิดจะลอบสังหารพระชายา จะต้องโทษประหารชีวิต”ซืออวี้สวี่ยิ้มน้อยๆ “พระชายาหายสาบสูญไปแล้ว จะเป็นการลอบสังหารไปได้เยี่ยงไร? ส่วนกระดูกขาวสองศพในสุสานนั่น ผ่านไปหลายร้อยปีก็ไม่มีใครรู้ว่าพวกนางเป็นใคร”“ท่านเป็นนักศึกษาคนหนึ่ง แต่กลับมีหัวใจที่ชั่วร้ายเพียงนี้ ไม่กลัวผลกรรมตามสนองเลยหรือ?!” เสี่ยวตงถลึงตาด้วยความโกรธ“ดังสุภาษิตโบราณที่ว่า ไม่โหดเหี้ยมไม่นับเป็นชายชาตรี ข้าแซ่ซือเพียงแต่เชื่อว่าโชคชะตาอยู่ในมือของตัวเอง และไม่เชื่อในการลงโทษ”ซืออวี้สวี่ยกยิ้มมุมปาก ทันใดนั้นดวงก็ตาเย็นชาขึ้นมา “จัดการ”ทหารก็ขยับมือทันทีเสี่
เซี่ยเชียนฮวันไม่เห็นเสี่ยวตงแต่เป็นเปาอิ๋งหันที่นอนอยู่ข้างๆ ซึ่งตื่นขึ้นมา และเรียกหานางอย่างอ่อนแรงด้วยแสงสลัวๆ เซี่ยเชียนฮวันก็จับชีพจรของเปาอิ๋งหัน “ตอนนี้เจ้ารู้สึกอย่างไรบ้าง?”“ขอบพระทัยพระชายาที่ช่วยชีวิตข้า”เปาอิ๋งหันเต็มไปด้วยความละอายใจหากไม่ใช่เพราะนางเจ็บปวดมากจนขยับตัวไม่ได้ นางก็อยากจะลุกขึ้นและโขกหัวให้กับเซี่ยเชียนฮวันจริงๆ “เป็นเพราะข้า ที่สร้างปัญหาให้กับพระชายา...”“ไม่โทษเจ้าหรอก พวกเขาโหดร้ายเกินไป และใช้เจ้าเป็นเหยื่อล่อเพื่อล่อข้า”เซี่ยเชียนฮวันขมวดคิ้วเล็กน้อยซืออวี้สวี่ผู้นั้น สมแล้วที่ฮ่องเต้แต่งตั้งให้เป็นจอหงวน หัวสมองของเขานั้นฉลาดจริงๆแต่น่าเสียดายที่ใช้ในทางที่ผิดในใจเต็มไปด้วยความคิดอันเลวทราม“พระชายา ตอนนี้พวกเราจะทำเช่นไรดี?” เปาอิ๋งหันถามอย่างกังวล“ไม่ต้องกลัว เสี่ยวตงสาวใช้ของข้ากำลังไปหาคนมาช่วย อีกไม่นานจะมีคนมาช่วยพวกเราออกไปจากที่นี่”เมื่อพูดถึงเสี่ยวตง ในใจของเซี่ยเชียนฮวันก็รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยเปาอิ๋งหันแสดงความไม่สบายใจของนางออกมาอย่างระมัดระวัง “ดูเหมือนว่าเราจะถูกขังอยู่ที่นี่ทั้งคืน หากมีคนมาช่วยจริงๆ พวกเขาก็
“จ้านอ๋องมีชื่อเสียงโด่งดังในใต้หล้า แม้แต่ผู้หญิงบ้านนอกอย่างข้าก็ยังเคยได้ยินชื่อเสียงของเขา ทุกคนล้วนบอกว่าเขาคือเทพแห่งสงครามที่ปกป้องแคว้นต้าเซี่ย เขาจะต้องมาปกป้องพระชายาอย่างแน่นอน” เปาอิ๋งหันปลอบใจนางเซี่ยเชียนฮวันหัวเราะเยาะตัวเอง “บางทีเขาอาจจะเป็นผู้พิทักษ์แคว้นต้าเซี่ย แต่ไม่ใช่ของข้าอย่างแน่นอน”“เป็นไปได้อย่างไร พระชายาหายตัวไป จ้านอ๋องคงจะกังวลมากในตอนนี้ และกำลังตามหาท่านทุกที่”“ไม่ เจ้าคิดผิดแล้ว” เซี่ยเชียนฮวันถอนหายใจเบาๆ “พระชายารองซูอวี้เออร์เพิ่งจะตั้งท้อง และตอนนี้เขาน่าจะยุ่งอยู่กับสนมรักของเขา ไม่ว่างมาสนใจข้าหรอก”เปาอิ๋งหันตะลึงหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง นางก็สถบออกมา “ผู้ชายในใต้หล้านี้ หาดีไม่ได้สักคน! คนที่ใจร้ายและไร้หัวใจเหล่านี้สมควรโดนฆ่าจริงๆ แต่เกรงว่าคงมีคนเช่นนี้อยู่มากมาย แม้อยากจะฆ่าให้ตายแต่ก็คงไม่หมดไม่สิ้น! แค่กๆ...”เธอก่นด่าอย่างรุนแรงจนกระทบต่อบาดแผล และเริ่มไอเซี่ยเชียนฮวันยิ้มอย่างขมขื่น “จริงๆ แล้วยังมีผู้ชายดีๆ เหลืออยู่ บิดาและพี่ชายของข้าไม่ได้แย่ เพียงแต่พวกเขาไม่ได้แข็งแกร่ง แม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่าข้าหายตัวไปทันเวลา แต่ไม่รู้ว่
เซี่ยเชียนฮวันก็ได้ยินเช่นกันแพขนตางอนยาวของนางสั่นระริกเล็กน้อย นางยืนขึ้นโดยจับผนังแล้วเดินไปที่ขั้นบันได“ครืน…”เสียงก้องกังวานอย่างชัดเจน ดังมาจากด้านนอกประตูหิน!อย่างไรก็ตาม ทันทีที่นางไปถึงหน้าขั้นบันได นางก็สูญเสียพละกำลังทั้งหมด ไม่สามารถก้าวต่อไปได้ และทรุดตัวลงอย่างอ่อนแรงเปาอิ๋งหันที่ยังมีกำลังเหลืออยู่ พยายามดิ้นรนปีนขึ้นบันได“เป็นอย่างไรบ้าง มีคนมาช่วยพวกเราหรือไม่?” เซี่ยเชียนฮวันถามด้วยริมฝีปากที่สั่นเทา“เป็นเสียงฟ้าร้อง...”เปาอิ๋งหันไม่สามารถซ่อนความผิดหวังในน้ำเสียงของนางเดิมทีคิดว่าเสียงนี้เป็นเสียงของคนจากข้างนอกที่กำลังขยับประตูหิน แต่กลับกลายเป็นว่า เป็นเพียงเสียงฟ้าร้องเท่านั้น ซึ่งแตกต่างจากที่พวกนางคาดไว้อย่างสิ้นเชิงไม่นานนัก สีหน้าประหลาดใจก็ปรากฏบนใบหน้าของเปาอิ๋งหัน “ฝนมาแล้ว พระชายา พวกเรามีน้ำให้ดื่มแล้ว!”นางนอนหมอบอยู่บนขอบประตูหิน ดื่มน้ำฝนที่ผสมตะกอนจากข้างนอกอย่างตะกละตะกลาม หลังจากดื่มไปสองสามอึก นางก็รู้สึกว่าจิตใจชัดเจนขึ้นมากนางรีบใช้ใบไม้รองน้ำที่สะอาดกว่าอย่างระมัดระวัง แล้วนำกลับมาให้เซี่ยเชียนฮวันดื่ม“ดูสิ ข้าบอกแล้วว่า
เซี่ยเชียนฮวันรู้สึกเหมือนปลาที่สูญเสียทิศทาง จมอยู่ในความมืดเป็นเวลานาน และในที่สุดก็ฟื้นคืนสติอย่างช้าๆ“พระชายา ในที่สุดท่านก็ตื่นแล้ว”หลังจากที่นางลืมตา สิ่งแรกที่นางเห็นคือนางเว่ยที่ดูซีดเซียวนั่งอยู่ข้างเตียงแม่ของเสี่ยงตงกับเย่ซิ่น“ป้าเว่ย” เซี่ยเชียนฮวันพยายามลุกขึ้นจากเตียง “นางเปาเป็นอย่างไรบ้าง?”“พระชายาโปรดวางใจ หญิงผู้นั้นยังมีชีวิตอยู่”นางเว่ยรีบเอื้อมมือไปช่วยเซี่ยเชียนฮวันเซี่ยเชียนฮวันเลียริมฝีปากที่แตกเพราะขาดน้ำ และพูดด้วยเสียงที่แหบแห้งว่า “นำน้ำมา”นางเว่ยตอบรับ แล้วรีบไปรินชา จากนั้นก็นำผลไม้สดจำนวนหนึ่งเข้ามาด้วยเมื่อจิตใจค่อยๆ ชัดเจนขึ้น เซี่ยเชียนฮวันก็จับชีพจรของตัวเอง เพื่อยืนยันว่าอาการของทารกในครรภ์คงที่ จากนั้นก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาในสถานการณ์ที่ไม่มีการเติมพลังงาน ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่ทารกจะอยู่กับนางได้นานขนาดนี้เซี่ยเชียนฮวันดื่มชาไปหนึ่งถ้วยใหญ่แล้วถามว่า “เสี่ยวตงล่ะ?”นางไม่คาดคิดว่า คำถามของตัวเองนั้นจะทำให้นางเว่ยนิ่งงัน และดวงตาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที!“เสี่ยวตงนาง...นาง...ตายแล้วเจ้าค่ะ...”นางเว่ยตอบเสียงสะอื้นเซี่ยเชียนฮ
“ผู้หญิงคนนั้นกำลังตั้งท้อง แล้วฮวันฮวันไม่ท้องหรือ? ท้องของนางใหญ่กว่าผู้หญิงคนนั้นซะอีก ตอนนี้นางนอนหมดสติอยู่ด้านใน แต่ท่านกลับไม่แม้แต่จะมองนางเลย!”เซี่ยเหยียนโกรธจัดเซียวเย่หลันกลับพูดว่า “หมอหลวงบอกว่านางพ้นขีดอันตรายแล้ว”“ไม่ว่าจะพ้นขีดอันตรายหรือไม่ นางก็ต้องมีท่านอยู่ข้างๆ !!”หลังจากที่เซี่ยเหยียนตะโกนจบ ก็ไม่ได้ยินเสียงของเซียวเย่หลัน บางทีคงขี้เกียจเกินกว่าจะสนใจเขา และเดินจากไป แต่เซี่ยเหยียนก็ไล่ตามไปแล้วต่อว่าต่อ“เดี๋ยวก่อน ท่านไม่ได้รับอนุญาตให้ไป! เซียวเย่หลัน ท่านอย่าบังคับให้ข้าลงมือนะ!”เห็นได้ชัดว่าทัศนคติที่เย็นชาของเซียวเย่หลัน ทำให้เซี่ยเหยียน พี่ภรรยาของเขาโกรธมากเขาพับแขนเสื้อขึ้น จะเห็นได้ว่าชายทั้งสองกำลังจะต่อสู้กันทันใดนั้น ประตูก็ถูกผลักเปิด!เซี่ยเชียนฮวันเดินออกมาจากด้านใน เมื่อเห็นดวงอาทิตย์ แม้ว่าจะเป็นดวงอาทิตย์ที่อบอุ่นในฤดูหนาว แต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกแสบตา จึงยกมือขึ้นเล็กน้อยเพื่อปิดกั้น ใบหน้าซีดเซียวใต้แขนเสื้อของนางดูป่วยและอ่อนล้าอย่างเห็นได้ชัด“ฮวันฮวัน!”เมื่อเซี่ยเหยียนเห็นเซี่ยเชียนฮวัน เขาก็เพิกเฉยต่อการต่อสู้ และรีบวิ่
“รอเดี๋ยวก่อน”ในครั้งนี้ กลับเปลี่ยนเป็นเซียวเย่หลันดึงเซี่ยเชียนฮวันเอาไว้แน่นเขากล่าวถามเสียงเบาๆออกมาว่า: “ร่างกายของเจ้ายังไม่แข็งแรง ตอนนี้คิดที่จะไปที่ไหนอีก?”“ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับท่านอ๋อง”“เซี่ยเชียนฮวัน ด้านนอกมีคนมากมายที่จะรังแกข่มเหงเจ้า เจ้าอย่าไม่เรียนรู้บทเรียน”“ยังไงก็ไม่ต้องถึงขั้นให้ท่านอ๋องมาอบรมข้าหรอก”เซี่ยเชียนฮวันคิดถึงการตายของเสี่ยวตงขึ้นมา และตัวเองพอลืมตาขึ้นมา ข้างกายก็มีเพียงนางเว่ยเท่านั้น และก็ไม่มีใครแล้ว ในใจก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะเกิดความเศร้าโศกเจ็บปวดขึ้นมาอย่างยิ่งนางเดินไปด้านหน้า แต่เดินไปไม่กี่ก้าวก้าวทั้งสองข้างก็อ่อนแรงลง ล้มลงไปในทันใดเซียวเย่หลันตกใจเล็กน้อย กำลังจะยื่นมือไปอุ้มเอาไว้ ทว่าเซี่ยเหยียนกลับมาแย่งอุ้มเซี่ยเชียนฮวันขึ้นมาก่อน แล้วพุ่งไปในห้องมือของเขาเพียงแค่ค้างอยู่กลางอากาศในตอนนี้ด้านหลังของเขาก็มีเสียงเร่งเร้าของอวิ๋นซีดังขึ้นมา “ท่านอ๋อง พระชายารองเริ่มอาเจียนไม่หยุดอีกแล้ว นางทรมานมาก ท่านอ๋องรีบไปดูนางหน่อยเถอะเพคะ!”สุดท้ายเซียวเย่หลันก็ไม่ได้ตามเข้าไปในห้องอยู่ดี แต่จากไปอย่างเงียบๆเซี่ยเชียนฮวันถูกเซ