บทที่ 13

"พระชายาโปรดวางพระทัย บ่าวจะทำงานให้ดีเพคะ"

ชิงถีพยายามอดกลั้นความดีใจอย่างบ้าคลั่งภายใน แสร้งทำตัวเรียบร้อยมีมารยาทก่อนจะรับพัดต่อมาจากมือของแม่เฒ่าจาง

แม่เฒ่าจางก็ยินดีที่จะได้ไปพักสักหน่อย หันไปทำความเคารพเซี่ยเชียนฮวัน จากนั้นก็ไปนั่งพักด้านหนึ่ง ในเมื่อเด็กคนนั้นเป็นคนข้างกายของพระชายา นางก็ย่อมไม่คิดสงสัยอะไร

เซี่ยเชียนฮวันจ้องไปที่หม้อยา พูดขึ้นเสียงเรียบว่า "ถึงอย่างไรเย่ซิ่นคนนั้นก็ต้องทนทุกข์ทรมานหนักก็เพราะข้า ข้าควรจะอยู่ต้มยาให้เขาด้วยตัวเองดีไหมนะ..."

ชิงถีเมื่อได้ยินก็รีบร้อนพูดห้ามไว้ทันที "นายท่านไม่ได้เด็ดขาดนะเจ้าคะ ท่านร่างกายสูงศักดิ์ จะมาต้มยาให้องค์รักษ์คนหนึ่งด้วยตัวเองได้อย่างไร งานหยาบๆ แบบนี้ให้พวกบ่าวทำก็ได้แล้ว ที่ท่านสั่งให้บ่าวมาช่วยงานที่นี่ก็นับว่ามีน้ำใจแล้วเจ้าค่ะ"

"ใช่แล้วพระชายา สีหน้าท่านไม่ค่อยดี กลับไปพักก่อนเถิดเพคะ" แม่เฒ่าจางก็ช่วยพูดห้ามด้วย

"ก็ได้ เช่นนั้นพวกเจ้าก็ระวังหน่อยแล้วกัน ต้มยาเสร็จแล้วก็รีบเอาไปส่งให้เย่ซิ่นซะ"

เซี่ยเชียนฮวันพยักหน้า ไม่พยายามยื้ออยู่ต่อไป

สองชั่วโมงผ่านไป

กลางดึก คนในตำหนักเล็กเริ่มน้อยลงเรื่อยๆ แม่เฒ่าจางเองก็กลับไปนอนพักแล้ว ในที่สุดชิงถีก็หาโอกาสดีลงมือได้สักที

นางมองไปรอบๆ อย่างระแวดระวัง เมื่อมั่นใจแล้วว่าอยู่คนเดียว ถึงได้ค่อยๆ หยิบเอาห่อยาออกมา จากนั้นก็เปิดฝาหม้อต้มยาออก

องค์รักษ์เย่เอ๋ยองค์รักษ์เย่ ท่านอยู่ในปรโลกแล้วก็อย่าโกรธแค้นข้าเลยนะ!

ว่ากันว่าคนหากไม่บำเพ็ญฟ้าดินจะลงโทษ ถ้าท่านจะโทษก็ต้องโทษที่ตัวเองโชคไม่ดีแล้วกัน!

ในใจชิงถีคิดว่าหลังจากเรื่องนี้สำเร็จ พระชายาจะต้องถูกไล่ออกจากจวนอ๋อง ส่วนนางก็จะได้ไปรับใช้อยู่ข้างกายของแม่นางซูแทนอย่างถูกต้องตามกฎ เมื่อคิดว่าจะได้เสพสุขร่วมกัน ในใจก็รู้สึกมีความสุขมาก

เมื่อเห็นว่าผงพวกนั้นลงไปในหม้อเกือบหมดแล้ว ชิงถีก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาอย่างได้ใจ

ในเวลานี้เอง

จู่ๆ ด้านหลังของนางก็มีเสียงตะโกนอย่างโมโหออกมา "เจ้าทำอะไร!!"

ชิงถีตกใจจนมือไม้สั่น เมื่อหันกลับไป ก็เห็นนางเว่ยกับแม่เฒ่าสองคนยืนจ้องนางอย่างโมโหอยู่ด้านหลังตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้

แม่เฒ่าสองคนนั้นไม่พูดพร่ำทำเพลง พุ่งเข้าไปจับไหล่กับมือของชิงถีเอาไว้ จับนางกดลงไปบนพื้น หนึ่งในนั้นยังหัวเราะเสียงเย็น "นังหนูนี่ช่างบังอาจนัก กล้าวางยาพิษในยาขององค์รักษ์เย่ ไม่กลัวท่านอ๋องจะตัวหัวให้หลุดจากบ่าหรืออย่างไร"

ชิงถีตกใจจนทำอะไรไม่ถูก พูดด้วยเสียงสั่นๆ ว่า "ไม่ใช่ข้านะ...ขะ ข้าถูกพระชายาสั่งให้มาช่วยเป็นลูกมือ..."

"หุบปาก! ถึงขนาดนี้แล้ว เจ้าจะคิดจะลากพระชายาให้ตกต่ำไปด้วยกันหรือไง ข้าจะบอกให้ เมื่อครู่เป็นพระชายาเป็นคนที่มาเตือนข้าเอง บอกว่าลูกชายข้าเป็นคนซื่อตรง โดยปกติคงจะเคยผิดใจกับใครมาไม่น้อย ต้องระวังคนจะอาศัยโอกาสนี้แก้แค้น ข้าจึงรีบมาดูนี่แหละ คิดไม่ถึงว่าพระชายาจะพูดถูก ทำให้พวกเราจับนังแพศยาหน้าไม่อายอย่างเจ้าได้!"

นางเว่ยพูดต่อว่าหยาบคายเสียงดัง ก่อนจะถ่มน้ำลายใส่หน้าชิงถีอย่างแรง

ชิงถียืนอึ้งงันไปเลย

หรือว่า...

พระชายาโง่เง่าคนนั้น จะจับพิรุธนางได้ตั้งแต่แรก!

"พี่ใหญ่วั่น รบกวนท่านช่วยไปเชิญพระชายามาหน่อย" นางเว่ยพูดกับบ่าวรับใช้คนหนึ่งที่ออกมาดูเพราะได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวาย

นางไม่เพียงเป็นแม่ขององค์รักษ์เย่ แถมยังรับผิดชอบดูแลการจัดซื้อของในครัวจวนอ๋อง มีตำแหน่งค่อนข้างสูงในหมู่บ่าวรับใช้ด้วยกัน เป็นรองแค่เพียงพ่อบ้านเท่านั้น เมื่อพี่ใหญ่วั่นได้ยินก็รีบไปที่หอหลันเซียงซึ่งเป็นที่พักของเซี่ยเชียนฮวันทันที

ผ่านไปไม่นาน เซี่ยเชียนฮวันก็มาถึงลานเล็กๆ ที่กำลังวุ่นวายอยู่นี้

"คารวะพระชายา" นางเว่ยคารวะอย่างนอบน้อม ก่อนจะชี้นิ้วไปที่ชิงถีอย่างแค้นๆ "นังคนนี้วางยาพิษในยา ถูกข้าจับได้คาหนังคาเขา ขอพระชายาโปรดลงโทษด้วย!"