บทที่ 64 บังเอิญจริง ๆ น่ะเหรอ?

“แล้วคุณจะตามหาเขาไปทำไม?” ฟู่จิ้นหานถามเธอด้วยความโกรธ

ความหนาวเย็นที่แผ่ออกมาจากร่างกายของเขา ทำให้ในใจของซูหรานรู้สึกสั่นไหว

แต่เธอก็ไม่ได้มีเวลาที่จะไปสืบหาสาเหตุที่ทำให้เขาไม่พอใจ “แน่นอนว่าฉันจะไปเอาแหวนคืนยังไงล่ะ! ได้ยินว่าแหวนถูกเขาประมูลไป แหวนคู่นี้ฉันต้องการเก็บเอาไว้เอง เพราะงั้นฉันจึงต้องไปหยุดไม่ให้พวกเขาเซ็นสัญญา! ”

“......” เอาแหวนคืนมางั้นเหรอ?

ฟู่จิ้นหานเยาะเย้ยอย่างเหยียดหยาม "มันก็แค่แหวนคู่หนึ่ง! เก็บมันไว้จะมีประโยชน์อะไร? ”

“ทำไมจะไม่มีล่ะ! ”

เดิมทีที่เธออยากจะเก็บแหวนคู่นั้นเอาไว้ ไม่ใช่เพราะเธอเป็นคนออกแบบ แต่เป็นเพราะทุกครั้งที่เธอเห็นผลงานชิ้นนี้ ในใจเธอก็จะรู้สึกแปลก ๆ ทุกที

พิธีกรเคยบอกว่า มีคนนำภาพร่างออกแบบของเธอไปทำให้เป็นผลิตภัณฑ์โมเดลจริงขึ้นมา

แม้ว่าซูหรานจะยังไม่มีหลักฐาน แต่ในใจเธอกลับมั่นใจแล้ว ว่าคนคนนั้นก็คือสามีของเธอ!

ซูหรานเหลือบมองไปยังฟู่จิ้นหาน

เห็นได้ชัดว่าการแต่งงานของพวกเขาเป็นเพียงแค่การแลกเปลี่ยนทางธุรกิจเท่านั้น แต่เธอกลับยังคิดที่จะอยากเก็บของอะไรแบบนั้นเอาไว้

เมื่อคิดว่าระยะเวลาหนึ่งเดือนกำลังจะมาถึง ซูหรานก็รู้สึกหงุดหง