ซูหรานเดินออกจากห้อง ทิ้งโทรศัพท์ที่กำลังบันทึกวิดีโอไว้โทรศัพท์ซ่อนไว้อยู่ในโซฟาอย่างแนบเนียน แต่มุมมองสามารถบันทึกทุกสิ่งข้างเตียงผู้ป่วยได้อย่างชัดเจนซูหรานสงสัยซูอินแต่ความสงสัยของเธอต้องการหลักฐานหลังจากออกจากห้อง ซูหรานบอกให้ฉินฟั่ง “คุณไปเฝ้าหน้าห้องคุณปู่เย่ หากในห้องมีการเคลื่อนไหว ให้เข้าไปทันที”ซูหรานต้องการทดสอบซูอิน แต่ไม่ต้องการให้ซูอินประสบความสำเร็จจริงๆทันทีที่ซูหรานออกไป ซูอินก็เข้ามาในห้องเธอระมัดระวังตรวจสอบว่าไม่มีใครอยู่ข้างนอก จากนั้นจึงเข้าไปอย่างสบายใจมองไปที่คุณปู่เย่บนเตียงซูอินรู้ว่าถ้าหากเกิดอะไรขึ้นกับคุณปู่เย่ หมอจะมาทันทีเย่ถิงเซิน เย่สือเหยียน และแม้แต่ซูหรานจะต้องสงสัยและสอบถามเธอแต่ช่วงเวลานี้ เธอไม่อาจจะคิดถึงสิ่งเหล่านั้นได้อีกแล้ว“คุณปู่...”ซูอินนั่งลงข้างเตียง จับมือคุณปู่เย่ด้วยสายตาที่แสดงออกถึงความรู้สึก เหมือนกับเธอมีความรักต่อคุณปู่เย่อย่างแท้จริง“คุณปู่ฟื้นขึ้นมาได้ไหม อินอินคิดถึงท่าน...”“คุณปู่ เราเพิ่งได้พบกัน อินอินไม่อยากสูญเสียท่านไป... คุณปู่...”ซูอินพูดไป น้ำเสียงของเธอก็ค่อยๆ มีความสะเทือนใจมากขึ้นร
เสียงนั้นเต็มไปด้วยความชราและอ่อนแรง แม้จะเพียงเป็นเสียงลมหายใจ แต่ก็ยังชัดเจนจนคนได้ยินได้อย่างแน่นอนในห้องผู้ป่วย ทั้งสามคนต่างอึ้งไปชั่วครู่ซูหรานและเย่ถิงเซินเดินไปข้างหน้าด้วยความไม่รู้ตัว“คุณปู่?”ทั้งสองคนลองเรียกดูเสียงเบา ๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความหวังที่มองที่คุณปู่เย่แต่คุณปู่เย่ยังคงหลับตา สีหน้าขาวซีด ราวกับว่าเสียง “อินอิน” ที่พวกเขาได้ยินก่อนหน้านี้ เป็นเพียงแค่ภาพลวงตาแม้แต่ซูอินที่ถูกขู่ให้ตกใจ เมื่อเห็นว่าคุณปู่เย่ไม่มี “ความผิดปกติ” ใด ๆ ก็รู้สึกโล่งใจขึ้นเล็กน้อยในช่วงเวลานั้น หัวใจของเธอเต้นขาดช่วงไปหนึ่งครั้งเธอเพิ่งสาบานอย่างรุนแรงไปคิดถึงคำพูด “ฟ้าผ่าตายอย่างเลวร้าย” ที่เธอเพิ่งพูดออกไป ซูอินก็กัดริมฝีปากด้วยความไม่สบายใจโชคดีที่คุณปู่เย่ยังไม่ตื่นแต่การแสดงนี้ยังไม่จบเธอแกล้งจับมือคุณปู่เย่และพูดว่า “คุณใส่ร้ายฉันแบบนี้ คุณปู่เห็นแน่นอน ฉันไม่รองรับความอึดอัดได้หรอก แต่การที่คุณทำให้คุณปู่เสียใจ คุณ…”“พอแล้ว!”ซูอินยังต้องการจะพูดต่อ แต่ถูกซูหรานขัดด้วยเสียงเย็นชาก่อนหากก่อนหน้านี้ซูหรานเพียงสงสัยถึงเจตนาของซูอินที่มีต่อคุณปู่เย่ ในขณะน
หลินเย่ว์เย่ว์...ใช่ หลินเย่ว์เย่ว์!ครั้งที่แล้วเพื่อให้เธอหนีจากความสนใจ เธอจึงให้หลินเย่ว์เย่ว์ออกจากเมืองไห่เฉิงแต่ตอนนี้เธอต้องการผู้ช่วย และหลินเย่ว์เย่ว์คือคนที่เหมาะสมที่สุดซูอินจึงรีบโทรหาหลินเย่ว์เย่ว์ทันที“เธอบอกว่าเธอเป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลเย่ตอนนี้ แต่เธอชัดเจนว่า...”เมื่อหลินเย่ว์เย่ว์รู้ถึงสถานะปัจจุบันของซูอิน เธอก็ตกใจมากในโทรศัพท์เธอออกจากเมืองไห่เฉิงไปที่ประเทศวาย และใช้ชีวิตอย่างสบาย ขาดการติดต่อกับเมืองไห่เฉิง จึงไม่รู้ว่าซูอินกลายเป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลเย่Comment by -: ตระกูลเย่ นั่นแหละคือหนึ่งในสามตระกูลใหญ่ของเมืองจิงเฉิง!แต่ซูอินที่เธอรู้จัก...ซูอินรู้ว่าเธอจะพูดอะไร ใบหน้ามีสีหน้าไม่ดี และขัดจังหวะหลินเย่ว์เย่ว์ด้วยเสียงเบา “ฉันถูกแม่รับมาเลี้ยงจากสถานสงเคราะห์ มีบางอย่างที่ไม่เคยบอกพวกเธอแค่นั้น”“แต่...”แต่หลายปีมานี้ เธอเรียกซูจี้ไห่ "พ่อ" ได้อย่างสนิทสนม ราวกับเป็นพ่อลูกแท้ ๆ“ฉันได้ทำการตรวจพิสูจน์กับตระกูลเย่แล้ว ยืนยันว่ามีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับคุณปู่ แล้วมีอะไรให้สงสัยอีก?” น้ำเสียงของซูอินยิ่งไม่พอใจขึ้นความสงสัยในใจของ
“เธอจะหลบหน้าฉันอีกนานแค่ไหน?”เสียงของฟู่จิ้นหานดังต่ำ สายตาจับจ้องไปที่เธออย่างไม่คลาดเคลื่อน เขาหมุนตัวหันมาทางเธอ บังคับให้เธอเผชิญหน้าซูหรานขมวดคิ้วแค่บอกว่าเธอหลบเขา ก็มีเหตุผลให้คุยกันแล้วซูหรานสูดหายใจลึก ๆ และเลิกหลบสายตา จากนั้นเธอก็หันหน้ามองเขาด้วยดวงตาดำสนิท“แล้วคุณล่ะจะปิดบังฉันไปอีกนานแค่ไหน?”คำถามที่เยียบเย็น เต็มไปด้วยการประชดและความรู้สึกน้อยใจเกือบจะทันที ฟู่จิ้นหานมีบางสิ่งในดวงตาของเขาพังทลายลงเขารู้ดีว่าเธอหมายถึงอะไรความหวาดหวั่นที่เคยกดลงในใจยิ่งหนักขึ้น “ซูหราน...”เขาต้องการอธิบายแต่ซูหรานกลับเปิดยิ้มบางออกมา“ฉันน่าจะรู้ตั้งนานแล้ว คนทำงานพิเศษในบาร์ ที่สามารถควักเงินจำนวนมหาศาลถึงหมื่นล้านโดยไม่กะพริบตา”“ญาติตระกูลฟู่? เฮอะ ฉันประเมินคุณต่ำไปรึเปล่า คุณ...ชาย...สามฟู่...”บนโลกนี้ คนที่แซ่ฟู่มีมากมายแต่คุณชายสามฟู่มีแค่คนเดียว!น้ำเสียงของซูหรานทำให้ฟู่จิ้นหานหวั่นไหวเขาเผลอเรียกออกมาว่า “ที่รัก…”“คุณชายสามฟู่ ฉันไม่ได้เป็นภรรยาของคุณ” สายตาของซูหรานยิ่งเย็นชา ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกอัดอั้นหลังจากเธอหมดสติและฟื้นขึ้นมาในวันน
บรรยากาศในห้องผู้ป่วยเต็มไปด้วยความประหลาดใจทั้งสามคนมองหน้ากันและกันแวบนึง แล้วเกือบจะพร้อมกันนึกถึงปัญหาใหญ่คุณปู่เย่จำใครไม่ได้ แต่กลับเข้าใจผิดว่าซูหรานเป็นลูกสาวของเขา ชื่อฉินเหยียน!“เหยียนเหยียน พ่อขอโทษลูกนะ ยี่สิบปีที่ลูกต้องอยู่ข้างนอก ตอนนี้ลูกกลับบ้านได้ยากแล้ว ต่อไปนี้อยู่กับพ่อ พ่อจะปกป้องลูกเอง”คุณปู่เย่จับมือซูหรานไว้ เสียงที่เปี่ยมไปด้วยความเข้มแข็งแม้จะอ่อนวัย“เหยียนเหยียน เรียกพ่อสักคำได้ไหม?”“เหยียนเหยียน ลูกไม่ยอมเรียกพ่อ ก็เพราะยังโกรธอยู่ใช่ไหม ยี่สิบปีแล้วที่พ่อไม่ตามหาลูก แต่กลับไปดูแลคนอื่นแทน ลูกอย่าห่วง พ่อจะเรียกคืนมา ตอนนี้ลูกคือคุณหนูใหญ่ของตระกูลเย่ แต่เธอไม่ใช่ ลูกยกโทษให้พ่อได้ไหม?”เขามองซูหราน สายตาเต็มไปด้วยความคาดหวังและความจริงใจดูเหมือนว่ากำลังรอการตอบสนองจาก "ฉินเหยียน"ซูหรานมองหาเย่ถิงเซินและเย่ซือเหยียนเพื่อขอความช่วยเหลือเพียงเห็นเย่ซือเหยียนขมวดคิ้ว สายตาที่มองซูหรานมีความเป็นปรปักษ์อยู่เย่ซือเหยียนพลันยิ้มขึ้นมา เดินขึ้นไปข้างหน้าและดันซูหรานหลบจากหน้าคุณปู่เย่ จับมือของท่านด้วยความห่วงใย “เธอไม่ใช่เหยียนเหยียน ดูฉัน
ซูหรานพยายามอธิบายความสัมพันธ์ของเธอกับเย่ถิงเซินหลายครั้ง แต่ในสายตาของคุณปู่เย่ ท่านยังคงยืนยันในสิ่งที่ “เห็น”ซูหรานรู้สึกปวดหัวอย่างมาก แต่ก็ปล่อยไป ไม่อธิบายอีกต่อไป เธอเชื่อว่าเมื่อคุณปู่เย่จำได้ว่าเย่ถิงเซินเป็นใคร เขาจะต้องเข้าใจการดูแลและความใส่ใจที่เย่ถิงเซินมีต่อเขา ว่าไม่มีอะไรเกี่ยวกับความรักของเธอทั้งนั้นเพราะเขาคือคนที่คุณปู่เย่ใส่ใจมากที่สุดเขาแทบไม่เคยไปที่บริษัท ส่วนใหญ่จะอยู่ที่โรงพยาบาล แม้ว่าจะไม่อยู่ในห้องผู้ป่วย ก็จะอยู่ที่ไหนสักแห่งที่เฝ้าดูทุกอย่างเกี่ยวกับคุณปู่ในขณะเดียวกัน เย่ซือเหยียนกลับไม่ปรากฏตัวมาหลายวันในช่วงหลายวันที่ผ่านมา เย่ซือเหยียนแทบจะนอนที่บาร์ คืนแล้วคืนเล่า ดื่มจนเมาในยามดึก ที่บาร์หลินเย่ว์เย่ว์กลับมาเมืองไห่เฉิง และรู้ว่าเธอหนีบติดคุณหนูใหญ่ของตระกูลเย่ไว้ ยังได้รับเงินจำนวนมากจากซูอินความอึดอัดใจที่เคยมีในใจ ตอนนี้ถูกความพึงพอใจแทนที่หมดแล้ว สิ่งแรกที่เธอทำเมื่อกลับมายังเมืองไห่เฉิง คือการชวนเพื่อนสมัยเรียนออกไปดื่ม และยังสั่งให้มีการแสดงของนายแบบเพื่อความบันเทิงอีกด้วย“พวกเธอ ๆ ดื่มกันให้เต็มที่ สนุกกันให้สุดเหวี่ย
แต่ตระกูลฟู่อยู่ในเมืองจิงเฉิง ตระกูลเย่ก็เช่นกัน ด้วยความสัมพันธ์ของซูหรานและคุณชายสามฟู่ และตอนนี้คุณปู่เย่ก็ยังมองซูหรานเป็นฉินเหยียน หากยังดำเนินต่อไปเช่นนี้ ซูหรานอย่ากระทั่งคิดจะไปเมืองจิงเฉิง แต่เธอมีโอกาสได้ทั้งหมดจากตระกูลเย่ ถ้าเป็นแบบนี้ เธอจะมีทั้งตระกูลเย่และตระกูลฟู่ ซูหรานก็จะกลายเป็นผู้ชนะที่ใหญ่ที่สุด เย่ซือเหยียนรู้สึกไม่พอใจ ไม่ใช่เพียงเพราะคุณชายสามฟู่ แต่ยังเพราะเธอเป็นของแทนของฉินเหยียนมานานหลายปี แต่สุดท้ายคุณปู่เย่กลับไม่จำเธอ และกลับไปยกย่องซูหรานเป็นฉินเหยียน! “ถ้าเธอไม่มีเสรีภาพ หรือถ้าเธอไม่ใช่หลานสาวของตระกูลเย่อีกต่อไป…”คำพูดนี้วนเวียนอยู่ในหัวของเย่ซือเหยียน ราวกับเป็นความหลอน หลินเย่ว์เย่ว์ที่อยู่ข้างหน้าได้ขึ้นรถแท็กซี่ไปแล้ว เย่ซือเหยียนเดินไปข้างหน้าด้วยสีหน้าเหม่อลอย จู่ ๆ เธอก็หยุดลงเหมือนตัดสินใจอะไรบางอย่าง จากนั้นเธอก็โทรออกหมายเลขหนึ่ง ไม่นาน สายโทรศัพท์ก็ถูกเชื่อมต่อ เสียงของผู้หญิงวัยกลางคนดังขึ้น “ซือเหยียน ไม่เจอกันตั้งนาน ทำไมถึงนึกขึ้นได้โทรหาฉันล่ะ?”ยังไม่ทันที่เย่ซินจะพูดจบ เย่ซือเหยียนก็เรียกออกมา “น้า” การเรีย
ซูอินเพิ่งวางสายจากหลินเยว่เยว่ไม่นาน ก็มองหน้าจอโทรศัพท์อย่างแปลกใจ"เย่ซือเหยียน? หึ..."ตั้งแต่วันที่ถูกคนของคุณชายสามฟู่ไล่ออกจากโรงพยาบาล ซูอินก็ไม่ได้ไปโรงพยาบาลอีกเลย ในข่าวไม่ได้เห็นข่าวการเสียชีวิตของคุณปู่เย่ ก็ไม่รู้ว่าคุณปู่เย่ฟื้นขึ้นมาหรือยังเย่ซือเหยียนโทรมาหาเธอเอง คงมีอะไรเกิดขึ้นที่โรงพยาบาลซูอินรีบรับสาย "พี่ซือเหยียน พี่หาฉันเหรอ? คุณปู่เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า? ฉันไม่ได้ไม่ไปเยี่ยมคุณปู่นะ แต่เพราะพี่ชายกับพี่หรานหราน..."ซูอินแสดงท่าทางน้อยใจแต่เธอพูดยังไม่ทันจบ เย่ซือเหยียนก็ขัดการแสดงของเธอ "คุณปู่ฟื้นแล้ว""จริงเหรอ?"ซูอินอุทาน ดูเหมือนจะซ่อนความดีใจไม่อยู่แต่เย่ซือเหยียนไม่ได้สนใจปฏิกิริยาของเธอเลย เย่ซือเหยียนแค่อยากให้ซูอินไปโรงพยาบาล ดูว่าตอนนี้ตระกูลเย่เป็นยังไงบ้าง"อินอิน ถ้าฉันเป็นเธอ ฉันจะรีบไปเยี่ยมคุณปู่ที่โรงพยาบาลเร็วๆ ไม่ว่าจะมีอุปสรรคอะไรก็ตาม"พูดจบ เย่ซือเหยียนก็วางสายซูอินจ้องโทรศัพท์ที่ถูกวางสาย สีหน้าหม่นลงทันที"เธอหมายความว่ายังไง?"ซูอินขมวดคิ้ว กัดฟันครุ่นคิดครู่หนึ่ง เธอรู้ว่าไม่ว่าคำพูดของเย่ซือเหยียนจะมีความหมายลึ