โทรศัพท์ตกอยู่บนเตียงเธอรอจนผล็อยหลับไปก่อนหัวใจของจ้านหยินที่เต็มไปด้วยความสุข กลับแตกสลายเขาเอาแหวนเพชรสองวงที่ซื้อมาจากคุณยายของเขา ซึ่งเขาวางแผนจะใส่ให้กับไห่ถงคืนนี้ แต่เธอก็ผล็อยหลับไปจ้านหยินนั่งอยู่บนขอบเตียงและเอื้อมมือไปแตะใบหน้าของไห่ถงเบาๆ “เจ้าอ้วนนอนหลับสบายจริงๆ นะ”หลังจากแตะหน้าเธอแล้ว เขาก็ก้มลงจูบหน้าไห่ถง จากนั้นจิ้มไปที่ฝีปากของเธอก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์มาวางบนโต๊ะข้างเตียงแม้ว่าภรรยาจะหลับรอเขาอยู่ แต่อย่างน้อยเธอก็อยู่ในห้องของเขามันทำให้หัวใจของจ้านหยินอุ่นใจหน่อยวันรุ่งขึ้นตอนที่ไห่ถงตื่นขึ้นมา เธอก็ประหลาดใจกับช่อดอกไม้ขนาดใหญ่เบื้องหลังช่อดอกไม้นั้นคือใบหน้าที่หล่อเหลาของจ้านหยินเธอกระพริบตาเธอนั่งขึ้นและยิ้ม เพื่อยืนยันว่าตัวเองตื่นแล้วจริงๆ พร้อมกับเห็นจ้านหยินตัวจริง "คุณกลับมาแล้วเหรอ?”"ภรรรยา อรุณสวัสดิ์"อรุณสวัสดิ์?“คุณทำงานโอทีจนถึงเช้า?”“ไม่ ฉันกลับมาเมื่อคืนนี้ แต่มีคนสัญญาว่าจะรอฉันกลับมา สุดท้ายก็กลับไปก่อน”ไห่ถงยิ้มออกมาอย่างเขิลๆ และเอื้อมมือไปหยิบช่อดอกไม้ที่สดใสและสวยงาม “ร้านดอกไม้เปิดเร็วขนาดนั้นเลยเหรอ?”“ฉันซื้
"ถงถง"เมื่อไห่ตงช่วยเขาใส่แหวนเพชรแล้ว จ้านหยินก็พูดอย่างใจเย็นว่า "ในอนาคต ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พวกเราจะไม่พูดถึงการเลิกราหรือการหย่าโอเคไหม?"ไห่ตงรู้สึกว่าแหวนทั้งสองวงเหมาะมากสำหรับสามีและภรรยา ส่วนของเธอที่จะสวมใส่อยู่นั้น ก็สามารถชมเชยยกย่องรสนิยมของเขาอยู่ในใจ เขาไม่ได้พาเธอไปเลือก แต่เขาสามารถเลือกอันที่เหมาะกับเธอได้หลังจากฟังคำพูดของเขาแล้ว เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วพูดว่า "ฉันไม่เห็นด้วยกับคำขอของคุณค่ะ หากคุณเป็นเหมือนคนชั่วของไอ้เลวโจวนั่น ฉันห้ามพูดถึงเรื่องหย่า? ผู้ชายที่นอกใจ กลับมีชีวิตที่สบายดี แต่ก็เป็นพวกคนน่ารังเกียจ”เดิมทีจ้านหยินตั้งใจจะให้สัญญากับเธอก่อน และในอนาคตเมื่อเขาสารภาพตัวตนของเขา เธอก็จะไม่ทิ้งเขาไปไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะไม่ตกหลุมพลางในช่วงเวลาอันอบอุ่นเช่นนี้ จิตใจของเธอยังคงแจ่มใสเหมือนกันสมควรได้เป็นผู้หญิงที่จ้านหยินตกหลุมรักอย่างแท้จริง“ดังนั้น ตราบใดที่ฉันไม่นอกใจ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คุณไม่สามารถหย่าฉันได้ พวกเราจะแต่งงานกันไปแบบนี้ตลอดชีวิต”จ้านหยินไม่นอกใจอย่างแน่นอนเขาเป็นผู้ชายที่มีนิสัยหลงรักใครสักคนแล้ว ก็จะรักไปตลอดชีวิตน
“ไม่สามารถบอกได้อย่างแน่ชัด ถ้าเสร็จแล้วก็จะกลับมาได้”“ถึงวันที่คุณจะออกไปต่างจังหวัด บอกฉันด้วยค่ะ ฉันจะช่วยคุณจัดของและไปส่งที่สนามบิน”เขาไม่มีเสื้อผ้าของเธออยู่ในห้อง ดังนั้นไห่ถงจึงเตรียมกลับไปที่ เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าและอาบน้ำจ้านหยินเห็นว่าเธอกำลังจะจากไป เขาจึงอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปจับเธอ ดวงตาสีดำจ้องไปที่ใบหน้าที่สวยงามของเธอด้วยดวงตาที่ลุกเป็นไฟ "แค่นั้นเหรอ?"“......”ไห่ถงกระพริบตา ไม่เข้าใจความหมายของเขาควรทำอะไรอีก?ต้องไปส่งเขาไปที่จังหวัดที่เขาต้องไปทำธุรกิจ?“คนในครอบครัวตามไปด้วยได้?”ริมฝีปากของจ้านหยินกระตุก“ตามคุณไปไม่ได้ ฉันส่งคุณไปสนามบินไม่ได้เหรอ?”จ้านหยินจับมือของเธอแล้วปล่อยไห่ถงมองที่มือของเขาและขมวดคิ้วพูดว่า "ฉันยังพูดอยู่เลยว่าไม่กี่วันนี้คุณพูดจาเยอะมาก แต่ตอนนี้กลับไปเหมือนเดิมอีกแล้ว คุณพูดไม่ชัดเจนด้วยซ้ำและต้องให้ฉันเดาอยู่เสมอ ฉันโง่มากจนคิดอะไรไม่ออก อย่าให้เดาต่อไปเลย”“ฉันจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า อีกสักพักไปกินข้าวเช้าข้างนอกหรือทำเองดี?”ไห่ถงเดินออกไปและถาม"แล้วแต่คุณ"ไห่ถงรับรู้ถึงความหยิ่งในคำพูดของเขาและเดินไปที่ประตูก่
“ฉันไม่ได้พูดแบบนั้นเลย คุณพูดของคุณเอง”ผู้เฒ่าไห่: "... แกอยู่ไหน? กี่โมงกี่ยามแล้ว ร้านของแกยังไม่เปิด คนก็ไม่รู้ว่าหาเงินได้เท่าไหร่แล้ว"“จ้านหยิน ปู่ของฉันสนใจว่าร้านของฉันจะเปิดตอนไหน วันนี้แดดดีไหม? คุณเอาโทรศัพท์ของคุณออกไปที่ระเบียงแล้วดูว่าวันนี้พระอาทิตย์อาจขึ้นจากทางทิศตะวันตกหรือไม่ คุณต้องถ่ายรูปสิ่งมหัศจรรย์ของโลกมานะ ”ผู้เฒ่าไห่ด่าจนหน้าเป็นสีเขียว"ไห่ถง อย่าเพ้อเจ้อ ฉันกำลังคุยกับแกอยู่ ลุงๆ กับป้าๆ ของแกก็รอแกอยู่ที่หน้าร้าน มาเปิดประตูสิ! พวกเราไยังไม่ได้กินข้าวเช้ามาเลย เมื่อมาถึงแล้ว ให้เตรียมอาหารเช้ามาให้พวกเราด้วย”"มีร้านอาหารเช้าใกล้ๆ เยอะแยะ ไม่อยากกินก็หิวไปเถอะ"เธอไม่มีน้ำใจที่จะแพ็คอาหารเช้าให้พวกเขา เมื่อกินอิ่มแล้วให้มีแล้วด่าเธอต่อเหรอ?ผู้เฒ่าไห่โกรธมากกับท่าทีของไห่ถง จนเขาอยากจะสาปแช่ง แต่ ไห่จื้อเหวินแย่งโทรศัพท์ไป ไห่จื้อเหวินพูดกับโทรศัพท์ว่า "ไห่ถง ฉันเป็นลูกพี่ลูกน้องคนที่สองของคุณ พวกเราทุกคนรออยู่ด้านนอกร้านของคุณ ช่วยมาเร็ว ๆ ด้วย พวกเรามีเรื่องจะคุยกับคุณ"“รอฉันกินอิ่มแล้ว ค่อยไป”"ได้ พวกเราจะรอคุณ"หลังจากที่ไห่จื้อเหวินพูดจบ
ไห่ถงเยาะเย้ยอยู่ในใจ กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นย่อมคืนสนองกรรมของปู่กับย่ากำลังจะได้รับแล้ว“ไม่ว่าพวกเขาจะมีเจตนาอะไร พวกเราจะไปกับคุณที่นั่น จะทะเลาะกันก็ต้องผู้ช่วยนะ”คุณยายจ้านยืนกรานที่จะตามไห่ถงไปด้วยไห่ถงอยากจะบอกว่าตัวเธอต่อสู้เก่งมากเช่นกัน แต่เมื่อเธอนึกถึงพวกนิสัยเสียจากบ้านเกิดของเธอที่รวมตัวกันหน้าร้าน ก็ต้องมีการปะทะกัน เธอมีคนน้อยเกินไปที่จะสู้กลับ ดังนั้นเธอจึงไม่ห้ามให้คุณยายจ้านไปกับเธอด้วยเธอได้ยินพี่บอกว่าคุณยายจ้านเก่งมากหลังจากที่ทั้งสามคนกินบะหมี่เสร็จแล้ว ไห่ถงกำลังเก็บชามอยู่ คุณยายจ้านหลือบมองหลานชาย และ จ้านหยินก็ยืนขึ้นอย่างเงียบ ๆ เขาหยิบชามจากมือไห่ถงไปล้างในห้องครัว“ถงถง อย่าทำให้อาจ้านเสียนิสัยเกินไป”คุณยายจ้านสอนไห่ถงว่า "ต้องให้เขาช่วยทำงานบ้าน ครอบครัวนี้เป็นของพวกหลาน และจำเป็นต้องทำงานบ้านด้วยกัน เขาจะเหนื่อยจากงาน หลานก็เหนื่อยเหมือนกีน ออกไปทำงานหาเงินไม่เหนื่อยเหรอ?”“อย่าปล่อยให้เขาเป็นนายท่านตอนอยู่บ้าน หลานควรสั่งให้เขาทำอะไรสักอย่าง เพื่อที่ตัวเองจะได้ผ่อนคลายในอนาคต”“คุณยาย จ้านหยินเก่งมากแล้ว เขาช่วยทำงานบ้านด้วย”พี่เขยของเธ
การพูดคุยจิปาถะของทั้งสองคน จ้านหยินที่อยู่ในห้องครัวก็ยังได้ยินอย่างแจ่มชัดจ้านหยินรู้สึกชินตั้งนานแล้ว กับการที่คุณยายลำเอียงรักไห่ถงมากกว่าคุณยายตั้งตารอคอยหลานสาว รอจนผมขาวไปหมดทั้งหัวแต่สุดท้ายก็ได้แต่หลานชายถึงเก้าคนคุณยายถูกชะตากับไห่ถงมาก หญิงชราเห็นไห่ถงเปรียบเสมือนหลานสาวคนนึงมาตั้งแต่แรก แต่หลังจากนั้นเมื่อคิดได้ว่าถ้าเป็นหลานสาวก็ต้องแต่งให้คนอื่น หญิงชราจึงเปลี่ยนความคิดพยายามอย่างหนักเพื่อทำให้ไห่ถงกลายเป็นหลานสะใภ้ของตัวเอง แบบนี้ก็จะสามารถอยู่ในตระกูลจ้านของพวกเขาได้ตลอดไปจ้านหยินล้างจานชามจนสะอาด แล้วเช็ดเตาแก๊สรอบนึง จนบริเวณเตาแก๊สสะอาดเอี่ยม จากนั้นเขาใช้น้ำยาล้างจานซักผ้าขนหนู แล้วจึงล้างมืออีกหลายรอบ ถึงเดินออกจากห้องครัวไห่ถงลุกขึ้นไปหยิบสูท เสื้อโค้ท และเนคไทให้เขาถึงจะบอกว่าเธอยังช่วยผูกเนคไทให้เขาไม่เป็นนัก แต่ความกระตือรือร้นของเธอ ทำให้จ้านหยินรู้สึกอิ่มใจล้างจานเสร็จ ก็ได้รับการตอบแทนจากสาวงาม จ้านหยินรู้สึกว่ามันคุ้มซะจริงคุณยายจ้านเองก็พอใจกับความกระตือรือร้นที่จะตอบแทนจ้านหยินของไห่ถง แบบนั้นจ้านหยินต้องเสร็จเธอจนราบคาบแน่สองสามีภรร
"ไห่ถง"ไห่จื้อหมิงและไห่จื้อเหวินเดินเข้ามาพร้อมคุณปู่คนอื่นๆยังอยู่ข้างนอก"นี่น่ะหรอสามีของแก?"ชายชราไห่มองสำรวจจ้านหยินอยู่สักครู่ รู้สึกว่าสามีของไห่ถงดีกว่าสามีของไห่หลิงในขณะเดียวกันก็รู้สึกไม่พอใจ ตอนที่หลานสาวทั้งสองคนแต่งงานไม่ได้ให้สินสอดกับพวกเขา ต้องเลี้ยงเสียข้าวสุกจนโตแล้วยกให้คนอื่นถ้าลูกชายคนที่สามที่อยู่ในปรโลกรู้เข้า คงโมโหตายพ่อแม่ไม่อยู่แล้ว แต่พวกเขาที่เป็นปู่กับย่ายังอยู่ สิดสอดก็ต้องมอบให้พวกเขาอย่างไม่ต้องสงสัย แต่สองพี่น้องไห่หลิง ยอมทำตามฝั่งบ้านสามี โดยไม่ให้สินสอดเลยสักบาท"หลานเขยของปู่นั่นแหละ เป็นไง? หล่อล่ะสิ?"ไห่ถงเดินไปข้างกายจ้านหยิน มือข้างนึงวางลงบนไหล่ของเขา จงใจถามปู่ว่า "พวกเราสองสามีภรรยาเหมาะสมกันมากใช่ไหมล่ะ"ชายชราไห่ "..."เขาถามคุณยายจ้านขึนอีก "เธอคือ?""ครอบครัวฝั่งเจ้าบ่าว"ที่แท้ก็เป็นคนจากบ้านฝั่งผู้ชายชายชราไห่ถือมอระกู่อยู่ในมือ ก็หยิบยาสูบออกมา จุดไฟสูบสองทีแล้วพูดว่า "ไห่ถงแต่งงานเรื่องใหญ่ขนาดนี้ แต่ไม่ได้บอกพวกเรา พวกเราไม่รู้ความเป็นอยู่ของครอบครัวสามีด้วยซ้ำ วันนี้เป็นครั้งแรกที่ได้เจอกัน""ได้ยินว่าไห่ถง
ไห่ถงชี้ไปที่ประตู แล้วพูดเสียงเย็น "ปู่ ประตูร้านอยู่ตรงนั้น กรุณาลุกขึ้น หันกลับแล้วเดินออกไป!""เรื่องของพี่ฉัน ไม่ต้องให้พวกปู่มายุ่ง!""อีกอย่างพวกเขามาหาฉันตั้งไม่รู้กี่ครั้งแล้ว ฉันพูดอะไรไป พวกเขาก็เข้าใจดี ไม่อยากขอโทษด้วยใจจริง แล้วยังเล่นตุกติกด้วยการให้ฉันคืนดีกับพวกปู่ สรุปแล้วใครกันแน่ที่ผิด?"ชายชราไห่เห็นว่าไห่ถงไม่ฟังคำโน้มน้าว ก็พูดกับจ้านหยินอย่างโมโห "ไอ้หนุ่ม เห็นแล้วใช่ไหม มันไม่ให้ครอบครัวช่วยหนุนหลัง ถ้านายอยากจะรังแกเธอยังไงก็ตาม ไม่ต้องห่วงว่าพวกเราจะมาคิดบัญชีกับนาย"จ้านหยินอยากจะจับตาแก่คนนี้โยนออกไปซะจริงไม่เคยเห็นคนเป็นปู่แบบนี้เลยต่อให้จะไม่ชอบหลานสาวตัวเอง ก็ไม่น่าจะพูดจาแบบนี้เขาพูดเสียงเย็น "ผมขอเธอเป็นเมียเพราะอยากจะพาไปเลี้ยงดูที่บ้านอย่างดี ไม่ใช่ขอแต่งเข้าบ้านไปรังแก ผู้ชายที่ข่มเหงเมียตัวเองจะเรียกว่าเป็นผู้ชายอยู่หรือไง?""พวกปู่จะกลับไปเองหรือให้ฉันใช้ไม้กวาดไล่ออกไป?"ไห่ถงเองก็โมโหปู่จนเดือดปุดๆแล้วคนพวกนี้มักจะพูดเพียงลมปากว่าอยากคืนดีกับเธอ แต่สิ่งที่ทำ กับคำพูดที่พูดออกมา กลับไม่มีความสำนึกผิดเลยแม้แต่น้อย ก็ยังคิดว่าเธอเป็นฝ