พ่อโจวในใจคิดอย่างชัดเจนว่าจะต้องหย่ากับไห่หลิงอย่างแน่นอนแม่โจวหยิบชามและตะเกียบออกมา ช่วยลูกชายตักอาหารอีกด้วย “ลูกไม่ได้บอกแม่ล่วงหน้าเลยมไม่ได้ทำอาหารให้ เลยเหลือข้าวอยู่ชามเดียว เดิมทีเก็บไว้ให้หมากินก็เอามาให้ ถ้ากินไม่พอ แม่จะไปทำบะหมี่ให้”"แม่ ฉันกินข้าวถ้วยเดียวก็อิ่มแล้ว"ตั้งแต่ที่เข้ามา โจวหงหลินอนุญาตให้แม่นำชามและตะเกียบมาให้ ช่วยตักอาหารให้เขา ดังนั้นเริ่มคุ้นเคยกับพฤติกรรมของแม่หลังจากที่ทั้งสามคนกินอาหารเสร็จแล้ว โจวหงหลินก็ยื่นซองเอกสารสีเหลืองให้พ่อก่อน"อะไร?"พ่อไม่ค่อยจะเชื่อ จึงเอื้อมมือไปหยิบซองเอกสาร เปิดมันแล้วหยิบกระดาษและรูปถ่ายออกมาจากด้านในแม่โจวก็ขยับมาดูด้วยขณะที่พวกเขากำลังดูก็ขมวดคิ้ว“หงหลิน ลูกมีเงินมากมายขนาดนั้นเลยเหรอ?” แม่โจวตกใจมากที่ลูกชายมีเงินเยอะขนาดนั้นพ่อโจวขมวดคิ้วและถามลูกชายว่า “เป็นเงินไห่หลิงให้แก?”โจวหงหลินพยักหน้า“เธออยากทำอะไร?”“เธอรู้ทรัพย์สินของฉันทั้งหมดแล้ว และด้วยหลักฐานนี้ เธอจะฟ้องหย่า ดังนั้นต้องแบ่งทรัพย์สินให้เธอเท่า ๆ กัน”พ่อโจวมีสีหน้าน่าเกียจแม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าจริงๆ แล้วลูกชายมีเงินมากแค่ไหน
“เป็นเด็กทะเลาะกันและมันก็เป็นอุบัติเหตุด้วยซ้ำ ถ้าเอา หยางหยางมาให้พวกเราในอนาคต ก็จะดูแลเขาอย่างดีอย่างแน่นอนและจะไม่ปล่อยให้เขาถูกรังแกอีก”แม่โจวเจ็บปวดหัวใจ"หงหลินไม่ต้องหย่าแล้ว แม่ทำใจไม่ได้"เธอคิดไม่ถึงว่าแค่เด็กทะเลาะกัน จะส่งผลต่อสิทธิ์การเลี้ยงดูหลานชายด้วยเธอแก่ขนาดนี้แล้ว ยังไม่เคยเห็นใครฟ้องหย่ามาก่อนเลย คนรอบตัวที่หย่าก็ให้ผู้หญิงเก็บข้าวของและออกจากบ้านไป ส่วนบ้าน รถ และลูกๆ เป็นของผู้ชาย“ก็แค่เด็กทะเลาะกัน แต่ยังแสดงให้คนอื่นเห็นว่าหยางหยางอยู่กับพวกเรานั้น มันจะไม่เอื้อต่อการเติบโตของหยางหยาง”โจวหงหลินค่อยๆ เกลี้ยกล่อมพ่อแม่อย่างอดทนว่า “แม่ ฉันไม่ได้รักไห่หลิงแล้ว ส่วนไห่หลิงก็ยอมแพ้ในตัวฉันแล้ว ยุยังไงก็ไม่ขึ้นหรอก ถ้าทำแบบนี้ต่อไปก็มีแต่เจ็บกับเจ็บ นอกจากนี้ไห่หลิงเต็มใจหย่าร้าง ซึ่งเรื่องนี้ได้รับการตัดสินแล้ว”“ฉันก็ตัดสินใจแล้ว แค่กลับมาบอกพ่อแม่เท่านั้น”เย่เจียนีพูดถูก นี่เป็นเรื่องระหว่างเขากับไห่หลิง และเขาได้ตัดสินใจแล้วแค่มาบอกพ่อแม่เท่านั้นแม่โจวกำลังจะร้องไห้ เธอตีสามี "ตาเฒ่า ช่วยพูดอะไรหน่อยเถอะ ไม่ได้แล้ว ฉันต้องโทรหาหงหยิงและขอให้เธอมา
แม่โจวหยิบสัญญาหย่ามาอ่านอีกครั้ง และทุกครั้งที่เธอเห็นเงินจำนวนหนึ่งที่ต้องแบ่งออกเป็นไห่หลิง เธอก็รู้สึกเจ็บปวดว "บอกว่าแบ่งเท่า ๆ กัน จำนวนนี้แน่ใช่ไหม?"“ทั้งบ้านและรถ ไห่หลิงไม่ต้องการ ดังนั้นฉันต้องจ่ายค่าเลี้ยงดูให้เธอเพิ่ม และเมื่อรวมเข้าด้วยกันแล้ว ก็คือจำนวนเงินนั่น”แม่โจว: “...แล้วค่าตกแต่งบ้านล่ะ?”โจวหงหลินตอบว่า "ไม่รวมอยู่ในเนื้อหา ฉันบอกเธอแล้วว่าจะไม่คืนให้เธอ"แม่โจวรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย และพูดต่อว่า "ของตกแต่งมีราคาหลายแสนด้วย เธอไม่ได้ขอค่าตกแต่งคืนจากแกอีก และพวกเราก็ไม่ขาดทุนแล้ว"ไม่เจ็บใจเท่าไหร่แล้ว“หงลิน ไห่หลิงรวบรวมหลักฐานหล่านี้ได้อย่างไร?” พ่อโจวรู้สึกว่าลูกสะใภ้ไม่ได้มีความสามารถขนาดนี้ “มีคนช่วยเธอหรือเปล่า?”“ฉันถามเธอแล้ว แต่เธอไม่ยอมบอก และฉันก็ไม่รู้ว่าใครช่วยเธอด้วย คนที่ทำสิ่งนี้ได้มีอำนาจมาก และสำหรับฉันก็เหมือนระเบิดเวลา พ่อ ฉันกลัวจึงยอมประนีประนอม” "แม่โจวก็พูดออกมา หลังจากที่คิดทบทวนแล้วว่า "อาจเป็นไห่ถงและสามีที่ช่วย?"“ตอนที่หยางหยางประสบอุบัติเหตุ ไห่หลิงไม่ได้นำหลักฐานเหล่านี้ออกมาด้วยซ้ำ ซึ่งบ่งชี้ว่าเธอไม่มีหลักฐานเหล่านั้นในต
“หงหยิงบอกว่างานของเธอไม่ราบรื่นนัก เกิดอะไรขึ้น? ตำแหน่งของเธอไม่ได้ทำงานสบายๆ เหรอ ทำไมถึงงานไม่ราบรื่นได้ล่ะ?”แม่โจวบ่นไป พร้อมมือกดโทรออกหาลูกสาวทันทีปลายสาย โจวหงหยิงพูดอย่างหงุดหงิดว่า "แม่ ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันรู้สึกเหมือนว่าพวกเขาจงใจมุ่งเป้ามาที่ฉัน ตลอดทั้งวันงานไม่ราบรื่นเลย แม่ ถ้าหงหลินต้องการ หย่าก็ปล่อยให้พวกเขาหย่าไป ยังไงซะ ลูกชายแม่กฌเก่งมาก ไม่ต้องกังวลว่าจะหาภรรยาไม่ได้”“หลักฐานที่ไห่หลิงรวบรวมมานั้น สร้างเป็นผลเสียต่อน้องอย่างมาก เธอขู่ให้น้องยอมรับเงื่อนไขทั้งหมดที่เธอเสนอมา และสำหรับหย่านี้ เธอจะได้รับเงินมากกว่าห้าล้าน สิทธิ์การเลี้ยงดูหยางหยางก็เป็นของเธอ และก็ต้องจ่ายค่าเลี้ยงดูหยางหยางให้อีกเดือนละ 15,000 บาท"หงหลินต้องให้เงินเยอะขนาดนั้นกับเธอ?"โจวหงอิงตกใจมาก“ตอนแรกหงลินก็โอนทรัพย์สินไปไว้ที่อื่น แต่ไห่หลิงได้รวบรวมหลักฐานการโอนนั้นมา ช่างมันเถอะ ลูกอารมณ์ไม่ดีและงานก็ไม่ค่อยราบรื่นนนัก ดังนั้นไม่ต้องไปกับแม่แล้ว แม่กับพ่อจะเข้าไปในเมือง เพื่อคุยกับไห่หลิงและน้องในตอนเช้า”โจวหงอิ๋งพูดว่า "แม่ไปหาไห่ถงนะ ถ้าสามารถโน้มน้าวเธอได้
โทรศัพท์ตกอยู่บนเตียงเธอรอจนผล็อยหลับไปก่อนหัวใจของจ้านหยินที่เต็มไปด้วยความสุข กลับแตกสลายเขาเอาแหวนเพชรสองวงที่ซื้อมาจากคุณยายของเขา ซึ่งเขาวางแผนจะใส่ให้กับไห่ถงคืนนี้ แต่เธอก็ผล็อยหลับไปจ้านหยินนั่งอยู่บนขอบเตียงและเอื้อมมือไปแตะใบหน้าของไห่ถงเบาๆ “เจ้าอ้วนนอนหลับสบายจริงๆ นะ”หลังจากแตะหน้าเธอแล้ว เขาก็ก้มลงจูบหน้าไห่ถง จากนั้นจิ้มไปที่ฝีปากของเธอก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์มาวางบนโต๊ะข้างเตียงแม้ว่าภรรยาจะหลับรอเขาอยู่ แต่อย่างน้อยเธอก็อยู่ในห้องของเขามันทำให้หัวใจของจ้านหยินอุ่นใจหน่อยวันรุ่งขึ้นตอนที่ไห่ถงตื่นขึ้นมา เธอก็ประหลาดใจกับช่อดอกไม้ขนาดใหญ่เบื้องหลังช่อดอกไม้นั้นคือใบหน้าที่หล่อเหลาของจ้านหยินเธอกระพริบตาเธอนั่งขึ้นและยิ้ม เพื่อยืนยันว่าตัวเองตื่นแล้วจริงๆ พร้อมกับเห็นจ้านหยินตัวจริง "คุณกลับมาแล้วเหรอ?”"ภรรรยา อรุณสวัสดิ์"อรุณสวัสดิ์?“คุณทำงานโอทีจนถึงเช้า?”“ไม่ ฉันกลับมาเมื่อคืนนี้ แต่มีคนสัญญาว่าจะรอฉันกลับมา สุดท้ายก็กลับไปก่อน”ไห่ถงยิ้มออกมาอย่างเขิลๆ และเอื้อมมือไปหยิบช่อดอกไม้ที่สดใสและสวยงาม “ร้านดอกไม้เปิดเร็วขนาดนั้นเลยเหรอ?”“ฉันซื้
"ถงถง"เมื่อไห่ตงช่วยเขาใส่แหวนเพชรแล้ว จ้านหยินก็พูดอย่างใจเย็นว่า "ในอนาคต ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พวกเราจะไม่พูดถึงการเลิกราหรือการหย่าโอเคไหม?"ไห่ตงรู้สึกว่าแหวนทั้งสองวงเหมาะมากสำหรับสามีและภรรยา ส่วนของเธอที่จะสวมใส่อยู่นั้น ก็สามารถชมเชยยกย่องรสนิยมของเขาอยู่ในใจ เขาไม่ได้พาเธอไปเลือก แต่เขาสามารถเลือกอันที่เหมาะกับเธอได้หลังจากฟังคำพูดของเขาแล้ว เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วพูดว่า "ฉันไม่เห็นด้วยกับคำขอของคุณค่ะ หากคุณเป็นเหมือนคนชั่วของไอ้เลวโจวนั่น ฉันห้ามพูดถึงเรื่องหย่า? ผู้ชายที่นอกใจ กลับมีชีวิตที่สบายดี แต่ก็เป็นพวกคนน่ารังเกียจ”เดิมทีจ้านหยินตั้งใจจะให้สัญญากับเธอก่อน และในอนาคตเมื่อเขาสารภาพตัวตนของเขา เธอก็จะไม่ทิ้งเขาไปไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะไม่ตกหลุมพลางในช่วงเวลาอันอบอุ่นเช่นนี้ จิตใจของเธอยังคงแจ่มใสเหมือนกันสมควรได้เป็นผู้หญิงที่จ้านหยินตกหลุมรักอย่างแท้จริง“ดังนั้น ตราบใดที่ฉันไม่นอกใจ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คุณไม่สามารถหย่าฉันได้ พวกเราจะแต่งงานกันไปแบบนี้ตลอดชีวิต”จ้านหยินไม่นอกใจอย่างแน่นอนเขาเป็นผู้ชายที่มีนิสัยหลงรักใครสักคนแล้ว ก็จะรักไปตลอดชีวิตน
“ไม่สามารถบอกได้อย่างแน่ชัด ถ้าเสร็จแล้วก็จะกลับมาได้”“ถึงวันที่คุณจะออกไปต่างจังหวัด บอกฉันด้วยค่ะ ฉันจะช่วยคุณจัดของและไปส่งที่สนามบิน”เขาไม่มีเสื้อผ้าของเธออยู่ในห้อง ดังนั้นไห่ถงจึงเตรียมกลับไปที่ เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าและอาบน้ำจ้านหยินเห็นว่าเธอกำลังจะจากไป เขาจึงอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปจับเธอ ดวงตาสีดำจ้องไปที่ใบหน้าที่สวยงามของเธอด้วยดวงตาที่ลุกเป็นไฟ "แค่นั้นเหรอ?"“......”ไห่ถงกระพริบตา ไม่เข้าใจความหมายของเขาควรทำอะไรอีก?ต้องไปส่งเขาไปที่จังหวัดที่เขาต้องไปทำธุรกิจ?“คนในครอบครัวตามไปด้วยได้?”ริมฝีปากของจ้านหยินกระตุก“ตามคุณไปไม่ได้ ฉันส่งคุณไปสนามบินไม่ได้เหรอ?”จ้านหยินจับมือของเธอแล้วปล่อยไห่ถงมองที่มือของเขาและขมวดคิ้วพูดว่า "ฉันยังพูดอยู่เลยว่าไม่กี่วันนี้คุณพูดจาเยอะมาก แต่ตอนนี้กลับไปเหมือนเดิมอีกแล้ว คุณพูดไม่ชัดเจนด้วยซ้ำและต้องให้ฉันเดาอยู่เสมอ ฉันโง่มากจนคิดอะไรไม่ออก อย่าให้เดาต่อไปเลย”“ฉันจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า อีกสักพักไปกินข้าวเช้าข้างนอกหรือทำเองดี?”ไห่ถงเดินออกไปและถาม"แล้วแต่คุณ"ไห่ถงรับรู้ถึงความหยิ่งในคำพูดของเขาและเดินไปที่ประตูก่
“ฉันไม่ได้พูดแบบนั้นเลย คุณพูดของคุณเอง”ผู้เฒ่าไห่: "... แกอยู่ไหน? กี่โมงกี่ยามแล้ว ร้านของแกยังไม่เปิด คนก็ไม่รู้ว่าหาเงินได้เท่าไหร่แล้ว"“จ้านหยิน ปู่ของฉันสนใจว่าร้านของฉันจะเปิดตอนไหน วันนี้แดดดีไหม? คุณเอาโทรศัพท์ของคุณออกไปที่ระเบียงแล้วดูว่าวันนี้พระอาทิตย์อาจขึ้นจากทางทิศตะวันตกหรือไม่ คุณต้องถ่ายรูปสิ่งมหัศจรรย์ของโลกมานะ ”ผู้เฒ่าไห่ด่าจนหน้าเป็นสีเขียว"ไห่ถง อย่าเพ้อเจ้อ ฉันกำลังคุยกับแกอยู่ ลุงๆ กับป้าๆ ของแกก็รอแกอยู่ที่หน้าร้าน มาเปิดประตูสิ! พวกเราไยังไม่ได้กินข้าวเช้ามาเลย เมื่อมาถึงแล้ว ให้เตรียมอาหารเช้ามาให้พวกเราด้วย”"มีร้านอาหารเช้าใกล้ๆ เยอะแยะ ไม่อยากกินก็หิวไปเถอะ"เธอไม่มีน้ำใจที่จะแพ็คอาหารเช้าให้พวกเขา เมื่อกินอิ่มแล้วให้มีแล้วด่าเธอต่อเหรอ?ผู้เฒ่าไห่โกรธมากกับท่าทีของไห่ถง จนเขาอยากจะสาปแช่ง แต่ ไห่จื้อเหวินแย่งโทรศัพท์ไป ไห่จื้อเหวินพูดกับโทรศัพท์ว่า "ไห่ถง ฉันเป็นลูกพี่ลูกน้องคนที่สองของคุณ พวกเราทุกคนรออยู่ด้านนอกร้านของคุณ ช่วยมาเร็ว ๆ ด้วย พวกเรามีเรื่องจะคุยกับคุณ"“รอฉันกินอิ่มแล้ว ค่อยไป”"ได้ พวกเราจะรอคุณ"หลังจากที่ไห่จื้อเหวินพูดจบ