ความอ้วนทำลายทุกสิ่งความงามของเธอถูกทำลายจากเขาเอง"ไห่หลิงจะเอายังไง?"โจวหงหลินพูดดอย่าวอบอุ่นและถามเธอว่า "ถ้าคุณเสนอข้อเรียกร้องมา ฉันจะทำตาม จากนั้นพวกเราจะจากกันด้วยดี ส่วนเอกสารพวกนี้ ก็ช่วยมอบสำเนาต้นฉบับให้ฉันด้วย"ตอนนี้เขามีทรัพย์สินเกือบสิบล้านแต่ถ้าเขาไม่หารือกับไห่หลิงให้ดี ไห่หลิงก็จะฟ้องหย่า ในมือเธอถือหลักฐานทั้งหมดไว้ในมือ ซึ่งเป็นมันเป็นประโยชน์ต่อเธอมาก เขาเสียเปรียบ และศาลก็ตัดสินตามจริงว่าเขายังต้องการแบ่งทรัพย์สินครึ่งหนึ่งที่มีให้ไห่หลิงหากไห่หลิงเอาหลักฐานการเงินใต้โต๊ะให้ประธาน อาจไม่โดนไล่ออก แต่ต้องถูกลดตำแหน่งผู้จัดการอย่างแน่นอนอีกอย่างเขารับเงินใต้โต๊ะมาจากลูกค้า การเอาเงินไปแล้วก็มีต้องรับกรรมเแทน ช่วยลูกค้าทําให้บริษัทเสียหาย เมื่อประธานสั่งตรวจสอบก็จะต้องตรวจสอบอย่างละเอียด และด้วยความโกรธเขาก็คงรักษางานไว้ไม่ได้ไม่แน่ว่า บางทีประธานอาจจะแพร่กระจายพฤติกรรมของเขาทำให้หางานได้ยากในอนาคตนี่มันเกี่ยวข้องกับอนาคตเกี่ยวข้องกับอนาคตและผลประโยชน์ของตัวเขาเอง แม้ว่าโจวหงหลินอยากจะบีบคอไห่หลิงตอนนี้ แต่เขาต้องลดท่าทีและหารือเรื่องการหย่ากับไห่หล
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง โจวหงหลินก็พูดว่า "ไห่หลิง ถ้าฉันเห็นด้วยกับเงื่อนไขของคุณในการแบ่งทรัพย์สิน คุณจะมอบหลักฐานทั้งหมดที่อยู่ในมือให้ฉันจริงๆ ใช่ไหม? และสัญญาว่าจะไม่รายงานเรื่องฉันต่อประธาน"“หากฉันได้รับสิ่งที่ฉันสมควรได้รับมันแล้ว ฉันก็รับประกันได้ว่าฉันจะไม่ล้างแค้นกับแกต่อเป็นการส่วนตัวอีก”ส่วนน้องสาวหรือน้องเขยเธอจะทำอะไรนั้น เธอไม่สามารถรับประกันได้หลังจากโจวหงหลินไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง ก็พูดว่า "ฉันยอมรับเงื่อนไขในการแบ่งทรัพย์สินได้ แต่ฉันไม่สามารถให้สิทธิ์การเลี้ยงดูหยางหยางแก่คุณได้ ยังไงหยางหยางก็เป็นเนื้อเชื้อไขของครอบครัวโจว และพ่อแม่ของฉันก็ให้ความสำคัญกับหยางหยางในฐานะหลานชาย”“ฉันไม่สามารถยกสิทธิ์การเลี้ยงดูหยางหยางให้ได้”โจวหงหลินกลัวที่จะยกสิทธิ์การเลี้ยงดูหยางหยางให้กับไห่หลิง และเมื่อเขากลับบ้านถูกพ่อแม่ดุด่าจนตายยิ่งไปกว่านั้น หยางหยางยังเป็นลูกชายของเขาไม่ว่าจะเกิดอะไรก็ตาม เพราะในปัจจุบันเขาเป็นลูกชายเพียงคนเดียว เขาเลยไม่ยอมแพ้กับหยางหยางไห่หลิงยกมือขึ้นและสาดน้ำผลไม้ที่ยังดื่มไม่หมดใส่หน้าของโจวหงหลิน“โจวหงหลิน แกยังมีกะจิตกะใจมาแย่งฉันเรื่อง
โจวหงหลินไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ เพราะกลัวว่าทันทีที่เขาออกมา ไห่หลิงจะใช้ความรุนแรงกับเย่เจียนีในคืนที่ไห่หลิงจับเขาและเย่เจียนีได้ที่โรงแรม ได้ตีเย่เจียนีอย่างความกล้าหาญและไร้ความปราณี ซึ่งทำให้เขารู้สึกขาอ่อน เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ตอนนั้นไห่หลิงพูดอย่างเย็นชา “ฉันตบเธอ ยังรู้สึกขยะแขยงที่มือด้วยซ้ำ ไม่ต้องกังวล ตอนนี้เธอเป็นแบบไหน อีกสักพักฉันจะคืนเธอให้แกแบบเดิม”“ไห่หลิง นี่คือเรื่องระหว่างพวกเราสองคน ฉันไม่ฟังไม่ได้เหรอ?”โจวหงหลินยังคงกังวลอยู่ไห่หลิงตอบกลับต่อความรุนแรงในครอบครัวของเขาตอนนั้น กล้าใช้มีดไล่ล่านเขาไปตามถนนถึงห้าช่วงตึก ทำให้เขาตระหนักว่าความโกรธของไห่หลิง สามารถลงมือทำอะไรก็ได้“นี่คือเรื่องระหว่างเมียหลวงกับเมียน้อย แกไอ้สารเลวไสหัวไปซะ”โจวหงหลิน "..."เขาจ้องไห่หลิงอย่างดุเดือด ก่อนจะลุกขึ้นอย่างไม่เต็มใจแล้วเดินออกไปหลังจากที่โจวหงหลินจากไปแล้ว เย่เจียนียกมือขึ้นเอานิ้วม้วนผมก่อนจะถามไห่หลิงว่า "พูดมา แกต้องการคุยกับฉันเรื่องอะไร?"“ไห่หลิง คนที่หงลินรักตอนนี้คือฉัน หากแกไม่ต้องการทำสิ่งที่น่าเกลียดเกินไป ฉันแนะนำให้คุณหย่ากับหงหลินโดยเร็วที่สุด”
“นังเย่ หลังจากการหย่าของฉันจากโจวหงหลิน แกและเขาจะแต่งงานกัน แกทั้งคู่ยังเด็กมากและอีกไม่นานก็จะมีลูก คุณจะยอมให้หยางหยางแย่งความรักจากพ่อไปจากลูกแกไปไหม?"“แม้ว่า โจวหงหลินจะบอกว่าหยางหยางจะถูกส่งกลับไปที่บ้านเกิดให้พ่อแม่เขาดูแล พ่อแม่ของเขาก็จะรู้สึกน่าสงสารและมีผูกพันธ์กับ หยางหยางมากขึ้นอย่างแน่นอน ให้โจวหงหลินดูแลหยางหยางมากขึ้นและปฏิบัติต่อลูก ๆ ของแกแตกต่างออกไป”“แกยินดีที่จะปล่อยให้ลูกของแกต้องทนทุกข์กับคความน้อยใจเช่นนี้หรือไม่?”“ถ้าสิทธิ์การเลี้ยงดูหยางหยางเป็นของฉัน ฉันจะให้โจวหงหลินจ่ายเงินเดือนละ 15,000 บาทท่านั้น และ โจวหงหลินก็ไม่จำเป็นต้องจัดการอะไรอีก แม้ว่าเขาจะไม่ได้ไปเยี่ยม หยางหยางเป็นเวลาสิบหรือแปดปี ฉันจะไม่ตำหนิเขา และผลกระทบต่อแกและลูกก็จะลดลง”“แกไม่จำเป็นต้องเผชิญหน้ากับฉันและลูกของโจวหงหลินตลอดเวลา ฉันคิดว่าเมื่อแกค่อยดูแลหยางหยาง ต้องคิดถึงเรื่องของฉันกับโจวหงหลินแน่ เพราะพวกรู้จักกันมาสิบสองปีแล้ว รักกันมาเจ็ดปี แต่งงานกันมานานกว่าสามปีซึ่งนานกว่าแกกับเขาอีก”“แกไม่สนใจจริงๆ เหรอ? หยางหยางเป็นลูกของฉัน ดังนั้นแกไม่จำเป็นต้องเห็นลูกฉันเดินไปมาใต้จม
ไห่หลิงยิ้มและพูดว่า "ตอนนี้เขาหมกมุ่นอยู่กับแกมาก เขาจะฟังคุณอย่างแน่นอน ออกไปคุยกับเขาตอนนี้เลย ตราบใดที่เขาตกลงที่จะสละสิทธิ์การเลี้ยงดูหยางหยาง คุณสามารถบอกให้เขาลาหยุดกับบริษัทและพวกเราจะดำเนินการขั้นตอนการหย่าให้เสร็จสิ้นได้ในช่วงบ่าย”"หากเขาเป็นโสดเร็วกว่านี้ แกก็สามารถแต่งงานกับเขาเร็วขึ้นและเป็นภรรยาของผู้จัดการของบริษัท เว่ยฮาว อิเล็กทรอนิกส์ ซึ่งบริษัท เว่ยฮาว อิเล็กทรอนิกส์ยังเป็นบริษัทที่ดีในอุตสาหกรรมเดียวกัน นี่เป็นโอกาสที่ดี ที่แกจะกลายเป็นภรรยาของผู้จัดการและเหนือกว่าคนในบริษัท"“สิ่งสำคัญคือเขาจะเป็นของแกในอนาคต หากเขาสามารถหาเงินได้มาก แกก็สามารถใช้มันได้อย่างอิสระ และแกไม่จำเป็นต้องแอบไปเจอกับเขา สามารถแสดงความรักได้อย่างเปิดเผย ฉันคิดว่าผู้หญิงสมควรที่จะอยู่กับชายที่รักอย่างเปิดเผย”“โจวหงหลินอายุเพียง 30 ปีและมีอาชีพเช่นนี้ เขาอยู่ในกลุ่มของคนที่ประสบความสำเร็จ หากแกทำเขาหลุดมือไป ฃอาจไม่สามารถหาคนที่ดีกว่าเขาได้อีกในอนาคต คิดถึงเความสุขของแกและโจวหงหลินสิ ถึงเวลาที่แกจะต้องแสดงทักษะฝีปากออกมาแล้ว”หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง เย่เจียนีพูดว่า "คุณไปยืมคอมพิวเตอร์จ
โจวหงหลินกำลังรออยู่ข้างนอก แต่เขาก็จ้องไปที่ร้าน เพราะกลัวว่าไห่หลิงจะเป็นบ้าและทำร้ายเย่เจียนีเมื่อเห็นเย่เจียนีออกมา เขาก็รู้สึกโล่งใจรีบเร่งและก้าวไปข้างหน้า“เจียนี่ เธอไม่ได้ทำอะไรคุณใช่ไหม?”เย่เจียนีลูบใบหน้า แล้วพูดว่า "เมื่อกี้โดนตบมาค่ะ หลังจากที่คุณออกมาแล้ว เธอก็ไม่ตีฉันอีกเลย"โจวหงหลินก็ถูกไห่หลิงตบเช่นกันเขาพูดอย่างเสียใจว่า "เจียนี ฉันจะไม่ปล่อยให้ทำกับคุณอีกในอนาคต"เขาถามอีกครั้งว่า “เธอคุยอะไรคุณ?”เย่เจียนีมองไปรอบ ๆ และเห็นว่าทั้งสองคนกำลังยืนอยู่บนถนน โดยมีผู้คนสัญจรไปมา แต่ไม่มีใครจงใจมองพวกเขาเธอฃมองโจวหงหลินด้วยสายตาห่วงใย แล้วถามเขาว่า "หงหลิน คุณอยากเห็นฉันต้องน้อยเนื้อต่ำใจไหมคะ?"“ฉันจะทนเห็นคุณต้องน้อยเนื้อต่ำใจได้อย่างไร? ฉันอยากหย่ากับ ไห่หลิง เพราะไม่อยากให้คุณทนทุกข์ทรมาน”โจวหงหลินจับมือเธอแล้วพูดว่า "เจียนี เธอด่าคุณหรือเปล่า? ฉันจะเข้าไปชำระบัญชีกับเธอเอง""เปล่า"เย่เจียนีดึงโจวหงหลินซึ่งกำลังจะหันหลังกลับเข้าไปในร้าน แล้วกระซิบว่า "หงหลิน ฉันไม่ต้องการเป็นแม่เลี้ยงของหยางหยางค่ะ"โจวหงหลินก้มหน้ามองเธอ“คุณไม่ได้บอกเหรอว่า หยาง
เย่เจียนีทำหน้าบูดบึ้งและพูดว่า "แต่ฉันไม่ต้องการให้หยางหยางพรากความรักของพ่อ ไปจากลูกของฉันมากเกินไป"ไม่ต้องการให้โจวหงหลินเอาเงินให้หยางหยางในอนาคตเธอหวังว่ารายได้ในอนาคตของโจวหงหลินจะถูกนำไปใช้กับครอบครัวเล็กๆ ของพวกเขาเอง เพื่อตัวเธอและลูกๆ ของเธอเท่านั้น“หยางหยางถูกไห่หลิงคลอดมา และเธอจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อสิทธิ์การเลี้ยงดู หยางหยาง เธอต้องดูแลสั่งสอนแก่เขาเป็นอย่างดี เธอจะเข้าใจดีเกี่ยวกับการเติบโตของหยางหยาง หากคุณแย่งสิทธิ์การเลี้ยงดู หยางหยาง และให้หยางหยางเติบโตขึ้นจากการเลี้ยงดูของพ่อแม่คุณ คุณคิดว่าพ่อแม่ของคุณสามารถอบรมและสั่งสอนหยางหยางได้ดีหรือไม่?”“การเลี้ยงหลานจากคนแก่ส่วนใหญ่จะตามใจหลาน แน่นอนว่า ถ้าคุณอยากเห็นหยางหยางกลายเป็นคนที่ไม่ประสบความสำเร็จอะไรจริงๆ ฉันก็ไม่ได้พูดคำเหล่านี้หรอกค่ะ แต่ฉันคิดว่าจะเป็นการดีกว่าที่หยางหยางจะอยู่กับไห่หลิง มากกว่าที่จะอยู่กับพ่อแม่คุณ และคุณยุ่งกับงาน คุณจะมีเวลาที่จะสั่งสอนหยางหยางได้อย่างไร?”“เด็กเกิดมาแล้ว จำเป็นต้องได้รับการดูแล ต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการให้อบรมและสั่งสอน หากหยางหยางไม่ได้รับการสั่งสอนอย่างดี
หลังจากฟังคำพูดของเขาแล้ว ไห่หลิงก็ตกใจนิดน้อย เพราะไม่สามารถไปจัดการได้ในทันที เมื่อคิดว่าจะต้องรอเพิ่มอีกวัน จึงต้องทำใจยอมทำตามเธอเอาสัญญาหย่าให้โจวหงหลินสองฉบับ และพูดว่า "เอาไปซะ ถ้าไม่มีปัญหาอะไร ก็เซ็นชื่อลงไป"โจวหงหลินรับสัญญาหย่ามานอกเหนือจากเรื่องที่เธอเคยพูดมา เธอยังสัญญาว่าจะทำลายหลักฐานทั้งหมดที่อยู่ในมือของเธอในวันที่หย่ากัน และสัญญาว่าเธอจะไม่คิดบัญชีอะไรกับเขาอีกเป็นการส่วนตัวโจวหงหลินนอกจากต้องควักเงินออกจ่ายมากกว่าห้าล้านบาทและสละสิทธิ์การเลี้ยงดูลูกชาย ก็ไม่มีอะไรที่ต้องเป็นกังวลอีกเมื่อคิดถึงว่าจะยังสามารถรักษาเส้นทางเดินนั้นไว้ได้ในอนาคต และยังหาเงินได้มากขึ้นอีก ถึงแม้จะเข้าเนื้อเล็กๆ น้อยๆ ตอนนี้ก็ไม่เป็นไร"ฉันจะเซ็นชื่อแน่"โจวหงหลินพูดส่งๆ "พรุ่งนี้เจอกัน"ไห่หลิงตอบกลับอืมโจวหงหลินจ้องดูเธออยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็กอดเย่เจียนีและเตรียมพร้อมที่จะจากไปหลังจากเดินไปได้สองก้าว เขาก็หยุดเดิน และหันหน้าไปถามไห่หลิงว่า "ไห่หลิงบอกฉันหน่อยได้ไหมว่าใครเป็นเอาหลังฐานทั้งหมดนั้นให้กับคุณ?"สามารถสืบทุกสิ่งที่เขาทำลงไปและยังมีหลักฐานอย่างละเอียด แค่คิดก็ข