โจวหงหลินไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ เพราะกลัวว่าทันทีที่เขาออกมา ไห่หลิงจะใช้ความรุนแรงกับเย่เจียนีในคืนที่ไห่หลิงจับเขาและเย่เจียนีได้ที่โรงแรม ได้ตีเย่เจียนีอย่างความกล้าหาญและไร้ความปราณี ซึ่งทำให้เขารู้สึกขาอ่อน เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ตอนนั้นไห่หลิงพูดอย่างเย็นชา “ฉันตบเธอ ยังรู้สึกขยะแขยงที่มือด้วยซ้ำ ไม่ต้องกังวล ตอนนี้เธอเป็นแบบไหน อีกสักพักฉันจะคืนเธอให้แกแบบเดิม”“ไห่หลิง นี่คือเรื่องระหว่างพวกเราสองคน ฉันไม่ฟังไม่ได้เหรอ?”โจวหงหลินยังคงกังวลอยู่ไห่หลิงตอบกลับต่อความรุนแรงในครอบครัวของเขาตอนนั้น กล้าใช้มีดไล่ล่านเขาไปตามถนนถึงห้าช่วงตึก ทำให้เขาตระหนักว่าความโกรธของไห่หลิง สามารถลงมือทำอะไรก็ได้“นี่คือเรื่องระหว่างเมียหลวงกับเมียน้อย แกไอ้สารเลวไสหัวไปซะ”โจวหงหลิน "..."เขาจ้องไห่หลิงอย่างดุเดือด ก่อนจะลุกขึ้นอย่างไม่เต็มใจแล้วเดินออกไปหลังจากที่โจวหงหลินจากไปแล้ว เย่เจียนียกมือขึ้นเอานิ้วม้วนผมก่อนจะถามไห่หลิงว่า "พูดมา แกต้องการคุยกับฉันเรื่องอะไร?"“ไห่หลิง คนที่หงลินรักตอนนี้คือฉัน หากแกไม่ต้องการทำสิ่งที่น่าเกลียดเกินไป ฉันแนะนำให้คุณหย่ากับหงหลินโดยเร็วที่สุด”
“นังเย่ หลังจากการหย่าของฉันจากโจวหงหลิน แกและเขาจะแต่งงานกัน แกทั้งคู่ยังเด็กมากและอีกไม่นานก็จะมีลูก คุณจะยอมให้หยางหยางแย่งความรักจากพ่อไปจากลูกแกไปไหม?"“แม้ว่า โจวหงหลินจะบอกว่าหยางหยางจะถูกส่งกลับไปที่บ้านเกิดให้พ่อแม่เขาดูแล พ่อแม่ของเขาก็จะรู้สึกน่าสงสารและมีผูกพันธ์กับ หยางหยางมากขึ้นอย่างแน่นอน ให้โจวหงหลินดูแลหยางหยางมากขึ้นและปฏิบัติต่อลูก ๆ ของแกแตกต่างออกไป”“แกยินดีที่จะปล่อยให้ลูกของแกต้องทนทุกข์กับคความน้อยใจเช่นนี้หรือไม่?”“ถ้าสิทธิ์การเลี้ยงดูหยางหยางเป็นของฉัน ฉันจะให้โจวหงหลินจ่ายเงินเดือนละ 15,000 บาทท่านั้น และ โจวหงหลินก็ไม่จำเป็นต้องจัดการอะไรอีก แม้ว่าเขาจะไม่ได้ไปเยี่ยม หยางหยางเป็นเวลาสิบหรือแปดปี ฉันจะไม่ตำหนิเขา และผลกระทบต่อแกและลูกก็จะลดลง”“แกไม่จำเป็นต้องเผชิญหน้ากับฉันและลูกของโจวหงหลินตลอดเวลา ฉันคิดว่าเมื่อแกค่อยดูแลหยางหยาง ต้องคิดถึงเรื่องของฉันกับโจวหงหลินแน่ เพราะพวกรู้จักกันมาสิบสองปีแล้ว รักกันมาเจ็ดปี แต่งงานกันมานานกว่าสามปีซึ่งนานกว่าแกกับเขาอีก”“แกไม่สนใจจริงๆ เหรอ? หยางหยางเป็นลูกของฉัน ดังนั้นแกไม่จำเป็นต้องเห็นลูกฉันเดินไปมาใต้จม
ไห่หลิงยิ้มและพูดว่า "ตอนนี้เขาหมกมุ่นอยู่กับแกมาก เขาจะฟังคุณอย่างแน่นอน ออกไปคุยกับเขาตอนนี้เลย ตราบใดที่เขาตกลงที่จะสละสิทธิ์การเลี้ยงดูหยางหยาง คุณสามารถบอกให้เขาลาหยุดกับบริษัทและพวกเราจะดำเนินการขั้นตอนการหย่าให้เสร็จสิ้นได้ในช่วงบ่าย”"หากเขาเป็นโสดเร็วกว่านี้ แกก็สามารถแต่งงานกับเขาเร็วขึ้นและเป็นภรรยาของผู้จัดการของบริษัท เว่ยฮาว อิเล็กทรอนิกส์ ซึ่งบริษัท เว่ยฮาว อิเล็กทรอนิกส์ยังเป็นบริษัทที่ดีในอุตสาหกรรมเดียวกัน นี่เป็นโอกาสที่ดี ที่แกจะกลายเป็นภรรยาของผู้จัดการและเหนือกว่าคนในบริษัท"“สิ่งสำคัญคือเขาจะเป็นของแกในอนาคต หากเขาสามารถหาเงินได้มาก แกก็สามารถใช้มันได้อย่างอิสระ และแกไม่จำเป็นต้องแอบไปเจอกับเขา สามารถแสดงความรักได้อย่างเปิดเผย ฉันคิดว่าผู้หญิงสมควรที่จะอยู่กับชายที่รักอย่างเปิดเผย”“โจวหงหลินอายุเพียง 30 ปีและมีอาชีพเช่นนี้ เขาอยู่ในกลุ่มของคนที่ประสบความสำเร็จ หากแกทำเขาหลุดมือไป ฃอาจไม่สามารถหาคนที่ดีกว่าเขาได้อีกในอนาคต คิดถึงเความสุขของแกและโจวหงหลินสิ ถึงเวลาที่แกจะต้องแสดงทักษะฝีปากออกมาแล้ว”หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง เย่เจียนีพูดว่า "คุณไปยืมคอมพิวเตอร์จ
โจวหงหลินกำลังรออยู่ข้างนอก แต่เขาก็จ้องไปที่ร้าน เพราะกลัวว่าไห่หลิงจะเป็นบ้าและทำร้ายเย่เจียนีเมื่อเห็นเย่เจียนีออกมา เขาก็รู้สึกโล่งใจรีบเร่งและก้าวไปข้างหน้า“เจียนี่ เธอไม่ได้ทำอะไรคุณใช่ไหม?”เย่เจียนีลูบใบหน้า แล้วพูดว่า "เมื่อกี้โดนตบมาค่ะ หลังจากที่คุณออกมาแล้ว เธอก็ไม่ตีฉันอีกเลย"โจวหงหลินก็ถูกไห่หลิงตบเช่นกันเขาพูดอย่างเสียใจว่า "เจียนี ฉันจะไม่ปล่อยให้ทำกับคุณอีกในอนาคต"เขาถามอีกครั้งว่า “เธอคุยอะไรคุณ?”เย่เจียนีมองไปรอบ ๆ และเห็นว่าทั้งสองคนกำลังยืนอยู่บนถนน โดยมีผู้คนสัญจรไปมา แต่ไม่มีใครจงใจมองพวกเขาเธอฃมองโจวหงหลินด้วยสายตาห่วงใย แล้วถามเขาว่า "หงหลิน คุณอยากเห็นฉันต้องน้อยเนื้อต่ำใจไหมคะ?"“ฉันจะทนเห็นคุณต้องน้อยเนื้อต่ำใจได้อย่างไร? ฉันอยากหย่ากับ ไห่หลิง เพราะไม่อยากให้คุณทนทุกข์ทรมาน”โจวหงหลินจับมือเธอแล้วพูดว่า "เจียนี เธอด่าคุณหรือเปล่า? ฉันจะเข้าไปชำระบัญชีกับเธอเอง""เปล่า"เย่เจียนีดึงโจวหงหลินซึ่งกำลังจะหันหลังกลับเข้าไปในร้าน แล้วกระซิบว่า "หงหลิน ฉันไม่ต้องการเป็นแม่เลี้ยงของหยางหยางค่ะ"โจวหงหลินก้มหน้ามองเธอ“คุณไม่ได้บอกเหรอว่า หยาง
เย่เจียนีทำหน้าบูดบึ้งและพูดว่า "แต่ฉันไม่ต้องการให้หยางหยางพรากความรักของพ่อ ไปจากลูกของฉันมากเกินไป"ไม่ต้องการให้โจวหงหลินเอาเงินให้หยางหยางในอนาคตเธอหวังว่ารายได้ในอนาคตของโจวหงหลินจะถูกนำไปใช้กับครอบครัวเล็กๆ ของพวกเขาเอง เพื่อตัวเธอและลูกๆ ของเธอเท่านั้น“หยางหยางถูกไห่หลิงคลอดมา และเธอจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อสิทธิ์การเลี้ยงดู หยางหยาง เธอต้องดูแลสั่งสอนแก่เขาเป็นอย่างดี เธอจะเข้าใจดีเกี่ยวกับการเติบโตของหยางหยาง หากคุณแย่งสิทธิ์การเลี้ยงดู หยางหยาง และให้หยางหยางเติบโตขึ้นจากการเลี้ยงดูของพ่อแม่คุณ คุณคิดว่าพ่อแม่ของคุณสามารถอบรมและสั่งสอนหยางหยางได้ดีหรือไม่?”“การเลี้ยงหลานจากคนแก่ส่วนใหญ่จะตามใจหลาน แน่นอนว่า ถ้าคุณอยากเห็นหยางหยางกลายเป็นคนที่ไม่ประสบความสำเร็จอะไรจริงๆ ฉันก็ไม่ได้พูดคำเหล่านี้หรอกค่ะ แต่ฉันคิดว่าจะเป็นการดีกว่าที่หยางหยางจะอยู่กับไห่หลิง มากกว่าที่จะอยู่กับพ่อแม่คุณ และคุณยุ่งกับงาน คุณจะมีเวลาที่จะสั่งสอนหยางหยางได้อย่างไร?”“เด็กเกิดมาแล้ว จำเป็นต้องได้รับการดูแล ต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการให้อบรมและสั่งสอน หากหยางหยางไม่ได้รับการสั่งสอนอย่างดี
หลังจากฟังคำพูดของเขาแล้ว ไห่หลิงก็ตกใจนิดน้อย เพราะไม่สามารถไปจัดการได้ในทันที เมื่อคิดว่าจะต้องรอเพิ่มอีกวัน จึงต้องทำใจยอมทำตามเธอเอาสัญญาหย่าให้โจวหงหลินสองฉบับ และพูดว่า "เอาไปซะ ถ้าไม่มีปัญหาอะไร ก็เซ็นชื่อลงไป"โจวหงหลินรับสัญญาหย่ามานอกเหนือจากเรื่องที่เธอเคยพูดมา เธอยังสัญญาว่าจะทำลายหลักฐานทั้งหมดที่อยู่ในมือของเธอในวันที่หย่ากัน และสัญญาว่าเธอจะไม่คิดบัญชีอะไรกับเขาอีกเป็นการส่วนตัวโจวหงหลินนอกจากต้องควักเงินออกจ่ายมากกว่าห้าล้านบาทและสละสิทธิ์การเลี้ยงดูลูกชาย ก็ไม่มีอะไรที่ต้องเป็นกังวลอีกเมื่อคิดถึงว่าจะยังสามารถรักษาเส้นทางเดินนั้นไว้ได้ในอนาคต และยังหาเงินได้มากขึ้นอีก ถึงแม้จะเข้าเนื้อเล็กๆ น้อยๆ ตอนนี้ก็ไม่เป็นไร"ฉันจะเซ็นชื่อแน่"โจวหงหลินพูดส่งๆ "พรุ่งนี้เจอกัน"ไห่หลิงตอบกลับอืมโจวหงหลินจ้องดูเธออยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็กอดเย่เจียนีและเตรียมพร้อมที่จะจากไปหลังจากเดินไปได้สองก้าว เขาก็หยุดเดิน และหันหน้าไปถามไห่หลิงว่า "ไห่หลิงบอกฉันหน่อยได้ไหมว่าใครเป็นเอาหลังฐานทั้งหมดนั้นให้กับคุณ?"สามารถสืบทุกสิ่งที่เขาทำลงไปและยังมีหลักฐานอย่างละเอียด แค่คิดก็ข
น้ำตาของไห่หลิงไหลลงมาทันทีแม่ของเธอจนกระทั่งตายไปแล้ว ไม่เคยรู้เลยว่าพี่เธอไม่เคยยอมแพ้ที่จะตามหาเธอแม่ไม่รอเจอหน้าพี่สาวก่อนแล้ว"ถงถง เธอดูแลคุณนายซางดีดีนะ ฉันกลับบ้านไปหาหยางหยางล่ะ"ไห่หลิงต้องอดทนและอดกลั้นต่อความรู้สึกทุกข์ แนะนำน้องก่อนที่จะวางสายไปอย่างรวดเร็วจากนั้นเธอก็กลั้นไม่ไหว จึงนั่งยองๆ ลงบนพื้น ปิดหน้าและร้องไห้ผู้คนที่ผ่านไปมามองดูเธอ แต่ไม่มีใครหยุดเจ้าของร้านน้ำชานมเห็น จึงรู้ว่าเป็นเธอที่เคยยืมคอมพิวเตอร์มาปริ้นสัญญาหย่า คิดว่าเธอคงเสียใจเรื่องหย่า งเดินออกไปพร้อมกับกล่องกระดาษทิชชู่"น้องสาว"เจ้าของร้านตบไหล่ของไห่หลิง ไห่หลิงได้เงยหน้าขึ้นมองเธอ เธอก็ยื่นกระดาษทิชชู่ให้และปลอบเ "หัวใจของเขาไม่ได้อยู่กับคุณอีกต่อไปแล้ว ลืมเขานะ นั่นจะเป็นการปล่อยทั้งเขาและตัวคุณเอง เพื่อที่คุณได้เริ่มชีวิตใหม่อีกครั้ง"“ถ้ารู้สึกเสียใจจริงก็ร้องไห้ออกเถอะ การร้องไห้ก็สามารถช่วยลดขมขื่นในใจลง และทำให้รู้สึกดีขึ้นได้เหมือนกัน”"ขอบคุณค่ะ เจ้าของร้าน"ไห่หลิงลุกขึ้นหยิบทิชชู่เช็ดน้ำตามา แล้วพูดว่าอย่างสะอึกสะอื้น “ไอ้ผู้ชายคนนั้นใช้รุนแรงในครอบครัว นอกใจ และขี้เหน
ไห่หลิงพยักหน้าลงตามสัญชาตญาณ "ฉันลาหยุดสองสามวัน เพราะหยางหยางตกใจสุดขีด ฉันอยากจะดูแลเขาค่ะ""งั้นตอนนี้เธอทำอะไรอยู่? ลูกเธอล่ะ?"ไห่หลิง: "........"เธอควรพูดความจริงไหม?ลู่ตงหมิงมองไปรอบ ๆ และไม่เห็นเจ้าตัวเล็กน่ารักคนนั้นแต่เจ้าตัวเล็กก็กลัวเขาทุกครั้งที่เจอ กลัวมากจนต้องซุกหน้าไว้ในอ้อมแขนของไห่หลิง เหมือนว่าเห็นผี“หยางหยางกำลังนอนหลับอยู่ที่บ้าน ป้าเหลียงก็ดูแลอยู่ ฉันออกมาทำธุระค่ะ”ลู่ตงหมิงถอนหายใจ และถามเธออีกครั้งว่า "คุณมาทำธุระอะไร?"ไห่หลิงลังเลว่าจะพูดหรือไม่ดี ลู่ตงหมิงก็ยิ้ม "ถ้าไม่สะดวกที่จะพูดก็ช่างมันเถอะ ฉันเพิ่งผ่านมาและบังเอิญเห็นคุณพอดี เมื่อคิดถึงคุณขอลาหยุด ฉันเลยอยากถาม""โอเค คุณไปทำธุระเถอะ ฉันไปก่อน"ลู่ตงหมิงดึงมือใหญ่ของเขาออกจากมอเตอร์ไซค์ไห่หลิง และหันหลังกลับเดินจากไป"ประธานลู่เดินทางปลอดภัยค่ะ"ไห่หลิงพูดออกมา แต่ลู่ตงหมิงไม่หันหลังกลับมามอง แต่เขายกมือโบกบอกลาแทนทั้งสองคนเคลื่อนรถออกไปไห่ถงและสองแม่ลูกสาวตระกูลซางพูดคุยกันในโรงแรมเป็นเวลานาน คุณท่านซางได้โทรศัพท์เข้ามา และทำให้สองแม่ลูกตระกูลซางเอ่ยปากบอกว่าพวกเขากำลังกลับบ้าน