Share

บทที่ 357

"จะว่าไปแล้ว"

จู่ๆ ไห่ถงก็คิดถึงสัตว์เลี้ยงขึ้นมา และถามจ้านหยินว่า “เแล้วเสี่ยวไป๋กับตัวอื่นๆ จะทำยังไงคะ? พาพวกมันไปด้วยหรือเปล่า?”

“เสี่ยวไป๋?”

จ้านหยินแสดงแววตาคิดหนัก เสี่ยวไป๋คือใคร?

“มันคือสุนัขที่คุณให้ฉันมาไงค่ะ และฉันจะตั้งชื่อมันว่าเสี่ยวไป๋”

ทันใดนั้นสายตาของจ้านหยินก็อ่อนโยนลงทันที

ที่แท้ก็เป็นสุนัขนี่เอง

เขาคิดว่าตัวเองมีคู่แข่งเพิ่มอีกคนโดยที่ไม่รู้ตัว

“ถงถง ถ้าไม่สะดวกก็ให้เสี่ยวไป๋และตัวอื่น ๆ เอาไว้ที่ร้านก่อนก็ได้ ฉันจะพาพวกเขากลับบ้านไปด้วยกันหลังเลิกงาน แล้วค่อยพาพวกเขากลับมาให้เธอในวันพรุ่งนี้ บ้านฉันเองก็มีสัตว์เลี้ยง ฉันสัญญาว่าจะดูแลพวกเขาแทนเธอเอง”

ไห่ถงยิ้มและพูดว่า "อย่างนั้นก็ได้ ถ้างั้นเสี่ยวไป๋และตัวอื่น ๆ เอาไว้ที่ร้าน"

เธอกอดเซินเสี่ยวจวินและเอ่ยปากชมเชย "เสี่ยวจวิน เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดในโลกจริงๆ"

เซินเสี่ยวจวินผลักเธอออกไปเบา ๆ และพูดด้วยรอยยิ้ม "ของของฉันก็เป็นของเธอ พวกเราเล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก รีบไปเถอะ อย่าให้คุณจ้านรอนาน"

ไห่ถงก็เดินออกไปอย่างสบายใจกับจ้านหยิน

“ไห่ถงจอดรถทิ้งไว้ที่นี่เถอะ พรุ่งนี้ผมจะส่งคุณไปทำงานเอง”

จ้านหยินเ
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status