บทที่ 106

ย่าไห่เธอขึ้นชื่อในเรื่องความฉุนเฉียวในหมู่บ้าน แข็งกระด้างอยู่เสมอและไม่เคยยอมก้มหัวให้ใคร

เธอยืนกรานว่าจะไม่ปล่อยให้หลานๆ ของเธอก้มศีรษะและขอโทษหรืออะไรก็ตาม

ไม่รู้ว่าเธอจะอดทนได้นานแค่ไหน

ไห่ถงไม่รู้ว่าคืนนี้ครอบครัวเก่าของเธอใช้เวลาผ่านค่ำคืนนี้อย่างไร แต่เธอนั้นหลับสบาย ก่อนรุ่งสางเมื่อเธอฝันถึงพ่อแม่ของเธอ เธอตะโกนเรียกพ่อแม่ของเธอและเอื้อมมือจะไปจับมือพวกเขา แต่ก็พบว่าตัวเธอเองนั้นว่างเปล่า

พอฉันตื่นขึ้นมา ก็พบว่าน้ำตานั้นเปียกปลอกหมอนหมดแล้ว

หลังจากจ้องมองเพดานอย่างว่างเปล่าเป็นเวลานาน ไห่ถงก็ลุกขึ้นนั่งและเช็ดน้ำตาบนแก้มของเธอด้วยกระดาษทิชชู่สองแผ่น เธอพึมพำกับตัวเอง “พ่อคะ แม่คะ รู้ไหมว่าลูกสาวของพวกคุณถูกรังแก? ไม่ต้องห่วงนะคะ หนูกับพี่สาวไม่ใช่เด็กเมื่อสิบห้าปีที่แล้วแล้ว พวกเขาจะไม่พยายามบงการพวกเราอีกต่อไป”

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง และเมื่อคืนก่อนเข้านอนเธอได้ปิดเสียงไว้

เมื่อมองแวบแรก มีสายที่ไม่ได้รับจำนวนนับไม่ถ้วนและมีข้อความที่ยังไม่ได้อ่านมากมาย

เธอมองดูสายที่ไม่ได้รับซึ่งเป็นหมายเลขที่ไม่คุ้นเคยและเดาว่ามาจากตระกูลไห่ เธอคลิกข้อความสองข้อความอย่างไม่ได