ย่าไห่เธอขึ้นชื่อในเรื่องความฉุนเฉียวในหมู่บ้าน แข็งกระด้างอยู่เสมอและไม่เคยยอมก้มหัวให้ใครเธอยืนกรานว่าจะไม่ปล่อยให้หลานๆ ของเธอก้มศีรษะและขอโทษหรืออะไรก็ตามไม่รู้ว่าเธอจะอดทนได้นานแค่ไหนไห่ถงไม่รู้ว่าคืนนี้ครอบครัวเก่าของเธอใช้เวลาผ่านค่ำคืนนี้อย่างไร แต่เธอนั้นหลับสบาย ก่อนรุ่งสางเมื่อเธอฝันถึงพ่อแม่ของเธอ เธอตะโกนเรียกพ่อแม่ของเธอและเอื้อมมือจะไปจับมือพวกเขา แต่ก็พบว่าตัวเธอเองนั้นว่างเปล่าพอฉันตื่นขึ้นมา ก็พบว่าน้ำตานั้นเปียกปลอกหมอนหมดแล้วหลังจากจ้องมองเพดานอย่างว่างเปล่าเป็นเวลานาน ไห่ถงก็ลุกขึ้นนั่งและเช็ดน้ำตาบนแก้มของเธอด้วยกระดาษทิชชู่สองแผ่น เธอพึมพำกับตัวเอง “พ่อคะ แม่คะ รู้ไหมว่าลูกสาวของพวกคุณถูกรังแก? ไม่ต้องห่วงนะคะ หนูกับพี่สาวไม่ใช่เด็กเมื่อสิบห้าปีที่แล้วแล้ว พวกเขาจะไม่พยายามบงการพวกเราอีกต่อไป”เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง และเมื่อคืนก่อนเข้านอนเธอได้ปิดเสียงไว้เมื่อมองแวบแรก มีสายที่ไม่ได้รับจำนวนนับไม่ถ้วนและมีข้อความที่ยังไม่ได้อ่านมากมายเธอมองดูสายที่ไม่ได้รับซึ่งเป็นหมายเลขที่ไม่คุ้นเคยและเดาว่ามาจากตระกูลไห่ เธอคลิกข้อความสองข้อความอย่างไม่ได
จ้านหยินบังคับให้ใบหน้าหล่อเหลาของเขาแข็งค้างทันที และดวงตาสีดำสนิทของเขาก็ประสานเข้ากับไห่ถงพร้อมคำเตือน"คุณจ้านคะ"ไห่ถงถามเขา "ฉันขอจูบคุณได้ไหมคะ"จ้านหยิน "..."เธอควรมียางอายหน่อยน่าแปลกที่เธอถามคำถามแบบนี้กับผู้ชาย“คุณจ้านดูดีมากเวลาเขายิ้ม ซึ่งทำให้ฉันรู้สึกปวดใจ ฉันอยากกอดคุณจ้านและจูบแรงๆ สักสองสามครั้ง”จ้านหยินพูดสีหน้าเข้มครึม "คุณจ้าน ยางอายคุณไปไหนหมด?"“ยังอยู่นี่ค่ะ”ไห่ถงยิ้มและตบหน้าตัวเอง “เราเป็นสามีภรรยากัน ฉันก็เลยพูดแบบนั้น ถึงว่าเราเป็นสามีภรรยากันตามกฎหมายถึงฉันจะจูบคุณมันก็เป็นเรื่องปกติใช่ไหมคะ?”เมื่อได้ยินสิ่งนี้ จ้านหยินก็ก้าวออกไปสองสามก้าวตามสัญชาตญาณ และการกระทำของเขาทำให้ไห่ถงหัวเราะออกมาอย่างดังจ้านหยินรู้สึกอายและโกรธเล็กน้อยเขาทำเช่นนี้ก็เป็เพราะเธอ ครั้งที่แล้ว จู่ๆเธอก็สัมผัสใบหน้าของเขาเมื่อเห็นเธอหัวเราะอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง จ้านหยินก็โกรธ ทันใดนั้นเขาก็ก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวแล้วคว้าไห่ถงซึ่งกำลังหัวเราะอยู่ เขาผลักเธอเข้าหาอ้อมแขนของเขา ลดศีรษะลง และปิดปากของเธอ และกลืนรอยยิ้มอันดุร้ายของเธอเสียงหัวเราะของไห่ถงหยุดลงทันที
“เงินสำหรับซื้อรถนั่นไม่ต้องโอนมาให้ผมครับ”จ้านหยินเปลี่ยนเรื่องคุบไปและเขาก็กลับไปเรื่องซื้อรถยนต์ไห่ถงไม่ทราบเลขบัญชีธนาคารของเขา ดังนั้นจึงสามารถโอนเงินเข้าบัญชี WeChat ของเขาได้เพียง 250,000 บาทต่อวันแต่จ้านหยินปฏิเสธที่จะยอมรับมันไห่ถงโอนเงิน 250,000 บาทให้เขาในคืนแรก และตอนนี้ได้คืนกลับมาเข้าบัตรธนาคารของเธอแล้ว“การซื้อรถให้คุณก็เพื่อเป็นความดูดีของผมด้วย ผมมักจะยุ่งกับงานและต้องพาภรรยาไปสังสรรค์เป็นครั้งคราว ถ้าใครพบว่าภรรยาของผมต้องขี่จักรยานไฟฟ้า ที่แบตเตอรี่หหมดก็ปั่นแทนด้วยเท้าได้ หน้าตาของผมมันคงจะดูไม่ดีแน่”จ้านหยินถือว่าการให้รถแก่เธอเป็นวิธีรักษาหน้าเขา“นั่นไม่ใช่สิ่งที่คุณขอโทษเหรอ?”ไห่ถงถามเขากลับจ้านหยิน: "... มันมีหลายความหมาย"“ในเมื่อคุณให้รถฉัน ปีนี้คุณก็ไม่ต้องมอบมันให้ครอบครัวของฉันอีกต่อไปค่ะ”จ้านหยินเงยหน้าขึ้นมองเธอสองครั้ง ไม่เห็นด้วยแต่ก็ไม่ปฏิเสธเมื่อไห่ถงเห็นด้วย เธอรู้สึกว่าไม่ได้เป็นหนี้เขาอีกต่อไป และรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น“ด้านคุณยายของคุณ ไม่สนใจพวกเขาชั่วคราวในตอนนี้ เมื่อพวกเขาทนไม่ไหว พวกเขาจะขอโทษคุณก่อนเอง นอกจากนี้ บ้านที
จ้านหยินยืนอยู่ที่ทางเข้าระเบียงโดยไม่ทำให้เธอตกใจ เขามองเธออย่างเงียบๆ เป็นเวลาหนึ่งนาทีเต็มก่อนที่จะหันหลังกลับและเดินจากไปหยิบติ่มซำแสนอร่อยที่ภรรยาของเขาแพ็คมาให้เขาแล้วออกไปทำงานก่อนออกเดินทางเขายังคงพูดกับไห่ถงว่า "ผมจะไปทำงานก่อนนะ"“อื้ม ขับช้าๆ หน่อยล่ะ”ไห่ถงเตือนเขาจ้านหยินปิดประตูและถือกล่องอาหารหุ้มฉนวนกลางวันสองกล่องลงชั้นล่างทีมบอดี้การ์ดของเขารอเขาอยู่ที่ชั้นล่าง ไม่ว่าจะยืน นั่งยอง หรือนั่งอยู่บนหญ้าเมื่อเห็นเขาถือกล่องอาหารกลางวันหุ้มฉนวนสองกล่องลงมาชั้นล่าง บอดี้การ์ดก็ลุกขึ้นยืนตรงแล้วมองดูเขา และตกตะลึงจนไม่มีใครเข้าไปใกล้จ้านหยิน "..."ทำไมเขาถึงถือกล่องอาหารกลางวันหุ้มฉนวนสองกล่อง และทำไมพวกเขาจำเขาไม่ได้?"นายน้อยครับ"อาชีมีปฏิกิริยาตอบสนองอย่างรวดเร็ว เขาก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและหยิบกล่องอาหารกลางวันหุ้มฉนวนสองกล่องจากมือของเขาอย่างรอบคอบจ้านหยินยังคงเงียบและเดินไปที่โรลส์รอยซ์โรลส์รอยซ์ขับรถออกจากชุมชนอย่างรวดเร็วพร้อมกับผู้คุ้มกันหลายคนในขณะนี้ ไห่ถงมองลงมาจากระเบียงและเห็นรถคันหรูที่เธอมักจะเห็นรายล้อมไปด้วยรถเก๋งหลายคัน และยังเห็
จ้านหยินวางกล่องอาหารกลางวันสองกล่องไว้บนโต๊ะทำงานของน้องชายของเขา และพูดด้วยเสียงต่ำว่า "พี่สะใภ้ของนายรู้ว่านายกับฉันทำงานในบริษัทเดียวกัน เธอจึงทำอาหารเช้าเพิ่มและขอให้ฉันเอาอาหารมาให้นาย อย่ากินข้าวนอกบ้านเสมอไป มันไม่ถูกสุขลักษณะ”“พี่ใหญ่ก็กินข้าวนอกบ้านทุกวัน”แม้ว่าฉันจะทานมันที่โรงแรมของตัวเอง แต่มันก็เป็นข้างนอกเหมือนกันจ้านอี้เฉินวางแก้วกาแฟลงแล้วเอื้อมมือหยิบกล่องอาหารกลางวันมาอย่างกระตือรือร้น ขณะที่เขาเปิดฝา เขาพูดว่า "ผมได้ชิมอาหารของพี่สะใภ้เมื่อวันเสาร์ที่แล้ว และผมก็ยังอยากลิ้มรสมันอีกมาสองสามวันแล้ว"“ว้าว หลากหลายมาก และหน้าตาดีจริงๆ มันต้องอร่อยแน่ๆ”หลังจากเปิดกล่องอาหารกลางวันฃทั้งสองกล่อง จ้านอี้เฉินก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชมพี่สะใภ้ ไม่แค่มีทักษะงานฝีมือที่เก่ง ยังทักษะการทำอาหารที่อร่อยอีกด้วยไม่น่าแปลกใจเลยที่คุณยายชอบจะพี่สะใภ้ และยืนกรานให้พี่ใหญ่แต่งงานกับเธอและยังมีข้อดีอีกมากมายเมื่อเห็นสีหน้าร่าเริงของน้องชาย จ้านหยินพูดอย่างสบายๆ "พี่สะใภ้ของนาย เธอขอบคุณฉันที่ช่วยเธอไว้ วันนี้เธอจึงตื่นแต่ตอนเช้าและเตรียมอาหารที่มีคุณค่าทางโภชนาการมากมายให้ฉัน
ไห่ถงไม่รู้ว่าผู้ชายของเธอจะอิจฉา เธอจึงกลับไปที่ร้าน ร้านค้าโดยไม่มีอะไรผิดปกติ เธอจึงเริ่มถักไหมพรมเซินเสี่ยวจวินมองดูเธอที่กำลังถักกระถางต้นเงิน และถามเธอว่า "ไห่ถง ทำไมช่วงนี้เธอถักต้นเงิน? ต้นไม้เหล่านี้ได้รับความนิยมเป็นพิเศษเหรอ?"ไห่ถงเพิ่งทำสินค้าเสร็จไปหนึ่งชิ้น เธอจึงหยุดและพัก หลังจากฟังคำถามของเพื่อนแล้ว เธอก็ยิ้มและพูดว่า "ช่วงนี้ธุรกิจร้านค้าออนไลน์ของฉันไปได้ดีเป็นพิเศษ และสินค้าที่ได้รับความนิยมมากที่สุดคือต้นเงิน มีคำสั่งซื้อเยอะมาก"“เป็นไปได้ไหมว่าหลังจากที่เธออธิบายแบบนั้นไป ชาวเน็ตรู้สึกเสียใจกับเธอและพี่ไห่หลิง และรีบไปที่ร้านค้าออนไลน์ของเธอ เพื่อสนับสนุนกิจการของเธอ”ไห่ถงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "น่าจะไม่ใช่นะ พวกเขาเอาแต่รูปถ่ายสมัยเด็กของฉันลงอินเทอร์เน็ต และหมายเลขโทรศัพท์ของฉัน พวกเขาไม่รู้เรื่องอื่น ตอนนี้โพสต์ทั้งหมดได้ถูกลบออกไปแล้ว และแม้กระทั่ง บทความที่ส่งโดยต้าวีในบัญชีอย่างเป็นทางการของพวกเขาก็ถูกลบแล้ว”กลัวจะเข้าไปพัวพันกับตระกูลไห่“โชคดีที่ข่าวซุบซิบเกี่ยวกับนายน้อยจ้าน ระงับการค้นหาที่กำลังมาแรงนั้น ความนิยมจึงไม่สูงมาก ก่อนที่ชา
บทสนทนาระหว่างทั้งสองถูกขัดจังหวะ และไห่ถงเห็นพี่สาวจูงหลานชายเข้ามา เธอหยุดงานทันทีและลุกขึ้นเดินออกจากแคชเชียร์การเคลื่อนไหวของเซินเสี่ยวจวินนั้นเร็วกว่าเธอด้วยซ้ำ ก้าวไปข้างหน้าอุ้มโจวหยางที่ใสซื่อบริสุทธิ์ก่อนแล้ว หลังจากการมอบจูบที่ดุเดือดให้แล้ว ก็อุ้มให้ลอยขึ้น ทำให้โจวหยางหัวเราะอย่างควบคุมไม่ได้“พี่คะ ทำไมพี่ถึงมาที่นี่ล่ะ?”ไห่ถงสังเกตเวลา มันเลยสิบโมงไปแล้ว เมื่อถึงตอพี่สาวควรจะเตรียมอาหารกลางวันที่บ้าน พี่เขยกลับมาบ้านแล้วไม่มีอะไรกิน เขาต้องบ่นอีกแน่ๆ“อยู่บ้านเบื่อๆเลยแวะมาดู หยางหยางก็ร้องให้อยากมาหาเธอที่นี่ด้วย”ไห่หลิงถอดหมวกกันแดดออก ปาดเหงื่อหนึ่งแล้วพูดว่า "จะถึงเดือนพฤศจิกายนแล้ว แต่ก็ยังร้อนอยู่เลย"กวนเฉิงเป็นเมืองที่มีฤดูใบไม้ร่วงและฤดูร้อนคล้ายกัน และแม้แต่ฤดูหนาวก็ไม่หนาวกล่าวคือจะเย็นเฉพาะช่วงเช้าและเย็นเท่านั้น ในระหว่างวันตราบใดที่ดวงอาทิตย์ยังลอยอยู่บนท้องฟ้าก็สามารถทำให้ผู้คนเหงื่อท่วมได้“สิบโมงกว่าแล้วพี่สาวไม่ต้องทำอาหารเหรอ?”ไห่ถงไม่คิดว่าพี่งสาวของเธอจะต้องทำอาหารให้พี่เขย ปกติแล้วคนจะกินข้าวตอนเที่ยง เธอจึงถามคำถามนี้“ก่อนจะมา ฉันเอา
“ของขวัญที่ไห่ถงและจ้านหยิน ซื้อครั้งที่แล้ว ฉันโกรธมากเพราะปัญหาของระบบ AA ฉันจึงนำของขวัญทั้งหมดกลับไปที่ห้องของฉัน”ไห่หลิงนั่งลงบนเก้าอี้ และไห่ถงก็เข้าไปในครัวเล็กๆ เธอหยิบผลไม้ออกมาจากตู้เย็น ทำความสะอาดด้านหลัง และนำออกมาให้พี่สาวกิน เซินเสี่ยวจวินเทน้ำอุ่นหนึ่งถ้วยให้ไห่หลินหลังจากดื่มน้ำไปสองสามจิบ ไห่หลิงก็ไม่กลัวที่จะทำให้ครอบครัวของเธอต้องอับอาย วันนี้เธอมาที่นี่เพื่อระบายความคับข้องใจและความโกรธต่อน้องสาวของเธอถ้าเธอไม่พบคนที่จะไว้วางใจได้ เธอกลัวว่าเธอจะหดหู่ นอกจากนี้ เซินเสี่ยวจวินรู้จักเธอมาหลายปีแล้วและปากของเธอก็ยังแน่นหนามากเธอพูดว่า "เมื่อฉันตื่นขึ้นในวันรุ่งขึ้น ครอบครัวนั้นก็ถูกส่งกลับไปโดย โจวหงหลินแล้ว ฉันอยากให้พวกเขาออกไป แต่ก่อนที่พวกเขาจะจากไป พวกเขาเอาของขวัญทั้งหมดที่ถงถงและภรรยาของเขามอบให้ไป"“แม้แต่ของเล่นที่มอบให้หยางหยางก็ยังถูกพี่สะใภ้เอาไป ซึ่งทำให้ฉันโกรธมาก โจวหงหลินยังบอกอีกว่าครอบครัวของเราไม่ขาดสิ่งเหล่านั้นและขอให้พี่สาวของเขาเอาพวกมันกลับไปกิน”“ครอบครัวพี่สาวเขาขาดสิ่งเหล่านี้หรือเปล่า? ทั้งพี่สะใภ้และพี่เขยทั้งงานและรายได้ แม่สามี
"ฉันคิดว่าคุณนายลู่ถ่ายรูปคุณหนูหยูและแสดงให้พี่สาวดูโดยตั้งใจ เพื่อทดสอบว่าเธอมีความรู้สึกกับตงหมิงหรือไม่ อย่างไรก็ตาม ผลก็คือเธอไม่มีความคิดนั้นอย่างแน่นอน เธอไม่เคยคิดอะไรกับตงหมิงเลย ตอนนี้เธอหมกมุ่นอยู่กับร้านอาหารเช้าและต้องการเพียงแค่ประกอบอาชีพและหาเงิน"จ้านหยินก็มองไห่หลิงออกเช่นกัน"ถ้าเธอมีความคิดอะไรกับตงหมิง คุณนายลู่คงจะไม่ยอมให้เธอเปิดร้านที่นั่นต่อไป"ไห่ถงเห็นด้วยกับสิ่งที่สามีของเธอพูดคุณนายลู่กำลังทดสอบพี่สาวของเธอ พี่สาวของเธอไม่รู้เรื่องอะไรเลย แต่ไม่เป็นไร เธอจะได้ไม่ได้รับผลกระทบ"ที่รัก คุณคิดว่าฉันควรบอกเรื่องพวกนี้กับพี่สาวของฉันไหม?""คุณนายลู่คงทำอะไรไม่ได้ แสดงให้เห็นว่าเธอเพียงสงสัยเช่นเดียวกับเรา แต่ไม่สามารถพิสูจน์ได้ คุณไม่จำเป็นต้องพูดอะไรกับพี่สาวของคุณ ฉันแค่ต้องคุยกับตงหมิงและบอกเขาว่าอย่าไปทานอาหารเช้าที่บ้านพี่สาวของเราในอนาคต"จ้านหยินบ่นให้เพื่อนๆ ฟังว่าครอบครัวของเขาไม่ได้เตรียมอาหารเช้าไว้ ลู่ตงหมิงต้องรีบไปร้านกินได้ไม่อั้นแต่เช้าเพื่อทานอาหารเช้าในวันหยุดสุดสัปดาห์ใช่ไหม"ตกลง"หลังจากจ้านหยินกินและดื่มจนอิ่มแล้ว ไห่ถงก็ยิ้มและถา
ไห่ถงรู้สึกโชคดีอีกครั้ง เธอได้แต่งงานกับผู้ชายที่แม้จะแสดงอาการงอแงเล็กน้อยเป็นครั้งคราว แต่เขาก็ปฏิบัติต่อเธอเป็นอย่างดี เขาไม่เคยใช้ความรุนแรงในครอบครัวกับเธอ และเขาไม่ต้องกังวลว่าเขาจะนอกใจด้วยกุญแจสำคัญอยู่ที่การเลี้ยงดูของเขา บ้านสามีที่่ใจกว้างและมีเมตตาอย่างแม่สามีตระกูลจ้าน เป็นสิ่งที่หาได้ยากในตระกูลที่ร่ำรวยเมื่อคิดย้อนกลับไปเมื่อคุณยายจ้านบอกกับเธอว่าเธอช่วยชีวิตอีกฝ่ายไว้และจะไม่แนะนำหลานชายที่ไม่ดีให้เธอรู้จักที่จริงแล้ว หลานชายทุกคนในครอบครัวของหญิงชราอย่างเธอนั้นนั้นดีมากจ้านหยินเป็นหลานชายคนโต และหญิงชราก็เลือกที่จะจับคู่เธอกับหลานชายที่ดีที่สุด"คุณนายลู่ได้ช่วยประธานลู่หาภรรยาที่เหมาะสมแล้ว เธอคือคุณหนูหยูหยินหยิน ทั้งสาว สวย และดูเฉลียวฉลาดและมีความสามารถ เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นคนที่อยู่ในแวดวงชั้นสูงมายาวนาน ความมั่นใจและรัศมีแห่งความสง่างามที่แผ่ออกมาจากทุกการเคลื่อนไหว ท่าทางของเธอบ่งบอกว่าเธอมาจากภูมิหลังที่ร่ำรวยหรือสูงศักดิ์ นั่นสามารถทำให้คุณนายลู่ชอบเธอได้โดยไม่ต้องลำบากอะไร""ฉันรู้"จ้านหยินพูดขณะกิน "เป็นเพราะคุณนายลู่เลือกภรรยาที่เหมาะสมกับตงหมิง
"ไม่ต้องพูดถึงว่าเราทุกคนต่างก็มีสิ่งที่ต้องทำ แม้ว่าในอนาคตเราจะเกษียณ เราก็ไม่สามารถรับประกันได้ว่าเราจะตื่นขึ้นทุกวันและพบกันเมื่อเราลืมตาขึ้น"มีคนตื่นก่อนเสมอ และมีคนตื่นทีหลังเสมอจ้านหยินรู้ว่าเขาสร้างปัญหาโดยไม่มีเหตุผล"ป้าเหลียงบอกว่าคุณยังไม่ได้กินข้าว คุณหิวไหม ออกไปกินข้าวกันเถอะ ฉันจะอยู่กับคุณ"ไห่ถงรู้ว่าการยืดเวลาการสนทนาออกไปอาจทำให้เกิดความตึงเครียดระหว่างพวกเขามากขึ้นหลีกเลี่ยงการทะเลาะเบาะแว้ง เพราะอาจทำให้ทั้งคู่โกรธกันได้"อืม"จ้านหยินพยักหน้าแล้วปล่อยภรรยาที่รักของเขาจากอ้อมแขนไห่ถงดึงเขาออกมาป้าเหลียงเตรียมอาหารเช้าของจ้านหยินไว้บนโต๊ะอาหารแล้วนายน้อยชอบทำตัวจุกจิกจู้จี้ แต่ต่อหน้านายหญิง เขามักจะต้องก้มหัวและประนีประนอมอยู่เสมอป้าเหลียงไม่กังวลเลยว่าอาหารเช้าที่เธอทำจะเสียเปล่า"ทำไมคุณไม่พาหยางหยางมาล่ะ?"จ้านหยินทานอาหารเช้ากับภรรยา และอารมณ์ของเขาก็ดีขึ้น เขาเลิกทำหน้าเย็นชาและถามถึงเจ้าตัวน้อย"พี่สาวของฉันบอกว่าวันนี้เธอจะปิดร้านเร็วและปล่อยให้หยางหยางเล่นในร้าน เธอจะพาหยางหยางกลับบ้านเร็วๆ นี้ จ้าน...ที่รัก พาหยางหยางมาอยู่ที่นี่กันเถ
"เมื่อไหร่คุณยายจะกลับมา? ฉันคิดถึงเธอมาก"ไห่ถงคิดถึงวันที่คุณยายจ้านเคยอยู่ที่นี่มากป้าเหลียงพูด: "เมื่อฉันรู้ตัวว่าต้องเตือนนายหญิง มันก็สายเกินไปเสียแล้ว คุณผลักประตูเปิดและเดินเข้าไปแล้ว"ไห่ถงถอนหายใจอีกครั้งและพูดว่า "ฉันจะไปล้างมือ"เธอล้างมือสองครั้งด้วยสบู่และกลับไปที่ห้องที่เธอเคยอยู่ เธอหยิบชุดเสื้อผ้าที่สะอาดจากตู้เสื้อผ้า เปลี่ยนชุด แล้วกลับไปที่ห้องนอนใหญ่"ที่รัก ฉันล้างมือและฆ่าเชื้อสองครั้ง ฉันยังเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีขนแมวติดตัวของฉัน"ไห่ถงเดินไปข้างหลังจ้านหยิน และขณะที่เธอพูด เธอก็เอื้อมมือไปโอบรอบเอวของเขา"ที่รัก ฉันขอโทษ ฉันลืมไปจริงๆ ว่าฉันกำลังอุ้มแมวอยู่เมื่อกี้ จริงๆ แล้วพวกมันน่ารักมาก คุณให้ฉันเลี้ยงพวกมัน และพวกมันก็มีค่าสำหรับฉันทั้งหมด คุณพูดว่า ถ้าฉันให้หญ้าคุณหนึ่งกำมือ คุณจะถือว่ามันเป็นสมบัติ ในทำนองเดียวกัน ไม่ว่าคุณจะให้อะไรกับฉัน ฉันก็จะรักมันมาก"จ้านหยินไม่หันหลังกลับและปล่อยให้เธอโอบเอวของเขาเขากล่าว: "ฉันตื่นมาแล้วไม่เห็นคุณ ฉันถามป้าเหลียงแล้วเธอก็บอกว่าคุณออกไปแต่เช้า ฉันรู้สึกเหมือนถูกคุณทิ้งเอาไว้ข้างหลัง เมื่อคุ
ไห่ถงก้มตัวลงและอุ้มแมวขึ้นมา"นายหญิง คุณไปง้อนายน้อยก่อนเถอะ นายน้อยเพิ่งตื่นและยังไม่ได้กินข้าว"ป้าเหลียงรู้สึกไร้เรี่ยวแรงเมื่อจู่ๆ นายน้อยของเธอกลายเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยถ้าเธอไม่มาทำงาน เธอคงไม่รู้ว่านายน้อยจะมีด้านที่คิดเล็กคิดน้อยเช่นนี้ไห่ถงลูบแมวแล้วถามป้าเหลียง: "ป้าเหลียง คุณต้องบอกฉันว่าทำไมเขาถึงโกรธ ฉันถึงจะง้อได้ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย"ป้าเหลียงกระซิบ: "ฉันเดาว่านายน้อยคงโกรธที่คุณออกไปข้างนอกแต่เช้าในวันหยุดสุดสัปดาห์ นายน้อยพักผ่อนที่บ้านและหวังว่านายหญิงจะอยู่กับเขา"ไห่ถง: "... ฉันแค่ไปช่วยงานพี่สาวของฉัน แม้ว่าจะเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ แต่โรงงานหลายแห่งไม่มีวันหยุดและยังต้องทำงาน ดังนั้นร้านอาหารเช้าของน้องสาวฉันจึงยังคงยุ่งมาก ฉันออกไปเร็วแต่ก็กลับมาเร็วเช่นกัน ฉันยังกลับมาก่อน 10 โมง"เธอไม่เคยคิดว่าจ้านหยินจะกลายเป็นคนใจแคบเพราะเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ป้าเหลียงก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเหมือนกัน"ฉันจะเข้าไปง้อเขา"ไห่ถงซึ่งรู้ดีว่าสามีของเธอเป็นคนแบบไหน เดินเข้าไปในห้องอย่างช่วยไม่ได้พร้อมกับแมวของเธอในอ้อมแขนหลังจากที่เธอผลักประตูเปิดและเข้าไป ป้าเหลียงก็จำ
ขณะที่ยุ่งอยู่ตรงนี้ จ้านหยินก็ตื่นขึ้นตามปกติ ก่อนที่เขาจะลืมตา เขาหันข้างและเหยียดแขนยาวของเขาออกไปเพื่อกอดภรรยาที่รักของเขา แต่สุดท้ายก็คว้าลมนั่นคือตอนที่เขาลืมตาขึ้นแน่ล่ะ ไห่ถงไม่อยู่ในห้องอีกต่อไปเมื่อมองดูท้องฟ้าภายนอก พระอาทิตย์กำลังขึ้นสูงจ้านหยินหันกลับมาและหยิบโทรศัพท์จากโต๊ะข้างเตียงเพื่อดูเวลา"ตอนนี้เก้าโมงแล้ว!"จู่ๆ เขาก็ลุกขึ้นนั่งแม้กระทั่งในวันหยุดสุดสัปดาห์ เขาก็ไม่เคยเข้าตื่นสายขนาดนี้มาก่อนบางทีอาจเป็นเพราะว่าเขากลับบ้านดึกเมื่อคืนก่อนเขารีบอาบน้ำและเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าลำลอง โดยตั้งใจเลือกชุดที่ไห่ถงซื้อมาให้เขาเมื่อเขาเปิดประตู เขาก็เห็นป้าเหลียงกำลังนั่งอยู่บนโซฟา อุ้มแมวตัวหนึ่งไว้และดูทีวี เมื่อได้ยินเสียงประตูเปิด เธอจึงหันไปมองเขา จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนพร้อมรอยยิ้ม “นายน้อย คุณตื่นแล้ว คุณอยากกินอาหารเช้าไหม?”"ตอนนี้เก้าโมงกว่าแล้ว"จ้านหยินบ่นพึมพำขณะเดินออกไป“ถึงจะเก้าโมงกว่าแล้ว ก็ยังควรกินอะไรนะ นายหญิงได้สั่งเราไว้ก่อนที่เธอจะออกไป ให้เตือนนายน้อยว่าควรกินอาหารเช้าเมื่อเขาตื่นนอน”"นายหญิงของคุณอยู่ที่ไหน? เธอตื่นและออกไปข้างนอกตั้ง
หยูหยินหยินก็ไม่ได้โกรธเช่นกันเธอและลู่ตงหมิงรู้จักกันมาเป็นเวลานานแล้ว แต่พวกเขาแทบจะไม่ได้พูดคุยกันเลย ดังนั้นจึงอาจกล่าวได้ว่าพวกเขาไม่ได้รู้จักกันดีนักเขาไม่รู้เกี่ยวกับอดีตของเธอ ก็ถือเป็นเรื่องปกติ"คุณหนูหยู นี่อาหารเช้าของคุณ"หลังจากไห่หลิงทำอาหารเช้าให้หยูหยินหยินแล้ว เธอก็เอามาวางไว้ตรงหน้าเธอ ด้วยรอยยิ้ม เธอกล่าวกับหยูหยินหยินว่า "คุณหนูหยู ทานให้อร่อยนะคะ"หยูหยินหยินตอบด้วยรอยยิ้มไห่หลิงกลับไปที่นั่งและนั่งลง"พี่ คุณเจอเธอเมื่อไหร่?"ไห่ถงกระซิบกับพี่สาวของเธอ"คุณนายลู่แวะมาวันก่อนและเข้ามานั่งคุยกับฉัน ขณะที่คุยกับฉัน เธอบอกฉันว่าเธอต้องการจับคู่คุณหนูหยูกับประธานลู่ และแสดงรูปถ่ายของคุณหนูหยูให้ฉันดู ฉันก็เลยจำเธอได้"ไห่หลิงตอบน้องสาวของเธอด้วยเสียงต่ำและกระซิบ: "เห็นไหม พวกเขาเข้ากันได้อย่างสมบูรณ์แบบ คุณหนูหยูก็ให้ความรู้สึกสบายใจมากเช่นกัน โดยไม่มีความรู้สึกห่างเหินแบบทายาทเศรษฐี"ไห่ถงมองน้องสาวอย่างละเอียด จากนั้นก้มหัวลงเพื่อกินบะหมี่และกระซิบว่า "เข้ากันได้ดีทีเดียว"ป้าเคยพูดว่าคุณนายลู่เข้ากับคนยากมากจ้านหยินก็พูดเช่นกันเนื่องจากคุณนายลู่ม
เขาไม่มีอะไรจะคุยกับไห่ถงมากนักและด้วยไห่ถงที่อยู่ที่นี่ ลู่ตงหมิงและไห่หลิงก็ไม่ได้พูดอะไรมากนักลูกค้าก็เริ่มทยอยเข้ามาเพื่อกินเกี๊ยวนึ่ง ผู้ช่วยร้านเป็นคนจัดการรับออเดอร์ พนักงานจะเสิร์ฟอาหารเช้าให้พวกเขาแทนไห่หลิงซึ่งเป็นเถ้าแก่เนี้ยเองเธอสามารถนั่งลงในที่เดิมและกินบะหมี่ต่อไปได้"พี่ลู่"คำว่าพี่ลู่นั้น ทำให้ลู่ตงหมิงหมดความอยากอาหารทันทีพี่น้องไห่มองไปที่หญิงสาวสวยที่เปิดประตูกระจกและเดินเข้ามา ไห่ถงไม่เคยรู้จักหยูหยินหยิน แต่ไห่หลิงเคยเห็นภาพของหยูหยินหยิน เมื่อมองไปหยูหยินหยินที่เข้ามา เธอคิดว่าหยูหยินหยินสวยกว่าในรูปเข้ากันได้ดีกับลู่ตงหมิง"คุณหนูหยู คุณอยากทานอาหารเช้าไหม?"ไห่หลิงวางตะเกียบลงและยืนขึ้นอีกครั้งเพื่อต้อนรับแขกสายตาของหยูหยินหยินละสายตาจากลู่ตงหมิงและจ้องมองไปที่ไห่หลิง เธอเคยเห็นไห่หลิงหลายครั้งจากไกลๆ แต่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นหน้าอีกฝ่ายกับตาตัวเอง เมื่อมองดูไห่หลิงอย่างดีๆแล้ว หยูหยินหยินรู้สึกว่าไห่หลิงเป็นหญิงสาวที่สวยมาก“ฉันได้ยินมาว่าอาหารเช้าที่นี่อร่อยมาก ฉันจะทานเหมือนกับพี่ลู่ ขอบคุณ”หยูหยินหยินเดินไปที่โต๊ะของลู่ตงหมิง วางกระเ
"ตกลง"น้องของเธออยากกินบะหมี่เครื่องในหมู ไห่หลิงยังต้มบะหมี่เครื่องในหมูสองชามด้วย เธอไม่ชอบผักชี ดังนั้นจึงมีแต่ชามน้องของเธอเท่านั้นที่ใส่ผักชีในชามของเธอ"บะหมี่เสร็จแล้ว"ไห่หลิงเรียกน้อฃให้มาเอาบะหมี่ที่ปรุงแล้วไห่ถงหยุดงาน ล้างมือ แล้วเดินไปหยิบชามบะหมี่ของเธอสองพี่น้องนั่งลงที่โต๊ะ ไห่ถงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาอย่างเป็นนิสัยและเตรียมกินบะหมี่ไปพร้อมกับอ่านข่าวไปด้วย"เวลากิน อย่ามัวแต่ดูโทรศัพท์ข เก็บโทรศัพท์ของเธอลงไป"ไห่หลิงไม่ยอมให้เธอกินในขณะที่เล่นโทรศัพท์ของเธอแบบนี้"ฉันแค่จะดูมันเฉยๆ"ไห่ถงพูด แต่ก็เก็บโทรศัพท์ของเธอกลับเข้าไปในกระเป๋าอย่างเชื่อฟัง"ต่อไปนี้ กินข้าวอยู่ห้ามเล่นโทรศัพท์ไปด้วย""เข้าใจแล้ว"ต่อหน้าพี่สาวของเธอ ไห่ถงไม่กล้าที่จะดื้อรั้น นอกจากนี้ การใช้โทรศัพท์ขณะกินอาหารก็เป็นนิสัยที่ไม่ดีจริงๆ“พี่ คืนนี้พี่จะไม่ไปงานเลี้ยงกับฉันจริงๆ เหรอ”"ไม่ไป""พี่ ฉันคิดว่าคุณควรออกไปเปิดโลกบ้าง"ไห่หลิงค่อยๆ กินบะหมี่ที่เพิ่งปรุงเสร็จและร้อนมาก"ฉันไม่จำเป็นต้องไปดูโลกแล้ว ฉันยังไปไม่ถึงระดับนั้น เธอแตกต่าง เธอเป็นนายหญิงคนโตของตระกูลจ้าน เธอต้