ย่าไห่เธอขึ้นชื่อในเรื่องความฉุนเฉียวในหมู่บ้าน แข็งกระด้างอยู่เสมอและไม่เคยยอมก้มหัวให้ใครเธอยืนกรานว่าจะไม่ปล่อยให้หลานๆ ของเธอก้มศีรษะและขอโทษหรืออะไรก็ตามไม่รู้ว่าเธอจะอดทนได้นานแค่ไหนไห่ถงไม่รู้ว่าคืนนี้ครอบครัวเก่าของเธอใช้เวลาผ่านค่ำคืนนี้อย่างไร แต่เธอนั้นหลับสบาย ก่อนรุ่งสางเมื่อเธอฝันถึงพ่อแม่ของเธอ เธอตะโกนเรียกพ่อแม่ของเธอและเอื้อมมือจะไปจับมือพวกเขา แต่ก็พบว่าตัวเธอเองนั้นว่างเปล่าพอฉันตื่นขึ้นมา ก็พบว่าน้ำตานั้นเปียกปลอกหมอนหมดแล้วหลังจากจ้องมองเพดานอย่างว่างเปล่าเป็นเวลานาน ไห่ถงก็ลุกขึ้นนั่งและเช็ดน้ำตาบนแก้มของเธอด้วยกระดาษทิชชู่สองแผ่น เธอพึมพำกับตัวเอง “พ่อคะ แม่คะ รู้ไหมว่าลูกสาวของพวกคุณถูกรังแก? ไม่ต้องห่วงนะคะ หนูกับพี่สาวไม่ใช่เด็กเมื่อสิบห้าปีที่แล้วแล้ว พวกเขาจะไม่พยายามบงการพวกเราอีกต่อไป”เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง และเมื่อคืนก่อนเข้านอนเธอได้ปิดเสียงไว้เมื่อมองแวบแรก มีสายที่ไม่ได้รับจำนวนนับไม่ถ้วนและมีข้อความที่ยังไม่ได้อ่านมากมายเธอมองดูสายที่ไม่ได้รับซึ่งเป็นหมายเลขที่ไม่คุ้นเคยและเดาว่ามาจากตระกูลไห่ เธอคลิกข้อความสองข้อความอย่างไม่ได
จ้านหยินบังคับให้ใบหน้าหล่อเหลาของเขาแข็งค้างทันที และดวงตาสีดำสนิทของเขาก็ประสานเข้ากับไห่ถงพร้อมคำเตือน"คุณจ้านคะ"ไห่ถงถามเขา "ฉันขอจูบคุณได้ไหมคะ"จ้านหยิน "..."เธอควรมียางอายหน่อยน่าแปลกที่เธอถามคำถามแบบนี้กับผู้ชาย“คุณจ้านดูดีมากเวลาเขายิ้ม ซึ่งทำให้ฉันรู้สึกปวดใจ ฉันอยากกอดคุณจ้านและจูบแรงๆ สักสองสามครั้ง”จ้านหยินพูดสีหน้าเข้มครึม "คุณจ้าน ยางอายคุณไปไหนหมด?"“ยังอยู่นี่ค่ะ”ไห่ถงยิ้มและตบหน้าตัวเอง “เราเป็นสามีภรรยากัน ฉันก็เลยพูดแบบนั้น ถึงว่าเราเป็นสามีภรรยากันตามกฎหมายถึงฉันจะจูบคุณมันก็เป็นเรื่องปกติใช่ไหมคะ?”เมื่อได้ยินสิ่งนี้ จ้านหยินก็ก้าวออกไปสองสามก้าวตามสัญชาตญาณ และการกระทำของเขาทำให้ไห่ถงหัวเราะออกมาอย่างดังจ้านหยินรู้สึกอายและโกรธเล็กน้อยเขาทำเช่นนี้ก็เป็เพราะเธอ ครั้งที่แล้ว จู่ๆเธอก็สัมผัสใบหน้าของเขาเมื่อเห็นเธอหัวเราะอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง จ้านหยินก็โกรธ ทันใดนั้นเขาก็ก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวแล้วคว้าไห่ถงซึ่งกำลังหัวเราะอยู่ เขาผลักเธอเข้าหาอ้อมแขนของเขา ลดศีรษะลง และปิดปากของเธอ และกลืนรอยยิ้มอันดุร้ายของเธอเสียงหัวเราะของไห่ถงหยุดลงทันที
“เงินสำหรับซื้อรถนั่นไม่ต้องโอนมาให้ผมครับ”จ้านหยินเปลี่ยนเรื่องคุบไปและเขาก็กลับไปเรื่องซื้อรถยนต์ไห่ถงไม่ทราบเลขบัญชีธนาคารของเขา ดังนั้นจึงสามารถโอนเงินเข้าบัญชี WeChat ของเขาได้เพียง 250,000 บาทต่อวันแต่จ้านหยินปฏิเสธที่จะยอมรับมันไห่ถงโอนเงิน 250,000 บาทให้เขาในคืนแรก และตอนนี้ได้คืนกลับมาเข้าบัตรธนาคารของเธอแล้ว“การซื้อรถให้คุณก็เพื่อเป็นความดูดีของผมด้วย ผมมักจะยุ่งกับงานและต้องพาภรรยาไปสังสรรค์เป็นครั้งคราว ถ้าใครพบว่าภรรยาของผมต้องขี่จักรยานไฟฟ้า ที่แบตเตอรี่หหมดก็ปั่นแทนด้วยเท้าได้ หน้าตาของผมมันคงจะดูไม่ดีแน่”จ้านหยินถือว่าการให้รถแก่เธอเป็นวิธีรักษาหน้าเขา“นั่นไม่ใช่สิ่งที่คุณขอโทษเหรอ?”ไห่ถงถามเขากลับจ้านหยิน: "... มันมีหลายความหมาย"“ในเมื่อคุณให้รถฉัน ปีนี้คุณก็ไม่ต้องมอบมันให้ครอบครัวของฉันอีกต่อไปค่ะ”จ้านหยินเงยหน้าขึ้นมองเธอสองครั้ง ไม่เห็นด้วยแต่ก็ไม่ปฏิเสธเมื่อไห่ถงเห็นด้วย เธอรู้สึกว่าไม่ได้เป็นหนี้เขาอีกต่อไป และรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น“ด้านคุณยายของคุณ ไม่สนใจพวกเขาชั่วคราวในตอนนี้ เมื่อพวกเขาทนไม่ไหว พวกเขาจะขอโทษคุณก่อนเอง นอกจากนี้ บ้านที
จ้านหยินยืนอยู่ที่ทางเข้าระเบียงโดยไม่ทำให้เธอตกใจ เขามองเธออย่างเงียบๆ เป็นเวลาหนึ่งนาทีเต็มก่อนที่จะหันหลังกลับและเดินจากไปหยิบติ่มซำแสนอร่อยที่ภรรยาของเขาแพ็คมาให้เขาแล้วออกไปทำงานก่อนออกเดินทางเขายังคงพูดกับไห่ถงว่า "ผมจะไปทำงานก่อนนะ"“อื้ม ขับช้าๆ หน่อยล่ะ”ไห่ถงเตือนเขาจ้านหยินปิดประตูและถือกล่องอาหารหุ้มฉนวนกลางวันสองกล่องลงชั้นล่างทีมบอดี้การ์ดของเขารอเขาอยู่ที่ชั้นล่าง ไม่ว่าจะยืน นั่งยอง หรือนั่งอยู่บนหญ้าเมื่อเห็นเขาถือกล่องอาหารกลางวันหุ้มฉนวนสองกล่องลงมาชั้นล่าง บอดี้การ์ดก็ลุกขึ้นยืนตรงแล้วมองดูเขา และตกตะลึงจนไม่มีใครเข้าไปใกล้จ้านหยิน "..."ทำไมเขาถึงถือกล่องอาหารกลางวันหุ้มฉนวนสองกล่อง และทำไมพวกเขาจำเขาไม่ได้?"นายน้อยครับ"อาชีมีปฏิกิริยาตอบสนองอย่างรวดเร็ว เขาก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและหยิบกล่องอาหารกลางวันหุ้มฉนวนสองกล่องจากมือของเขาอย่างรอบคอบจ้านหยินยังคงเงียบและเดินไปที่โรลส์รอยซ์โรลส์รอยซ์ขับรถออกจากชุมชนอย่างรวดเร็วพร้อมกับผู้คุ้มกันหลายคนในขณะนี้ ไห่ถงมองลงมาจากระเบียงและเห็นรถคันหรูที่เธอมักจะเห็นรายล้อมไปด้วยรถเก๋งหลายคัน และยังเห็
จ้านหยินวางกล่องอาหารกลางวันสองกล่องไว้บนโต๊ะทำงานของน้องชายของเขา และพูดด้วยเสียงต่ำว่า "พี่สะใภ้ของนายรู้ว่านายกับฉันทำงานในบริษัทเดียวกัน เธอจึงทำอาหารเช้าเพิ่มและขอให้ฉันเอาอาหารมาให้นาย อย่ากินข้าวนอกบ้านเสมอไป มันไม่ถูกสุขลักษณะ”“พี่ใหญ่ก็กินข้าวนอกบ้านทุกวัน”แม้ว่าฉันจะทานมันที่โรงแรมของตัวเอง แต่มันก็เป็นข้างนอกเหมือนกันจ้านอี้เฉินวางแก้วกาแฟลงแล้วเอื้อมมือหยิบกล่องอาหารกลางวันมาอย่างกระตือรือร้น ขณะที่เขาเปิดฝา เขาพูดว่า "ผมได้ชิมอาหารของพี่สะใภ้เมื่อวันเสาร์ที่แล้ว และผมก็ยังอยากลิ้มรสมันอีกมาสองสามวันแล้ว"“ว้าว หลากหลายมาก และหน้าตาดีจริงๆ มันต้องอร่อยแน่ๆ”หลังจากเปิดกล่องอาหารกลางวันฃทั้งสองกล่อง จ้านอี้เฉินก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชมพี่สะใภ้ ไม่แค่มีทักษะงานฝีมือที่เก่ง ยังทักษะการทำอาหารที่อร่อยอีกด้วยไม่น่าแปลกใจเลยที่คุณยายชอบจะพี่สะใภ้ และยืนกรานให้พี่ใหญ่แต่งงานกับเธอและยังมีข้อดีอีกมากมายเมื่อเห็นสีหน้าร่าเริงของน้องชาย จ้านหยินพูดอย่างสบายๆ "พี่สะใภ้ของนาย เธอขอบคุณฉันที่ช่วยเธอไว้ วันนี้เธอจึงตื่นแต่ตอนเช้าและเตรียมอาหารที่มีคุณค่าทางโภชนาการมากมายให้ฉัน
ไห่ถงไม่รู้ว่าผู้ชายของเธอจะอิจฉา เธอจึงกลับไปที่ร้าน ร้านค้าโดยไม่มีอะไรผิดปกติ เธอจึงเริ่มถักไหมพรมเซินเสี่ยวจวินมองดูเธอที่กำลังถักกระถางต้นเงิน และถามเธอว่า "ไห่ถง ทำไมช่วงนี้เธอถักต้นเงิน? ต้นไม้เหล่านี้ได้รับความนิยมเป็นพิเศษเหรอ?"ไห่ถงเพิ่งทำสินค้าเสร็จไปหนึ่งชิ้น เธอจึงหยุดและพัก หลังจากฟังคำถามของเพื่อนแล้ว เธอก็ยิ้มและพูดว่า "ช่วงนี้ธุรกิจร้านค้าออนไลน์ของฉันไปได้ดีเป็นพิเศษ และสินค้าที่ได้รับความนิยมมากที่สุดคือต้นเงิน มีคำสั่งซื้อเยอะมาก"“เป็นไปได้ไหมว่าหลังจากที่เธออธิบายแบบนั้นไป ชาวเน็ตรู้สึกเสียใจกับเธอและพี่ไห่หลิง และรีบไปที่ร้านค้าออนไลน์ของเธอ เพื่อสนับสนุนกิจการของเธอ”ไห่ถงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "น่าจะไม่ใช่นะ พวกเขาเอาแต่รูปถ่ายสมัยเด็กของฉันลงอินเทอร์เน็ต และหมายเลขโทรศัพท์ของฉัน พวกเขาไม่รู้เรื่องอื่น ตอนนี้โพสต์ทั้งหมดได้ถูกลบออกไปแล้ว และแม้กระทั่ง บทความที่ส่งโดยต้าวีในบัญชีอย่างเป็นทางการของพวกเขาก็ถูกลบแล้ว”กลัวจะเข้าไปพัวพันกับตระกูลไห่“โชคดีที่ข่าวซุบซิบเกี่ยวกับนายน้อยจ้าน ระงับการค้นหาที่กำลังมาแรงนั้น ความนิยมจึงไม่สูงมาก ก่อนที่ชา
บทสนทนาระหว่างทั้งสองถูกขัดจังหวะ และไห่ถงเห็นพี่สาวจูงหลานชายเข้ามา เธอหยุดงานทันทีและลุกขึ้นเดินออกจากแคชเชียร์การเคลื่อนไหวของเซินเสี่ยวจวินนั้นเร็วกว่าเธอด้วยซ้ำ ก้าวไปข้างหน้าอุ้มโจวหยางที่ใสซื่อบริสุทธิ์ก่อนแล้ว หลังจากการมอบจูบที่ดุเดือดให้แล้ว ก็อุ้มให้ลอยขึ้น ทำให้โจวหยางหัวเราะอย่างควบคุมไม่ได้“พี่คะ ทำไมพี่ถึงมาที่นี่ล่ะ?”ไห่ถงสังเกตเวลา มันเลยสิบโมงไปแล้ว เมื่อถึงตอพี่สาวควรจะเตรียมอาหารกลางวันที่บ้าน พี่เขยกลับมาบ้านแล้วไม่มีอะไรกิน เขาต้องบ่นอีกแน่ๆ“อยู่บ้านเบื่อๆเลยแวะมาดู หยางหยางก็ร้องให้อยากมาหาเธอที่นี่ด้วย”ไห่หลิงถอดหมวกกันแดดออก ปาดเหงื่อหนึ่งแล้วพูดว่า "จะถึงเดือนพฤศจิกายนแล้ว แต่ก็ยังร้อนอยู่เลย"กวนเฉิงเป็นเมืองที่มีฤดูใบไม้ร่วงและฤดูร้อนคล้ายกัน และแม้แต่ฤดูหนาวก็ไม่หนาวกล่าวคือจะเย็นเฉพาะช่วงเช้าและเย็นเท่านั้น ในระหว่างวันตราบใดที่ดวงอาทิตย์ยังลอยอยู่บนท้องฟ้าก็สามารถทำให้ผู้คนเหงื่อท่วมได้“สิบโมงกว่าแล้วพี่สาวไม่ต้องทำอาหารเหรอ?”ไห่ถงไม่คิดว่าพี่งสาวของเธอจะต้องทำอาหารให้พี่เขย ปกติแล้วคนจะกินข้าวตอนเที่ยง เธอจึงถามคำถามนี้“ก่อนจะมา ฉันเอา
“ของขวัญที่ไห่ถงและจ้านหยิน ซื้อครั้งที่แล้ว ฉันโกรธมากเพราะปัญหาของระบบ AA ฉันจึงนำของขวัญทั้งหมดกลับไปที่ห้องของฉัน”ไห่หลิงนั่งลงบนเก้าอี้ และไห่ถงก็เข้าไปในครัวเล็กๆ เธอหยิบผลไม้ออกมาจากตู้เย็น ทำความสะอาดด้านหลัง และนำออกมาให้พี่สาวกิน เซินเสี่ยวจวินเทน้ำอุ่นหนึ่งถ้วยให้ไห่หลินหลังจากดื่มน้ำไปสองสามจิบ ไห่หลิงก็ไม่กลัวที่จะทำให้ครอบครัวของเธอต้องอับอาย วันนี้เธอมาที่นี่เพื่อระบายความคับข้องใจและความโกรธต่อน้องสาวของเธอถ้าเธอไม่พบคนที่จะไว้วางใจได้ เธอกลัวว่าเธอจะหดหู่ นอกจากนี้ เซินเสี่ยวจวินรู้จักเธอมาหลายปีแล้วและปากของเธอก็ยังแน่นหนามากเธอพูดว่า "เมื่อฉันตื่นขึ้นในวันรุ่งขึ้น ครอบครัวนั้นก็ถูกส่งกลับไปโดย โจวหงหลินแล้ว ฉันอยากให้พวกเขาออกไป แต่ก่อนที่พวกเขาจะจากไป พวกเขาเอาของขวัญทั้งหมดที่ถงถงและภรรยาของเขามอบให้ไป"“แม้แต่ของเล่นที่มอบให้หยางหยางก็ยังถูกพี่สะใภ้เอาไป ซึ่งทำให้ฉันโกรธมาก โจวหงหลินยังบอกอีกว่าครอบครัวของเราไม่ขาดสิ่งเหล่านั้นและขอให้พี่สาวของเขาเอาพวกมันกลับไปกิน”“ครอบครัวพี่สาวเขาขาดสิ่งเหล่านี้หรือเปล่า? ทั้งพี่สะใภ้และพี่เขยทั้งงานและรายได้ แม่สามี