บทที่ 112

บทสนทนาระหว่างทั้งสองถูกขัดจังหวะ และไห่ถงเห็นพี่สาวจูงหลานชายเข้ามา เธอหยุดงานทันทีและลุกขึ้นเดินออกจากแคชเชียร์

การเคลื่อนไหวของเซินเสี่ยวจวินนั้นเร็วกว่าเธอด้วยซ้ำ ก้าวไปข้างหน้าอุ้มโจวหยางที่ใสซื่อบริสุทธิ์ก่อนแล้ว หลังจากการมอบจูบที่ดุเดือดให้แล้ว ก็อุ้มให้ลอยขึ้น ทำให้โจวหยางหัวเราะอย่างควบคุมไม่ได้

“พี่คะ ทำไมพี่ถึงมาที่นี่ล่ะ?”

ไห่ถงสังเกตเวลา มันเลยสิบโมงไปแล้ว เมื่อถึงตอพี่สาวควรจะเตรียมอาหารกลางวันที่บ้าน พี่เขยกลับมาบ้านแล้วไม่มีอะไรกิน เขาต้องบ่นอีกแน่ๆ

“อยู่บ้านเบื่อๆเลยแวะมาดู หยางหยางก็ร้องให้อยากมาหาเธอที่นี่ด้วย”

ไห่หลิงถอดหมวกกันแดดออก ปาดเหงื่อหนึ่งแล้วพูดว่า "จะถึงเดือนพฤศจิกายนแล้ว แต่ก็ยังร้อนอยู่เลย"

กวนเฉิงเป็นเมืองที่มีฤดูใบไม้ร่วงและฤดูร้อนคล้ายกัน และแม้แต่ฤดูหนาวก็ไม่หนาว

กล่าวคือจะเย็นเฉพาะช่วงเช้าและเย็นเท่านั้น ในระหว่างวันตราบใดที่ดวงอาทิตย์ยังลอยอยู่บนท้องฟ้าก็สามารถทำให้ผู้คนเหงื่อท่วมได้

“สิบโมงกว่าแล้วพี่สาวไม่ต้องทำอาหารเหรอ?”

ไห่ถงไม่คิดว่าพี่งสาวของเธอจะต้องทำอาหารให้พี่เขย ปกติแล้วคนจะกินข้าวตอนเที่ยง เธอจึงถามคำถามนี้

“ก่อนจะมา ฉันเอา