"คุณผู้หญิงคนนี้ ช่วยทําความเข้าใจหน่อย ที่นี่เป็นอาณาเขตของผม ทุกอย่างขึ้นอยู่กับผม"ลู่เฉินยื่นนิ้วหนึ่งนิ้วออกมา ผลักดาบที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมไป แล้วพูดด้วยสีหน้าสงบว่า "ที่ผมยอมให้พวกคุณอยู่ งั้นพวกคุณก็จะอยู่ได้ แต่ถ้าผมไม่ยอม พวกคุณก็ต้องจากไป เข้าใจไหม?""กําเริบเสิบสาน หรือว่าคุณยังกล้าปฏิเสธฉัน?"ชิวหยวีนถมึงตาใส่เขา "ฉันเป็นลูกศิษย์ใหญ่ของวังยี่วหนวี่ เป็นเทพธิดาที่ทุกคนชื่นชม! คุณรู้หรือไม่ว่าทุกวันมีชายหนุ่มสาวที่มีความสามารถมากแค่ไหนที่เข้าแถวเพื่อเอาใจฉัน? ตอนนี้ฉันให้โอกาสคุณอยู่ คุณอย่าไม่รู้จักชั่วดีนะ"ในฐานะของเธอ ปกติไม่ว่าจะไปที่ไหนก็จะเป็นที่นิยมมากผู้ชายนับไม่ถ้วนเปลี่ยนวิธีการต่างๆเพื่อแสดงความเป็นมิตร ไม่เคยมีใครกล้าต่อต้านคำพูดของเธอ"ขอโทษที ผมไม่ใช่ผู้ชายเหล่านั้นที่จีบคุณ และยิ่งไม่มีความชอบอะไรกับคุณ หวังว่าคุณจะไม่หลงตัวเอง" ลู่เฉินพูดเบา ๆ"คุณ--!"ชิวหยวีนกัดฟัน โกรธนิดหน่อยเธอสวยอย่างนี้ ผู้ชายคนไหนที่เห็นแล้วไม่อยากได้เธอล่ะ?คนที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ กลับไม่สนใจเธอเลย ไม่รู้จักชั่วดีจริง ๆ"คุณ ฉันขอเตือนคุณนะ ไม่เคยมีใครกล้าปฏิเสธคำขอของศิษย์
"ถ้าคุณไม่เชื่อ งั้นก็เชิญกลับไปเถอะ"ลู่เฉินขี้เกียจที่จะพูดเรื่องไร้สาระ และออกคําสั่งขับไล่โดยตรงผู้หญิงคนนี้ หลงตัวเองมากจริง ๆ"เล่นกลยุทธ์แสร้งปล่อยเพื่อจับอีกแล้วใช่ไหม เป็นเด็กจริง ๆ"ชิวหยวีนส่ายหัวด้วยหัวเราะเยาะ "ได้ ในเมื่อคุณจะเล่น งั้นฉันจะเล่นเป็นเพื่อนจนถึงที่สุด หวังว่าคุณจะไม่เสียใจ เราไปกันเถอะ"พูดพลางก็ก้าวออกไปข้างนอก"ฮึ่ม! ให้โอกาสคุณแต่คุณไม่หวงแหนเลย ตอนนี้ศิษย์พี่ใหญ่ของฉันโกรธแล้ว ที่คุณจะเสียใจก็ไม่ทันแล้ว""ถ้ารู้จักชั่วดี ก็รีบขอโทษศิษย์พี่ใหญ่ของฉัน เธออาจจะให้อภัยคุณได้"ศิษย์ของวังยี่วหนวี่แสดงความเย่อหยิ่งผยอง ล้วนทำตัวเหมือนดูเรื่องตลกอยู่พวกเธอดูเหมือนจะคาดการณ์ไว้แล้วว่าลู่เฉินจะร้องไห้อย่างเสียใจขนาดไหนแต่ยิ้มไป ทันใดนั้นพวกเธอก็พบว่ามีบางอย่างผิดปกติแล้วเนื่องจากลู่เฉินแสดงออกอย่างใจเย็นเกินไป แม้ว่าศิษย์พี่ใหญ่จะเดินออกจากประตูห้องประชุมแล้ว เขาก็ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆราวกับว่าไม่สนใจเลย"เฮ่ย ฉันจะไปจริง ๆ แล้วนะ"ชิวหยวีนหยุดอยู่ที่ประตู ในขณะเดียวกันก็หันกลับมาเตือนประโยคหนึ่งว่า "นี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุดที่คุณจะรั้งฉัน ถ้าพลาดไ
"อ๊ะ?"ประโยคเดียวของลู่เฉิน ทําให้ทุกคนอึ้งอยู่ที่เดิมโดยตรงตามปกติ ควรจะออกไปรั้ง แล้วร้องไห้อย่างเศ้ราโศก เสียใจมากไม่ใช่หรือ?เดินทางดีๆ ไม่ส่งแล้วเป็นอะไรกันเนี่ย?ไอ้คุณไม่เล่นตามแผนการเลยนะ"ลู่เฉิน! คุณทําอะไร? จงใจให้ศิษย์พี่ใหญ่ของฉันโกรธใช่ไหม?" หงชิงเสียถมึงตาใส่เขาให้คุณรั้งคนไว้ แต่คุณกลับไล่คนออกไปข้างนอก น่ารังเกียจเหลือเกิน"คุณ คุณ คุณ...คุณรังแกคนมากเกินไปจริง ๆ"หลังจากตอบสนองมา ชิวหยวีนก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟทันทีนาทีนี้ เธอไม่สนใจสไตล์เทพธิดาอะไรแล้ว เธอชักดาบออกมาโดยตรง ทําท่าจะฆ่าครั้งใหญ่เธอเคยถูกใครแกล้งขนาดนี้ได้อย่างไร?เป็นความอัปยศอดสูอย่างยิ่ง!"พวกคุณกําลังทําอะไรอยู่?"ในเวลานี้ เสียงบารมีเสียงหนึ่งดังขึ้นอย่างกะทันหันคนทั้งหลายมองตามเสียง ได้เห็นผู้หญิงคนสวยในชุดวังคนหนึ่ง อายุประมาณ 30-40 ปี พาหญิงชราคนหนึ่งเดินเข้ามาผู้หญิงมีรูปร่างอวบอ้วน มีเสน่ห์มาก ดวงตาหยิ่งผยองและเข้มงวด เป็นท่าทางที่ปฏิเสธคนอื่นให้ห่างออกไปหลายพันไมล์หญิงชราที่อยู่ข้างหลังเธอมีสีหน้ามืดมน ไม่ค่อยพูดและยิ้ม ทําให้คนรู้สึกใจร้าย"อาจารย์?"เมื่อเห็นผู้ผู้หญิง
ชิวหยวีนส่งเสียงฮื่มอย่างเย็นชา แล้วก็ก้าวเข้าไปด้วย"เจ้าวัดไม่ดี หลวงชีสกปรกจริง ๆ"ลู่เฉินส่ายหัวและพึมพํากับตัวเองทันใดนั้นเขาก็เข้าใจว่าทําไมชิวหยวีนจึงหยิ่งและมั่นใจขนาดนี้แล้วมีหัวหน้าที่เย่อหยิ่งอย่างนี้ สาวกของเธอจะดีได้แค่ไหน"เอ่อ นิสัยของอาจารย์ฉันเย็นชาไปหน่อย คุณอย่าไปสนใจนะ" หงชิงเสียค่อนข้างอึดอัด"ช่างเถอะ ผมไม่ถือสากับผู้หญิงหรอก" ลู่เฉินโบกมือเห็นแก่หน้าหงชิงเสีย เขาถึงจะพูดง่ายขนาดนี้ไม่อย่างนั้น เขาจะไล่คนไปนานแล้วการคืนเงินมันง่าย แต่คืนน้ำใจนั้นยาก เป็นหนี้ชีวิตของหงหนิว ได้แต่พยายามชดเชยครอบครัวของเขาให้มากที่สุด"งั้นก็ดี"หงชิงเสียถอนหายใจด้วยความโล่งอกเล็กน้อย ทันใดนั้นเรื่องก็เปลี่ยนไป เธอพูดว่า "โอ้ใช่ จะถามเรื่องหนึ่งกับคุณ คุณเป็นเจ้าถิ่นที่นี่ ไม่รู้ว่าเคยได้ยินคัมภีร์สาวหยกหรือเปล่า""คัมภีร์สาวหยก? เป็นอะไรล่ะ?" ลู่เฉินยักคิ้วเล็กน้อย"พูดตามความจริง คัมภีร์สาวหยกเป็นสมบัติล้ําค่าที่สูญเสียไปของวังยี่วหนวี่อาจารย์ของฉันไม่ได้ไปถึงการฝึกร่างขั้นจงซือมาดตลอด ก็เพราะขาดพลังภายในที่สําคัญอย่างคัมภีร์สาวหยกไม่นานมานี้ เราได้ยินข่าวว่าเ
เมื่อเวลา 20.00 น. ภายในร้านกาแฟเหมยกุยหลี่ชิงเหยานั่งในที่นั่งริมหน้าต่าง เธอถือแก้วกาแฟด้วยมือทั้งสองข้าง มองดูฝนตกปรอย ๆ ข้างนอก อารมณ์ของเธอหนักไปหน่อยบนใบหน้าที่สวยงามของเธอ มีความซีดเซียวและความเหนื่อยล้าเล็กน้อยตั้งแต่เมื่อคืน เธอตกอยู่ในภวังค์ทั้งวัน เศร้าโศกและเป็นทุกข์เป็นร้อนในเรื่องผลได้ผลเสียในใจเต็มไปด้วยเงาของลู่เฉินและอดีตของทั้งสองคนเธอพยายามชดใช้แล้ว พยายามรั้งแล้วแต่ไม่ว่าเธอจะทําอย่างไร ระหว่างเขาสองคน มักจะมีความขัดแย้งกันเสมอเธอค่อย ๆ พบว่า ลู่เฉินดูเหมือนจะไม่ได้สนใจเธอขนาดนั้นแล้ว ไม่ได้ถือเธอเป็นหลักอีกต่อไปและคิดแทนเธอทุกที่แล้วโดยเฉพาะแววตาที่เด็ดขาดในเมื่อคืนนั้น ทําให้เธอกลัวเล็กน้อยด้วยซ้ำราวกับว่าเขากับเธอกลายเป็นศัตรูกันจริง ๆแล้ว"ติ๊งติ๊งติ๊ง..."ในเวลานี้ กระดิ่งลมที่แขวนอยู่ที่ประตูดังขึ้นหลี่ชิงเหยาหันหน้ามองไปโดยไม่รู้ตัว เห็นว่าเงาที่คุ้นเคยคนหนึ่งผลักประตูเดินเข้ามาแล้วมันเป็นลู่เฉิน!"คุณมาแล้วเหรอ"หลี่ชิงเหยารู้สึกกระปรี้กระเปร่าและลุกขึ้นทันทีในดวงตาที่สวยงามของเธอ ดูเหมือนจะเป็นประกายมากขึ้นเล็กน้อย"คุณนัดผมมาพบ
หยุด!หลี่ชิงเหยาไล่ตามไป จับแขนของลู่เฉินไว้ทันที "คุณต้องทำแบบนี้เหรอ? นั่งคุยกันดีๆ ไม่ได้เหรอ?”“ผมรู้สึกว่าไม่จําเป็นแล้ว พูดมากไปก็เป็นเรื่องไร้สาระ อีกอย่างผมก็ยุ่งมาก อย่าเสียเวลาของกันและกันเลยดีกว่า”ลู่เฉินขี้เกียจที่จะพูดมากไป เดินตรงไปที่ประตู“ห้ามไป!”ในเวลานี้ หลี่ชิงเหยาพุ่งขึ้นไปกอดเอวของลู่เฉินจากด้านหลัง และแขนของเธอรัดแน่นการกระทํานี้กล้าหาญมาก สําหรับหลี่ชิงเหยาที่เย็นชามาตลอด ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเธอได้รวบรวมความกล้าหาญมากมายแล้ว“ฉันไม่ให้คุณไป!”หลี่ชิงเหยากอดลู่เฉินอย่างแรง แก้มของเธอแนบบนหลังของเขา เธอพึมพําเบา ๆ ว่า "เรื่องครั้งนี้ ก็ถือว่าฉันผิดแล้วดีไม?”“ฉันรู้ว่าตัวเองมีปัญหาบางอย่าง แต่ฉันจะพยายามไปแก้ไข”“คุณบอกว่าเจียงไป๋เห้อเป็นคนหน้าซื่อใจคด งั้นเขาก็เป็นคนหน้าซื่อใจคด ต่อไปฉันจะไม่พบเขาอีกแล้ว ได้ไหม?”“ฉันกลัวจริง ๆ กลัวจะเสียคุณไป เราสองคนคืนดีกันได้ไหม?”“ฉันจะไม่เอาแต่ใจอีก และจะไม่ตีคุณอีก ฉันสาบานได้”“ตราบใดที่คุณยอมอยู่ต่อ คุณอยากให้ฉันทําอะไรก็ได้”“ฉันไม่ต้องร่ํารวย ไม่ต้องมีอํานาจ ไม่ต้องมีทุกอย่างที่มีอยู่ในตอนนี้”“โอ้ใช่
เช้าวันรุ่งขึ้น ในวิลล่าเฟิงหยวี่ลู่เฉินนั่งอยู่บนหลังคาและมองดูพระอาทิตย์ที่ขึ้นมาอย่างช้าๆ สีหน้าเขาไม่มีความสุขและความเศร้าโศก ไม่มีความผันผวนใด ๆตั้งแต่บอกลากับหลี่ชิงเหยาในเมื่อคืน เขาก็นั่งอยู่บนหลังคามาตลอด และไม่เคยขยับเขยื้อนเลยตั้งแต่ดึก จนถึงรุ่งสาง จนถึงดวงอาทิตย์ขึ้นอารมณ์ของเขาก็ค่อย ๆ เปลี่ยนจากหวั่นไหวเล็ก ๆ น้อย ๆ ในตอนแรกเป็นความสงบหลังจากนั่งสมาธิข้ามคืน เขาได้คิดออกกับหลายสิ่งหลายอย่างแล้วไม่ยุ่งเกี่ยวกับอดีตอีกต่อไป“ท่านลู่...”ในเวลานี้ เหล่าจางจู่ ๆ ก็กระโดดขึ้นไปบนหลังคาและรายงานว่า "เพิ่งได้รับข่าว คัมภีร์สาวหยกที่คุณกําลังมองหา มีข่าวแล้วครับ”“โอ้ อยู่ที่ไหนล่ะ?" ลู่เฉินยักคิ้วเล็กน้อย“ในมือของกลุ่มพ่อค้าต่างถิ่น เราปรึกษากันแล้ว พวกเขาไม่ยอมขายตรง บอกว่าจะคุยกันต่อหน้า" เหล่าจางตอบ“คุยกันต่อหน้า?”ลู่เฉินพยักหน้า "ได้ เรียกหงชิงเสียป ไปดูด้วยกัน”“ครับ!”เหล่าจางตอบและกระโดดลงไปอย่างรวดเร็ว 1 ชั่วโมงต่อมาบริเวณหน้าร้านจี๋เสียงรถMPVสีดําคันหนึ่งหยุดอย่างช้า ๆ เมื่อประตูรถเปิดออก ลู่เฉินและคนอื่นสองคนก็เดินออกมาอย่างต่อเนื่อง“เฮ่
หงชิงเสียขมวดคิ้ว "คุณหมายความว่าอะไร? ขายให้เราโดยตรงไม่ใช่เหรอ?”“ช่วงนี้มีคนไม่น้อยมาสอบถามเรื่องคัมภีร์สาวหยก ผมลําบากใจมาก เลือกยากจริง ๆ เลยนัดทุกคนออกมาคุยกันต่อรองราคาด้วยกัน แบบนี้จะยุติธรรมกว่า" หวงซานทงอธิบาย“ยุติธรรมเหรอ?”ลู่เฉินส่ายหัวและยิ้ม "เจ้านายหวงมีคารมคมคายมากจริง ๆ พูดการขึ้นราคาโดยไม่มีพื้นฐานให้สดใหม่แบบนี้นัดผู้ซื้อทั้งหมดออกมาคุยกันต่อหน้า ก็ชัดเจนอยู่แล้วว่าจะอยากให้ทุกคนเสนอราคาด้วยวิธีนี้ ราคาของคัมภีร์สาวหยกจะเพิ่มขึ้นเป็นหลายเท่า การแผนที่ดีจริง ๆ“แขกผู้มีเกียรติยกย่องเกินไปแล้วครับ ผมเป็นแค่นักธุรกิจเล็ก ๆ คนหนึ่ง ย่อมหวังว่าจะหาเงินได้มากขึ้น”รอยยิ้มของหวงซานทงไม่ได้เปลี่ยน แม้ว่าจะถูกเปิดเผย แต่ก็ไม่ผันผวนแม้แต่น้อยเพียงพอที่จะแสดงให้เห็นสิทธิ์ทางจิตวิทยาที่แข็งแกร่ง“ฮึ่ม! ไม่ชอบคนอย่างพวกคุณมากที่สุดแล้ว!”หงชิงเสียทําหน้าดูถูกรีบให้ราคาอย่างตรงไปตรงมาก็จบแล้วไม่ใช่หรือ? ถ้ามีเงินก็ซื้อ ไม่มีเงินก็จากไป มันง่ายแค่ไหน ต้องทําเรื่องเหล่านี้เสียเวลาจริงๆ“เอี๊ยด!”ในขณะที่หลายคนกําลังดื่มชา ประตูห้องก็เปิดอีกครั้งจากนั้น ชายสวมห