บทที่ 525

สงบ

ทั้งงานจู่ๆ ก็เงียบลง

เมื่อมองไปที่นักสู้หมาป่าที่ล้มลงบนพื้นและไม่มีลมหายใจ ทุกคนต่างกลัวจนพูดไม่ออกแล้ว

กรามค้างตามๆกัน หน้าชาไปหมด

แค่แตะครั้งเดียว ก็ล้มนักสู้หมาป่าเก้าคนได้

นี่แม่งคือคนจริงๆหรอ

"คุณ คุณ คุณ... คุณกล้ามากนะ กล้าที่จะฆ่านักสู้หมาป่าของฉัน!"

หลังจากตกตะลึงเล็กน้อย ซ่างกวนหลิงไฉ่ก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ตะคอกไปซ้ำๆ

นักสู้หมาป่าทุกคนได้รับการฝึกฝนอย่างจริงจังจากครอบครัว ตอนนี้จู่ ๆ ก็กลับถูกทำร้ายคนสิบคน ไม่แปลกที่เธอจะทนดูไม่ไหว

"ผมไม่ใช่แค่จะฆ่านักสู้หมาป่าของคุณ ผมยังจะเอาชีวิตของคุณอีกด้วย！"

ลู่เฉินมีสีหน้าที่เย็นชา ดวงตามืดขลับ ค่อยๆตรงไปยังคนตรงหน้า

"คุณ คุณจะทําอะไร ฉันเตือนไว้ก่อนนะอย่าคิดจะทำอะไรบ้าๆ!"

ซ่างกวนหลิงไฉ่กลัวจนถอยหลังไป

เมื่อรู้สึกว่าเสียหน้า เธอจึงหยุดทันที ยืดหน้าอกขึ้น และทําท่าทางยิ่งพยอง

เธอเป็นถึงลูกสาวของตระกูลซ่างกวนเลยนะ จะกลัวคนเหี้ยๆแบบนี้ได้อย่างไร

" สิ่งเลวๆที่คุณทำกับฉาวซวนเฟย ผมจะเอาคืนเป็นสองเท่า คุณกรีดหน้าเธอไปหนึ่งครั้ง ผมจะกรีดหน้าคุณเป็นสองครั้ง" ลู่เฉินพูดออกไปด้วยเสียงดัง

"คุณช่างกล้า!"

ซ่างกวนหลิงไฉ่จ้องไปท