สงบทั้งงานจู่ๆ ก็เงียบลงเมื่อมองไปที่นักสู้หมาป่าที่ล้มลงบนพื้นและไม่มีลมหายใจ ทุกคนต่างกลัวจนพูดไม่ออกแล้วกรามค้างตามๆกัน หน้าชาไปหมดแค่แตะครั้งเดียว ก็ล้มนักสู้หมาป่าเก้าคนได้นี่แม่งคือคนจริงๆหรอ"คุณ คุณ คุณ... คุณกล้ามากนะ กล้าที่จะฆ่านักสู้หมาป่าของฉัน!"หลังจากตกตะลึงเล็กน้อย ซ่างกวนหลิงไฉ่ก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ตะคอกไปซ้ำๆนักสู้หมาป่าทุกคนได้รับการฝึกฝนอย่างจริงจังจากครอบครัว ตอนนี้จู่ ๆ ก็กลับถูกทำร้ายคนสิบคน ไม่แปลกที่เธอจะทนดูไม่ไหว"ผมไม่ใช่แค่จะฆ่านักสู้หมาป่าของคุณ ผมยังจะเอาชีวิตของคุณอีกด้วย!"ลู่เฉินมีสีหน้าที่เย็นชา ดวงตามืดขลับ ค่อยๆตรงไปยังคนตรงหน้า"คุณ คุณจะทําอะไร ฉันเตือนไว้ก่อนนะอย่าคิดจะทำอะไรบ้าๆ!"ซ่างกวนหลิงไฉ่กลัวจนถอยหลังไปเมื่อรู้สึกว่าเสียหน้า เธอจึงหยุดทันที ยืดหน้าอกขึ้น และทําท่าทางยิ่งพยองเธอเป็นถึงลูกสาวของตระกูลซ่างกวนเลยนะ จะกลัวคนเหี้ยๆแบบนี้ได้อย่างไร" สิ่งเลวๆที่คุณทำกับฉาวซวนเฟย ผมจะเอาคืนเป็นสองเท่า คุณกรีดหน้าเธอไปหนึ่งครั้ง ผมจะกรีดหน้าคุณเป็นสองครั้ง" ลู่เฉินพูดออกไปด้วยเสียงดัง"คุณช่างกล้า!"ซ่างกวนหลิงไฉ่จ้องไปท
"แซ่ลู่ คุณเป็นคนนอก ไม่มีสิทธิ์มาชี้นิ้วสั่งที่นี่!" ฉาวเปียวโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ"ในเมื่อพวกคุณไม่ช่วยซวนเฟย งั้นผมก็ทำเอง ไม่สนว่าพวกคุณจะกลัวว่าจะล่วงเกินตระกูลซ่างกวน ผมจะทำ!"ลู่เฉินคว้ามีดเหล็กเล่มหนึ่งเข้าไปในมือ "วันนี้ผมจะตาต่อตาฟันต่อฟัน ใครขอร้องก็ไม่มีประโยชน์"พูดจบ เขายกมีดขึ้นและตรงดิ่งไปที่หน้าของซ่างกวนหลิงไฉ่ กรีดจนเป็นรอยแผลลึก"โอ๊ย...!"ซ่างกวนหลิงไซ่ร้องด้วยความเจ็บปวด เสียงดังก้อง"คุณช่างกล้า!""ไอ่สัตว์ หยุดเดี๋ยวนี้!"สีหน้าของฉาวเปียวและกลุ่มของเขาเปลี่ยนไปมาก ดื่มด้วยความโกรธที่ครุกครุ่นลู่เฉินยังทําเป็นหูทวนลม แล้วใช้มีดกรีดลงไปที่หน้าของซ่างกวนหลิงไฉ่ กรีดเป็น "X" ขนาดใหญ่"คุณลู่ คุณรู้หรือไม่ว่าตัวเองกําลังทําอะไรอยู่ ทําร้ายคุณหนูซ่างกวน แม้แต่ท่านเทพก็ไม่สามารถช่วยคุณได้!" ฉาวเปียวคํารามเรื่องนี้ลู่เฉินไม่พูดอะไรทั้งนั้นมีดเหล็กในมือกรีดไปมาอย่างต่อเนื่อง กรีดลงบนหน้าของซ่างกวนหลิงไฉ่ กรีดจนเลือดแดงท่วมหน้า"โอ๊ย หน้าฉัน หน้าฉัน!"ซ่างกวนหลิงไฉ่ร้องครวญคราง เจ็บปวดอย่างแสนสาหัสไม่เพียงแต่ความเจ็บปวดทางกายเท่านั้น แต่ยังรวมถึงความทรมานท
"ลู่เฉิน อย่า!""ไอ่สัตว์ กล้าดียังไง!"เมื่อลู่รเฉินยกมีดขึ้น ทุกคนก็เริ่มเปลี่ยนไป ส่งเสียงเจื้อยแจ้วอย่างไรก็ตามลู่เฉินก็ทําเป็นหูทวนลม ยังคงยืนหยัดที่จะลงมือ"เอ่อ..."เสียงหัวเราะที่กําเริบเสิบสานของซ่างกวนหลิงไฉ่หยุดลงทันทีหนึ่งวินาทีต่อมา ศีรษะของเธอตกลงมาจากคอเหมือนลูกบอล กลิ้งอยู่บนพื้นอยู่หลายครั้งถึงจะหยุดลงดวงตาที่เบิกกว้างนั้น แทบจะไม่เชื่อในสายตาตัวเองเอาถึงตาย เธอไม่คาดคิดว่าลู่เฉินจะกล้าฆ่าคนจริง ๆอีกทั้งยังลงมือต่อหน้าทุกคนอำนาจ และฐานะเธอที่คิดว่าจะมีผล ณ เวลานี้กลับไม่ได้ผลคนตายไปทุกอย่างก็จะจบลงไป"ตาย...ตายแล้วหรอ?"เมื่อมองไปที่ศีรษะที่ตกลงมาจากร่างไร้วิญญาณของซ่างกวนหลิงไฉ่ ทุกคนกลัวจนขวัญฝ่อแก้วตาดวงใจของตระกูลซ่างกวน น้องสาวแท้ๆ ของนายพลหู่เวยซ่างกวนหง คาดไม่ถึงว่าจะถูกฆ่าเช่นนี้"ตายแล้ว!"ฉาวซวนเฟยมีสีหน้าซีดเผื่อกถ้าลู่เฉินแค่ฆ่านักสู้หมาป่า เรื่องมันยังจะสามารถแก้ไขได้แต่นี่เขาดันฆ่าซ่างกวนหลิงไฉ่ต่อหน้าสาธารณะชนความผิดนี้ไม่มีใครสามารถช่วยเขาได้"บ้าไปแล้ว บ้าไปแล้ว!""แม่งเอ้ย แม้แต่คุณหนูซ่างกวนยังกล้าฆ่า กล้าเกินไปละนะ!"
สิบนาทีต่อมา การต่อสู้ระยะประชิดในที่สุดก็สิ้นสุดลงเหล่าลูกน้องแก๊งเหยียนหลงได้ทําลาเหล่านักชั้นสูงของตระกูลซ่างกวนทั้งหมดเสียชีวิตทั้งหมด เพื่อเป็นการชดใช้"หัวหน้า! อย่าไว้ชีวิต ฆ่าให้หมด!"หงหนิวพาคนสนิทหลายคนวิ่งไปขอความช่วยเหลือจากลู่เฉิน"เก่งมาก ลำบากพวกคุณมากๆ" ลู่เฉินพยักหน้า"ไม่ลําบาก เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่เราได้รับใช้หัวหน้า" หงหนิวกล่าวด้วยรอยยิ้ม" เคลียร์พื้นที่ซะล่ะ อย่าทิ้งร่องรอยไว้" ลู่เฉินสั่ง"ได้เลยครับ!" หงหนิวขานรับ "พวแก เคลียร์พื้นที่!"หลังจากนั้นทุกคนก็เริ่มเคลียร์พื้นที่"ฉันไม่คิดว่าคุณจะเป็นหัวหน้าแก๊งเหยียนหลงเลย"ฉาวซวนเฟยค่อนข้างประหลาดใจ แต่ไม่นานก็ขมวดคิ้ว "แต่แค่แก๊งเหยียนหลง ยังไม่สามารถที่จะล้มตระกูลซ่างกวนได้ ครั้งนี้พวกเรามีประสบปัญหาแล้วล่ะ""แม้ว่าตระกูลขุนซ่างกวนจะอำนาจใหญ่ แต่ก็ไม่ได้ใช่คนมีอำนาจที่สุด มันต้องมีใครล้มพวกเขาได้"ลู่เฉินตอบอย่างไม่ใยดี"มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นหรอก เมื่อมองไปทั่วมณฑลหนาน ก็มีเพียงตระกูลมู่หรงและตระกูลหวงฝู่เท่านั้นที่สามารถจะต่อกรกับตระกูลซ่างกวนได้ฉาวซวนเฟยถอนหายใจ "ลู่เฉิน ครั้งนี้คุณใจร้อนเกิ
ในขณะนี้ ภายในคฤหาสน์ของบ้านตระกูลซ่างกวนซ่างกวนหงอยู่ในห้องหนังสือ ทำการฝึกซ้อมบนโต๊ะทรายด้วยคนเดียวเขามีพรสวรรค์ตั้งแต่เด็กๆ ไม่ว่าจะทำอะไร เขามักจะเป็นที่หนึ่งเสมอแม้แต่การฝึกซ้อมบนโต๊ะทราย เขาก็เป็นคู่แข่งยากจะต่อกรด้วยในเมื่อไม่มีคู่ต่อสู้ เขาก็สู้กับตัวเอง"คุณหนู แย่แล้วครับ"ในเวลานี้ ผู้ดูแลคนหนึ่งวิ่งเข้าไปในห้องหนังสือด้วยสีหน้าตื่นตระหนก"ออกไป"ซ่างกวนหงไม่แม้แต่จะหันหน้ามา แค่ตอบกลับคําสองคําออกมาอย่างเย็นชา"แต่..."ผู้ดูแลกำลังจะอธิบาย แต่ถูกสายตาเย็นชาของซ่างกวนหงกวาดมา เขาก็กลัวจนกลืนคําพูดกลับไปทันที จากนั้นยืนอยู่ที่ประตูรออย่างซื่อๆผ่านไปเวลานาน เมื่อการฝึกซ้อมโต๊ะทรายสิ้นสุดลง ซ่างกวนหงถึงจะถามขึ้นเบา ๆ ว่า "เกิดอะไรขึ้น?""คุณหนู เพิ่งได้รับข่าวว่าคุณหนูหลิงไฉ่ ถูกฆ่าตายแล้ว!" ผู้ดูแลร้องไห้และมีสีหน้าที่เสียใจ"ถูกฆ่า?"ซ่างกวนหงขมวดคิ้ว "เกิดอะไรขึ้น?""คุณหนูหลิงไฉ่เพื่อแก้แค้นให้ท่าน ดังนั้นเธอจึงวางแผนจะสั่งสอนฉาวซวนเฟย..."ผู้ดูแลไม่กล้าปิดบัง นำเรื่องทั้งหมดเล่าออกมา"ไอ้โง่ ใครปล่อยให้เธอตัดสินใจโดยพลการ"หลังจากฟังเสร็จ ซ่างกวนหงก็
......อีกด้านหนึ่ง ภายในคฤหาสน์ตระกูลฉาว"เอาล่ะ ทายาเสร็จแล้ว อีกไม่กี่วันคุณก็หายได้แล้ว"ลู่เฉินทายาและพันผ้าพันแผลให้ฉาวซวนเฟยอย่างระมัดระวัง แม้ว่าบาดแผลจะไม่ลึก แต่เป็นจุดสำคัญ"คุณว่าจะมีรอยแผลเป็นบนหน้าฉันไหม?"ฉาวซวนเฟยหยิบกระจกขึ้นมา มองซ้ายมองขวา เธอดูกังวลมาก"ทำไม? ไม่เชื่อในฝีมือแพทย์ของผมหรอ?" ลู่เฉินแสร้งทําเป็นไม่พอใจ"ฉันแค่กังวลว่าถ้ามีรอยแผลเป็นแล้วไม่สวย คุณจะรังเกียจฉันไหม?" ฉาวซวนเฟยทําหน้าจริงจัง"บ้าน่า!"ลู่เฉินรู้สึกตลก "ผมสัญญาว่าคุณจะไม่มีรอยแผลเป็นใด ๆ บนใบหน้าของคุณ แต่ถ้าพูดในกรณีที่มันแย่ ต่อให้ตุณจะมีรอยแผลเป็นจริง ๆ ในสายตาของผมคุณก็ยังสวยอยู่!""ฮึ่ม! คุณนี่พูดปลอบคนเก่งจริงๆนะ"ฉาวซวนเฟยยกมุมปาก ในที่สุดก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกแม้ว่าเธอจะไม่ใช่คนที่ใส่ใจกับรูปลักษณ์เป็นพิเศษ แต่เธอก็ไม่ต้องการให้ตัวเองน่าเกลียด"ลู่เฉิน ออกมา!"ในเวลานี้ มีเสียงโกรธดังมาจากนอกประตูตามมาอย่างกระชั้นชิด ประตูห้องก็ถูกคนเตะจนเปิดออกฉาวจูนนำเหล่าลูกน้องเดินเข้ามาอย่างอุกอาจ"คุณลุง นี่พวกคุณจะทําอะไรกัน?" ฉาวซวนเฟยขมวดคิ้ว"ไม่เกี่ยวกับคุณ ผมมาหาเ
"ปัง!"มีเสียงปืนดังขึ้น กระสุนลูกหนึ่งถูกยิงที่เท้าของฉาวเปียว ด้วยความกลัวจนเขาหยุดทันทีและมีเหงื่อไหล"คุณ คุณ... คุณกล้ายิงจริง ๆ เหรอ" ฉาวเปียวทั้งตกใจและโกรธเขาไม่คาดคิดจริง ๆ ว่าฉาวซวนเฟยโหดร้ายขนาดนี้ กล้าลงมือกับรุ่นพี่อย่างตัวเองได้ยังไงกันหากเขาออกนอกเส้นทางตอนนี้ ขาของเขาคงจะหักไปแล้ว"ลุงสอง คุณอย่าทําอะไรมั่วซั่วดีกว่า" ฉาวซวนเฟยหน้าเย็นชา"คุณมันช่างกล้าเกินไปแล้ว!"ฉาวจูนเต็มไปด้วยด้วยความโกรธ "ฉาวซวนเฟย นี่คือลุงคนที่สองของคุณ ถ้าคุณทำร้ายเขาตอนนี้ นั่นมันเท่ากับคุณมันคนทรยศชัดๆ""ฉันไม่อยากทำร้ายใคร แต่ผวกคุณอย่าบังคับฉันดีกว่า" ฉาวซวนเฟยไม่ถอยแม้แต่น้อย"คุณ...คนชั่วร้าย! คุณทรยศทั้งตระกูลเพื่อผู้ชายคนนั้นน่ะเหรอ ฉาวจูนพูดด้วยความโกรธจัดตระกูลฉาวมีคติประจำตัวของบรรพบุรุษที่ให้ความสำคัญกับผลประโยชน์ของตระกูลเป็นอันดับแรกเพื่อการป้องกันตระกูล ใครก็เสียสละได้พฤติกรรมอย่างฉาวซวนเฟย มันไม่ซื่อสัตย์และอกตัญญู“ตอนนี้ฉันไม่สนใจแล้ว ลู่เฉิน ฉันต้องปกป้องเขา!” ฉาวซวนเฟยกล่าวอย่างแน่วแน่"ฉาวซวนเฟย ในปืนของคุณมีกระสุนเพียงไม่กี่นัดหรือ เรามีกันหลายคน จะฆ่า
"พ่อ ทำไมพูดแบบนั้นล่ะครับ ท่านเป็นหัวหน้าตระกูลเสมอ" ฉาวจูนพูดพลางหัวเราะ"โอเค ในเมื่อพวกคุณยังจําผมได้ งั้นผมจะพูดสองสามคํา"ตาเฒ่าฉาวมองไปรอบ ๆ "ลู่เฉินเคยช่วยชีวิตผมไว้ และยังช่วยเราตระกูลฉาวหลายครั้ง เขาเป็นผู้มีพระคุณของตระกูลฉาวของเรา วันนี้ใครจะกล้าจับเขา ก็อย่าได้มาให้ผมเห็นหน้าอีก!""หา?"พอคําพูดนี้ออกมา ทุกคนก็มองหน้ากันไม่มีใครคาดหวังว่าตาเฒ่าฉาวจะสนับสนุนลู่เฉินในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี้“พ่อ! ผู้ชายคนนี้ฆ่าลูกของตระกูลซ่างกวน ถ้าเขาไม่จับเขา เขาอาจสร้างปัญหาให้ตระกูลฉาว!” ฉาวจูนพูดด้วยสีหน้าจริงจัง"ใช่พ่อ เราทุกคนคิดถึงทั้งตระกูลนะ" ฉาวเปียวเห็นด้วย“ฮึ่ม! ฟังดูยิ่งใหญ่ แต่ผมคิดว่าคุณเป็นแค่คนขี้ขลาด!”ตาเฒ่าฉาวกระทืบไม้เท้าลงบนพื้น: "เราถูกตระกูลซ่างกวนรังแกถึงขีดสุด พวกคุณไม่กล้าขัดขืน แต่คุณยังอยากจะประจบประแจงผมอีกเหรอ? ตระกูลฉาวถูกคุณทำให้อับอายอย่างสิ้นเชิง!" "พ่อ...""หุบปาก!"เมื่อ ฉาวจูนกําลังจะเอ่ยปาก ก็ถูกนายฉาวตะโกนขัดจังหวะ "ตระกูลฉาวก่อตั้งมาหลายปีแล้วเราไม่เคยเจอพายุและคลื่นอะไรบ้าง หากแกสูญเสียศักดิ์ศรีเพราะเรื่องนี้ แกจะมีหน้าสู้บรรพบุรุษข