"กล่าวลาคุณลู่ครับ!"หงหนิวโค้งคํานับต่อเขาทั้งสามคน"กล่าวลาคุณลู่ครับ!"ลูกน้องแก๊งเหยียนหลงพากันทำตามและตะโกนพร้อมกัน ช่างเป็นภาพที่น่าทึ่งมากในเวลานี้ หูต้าฟาที่สังเกตเห็นบางอย่างผิดปกติที่ชั้นบน และเขาก็วิ่งลงมาในที่สุด"คุณหง! นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? คุณให้เงินเธอไปได้ยังไง?" หูต้าฟาเอ่ยปากถามตกลงกันแล้วว่าจะสั่งสอนอีกฝ่ายสักหน่อย สรุปพอเจอกันแล้ว ยังไม่ทันได้เริ่มสั่งสอนอะไรก็คืนหนี้ให้แล้วแก๊งเหยียนหลงอ่อนแอได้ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?"มึงแม่งยังมีหน้ามาพูดอีกเหรอ?"หงหนิวหันกลับไปจ้องและพูดอย่างดุร้ายว่า "คุณรู้ไหมว่า เมื่อกี้คนที่มากับผู้หญิงคนนั้นคือใคร?""ก็ไอ้แค่บอดี้การ์ดตัวเล็ก ๆ ไม่ใช่เหรอ? มันจะอะไรนักหนา?" หูต้าฟาขมวดคิ้ว"บอดี้การ์ดตัวเล็ก ๆ ?"หงหนิวตกตะลึงแล้วเดินตรงไปยกมือตบหน้าหูต้าฟาพลางด่าว่า “มึงมันตาบอดได้โล่จริง ๆ นั่นเป็นหัวหน้าแก๊งคนใหม่ของแก๊งเหยียนหลงของพวกเราเว้ย!""ว่าไงนะ? หัวหน้าแก๊งคนใหม่งั้นเหรอ?"หูต้าฟางงไปเลย ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความตกใจ"ไอ้โง่! เมื่อกี้กูเกือบจะตายเพราะมึงแล้วไงล่ะ วันหลังอย่ามาปรากฏตัวต่อหน้ากูอีก ไสหัว
"ฮัลโหล! อะไรตัวเองยังไปไม่รอดกัน? คุณพูดบ้าอะไรเนี่ย?!"ถานหงจ้องมองเขาด้วยสีหน้าไม่พอใจมากอยู่ดี ๆ ก็มาพูดบั่นทอนกัน น่าขยะแขยงจริง ๆ “ถ้าผมเดาไม่ผิด วันนี้ซือถูหลางน่าจะโดนฟู่กุ้ยกรุ๊ปไล่ออก” ลู่เฉินพูดขึ้นด้วยความมั่นใจ"คุณพูดเหลวไหล!"พอได้ยินคําพูดนี้ ถานหงก็ยิ่งไม่พอใจมากขึ้น "พี่หลางของฉันเก่งขนาดนี้ เขาจะถูกไล่ออกได้ยังไง?""เชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่เธอเลย ยังไงเรื่องนี้ ซือถูหลางก็ช่วยไม่ได้" ลู่เฉินยักไหล่"ฮึ! พี่หลางช่วยไม่ได้ จะบอกว่าคุณช่วยได้งั้นสิ? ตลกเสียจริง!" ถานหงทำหน้าเย็นชาคนมุทะลุคนหนึ่ง กล้าดีมาจากไหน ถึงกล้าพูดบ้า ๆ ตรงนี้"ขอโทษนะครับ อะไรที่ซือถูหลางทําไม่ได้ ผมกลับทําได้จริง ๆ แหละ " ลู่เฉินยิ้มเบา ๆ "เฮ้ย! คุณนี่มันแข็งข้อขึ้นทุกวันแล้วนะ?"เมื่อได้ยินแบบนี้ ถานหงก็มีน้ำโหทันที "ไอ้แซ่ลู่ เดิมทีตั้งใจว่าจะไว้หน้าคุณบ้าง ในเมื่อคุณบ้าได้ขนาดนี้ งั้นก็อย่าโทษที่ฉันไม่ไว้หน้าคุณก็แล้วกัน!"พูดจบ เธอก็หยิบโทรศัพท์ออกมาและโทรหาซือถูหลางทันทีแล้วเล่าเรื่องทั้งหมดแบบเพิ่มเสริมเติมแต่วอย่างเกินความเป็นจริง"อะไรนะ? บอกว่าผมถูกไล่ออกงั้นเหรอ? ตลกสะจ
"เดี๋ยวก่อน!"เมื่อเห็นชายวัยกลางคนกําลังจะจากไป ถานหงก็วิ่งตรงขึ้นไปทันที "ผู้จัดการจาง คุณอาจไม่รู้จักฉัน แต่ต้องรู้จักซือถูหลางแน่นอน""ซือถูหลาง?"ชายวัยกลางคนเลิกคิ้วขึ้น "พวกคุณเป็นอะไรกับเขาครับ?""ซือถูหลางเป็นผู้ชายของฉันค่ะ!"ถานหงยิ้มอย่างภาคภูมิใจ "ผู้จัดการจาง ฉันเชื่อว่าเขาได้บอกกับคุณล่วงหน้าแล้ว ตอนนี้ พวกเราน่าจะเข้าไปในออฟฟิตของคุณได้แล้วใช่ไหมคะ?""เข้าไม่ได้ครับ"ชายวัยกลางคนมีสีหน้าเฉยเมย "ผมยังคงประโยคเดิม อยากเจอผม ต้องนัดล่วงหน้าครับ""ห้ะ?"ถานหงตกใจและทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย "ผู้จัดการจาง เมื่อกี้คุณได้ยินไม่ชัดหรือเปล่า? ฉันเป็นผู้หญิงของซือถูหลาง มาครั้งนี้เพื่อมาคุยธุรกิจกับคุณ""แล้วไงล่ะครับ?"ชายวัยกลางคนยิ้มเยาะเย้ย "อย่าพูดถึงว่าเป็นคุณเลย แม้ว่าซือถูหลางจะมาด้วยตัวเอง เขาก็ต้องนัดกับกูล่วงหน้า!""มึง..."ถานหงโกรธอยู่พักหนึ่งเธอคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าอีกฝ่ายจะปฏิเสธเธอแม้แต่ซือถูหลาง เขาก็ไม่ไว้หน้าบ้าง"ถานหง ดูเหมือนว่าชื่อของซือถูหลางจะใช้อะไรไม่ได้แล้วนะ" ลู่เฉินดูเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้มถานหงตากระตุกและเริ่มมีสีหน้าไม่สู้ดีเล็กน้อย
"ทำ ทำไมเป็นแบบนี้ได้? ไม่... เป็นไปไม่ได้!"ซือถูหลางเบิกตากว้าง เขาไม่อยากจะเชื่อถึงตัวเองจะไม่มีผลงานอะไรแต่ก็ไม่เคยทำผิดพลาดอะไร ประกอบกับมีที่หนุนหลังคอยคุ้มกัน ปกติก็เหมือนปลาได้น้ำ อยู่ในบริษัทอะไรได้ประโยชน์ก็เอาหมดด้วยเส้นสาย คอนเนคชั่นของเขา ต่อให้มีการปลดพนักงาน มันก็ไม่อาจมาถึงตัวเขาได้นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?"พี่หลางเนี่ยนะ? คุณถูกไล่ออกแล้วงั้นเหรอ?"เมื่อมองซือถูหลางที่สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก ถานหงก็มีสีหน้าตกใจเช่นกันไหนว่าสามารถจัดการธุรกิจนี้ให้สำเร็จได้อย่างง่ายดายเลยไม่ใช่เหรอ?ทําไมตอนนี้ไม่เพียงแต่ไม่สําเร็จ แต่กลับตกงานด้วยแล้วล่ะ?"ดูเหมือนว่าจะมีปัญหาแล้ว"หลี่ชิงเหยาขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ตอนแรกคิดว่าซือถูหลางสามารถให้ความช่วยเหลือได้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผลแล้ว"จางปิ่งหยวน! พูดมาตามตรง ทั้งหมดนี่เป็นมึงที่แอบทำอะไรลับหลังใช่ไหม?"ซือถูหลางเงยหน้าขึ้น ดวงตาเขาดุร้าย"ผมไม่มีความบาดหมางอะไรกับคุณ ทําไมต้องทําร้ายคุณด้วยล่ะ? อีกอย่าง ผมก็ไม่ได้มีอำนาจทางนี้ คุณหาเหตุผลจากตัวเองจะดีกว่านะ" จางปิ่งหยวนพูดนิ่ง ๆ สํา
ทําตัวเด่นต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ มันช่างมีหน้ามีตามากจริง ๆ "ดิงดง!"ในเวลานี้ โทรศัพท์ของจางปิ่งหยวนมีข้อความเด้งขึ้นมาเขาก้มลงมองแล้วอึ้งไปทันทีหลังจากยืนยันซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาก็ยิ้มออกมา"มึงหัยิ้มอะไร?"ซือถูหลางทําหน้าไม่เป็นมิตร"ซือถูหลาง ความฝันอันสวยงามของมึง เกรงว่าจะล้มเหลวแล้วล่ะ เมื่อกี้ได้รับแจ้งจากบริษัทว่า น้าชายของมึงถูกปลดออกจากตําแหน่งแล้ว ตอนนี้พวกมึงน้าหลานชายสองคนกลายเป็นเป็ดแมนดารินที่ลี้ภัย ถูกเนรเทศแล้วแหละ" จางปิ่งหยวนพูดด้วยความมั่นใจอย่างมีชีวิตชีวา"มึงพูดเหลวไหล!"ซือถูหลางเบิกตาจ้องมอง "น้าชายของผมเป็นถึงประธาน ใครมันจะมีความสามารถที่กล้ามาไล่น้าชายของผมออก?!""แน่นอนว่าเป็นท่านประธานซุน"จางปิ่งหยวนมีเหตุผลเพียงพอที่จะสามารถพูดได้อย่างเต็มที่"ไร้สาระ!"ซือถูหลางไม่เชื่อ "น้าชายผมเป็นถึงมือขวาของท่านประธานซุน อยู่ดี ๆ จะถูกไล่ออกได้อย่างไร? มึงอย่ามาขู่ให้ตื่นตระหนกเลย!""จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็แล้วแต่มึงเลย"จางปิ่งหยวนขี้เกียจพูดมากแม้ว่าจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เห็นได้ชัดว่าซือถูหลางและคนหนุนหลังของเขาจะได้จบเห่แล้ว"ฮึ! กล้าลองดีก
"ทําไมถึงเป็นแบบนี้?"ซือถูหลางทรุดลงกับพื้น ความหวังทั้งหมดลอยหายไปเขาไม่คิดไม่ฝันเลยว่าคนที่เขาพลั้งปากด่าไปนั้นจะเป็นเทพเจ้าโชคลาภซุนฟู่กุ้ย หัวหน้าสูงสุดของเขาจริง ๆ ตอนนี้แย่แล้ว ไม่เพียงแต่เขาถูกไล่ออก แต่ยังพาน้าของตัวเองซวยไปด้วยสองน้าหลานถูกกวาดล้างจนหมดเปลือก"ไอ้สัตว์! มึงยังยืนอึ้งอยู่ทําอะไร? ไปขอโทษท่านประธานซุนกับกูเดี๋ยวนี้!"ชายหัวโล้นตรงเข้าไปกระชากผมซือถูหลางขึ้นทันทีจากนั้นลากเขาอย่างรุนแรงไปตลอดทางและเดินออกจากประตูไปอย่างรวดเร็วซือถูหลางหดคอเหมือนนกกะทา ไม่กล้าต่อต้านอะไรเลย"ห้ะ?"เมื่อเห็นฉากนี้ ถานหงก็ช็อคจนพูดไม่ออกเธอรับไม่ได้จริง ๆ และเพิ่งคุยโวโอ้อวดอํานาจซือถูหลางไป กลับกลายเป็นเรื่องที่น่าอับอายได้ขนาดนี้"คนเหิมเกริมก็ต้องโดนกรรมที่ตนก่อ สมน้ำหน้า!"จางปิ่งหยวนส่งเสียงเยาะเย้ยและหันกลับเข้าออฟฟิตไป"ดูเหมือนว่าพี่หลางของคุณจะเอาตัวไม่รอดแล้วล่ะ"ลู่เฉินพูดอย่างมีเลศนัย"ทั้งหมดนี้เป็นเพราะไอ้คนปากเสียอย่างแก! ถ้าไม่ใช่แก พี่หลางก็จะถูกไล่ออกได้ยังไง?!" ถานหงรู้สึกโกรธมาก"นี่ยังโทษผมได้อีกเหรอ? คุณไม่มีเหตุผลจริง ๆ " ลู่เฉินส่ายหั
เธอเพิ่งพูดจบ ได้ยินเพียงเสียง "เอียด" และทันใดนั้นประตูออฟฟิตของผู้จัดการก็เปิดออกหลังจากนั้น จางปิ่งหยวนก็วิ่งออกมาอย่างกระตือรือร้นเพราะรีบมากจนเกือบหกล้ม"ขอถามหน่อย ใครคือคุณลู่ ลู่เฉินครับ?"จางปิ่งหยวนมองไปรอบ ๆ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตึงเครียด"ผมเอง"ลู่เฉินก้าวขึ้นไปข้างหน้าสองก้าว"คุณลู่ครับ ต้องขอโทษจริง ๆ นะครับ เมื่อกี้ผมมีตาหามีแววไม่ ผมละเลยท่านทั้งหลายไป ยังขอให้ท่านผู้ใหญ่ไม่ถือสาผู้น้อยเลยนะครับ"จางปิ่งหยวนวิ่งไปข้างหน้าเขาอย่างรวดเร็ว เขาเปลี่ยนความเย่อหยิ่งก่อนหน้านี้และโค้งคํานับอย่างอ่อนน้อมต่อลู่เฉิน"ห้ะ?"ด้วยท่าทีที่อ่อนน้อมเช่นนี้ ทำเอาถานหง ชิงเหยาสองคนอึ้งไปเลยจางปิ่งหยวนที่ไม่ไหวหน้าใครเลยแม้แต่หน้าซือถูหลางในเมื่อกี้ ทําไมเวลาภายในพริบตา เขากลับอ่อนน้อมถ่อมตนต่อลู่เฉินได้ล่ะ?นี่มันเกิดอะไรขึ้น?"ผู้จัดการจางพูดเกินไปแล้วครับ เรามาเริ่มคุยธุรกิจกันเลยเถอะครับ" ลู่เฉินพูดอย่างตรงไปตรงมามาก"ได้ครับ ๆ ๆ..."จางปิ่งหยวนพยักหน้ารัว ๆ ก่อนพูดพลางหัวเราะว่า "ท่านทั้งหลาย เชิญข้างในครับ""เชิญครับ"ลู่เฉินยิ้มเล็กน้อยแล้วจูงหลี่ชิงเหย
ในช่วงบ่าย สวนตระกูลฉาวเมื่อลู่เฉินใด้ยินข่าวแล้วไปถึงที่เกิดเหตุ พบว่าทั้งตระกูลฉาว ถูกล้อมรอบด้วยกองกําลังติดอาวุธชนชั้นสูงของตระกูลฉาวหลายร้อยคนเฝ้าประตูและเผชิญหน้ากับกองทัพติดอาวุธ ไม่มีใครยอมให้ใคร"คนของตระกูลฉาวฟังผมแล้ว ส่งตัวอาชญากรทันที มิฉะนั้น ทั้งหมดจะถูกตัดสินว่ามีความผิดเดียวกัน!"นายทหารคนหนึ่งที่เป็นแกนนำ ดื่มเสียงดังเสียงเหมือนระฆังดังกึกก้อง หยุดไปนานทหารที่ตามมา ถืออาวุธปืนด้วยสีหน้าเย็นชาตราบใดที่หัวหน้าออกคําสั่ง พวกเขาจะเลือกยิงโดยไม่ลังเล"ฮะ?"เมื่อมองดูบรรยากาศที่ตึงเครียดของทั้งสองฝ่าย ลู่เฉินอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อยอยู่ดีได้ ทำไมตระกูลฉาวยังไปยุ่งกับกรมทหารอีก"หัวหน้าท่านนี้ เรื่องอะไรกระทําการใหญ่ขนาดนี้?"ลู่เฉินจึงเดินไปสอบถาม"ได้รับคําสั่งให้มาจับคนร้าย บุคคลที่ไม่เกี่ยวข้อง ออกไปโดยเร็วที่สุด" นายทหารตะโกน"ท่านลู่ คุณมาแล้วเหรอ? เร็ว เชิญข้างในเถอะ"ผู้ดูแลตระกูลฉาวมองเห็นปุ๊บก็จําลู่เฉินได้ จึงรีบสั่งการให้หลีกทางให้เมื่อลู่เฉินเข้าประตูแล้ว ก็ปิดทางเข้าและออกทันที"คนข้างในฟังให้ดีแล้ว ผมจะให้เวลาพวกคุณจุดธูปอีกดอกหนึ่