บทที่ 506

"เดี๋ยวก่อน!"

เมื่อเห็นชายวัยกลางคนกําลังจะจากไป ถานหงก็วิ่งตรงขึ้นไปทันที "ผู้จัดการจาง คุณอาจไม่รู้จักฉัน แต่ต้องรู้จักซือถูหลางแน่นอน"

"ซือถูหลาง?"

ชายวัยกลางคนเลิกคิ้วขึ้น "พวกคุณเป็นอะไรกับเขาครับ?"

"ซือถูหลางเป็นผู้ชายของฉันค่ะ!"

ถานหงยิ้มอย่างภาคภูมิใจ "ผู้จัดการจาง ฉันเชื่อว่าเขาได้บอกกับคุณล่วงหน้าแล้ว ตอนนี้ พวกเราน่าจะเข้าไปในออฟฟิตของคุณได้แล้วใช่ไหมคะ?"

"เข้าไม่ได้ครับ"

ชายวัยกลางคนมีสีหน้าเฉยเมย "ผมยังคงประโยคเดิม อยากเจอผม ต้องนัดล่วงหน้าครับ"

"ห้ะ?"

ถานหงตกใจและทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย "ผู้จัดการจาง เมื่อกี้คุณได้ยินไม่ชัดหรือเปล่า? ฉันเป็นผู้หญิงของซือถูหลาง มาครั้งนี้เพื่อมาคุยธุรกิจกับคุณ"

"แล้วไงล่ะครับ?"

ชายวัยกลางคนยิ้มเยาะเย้ย "อย่าพูดถึงว่าเป็นคุณเลย แม้ว่าซือถูหลางจะมาด้วยตัวเอง เขาก็ต้องนัดกับกูล่วงหน้า!"

"มึง..."

ถานหงโกรธอยู่พักหนึ่ง

เธอคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าอีกฝ่ายจะปฏิเสธเธอ

แม้แต่ซือถูหลาง เขาก็ไม่ไว้หน้าบ้าง

"ถานหง ดูเหมือนว่าชื่อของซือถูหลางจะใช้อะไรไม่ได้แล้วนะ" ลู่เฉินดูเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม

ถานหงตากระตุกและเริ่มมีสีหน้าไม่สู้ดีเล็กน้อย